Przegląd podatkowy (10 – 14 października 2016 r.)

Nie wszystko co leśne, jest bez daniny

Dziennik Gazeta Prawna, 2016-10-10
Patrycja Dudek

Zgodnie z wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2016 r. (sygn. akt II FSK 2723/14, II FSK 2897/14) leśniczy musi płacić podatek od nieruchomości (PON) od budynków gospodarczych, natomiast nadleśnictwo jest zobowiązane do opłacenia PON od biurowca. Pierwszy stan faktyczny dotyczył budynków gospodarczych oraz podwórka, które były użyczane przez nadleśnictwo leśniczym. Nadleśnictwo stało na stanowisku, że podwórko jest zwolnione z podatku leśnego ponieważ stanowi las, a budynki gospodarcze są zwolnione z PON z uwagi na ich związek z gospodarką leśną. Organ podatkowy, a także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oraz NSA zgodnie uznali, że leśniczowie jako użytkownicy zależni powinni zapłacić podatek leśny od podwórka oraz PON od budynków gospodarczych. Drugi spór dotyczył zwolnienia z PON biurowca jako mającego związek z gospodarką leśną, ponieważ m.in. podejmowane są w nim decyzje dotyczące sprzedaży i nasadzeń drewna. Organ podatkowy uznał, że te czynności powinny zostać uznane za biurowo-administracyjne, tak więc zwolnienie z PON jest bezzasadne. Powyższe stanowisko potwierdził WSA w Olsztynie a także NSA który zaznaczył, że istnieje bogate orzecznictwo, w świetle którego budynki biurowe nadleśnictw nie korzystają ze zwolnienia.

Kiedy strata z tytułu sprzedanych wierzytelności pomniejszy przychód

Rzeczpospolita, 2016-10-10
Jan Jakub Matak

Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 sierpnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 1958/14), warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży wierzytelności przedawnionych jest tylko to, aby wierzytelność ta była wcześniej zarachowana jako przychód należny – prawodawca nie przewidział innych ograniczeń w tym zakresie. Sprawa dotyczyła spółki posiadającej niespłacone wierzytelności, których nie zaliczała do KUP. Spółka dokonała sprzedaży wierzytelności (m.in. przedawnionych w rozumieniu kodeksu cywilnego) do innego podmiotu za cenę niższą niż ich nominalna wartość. W związku z tym wystąpiła we wniosku o interpretację indywidualną z pytaniem, czy ma prawo zaliczyć do KUP stratę ze sprzedaży wierzytelności przedawnionych, uprzednio zarachowanych jako przychód należny? Jej zdaniem, takie prawo spółce przysługuje. Organ podatkowy nie zgodził się jednak z jej stanowiskiem, wskazując, że zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, wierzytelności przedawnione nie mogą stanowić KUP. Rację spółce przyznał jednak zarówno WSA w Warszawie jak i NSA, który potwierdził, że przepis dotyczący zaliczenia do KUP straty ze sprzedaży wierzytelności posiada jedynie warunek uprzedniego zarachowania tej wierzytelności jako przychodu należnego, a w niniejszej sprawie warunek ten został spełniony.

Podział majątku może być bez VAT

Dziennik Gazeta Prawna, 2016-10-10
Jakub Pawłowski

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2016 r. (sygn. akt I FSK 386/16) nie podlega opodatkowaniu VAT zniesienie współwłasności nieruchomości jeżeli jest ono dokonane według wielkości posiadanych w niej udziałów. Stan faktyczny dotyczył zniesienia współwłasności nieruchomości zgodnie z wysokością udziałów i ze spłatą 200 tys. zł, która miała zrekompensować poniesione nakłady. Spór dotyczył kwestii opodatkowania VAT zniesienia współwłasności. Spółka uznała, że taka operacja gospodarcza nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, ponieważ nie powoduje zmiany stanu majątkowego u stron transakcji. Ponadto spółka stała na stanowisku, że nie można uznać za towar udziału we współwłasności nieruchomości. Organ podatkowy nie podzielił stanowiska spółki stwierdzając, że zniesienie współwłasności jest transakcją gospodarczą, w związku z którą u jednej ze stron powstaje przysporzenie majątkowe. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie zgodził się ze stanowiskiem organu twierdząc, że przekazanie udziałów będzie dostawą w sytuacji, w której prawo rozporządzania tym towarem uzyska podmiot, który go wcześniej nie posiadał. NSA również stanął po stronie spółki wskazując, że w przypadku gdy dochodzi do podziału ściśle według wielkości udziałów to do dopłaty nie dojdzie.

