Budowanie wizerunku daje korzyści podatkowe
Rzeczpospolita, 2019-09-30, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 września 2019 r., sygn. akt I FSK 919/17, podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków bieżących, związanych z utrzymaniem budynku wynajętego organizacji pożytku publicznego (OPP). W przedmiotowej sprawie spółka postanowiła wynająć niewykorzystywany w działalności gospodarczej budynek na rzecz OPP za symboliczną złotówkę. Spółka podkreśliła, że nadal będzie ponosić wydatki związane z bieżącym funkcjonowaniem budynku, ponieważ był to jeden z warunków możliwości długotrwałej współpracy z OPP. Fiskus potwierdził, że wynajem budynku to czynność, która podlega opodatkowaniu VAT, jednak odmówił spółce prawa do odliczenia VAT od przedmiotowych wydatków. W jego ocenie propagowanie działalności OPP nie jest w żaden sposób związane z wykonywaniem przez spółkę czynności opodatkowanych. WSA w Warszawie zauważył, że zaangażowanie się w pomoc OPP przybiera postać świadczenia usług, a z tymi zaś usługami pozostają w związku ponoszone przez spółkę bieżące koszty utrzymania budynku. Koszt świadczeń powodujących naliczenie podatku nie jest w pełni odzwierciedlony w czynszu należnym od OPP, jednak ta okoliczność nie ma wpływu na prawo spółki do odliczenia VAT. NSA podtrzymał wyrok WSA w Warszawie wskazując, że działanie spółki zalicza się do tzw. kosztów ogólnych prowadzonej działalności, które dają prawo do odliczenia VAT.
Usługi prawne nie podlegają limitowaniu
Rzeczpospolita, 2019-09-30, Natalia Lipińska
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 lipca 2019 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.322.2019.1.BJ, wydatki na usługi prawne nabywane od podmiotów powiązanych nie podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów. Sprawa dotyczyła spółki – producenta opon, która nabywa usługi doradztwa prawnego od podmiotów z grupy kapitałowej. Spółka uważała, iż wydatki na przedmiotowe usługi mogą zostać zaliczone w całości do kosztów podatkowych, ponieważ zgodnie z wyjaśnieniami Ministerstwa Finansów nie mieszczą się w katalogu usług objętych ograniczeniem. Gdyby ustawodawca zamierzał objąć usługi prawne limitem wydatków na nabycie usług niematerialnych, to wymieniłby je wprost w spornym przepisie. Ponadto w trakcie prac legislacyjnych ograniczenie dotyczące zaliczenia usług prawnych do kosztów podatkowych zostało usunięte z projektu ustawy. Organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za prawidłowe.
Precedens w sprawie totemów reklamowych
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-10-01, Patrycja Dudek
Zgodnie z precedensowym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 września 2019 r. (sygn. akt II FSK 3286/17), podatnikiem podatku od nieruchomości od budowli, znajdującej się na wynajętym lub wydzierżawionym terenie, jest właściciel gruntu nie zaś właściciel budowli. Wyrok wydano w sprawie podatnika, który nie zapłacił podatku od nieruchomości od postawionych na wydzierżawionym gruncie totemów reklamowych, ponieważ jak sądził, daninę tę powinien zapłacić właściciel gruntu. Odmiennego zdania byli Prezydent miasta, jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, którzy orzekli, że skoro totemy reklamowe spełniają definicję budowli, to obowiązek podatkowy spoczywa na ich właścicielu. Rację podatnikowi przyznał NSA. Zdaniem sądu, bez znaczenia jest to, czyją własnością są budowle, gdyż do rozliczenia podatku zawsze zobowiązany będzie właściciel gruntu. Jest to przełomowy wyrok, ponieważ sądy dotychczas uznawały, że dla opodatkowania podatkiem od nieruchomości nie ma znaczenia kto jest właścicielem działki, na której znajduje się przedmiot opodatkowania. Sądy twierdziły, że podatnikiem w takim przypadku był właściciel budowli nawet wtedy, gdy znajdowała się ona na wynajętym terenie.
Przedsiębiorca odliczy zakupy na podstawie paragonu
Rzeczpospolita, 2019-10-01, Monika Pogroszewska
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 września 2019 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.297.2019.3.DP, przedsiębiorca może zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki udokumentowane paragonami wydanymi za granicą. Sprawa dotyczyła polskiej spółki, która wykonuje roboty budowlane na terytorium Niemiec. Zdarzają się sytuacje, w których spółka nabywa w Niemczech niezbędne narzędzia i odzież ochronną dla pracujących tamże pracowników, albowiem niemożliwe bądź nieefektywne jest ich przywiezienie z Polski. Wątpliwości wnioskodawcy dotyczyły prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych paragonami fiskalnymi wydanymi przez zagraniczne sklepy – istnieją bowiem przypadki, w których niemieckie firmy odmawiają wystawiania faktur na rzecz zagranicznych kontrahentów. Jeśli odliczenie nie byłoby możliwe, spółka musiałaby ograniczyć lub nawet zlikwidować działalność. Dyrektor KIS uznał, że spółka poniosła przedmiotowe wydatki w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia ich źródła, wobec czego będzie uprawniona do ich ujęcia w kosztach podatkowych.
