Przegląd podatkowy (1 – 5 lutego 2016 r.)

Zadłużenie to nie tylko wartość pożyczek

Dziennik Gazeta Prawna, 2016-02-01
Patrycja Dudek

W wyroku z dnia 29 stycznia 2016 r. (sygn. akt II FSK 3178/13) Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że stosując przepisy dotyczące cienkiej kapitalizacji w brzmieniu obowiązującym do 2014 r. do wartości zadłużenia podatnika należy wliczyć wszystkie długi wobec znaczących udziałowców, a nie jedynie zobowiązania z tytułu pożyczek czy kredytów. W ocenie spółki, przy obliczaniu „wartości zadłużenia” należy uwzględnić tylko pożyczki (a nie inne zobowiązania np. zobowiązania handlowe). Zarówno Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie podzieliły stanowiska spółki. Niekorzystne dla spółki stanowisko podtrzymał NSA wskazując na konieczność szerokiej interpretacji pojęcia „wartość zadłużenia”. Jak wyjaśnił NSA, celem przepisów o cienkiej kapitalizacji jest zapobieganie niedostatecznej kapitalizacji podmiotów zależnych, który to cel może zostać osiągnięty tylko w przypadku, gdy pojęcie „wartość zadłużenia” mieści w sobie również zobowiązania z tytułu niezapłaconych zobowiązań handlowych.

Opłata za wcześniejsze rozwiązanie umowy nie jest karą umowną

Rzeczpospolita, 2016-02-01
Maciej Letkiewicz

Opłata otrzymana za przedterminowe odstąpienie od umowy najmu zawartej na czas określony nie jest karą umowną, a świadczeniem usług i powinno podlegać opodatkowaniu VAT – taki wniosek płynie z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2015 r. (sygn. akt. I SA/Kr 1583/15). W analizowanej sprawie organ podatkowy w toku kontroli zakwestionował fakt, iż spółka nie wykazała w rozliczeniu podatkowym kwoty otrzymanej za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu. W opinii fiskusa otrzymana przez spółkę kwota została błędnie zakwalifikowana jako kara umowna, a nie jako świadczenie usług. Spółka stanęła na stanowisku, iż wynagrodzenie przyznane jej w wyniku porozumienia, było karą umowną na co wskazuje literalna treść porozumienia, a także fakt poniesienia przez spółkę szkody – wbrew jej oczekiwaniom nie wzrósł bowiem prestiż wynajmowanego budynku. Zarówno organ drugiej instancji jak i WSA w Krakowie nie zgodził się z argumentacją spółki. Sąd w uzasadnieniu wyroku wskazał, iż otrzymana przez nią kwota nie była odszkodowaniem, a wynagrodzeniem za wykonaną usługę, spółka nie poniosła bowiem żadnej szkody, a wcześniejsze odstąpienie od umowy było korzystne dla obu stron.

Pracownik to nie wspólnik, premia to nie dywidenda

Dziennik Gazeta Prawna, 2016-02-01
Patrycja Dudek

Zgodnie z Uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lutego 2016 r. (sygn. akt II FPS 5/15), nagrody wypłacone pracownikom z zysku wypracowanego w poprzednim roku stanowią koszty podatkowe dla spółki wypłacającej. W ocenie organów podatkowym o niemożności uznania nagród za koszt podatkowy decydowało ich podobieństwo do dywidend i brak związku z przychodem (gdyż zysk został już osiągnięty). Orzecznictwo sądowe w tym zakresie było rozbieżne. Część sądów uznawała za prawidłowe stanowisko organów podatkowych, podczas gdy inne sądy wskazywały, że nagrody są wypłacane celem zmotywowania pracowników, co przyczynia się do wygenerowania wyższych przychodów spółki. Uzasadniając pozytywne dla podatników stanowisko, wskazane w omawianej uchwale, NSA zwrócił uwagę, że brak jest podstaw dla traktowania wypłacanych z zysku nagród dla pracowników w sposób odmienny niż inne wydatki finansowane z zysku np. na nabycie środków trwałych.