Jeden budynek, dwie budowle

Rzeczpospolita, 2016-10-10
Michał Cyrankiewicz

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 października 2016 r. (sygn. akt II FSK 2532/14) odrębnemu opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (PON) podlega zarówno budynek – hala fabryczna jak i umiejscowiona wewnątrz niej budowla – linia produkcyjna. Sprawa dotyczyła spółki będącej właścicielem nowo wybudowanej hali fabrycznej, w której zainstalowana została linia produkcyjna składająca się z maszyn posiadających własne fundamenty. Wątpliwością spółki było to, czy należy odrębnie płacić PON od linii produkcyjnej. Jej zdaniem powinna ona opłacać podatek wyłącznie od hali (liczony od jej powierzchni użytkowej), gdyż budowle znajdujące się w jej wnętrzu nie są samodzielnym i odrębnym od budynku przedmiotem opodatkowania. Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem spółki, wskazując, że powinna ona zapłacić dwa podatki – odrębnie od hali (według powierzchni użytkowej budynku) i odrębnie od linii produkcyjnej (w wysokości 2% wartości budowli). Przychylne stanowisku organu były sądy administracyjne, tj. zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach jak NSA, który w uzasadnieniu wyroku wskazał, że w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych brak jest przepisu zwalniającego z opodatkowania PON budowli znajdujących się wewnątrz budynku.

Mniej czasu na weryfikację ulgi mieszkaniowej

Dziennik Gazeta Prawna, 2016-10-12
Patrycja Dudek

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2016 r. (sygn. akt II FSK 2303/14), podatnik może być kontrolowany tylko przez 3 lata w przypadku zadeklarowania, że pieniądze ze sprzedaży domu zostaną przeznaczone na nowy lokal mieszkalny. Stan faktyczny dotyczył małżonków którzy zasadniczo powinni zapłacić PDOF, ponieważ sprzedali dom przed upływem 5 lat od jego nabycia. Jednak z uwagi na fakt, że małżonkowie zadeklarowali, że w ciągu 2 lat przeznaczą uzyskane pieniądze na cele mieszkaniowe, mogli skorzystać ze zwolnienia. Ostatecznie małżeństwo nie dokonało zakupu nowego mieszkania i po upływie 5 lat od sprzedaży domu organ nakazał im zapłacenie podatku wraz z należnymi odsetkami. Małżeństwo stało na stanowisku, że zobowiązanie podatkowe się przedawniło. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie zgodził się z argumentacją podatników, twierdząc że 5 letni okres przedawnienia powinien być liczony po upływie 2 letniego terminu na spełnienie warunków tzw. ulgi mieszkaniowej. NSA stanęło jednak po stronie podatnika twierdząc, że bieg terminu przedawnienia powinien być liczony od daty sprzedaży nieruchomości, ponieważ skorzystanie z ulgi mieszkaniowej nie skutkuje zawieszeniem bądź przesunięciem terminu przedawnienia.

Firma nie zawsze płaci więcej

Rzeczpospolita, 2016-10-13
Mateusz Maj

Sam fakt, iż właścicielem lokalu niemieszkalnego jest przedsiębiorca, nie przesądza o konieczności opodatkowania go najwyższą stawką podatku od nieruchomości – taki wniosek płynie z wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 15 września 2016 r. (sygn. akt I SA/Go 220/16). Spółka będąca właścicielem lokali niemieszkalnych, usytuowanych w piwnicy budynku mieszkalnego wystąpiła do organu podatkowego celem potwierdzenia, iż prawidłowe jest ich opodatkowanie niższą stawką podatku, przewidzianą dla budynków mieszkalnych. Argumentowała ona, iż lokale te, jako znajdujące się w budynku mieszkalnym, są przeznaczone do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych. Organ nie zgodził się jednak z tym stanowiskiem i wskazał, że fakt posiadania przez przedsiębiorcę lokalu użytkowego z odrębną księgą wieczystą przesądza o konieczności zastosowania wyższej stawki PON. WSA w Gorzowie Wielkopolskim, przyznał jednak rację spółce i wskazał, że opodatkowaniu wyższą stawką PON podlegać będą budynki mieszkalne lub jego części, jedynie w zakresie w jakim zostały zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Zasada, iż od nieruchomości będącej w posiadaniu przedsiębiorcy, należy uiścić wyższą daninę, nie znajduje bowiem zastosowania w przypadku nieruchomości mieszkaniowych, lub ich części.

