70-proc. PIT niezależnie od rodzaju umowy menedżera
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-08, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 2531/17), przepisy o 70-procentowym podatku od odpraw i odszkodowań za zakaz konkurencji mają zastosowanie zarówno w przypadku osób, które były zatrudnione na podstawie umowy o pracę, jak i w przypadku tych, które były zatrudnione na podstawie kontraktu menedżerskiego. Przepisy obowiązują od 2016 r. i dotyczą osób zwalnianych ze spółek, w których Skarb Państwa bądź jednostka samorządu terytorialnego mają ponad połowę głosów na zgromadzeniu wspólników. Sprawa dotyczyła stwierdzenia zasadności zwrotu wspomnianego podatku. Mężczyzna uważał, że podatek został pobrany niesłusznie, gdyż może on być pobierany tylko, gdy źródłem odszkodowania jest akt normatywny, jak w przypadku osób zatrudnionych na umowę o pracę, a nie w przypadku kontraktu menedżerskiego, gdzie źródłem odszkodowania jest umowa cywilnoprawna. Fiskus odmówił zwrotu podatku, a jego decyzję poparły sądy obu instancji. NSA wyjaśnił, że źródłem wypłaty odszkodowania przy zakazie konkurencji jest zawsze umowa, bez względu na to czy dana osoba pracowała na etacie, czy na kontrakcie. Podkreślił także, że w przepisach ustawodawca wprost odnosi się do otrzymanego wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę lub za świadczenie usług.
Domownik może odebrać pismo na poczcie
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-09, Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lipca 2019 r. (sygn. akt I FSK 486/17), dorosły domownik może odebrać w placówce pocztowej przesyłkę poleconą, której adresatem jest inna osoba. Od 2012 r. domownik, który chce odebrać pismo na poczcie musi jednak dodatkowo złożyć oświadczenie, że mieszka z adresatem. W takiej sytuacji organ uzna, że pismo zostało doręczone adresatowi. Sprawa dotyczyła podatnika, któremu naczelnik urzędu celnego wysłał postanowienie o wszczęciu postępowania podatkowego. Pismo zostało odebrane na poczcie przez ojca podatnika, zameldowanego pod tym samym adresem co podatnik i przekazane podatnikowi. Podatnik uważał, że tylko doręczenie pisma domownikowi w mieszkaniu można uznać za skuteczne, gdyż tylko w taki sposób można ustalić czy osoba odbierająca pismo w zastępstwie podatnika jest domownikiem. Z tą argumentacją nie zgodziły się organy podatkowe oraz sądy obu instancji. Według NSA, z przepisów ordynacji podatkowej nie wynika, że pismo może zostać doręczone pełnoletniemu domownikowi wyłącznie w mieszkaniu.
Jest sposób, by biznesmen zapłacił mniej fiskusowi
Rzeczpospolita, 2019-07-09, Przemysław Wojtasik
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 czerwca 2019 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.116.2019.2.IM, przedsiębiorca może w trakcie roku zmienić sposób opodatkowania podatkiem dochodowym pod warunkiem, że zamknie firmę i założy nową. O interpretację wystąpił przedsiębiorca, który prowadzi działalność od dwóch lat. W tym roku zorientował się, że wybrany przez niego podatek liniowy będzie niekorzystny. Niemniej jednak termin na zmianę sposobu opodatkowania minął. Wnioskodawca zapytał czy ma prawo wyboru opodatkowania według skali, jeżeli zamknie firmę i jeszcze w tym roku otworzy nową, a zakres jego działalności w ogóle nie ulegnie zmianie. W wydanej interpretacji, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przychylił się do stanowiska podatnika i zauważył, że przedsiębiorca może wybrać sposób opodatkowania, ponieważ jest uznawany za rozpoczynającego działalność gospodarczą. Fiskus zastrzega jednak, że działalność gospodarcza powinna być zlikwidowana „w sposób trwały”. Formalne zakończenie działalności, czyli dokonanie jedynie odpowiednich wpisów do ewidencji działalności gospodarczej może być uznane jako czynność pozorna wykonana w celu uzyskania oszczędności podatkowych – co może prowadzić, zgodnie z przepisami ordynacji podatkowej, do potencjalnego zakwestionowania wyboru opodatkowania poprzez zastosowanie przez organ klauzuli obejścia prawa podatkowego.