Nie ma podatku od kuponów zniżkowych
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-10-01, Patrycja Dudek
W myśl wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 września 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 38/19) wydanie vouchera lub kuponu zniżkowego nie oznacza powstania przychodu po stronie obdarowanego. Sprawa dotyczyła spółki, która jako nagrodę w konkursie na portalu społecznościowym przewidywała przyznanie zwycięzcy vouchery, karty prezentowe lub kody zniżkowe. Spółka zastanawiała się czy powstanie przychód podlegający opodatkowaniu po stronie zwycięzcy konkursu. Zdaniem podatnika, klienci, którzy otrzymają tego rodzaju nagrodę, nie muszą rozpoznać przychodu, gdyż otrzymanie przez nich upustu zarówno kwotowego, jak i procentowego nie jest równoznaczne z jego wykorzystaniem. WSA w Warszawie, który podkreślił, że udzielenie klientom upustu w postaci vouchera lub kodu zniżkowego stanowi jedynie przyrzeczenie udzielenia rabatu. Tym samym jego realizacja jest niepewna, co wyłącza możliwość rozpoznania przychodu po stronie obdarowanego. Wyrok jest nieprawomocny.
Ubezpieczenie od utraty wartości samochodu osobowego
Rzeczpospolita, 2019-10-02, Cyprian Baroń
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 lipca 2019 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.212.2019.1.MF, limit w zaliczaniu do kosztów podatkowych wydatków na ubezpieczenie pojazdu dotyczy wyłącznie tych ubezpieczeń, których wysokość składek jest uzależniona od wartości samochodu. W przedmiotowej sprawie spółka wynajmuje samochody osobowe w ramach umów pakietowych wraz ze sprzedawaną energią elektryczną. W związku z powyższym, spółka nabywa samochody na podstawie umów najmu lub leasingu. Samochody są objęte ubezpieczeniem od utraty wartości pojazdu w przypadku szkody całkowitej (GAP). Spółka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem czy wydatki na ubezpieczenie GAP podlegają częściowemu wyłączeniu z kosztów podatkowych. Dyrektor KIS odpowiedział, że do kosztów podatkowych nie zalicza się składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w proporcji, w jakiej kwota 150 tys. zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia, oraz że ubezpieczenie GAP podlega temu sposobowi limitowania kosztów.
Wyciąg narciarski z gruntem to jeszcze nie przedsiębiorstwo
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-10-02, Patrycja Dudek
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 września 2019 r. (sygn. akt II FSK 3294/17) orzekł, że w przypadku aportu składników majątkowych, które dopiero po wprowadzeniu do spółki będą użyte do prowadzenia działalności gospodarczej, nie ma zastosowania zwolnienie z PDOF. Sprawa dotyczyła podatniczki, która w zamian za wkład niepieniężny wniosła aportem do spółki wyciąg narciarski oraz kilka niezabudowanych działek. Podatniczka nie rozliczyła z tego tytułu PDOF, gdyż uznała, że znajdzie tutaj zastosowanie zwolnienie z podatku dochodowego dla przychodów z kapitałów pieniężnych, będących wynikiem aportu przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. W toku kontroli skarbowej organ podatkowy zakwestionował rozliczenia podatniczki, wskazując, że na dzień aportu wnoszone przez nią składniki majątkowe nie spełniały definicji przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa (ZCP). Formę przedsiębiorstwa przyjęły dopiero po przejęciu ich przez spółkę. NSA zgodził się z fiskusem, i przypomniał, że kwalifikacji składników majątku jako przedsiębiorstwa lub ZCP należy dokonywać w momencie dokonywania aportu.
Wspólne przedsięwzięcie to przychód z biznesu
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-10-02, Patrycja Dudek
Jak wynika z wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 października 2019 r. (sygn. akt II FSK 3061/18 oraz II FSK 3595/17), nie trzeba prowadzić prac budowlanych, aby zostać uznanym za współinwestora. Sprawa dotyczyła firmy, która podpisała porozumienie, z którego wynikało, że miała przekazać inwestorowi nieruchomość, na której ten wzniesie budynki wraz z infrastrukturą transportową. Wszystkie prace związane z wybudowaniem budynków miały zostać wykonane przez inwestora. Rola podatnika sprowadzała się jedynie do przekazania nieruchomości pod budowę. Strony ustaliły, że po zakończeniu inwestycji inwestor sprzeda w imieniu podatnika wybudowane lokale, a następnie zwróci podatnikowi koszty nieruchomości oraz przekaże mu część zysku ze sprzedaży. Fiskus uznał, że zawarte pomiędzy inwestorem a podatnikiem porozumienie to w istocie wspólne przedsięwzięcie, o którym mowa w UPDOF. Zdaniem podatnika, zwrot kosztów nieruchomości nie powinien zostać obciążony podatkiem, ponieważ stanowi jedynie rozliczenie rozrachunków pomiędzy stronami umowy. Przeciwnego zdania były sądy administracyjne obu instancji, które zgodnie orzekły, że przychodem podatnika jest zarówno otrzymany zwrot kosztów nieruchomości, jak też otrzymana część zysku z inwestycji. O tym, że realizowana inwestycja stanowiła wspólne przedsięwzięcie świadczy m.in. fakt, że wszystkie działania wykonywane przez inwestora były w istocie podejmowane w imieniu i na rzecz podatnika. W konsekwencji, podatnik powinien uregulować podatek od całości przekazanych mu środków pieniężnych już w dacie ich otrzymania.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2019 r. (sygn. akt II FSK 2159/17)
Udokumentowanie wydatku, o którym stanowi art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) nie może polegać na stwierdzaniu istnienia jakiegoś faktu lub zdarzenia (jak budowa, rozbudowa, nadbudowa, przebudowa lub remont własnego budynku mieszkalnego) za pomocą środka dowodowego w postaci opinii biegłego, czy zeznania świadka.
Wyrok NSA z dnia 1 sierpnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 554/19)
Ostateczność decyzji w rozumieniu art. 128 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) możliwa jest wyłącznie w przypadku jej doręczenia wszystkim wymienionym w niej adresatom. Istotne jest, aby każdy ze współwłaścicieli nieruchomości, wobec solidarnej odpowiedzialności za zobowiązanie podatkowe, posiadał wiedzę, iż decyzja taka została wydana.