Podatek od wartości dodanej powinien być rozliczany tak samo jak VAT

Dziennik Gazeta Prawna, 2016-02-02
Patrycja Dudek

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w swoim wyroku z dnia 5 stycznia 2016 r. (sygn. akt I SA/Gd 1161/15) orzekł, iż sprzedaż wysyłkowa która jest opodatkowana na terenie innych państw UE nie będzie miała wpływu na koszty i przychody rozpoznawane w Polsce. W omawianej sprawie, spółka sprzedawała e-papierosy na terenie Polski i Finlandii oraz płaciła podatek VAT od sprzedaży krajowej i podatek od wartości dodanej od sprzedaży wewnątrzwspólnotowej. Spółka stała na stanowisku, że analogicznie jak w przypadku podatku od towarów i usług, również podatek od wartości dodanej nie powinien wpływać na przychody i koszty podatkowe w podatku dochodowym. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu ocenił negatywnie stanowisko spółki, wskazując że podatek od wartości dodanej należy traktować inaczej niż podatek od towarów i usług. WSA w Gdańsku przyznał rację spółce, wyjaśniając, że z uwagi na identyczną konstrukcję obu podatków brak jest uzasadnienia dla odmiennego ich rozliczania.

Koszt arbitrażu kosztem podatkowym

Rzeczpospolita, 2016-02-03
Aleksandra Tarka

W wyroku z dnia 2 lutego 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II FSK 3270/13) orzekł, iż spółka dominująca jest uprawniona do zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na arbitraż, nawet jeżeli przedmiotem procesu był kontrakt dotyczący spółki zależnej. Kanwą sporu była interpretacja uznająca, iż spółka holdingowa nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na proces arbitrażowy spółki córki. Spółka twierdziła, iż stanowisko fiskusa jest błędne, gdyż sprawa dotyczyła roszczeń spółki córki względem firmy doradczej, która nie sporządziła odpowiedniego raportu, co w konsekwencji uniemożliwiło spółce córce zbycie udziałów. Organ podatkowy nie zgodził się jednak z tym stanowiskiem, wskazując iż wydatek ten nie został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu przez spółkę matkę. Rację spółce przyznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, który podkreślił, iż związek pomiędzy wydatkiem a przychodem powinien być analizowany z uwzględnieniem przedmiotu działalności spółki, którym było m.in. nabywanie i zbywanie spółek zależnych. Sprawa trafiła do NSA, który podtrzymał korzystne dla spółki stanowisko, podkreślając iż to właśnie spółka matka pełniła określone funkcje w stosunku do całej grupy kapitałowej, a uzyskiwanie przez spółki córki przychody wpływały na przychody spółki dominującej.

Fundusz darował dług, spółka musi zapłacić podatek

Rzeczpospolita, 2016-02-03
Jarosław Ziółkowski

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 stycznia 2016 r. (sygn. akt II FSK 2778/13) uznał, iż umorzenie pożyczki nie jest nieodpłatnym świadczeniem a przychodem, nawet jeżeli dokonywane jest pod warunkiem przeznaczenia uzyskanych środków na określony cel. W analizowanej sprawie spółka we wniosku o interpretację zwróciła się z pytaniem czy nieodpłatne świadczenie otrzymane w wyniku umorzenia przez Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej pożyczek zostanie zakwalifikowane jako dotacja, subwencja, bądź dopłata korzystająca ze zwolnienia z opodatkowania PDOP. Przedsiębiorstwo uznało, iż zwolnienie przysługuje, gdyż środki zostaną przekazane na inne przedsięwzięcie dotyczące ochrony środowiska. Odmienne stanowisko zajął organ podatkowy, wskazując iż po stronie spółki powstanie niepodlegający zwolnieniu przychód z tytułu umorzonych zobowiązań. Ten niekorzystny dla spółki pogląd podtrzymał zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu jak i NSA, który w uzasadnieniu wskazał iż wszelkie ulgi i zwolnienia powinny być interpretowane w sposób ścisły. Dlatego też, w opinii sądu, warunek wydatkowania środków pochodzących z umorzonych pożyczek na realizację inwestycji proekologicznych nie powoduje zmiany charakteru prawnego dokonanej czynności prawnej – czynność ta nadal będzie kwalifikowana jako zwolnienie z długu, nie zaś dotacja.

Audycja w radiu to nie usługa kulturalna

Dziennik Gazeta Prawna, 2016-02-04
Mariusz Szulc

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 8 stycznia 2016 r. (nr IBPP3/4512-691/15/SR) stwierdził, że cykliczna prezentacja przez dziennikarza na antenie radiowej wiadomości ze świata kultury, wywiadów z artystami oraz muzycznych przebojów, podlega opodatkowaniu VAT. W ocenie organu, wbrew twierdzeniom prezentera, powyższe czynności nie mogą być uznane za usługi kulturalne, które są z podatku VAT zwolnione. Stanowią one usługę kompleksową, która obejmuje wszystkie działania mające na celu realizację audycji radiowej. Sama zapowiedź na antenie audycji jest tylko jednym z elementów świadczonej usługi kompleksowej, którego sztuczne wyodrębnienie byłoby niedopuszczalne. W konsekwencji, kompleksowa usługa przygotowania audycji muzyczno-rozrywkowych, świadczona w ramach wykonywanej przez prezentera działalności gospodarczej, nie może korzystać ze zwolnienia z VAT dla usług kulturowych.