Fiskus słusznie odmówił wydania opinii zabezpieczającej
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-09, Łukasz Zalewski
W wyroku z dnia 8 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 135/19), Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że Minister Finansów słusznie odmówił wydania opinii zabezpieczającej, o którą wystąpiła giełdowa spółka akcyjna zamierzająca pozyskać inwestora strategicznego i przenieść na niego wszystkie swoje akcje. Spółka postanowiła utworzyć spółkę celową i przenieść akcje na inwestora za jej pośrednictwem, a później połączyć się ze stworzoną spółką celową. W ten sposób inwestor uniknąłby konieczności ustanowienia zabezpieczenia i poniesienia kosztów gwarancji bankowej. Operacja doprowadziłaby do powstania straty na sprzedaży akcji, którą spółka mogłaby odliczać od dochodu w kolejnych latach. Minister uznał, że strata będzie wykreowana sztucznie, a głównym celem transakcji ma być korzyść podatkowa, gdyż zaoszczędzone koszty zabezpieczenia byłyby niewspółmierne do poniesionej straty podatkowej. Jego zdanie poparły sądy obu instancji. NSA nie zdecydował się skierować w opisywanej sprawie pytania do Trybunału Konstytucyjnego uznając, że klauzula przeciw unikaniu opodatkowania jest zgodna z konstytucją.
Akcjonariusze większościowi wykupują mniejszościowych, a firma ma korzyści
Rzeczpospolita, 2019-07-10, Aleksandra Tarka
Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 kwietnia 2019 r., sygn. akt II FSK 1562/17, wydatki poniesione w celu organizacji procesu przymusowego wykupu akcji mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Sprawa dotyczyła spółki, która planowała przeprowadzić proces przymusowego wykupu akcji akcjonariuszy mniejszościowych przez posiadaczy większościowego pakietu akcji. Niezbędnym elementem tego procesu będzie zespół wielu czynności przeprowadzanych w celu wykonania podjętej przez walne zgromadzenie akcjonariuszy uchwały – przykładowo, spółka poniesie koszty nabycia usług wyceny akcji, publikacji obligatoryjnych ogłoszeń w Monitorze Sądowym i Gospodarczym, a także zapewnienia obsługi procesu przez instytucję finansową. W ocenie podatnika, poniesione z tego tytułu wydatki powinny stanowić koszty uzyskania przychodu. Z takim stanowiskiem nie zgodził się jednak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej; zdaniem organu, wydatki te nie spełniają definicji kosztów podatkowych określonej w ustawie. Odmienne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oraz NSA – przyznając rację spółce. W uzasadnieniu oddalenia skargi kasacyjnej organu NSA wskazał, iż podstawowym skutkiem przeprowadzenia procesu przymusowego wykupu akcji są zmiany w funkcjonowaniu spółki, których celem jest wzrost efektywności prowadzonej działalności. Oznacza to, że charakter podjętych działań jest racjonalny oraz służy osiągnięciu lub zabezpieczeniu źródeł uzyskania przychodu przez spółkę, jednocześnie spełniając ustawową definicję kosztów.
Fiskus nadal żąda CIT od majątku polikwidacyjnego
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-10, Łukasz Zalewski
W wyroku z dnia 4 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 2439/17), Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził po raz kolejny, że przekazanie wspólnikom majątku likwidowanej spółki kapitałowej nie jest dla niej przychodem. Spór dotyczył tego czy wydanie udziałowcom majątku likwidowanej spółki kapitałowej w postaci udziałów, akcji, papierów wartościowych, certyfikatów inwestycyjnych oraz jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych, nieruchomości i środków trwałych, już po zaspokojeniu wierzycieli, powinno być objęte zakresem art. 14a ust.1 UPDOP i w konsekwencji powinno generować przychód do opodatkowania po stronie spółki. Spółka była zdania, że zastosowanie w opisywanej sprawie powyższej regulacji będzie prowadzić do podwójnego opodatkowania tej samej wartości – u spółki i u wspólników, którzy płacą podatek od dochodu z udziału w zyskach osób prawnych. Ze zdaniem podatnika nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, poparły je jednak sądy obu instancji. Zarówno WSA w Warszawie, jak i NSA wyjaśniły, że brak jest w opisywanym przypadku odpłatności, a przekazanie majątku nie jest wykonaniem zobowiązania.