Udzielenie 97 pożyczek wyklucza sporadyczność

Dziennik Gazeta Prawna, 2016-10-13
Jakub Pawłowski

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2016 r. (sygn. akt I FSK 320/15), obliczając proporcję sprzedaży determinującą zakres odliczenia VAT naliczonego, należy uwzględnić obrót z tytułu pożyczek udzielanych cyklicznie podmiotom powiązanym. Stan faktyczny dotyczył spółki handlującej zbożem, która w związku z dokonywaną restrukturyzacją grupy kapitałowej, do której należy, postanowiła udzielić pożyczek podmiotom powiązanym. W tym celu spółka zaciągnęła kredyt w banku. Spółka otrzymywała odsetki od udzielonych pożyczek, jednak twierdziła że jest to działalność sporadyczna lub pomocnicza, a jej głównym źródłem utrzymania jest nadal handel zbożem. Spór dotyczył uwzględnienia obrotu z tytułu pożyczek przy wyliczeniu proporcji sprzedaży. Według organu podatkowego działalność polegająca na udzielaniu pożyczek była planowana i zamierzona, ponieważ spółka udzieliła około 100 pożyczek, angażując przy tym 80% swoich aktywów. Co więcej, trudno uznać powstały z tego tytułu dochód za marginalny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie nie zgodził się z organem, twierdząc że nie można w tym przypadku mówić o rozszerzeniu zakresu działalności spółki ponieważ udzielone pożyczki nie były ściśle związane z funkcjonowaniem spółki. NSA podzieliło natomiast stanowisko organu twierdząc, że okoliczności udzielania pożyczek tj. pozyskiwanie niezbędnych środków pieniężnych poprzez zaciąganie kredytów bankowych, cel pożyczek jakim była restrukturyzacja, liczba udzielonych pożyczek – 97 oraz skala zaangażowania aktywów spółki, świadczą o tym, że nie była to działalność sporadyczna ani pomocnicza.

Wejście na giełdę daje korzyści, wydatki są więc uzasadnione

Rzeczpospolita, 2016-10-14
Przemysław Wojtasik

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 7 września 2016 r. (sygn. ILPB2/4510-1-17/16-2/AO) potwierdził, iż wydatki ponoszone w związku z wejściem spółki na giełdę, obejmujące m.in. wydatki na usługi doradcze i opłaty administracyjne można zaliczyć do kosztów podatkowych. W analizowanej sprawie, chodziło o spółkę akcyjną, która w związku z procesem przygotowania i przeprowadzenia oferty publicznej (bez emisji nowych akcji i podwyższania dotychczasowego kapitału zakładowego) ponosiła szereg wydatków m.in. na opłaty administracyjne jak i na usługi różnych specjalistów w zakresie min. badań rynkowych, promocji, doradztwa inwestycyjnego i prawnego oraz usług audytorskich. W ocenie spółki debiut giełdowy spowoduje zwiększenie jej rozpoznawalności na rynku oraz zwiększy zaufanie kontrahentów, a to może bezpośrednio wpłynąć na wysokość osiąganych przez nią przychodów. Organ podatkowy w wydanej interpretacji przyznał spółce rację stwierdzając, że opisane wydatki spełniają definicję kosztów podatkowych.

Przegląd orzecznictwa:

Wyrok NSA z 19 lipca 2016 r. (sygn. akt II FSK 1610/14)

Przepis art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) nie odwołuje się do wymagalności ceny określonej w umowie polegającej na tym, że wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności, czyli w przypadku umowy sprzedaży możność żądania przez sprzedawcę zapłaty określonej kwoty na jego rzecz.

Wyrok NSA z 7 lipca 2016 r. (sygn. akt I FSK 172/15)

Zawiadomienie podatnika o którym mowa w art. 70 § 6 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.; dalej: O.p.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 października 2013 r., może nastąpić w każdej prawnie dopuszczalnej formie doręczania pism, w tym w trybie doręczenia zastępczego przewidzianego w art. 149 O.p.