Dyrektor płaci podatek według stawek 18 i 32 proc.

Rzeczpospolita, 2016-02-05
MoPo

Wynagrodzenie osoby zarządzającej spółką jest przychodem z działalności wykonywanej osobiście, nawet jeżeli założyła ona działalność gospodarczą i wystawia faktury VAT – taki wniosek płynie z interpretacji indywidualnej dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 12 stycznia 2016 r. (sygn. ITPB4/4511-503/15/MS). Podatnik pełnił na podstawie umowy o zarządzanie funkcję dyrektora spółki i otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie, pomniejszane przez spółkę o składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz zaliczki na PDOF. Po około 2 latach, spółka podpisała z podatnikiem aneks do umowy, zgodnie z którym zaczął on wykonywać dotychczasowe czynności świadczone w ramach umowy o zarządzanie jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą. Jednocześnie rozpoczął on wystawianie na rzecz spółki faktur VAT, na podstawie których wypłacane było mu wynagrodzenie. Podatnik we wniosku o interpretację indywidualną zapytał, czy otrzymywane przez niego na podstawie umowy o zarządzanie wynagrodzenie zostało osiągnięte w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. On sam uważał, iż nie, ponieważ dochody uzyskiwane z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem należy zakwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście nawet w wypadku, gdy zostały zawarte w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Organ podatkowy zgodził się z tym stanowiskiem, podkreślając iż dochody z jakichkolwiek umowy cywilnoprawnej zlecającej sprawowanie nadzoru nad spółką skutkują powstaniem przychodu z działalności wykonywanej osobiście, a spółka występuje w tym przypadku w roli płatnika obowiązanego do pobrania z tego tytułu zaliczek na PDOF.

PRZEGLĄD ORZECZNICTWA

Wyrok NSA z 2 grudnia 2015 r. (sygn. akt I GSK 534/14)
Wykładnia art. 246 § 6 Kodeksu celnego w kontekście zwrotu należności celnych dokonana przez pryzmat wartości konstytucyjnych, w przypadku prawomocnego orzeczenia o uchyleniu decyzji uznającej zgłoszenie celne za nieprawidłowe oraz określającej wysokość należności celnych, decyzji wydanej przez organ celny z urzędu z naruszeniem przepisów prawa, w zakresie przesłanki „nieprzewidzianych okoliczności”, o której mowa w art. 246 § 6 Kodeksu celnego, winna uwzględniać zasadę konstytucyjną zaufania do Państwa i stanowionego przez nie prawa, wywodzoną z zasady demokratycznego państwa prawnego oraz regułę konstytucyjną wynikającą z art. 77 ust. 1 Konstytucji gwarantującą każdemu prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej.

Wyrok NSA z 12 stycznia 2016 r. (sygn. akt II FSK 468/15)
Doręczenie pisma pełnomocnikowi dla doręczeń wyprzedza – zgodnie z art. 145 § 1 w związku z art. 137 § 4 ord. pod. i art. 98 k.c. – sposoby doręczenia opisane w art. 151, art. 148 § 2 pkt 1 i art. 150 ord. pod.
Brak wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego faktu wygaśnięcia mandatów członków zarządu spółki z o.o. powołanych umową wspólników na te stanowiska na czas nieoznaczony, w związku z zatwierdzeniem przez uchwałę jej wspólników sprawozdania finansowego tej spółki za pierwszy pełny rok obrotowy, przy zaistnieniu innych jeszcze okoliczności związanych z dalszym pełnieniem tych stanowisk przez tych członków zarządu, prowadzić może do ich odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki na zasadach wskazanych w art. 116 § 1- 4 ord. pod.).
Skoro w umowie spółki określono mandat członków zarządu jako sprawowany przez czas nieoznaczony i nie wyłączono w niej skutku z art. 202 § 1 k.s.h., to dalsze pełnienie funkcji członka zarządu w tym także przez skarżącą w opisanych wyżej okolicznościach faktycznych i prawnych prowadzić może do odpowiedzialności podatkowej, o której mowa w art. 116 § 1 – § 4 ord. pod.

1