Umorzenie naliczonych odsetek stanowi przychód
Rzeczpospolita, 2019-07-10, Mateusz Krawczyński
Jak wynika z interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 kwietnia 2019 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.75.2019.2.BJ, umorzenie naliczonych odsetek od pożyczki powoduje powstanie po stronie zwalnianego z odsetek dłużnika przychodu podlegającego opodatkowaniu. W przedmiotowej sprawie spółka dążyła do potwierdzenia, że w związku z umorzeniem przez pożyczkodawcę odsetek od pożyczki nie musi rozpoznać przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Zdaniem spółki, odsetki stają się przychodem pożyczkodawcy w chwili ich faktycznego otrzymania, zaś kosztem podatkowym dłużnika w momencie dokonania zapłaty, wobec czego umorzenie naliczonych, lecz niezapłaconych odsetek powinno być dla niej neutralne podatkowo. Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem spółki wskazując, że umorzenie naliczonych odsetek od zaciągniętej przez spółkę pożyczki należy utożsamiać z umorzeniem zobowiązania – a taka operacja powoduje powstanie przychodu do opodatkowania. Organ wskazał, że samo naliczenie odsetek powoduje powstanie po stronie dłużnika zobowiązania, polegającego na konieczności zapłaty odsetek, tak więc zwolnienie pożyczkobiorcy z konieczności zapłaty odsetek jest równoznaczne z umorzeniem przez pożyczkodawcę zobowiązania pożyczkobiorcy.
Zaliczki od klientów nie pozbawiają niższego CIT
Rzeczpospolita, 2019-07-10, Przemysław Wojtasik
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 czerwca 2019 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.244.2019.1.NL, zaliczki i przedpłaty otrzymane na poczet przyszłych dostaw towarów oraz świadczenia usług nie stanowią przychodu dla spółki, a w konsekwencji nie są uwzględniane przy ocenie możliwości zastosowania 9-procentowej stawki CIT. Wniosek dotyczył spółki prowadzącej działalność deweloperską, która otrzymuje od klientów zaliczki na poczet ceny nabycia lokalu mieszkalnego. Zgodnie z prezentowanym zdarzeniem przyszłym, wartość otrzymywanych płatności, dokonywanych jeszcze przed podpisaniem aktu notarialnego, może stanowić nawet 100% ceny przedmiotu sprzedaży. W ocenie spółki, otrzymywane świadczenia pieniężne należy kwalifikować jako zaliczki na poczet przyszłych transakcji. Argumentem na rzecz takiego stanowiska jest fakt, iż nabywca po wniesieniu płatności nie otrzymuje prawa własności do lokalu. Dodatkowo, w wyniku zaistnienia określonych sytuacji, klient ma prawo do odstąpienia od umowy. Dyrektor KIS potwierdził stanowisko wnioskodawcy. W uzasadnieniu interpretacji organ wskazał na definicję przychodów podatkowych, podkreślając ich definitywny i bezwarunkowy charakter.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 marca 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 1201/18)
Wynikający z obowiązujących w 2007 i 2008 r. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymóg złożenia przez podatnika oświadczenia co do warunków uprawniających do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz stosownie do art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw [oświadczenie o zameldowaniu na pobyt stały przez okres co najmniej 12 miesięcy] nie spełniał standardów konstytucyjnej zasady proporcjonalności. Każda ulga stanowi bowiem przejaw preferencji ustawodawcy co do uznania określonego stanu za odpowiednio doniosły i zasługujący na wyłączenie z opodatkowania. Rolą i celem oświadczenia o spełnieniu przesłanek do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest potwierdzenie faktu zamieszkiwania przez podatnika przez okres 12 miesięcy w zbywanym lokalu, przy czym organ podatkowy posiada możliwość samodzielnej weryfikacji tej informacji poprzez możliwość zasięgnięcia do państwowych zasobów informatycznych. W sytuacji, w której nie budzi wątpliwości, że podatnik zamieszkiwał pod danym adresem i był zameldowany w tym miejscu przez wymagane co najmniej 12 miesięcy, uzależnianie uprawnienia do skorzystania z przedmiotowej ulgi od złożenia oświadczenia o spełnianiu warunków do takiej ulgi, nie czyni zadość konstytucyjnej zasadzie proporcjonalności.
Wyrok NSA z dnia 27 maja 2019 r. (sygn. akt I FSK 970/17)
1) Za dostawę świadczoną w sposób ciągły, o której mowa w art. 19a ust. 4 w zw. z ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: u.p.t.u.), należy uznać ciąg kolejnych świadczeń (dostaw), stanowiących realizację przyjętego zobowiązania do dokonania szeregu dostaw częściowych określonych towarów, objętych jednym stosunkiem zobowiązaniowym, ze z góry założoną powtarzalnością świadczeń (dostaw) i ustalonymi okresami ich rozliczeń lub terminami płatności;
2) Dostawę świadczoną zgodnie z art. 19a ust. 4 w zw. z ust. 3 u.p.t.u. w sposób ciągły, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną (co oznacza moment powstania obowiązku podatkowego) z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej dostawy.