Przegląd prasowych informacji podatkowych
Podatek od benzyny: Polska mogła ograniczyć odliczenie VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-03-27
Łukasz Zalewski
W wyroku z dnia 23 marca 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt I FSK 1841/15) stwierdził, że Polska prawidłowo i we właściwym terminie wdrożyła decyzję Rady UE z 17 grudnia 2013 r. W stanie faktycznym sprawy chodziło o możliwość odliczenia 100% VAT z faktur na nabycie paliwa. Zdaniem Spółki, brak możliwości odliczenia podatku VAT stanowi przekroczenie upoważnienia zawartego w decyzji derogacyjnej, w związku z powyższym podatnicy mogą powoływać się bezpośrednio na treść Dyrektywy VAT i odliczać pełną kwotę podatku z faktur paliwowych. Spółka argumentowała, że zgodnie z zasadą stand still, nie można wprowadzić ograniczeń, które nie obowiązywały przed przystąpieniem Polski do UE. A przed 1 kwietnia 2014 r. można było odliczał cały VAT od paliwa w określonych sytuacjach. Nie zgodził się z tym jednak Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy ani WSA w Szczecinie, wyjaśniając, że przed 1 maja 2004 r. (kiedy Polska weszła do Unii) ustawa nie pozwalała w ogóle odliczać VAT od paliwa. Dlatego też możliwe było wprowadzenie dodatkowych ograniczeń, gdyż nie sprzeciwiały się zasadzie stand still. Ostatecznie sprawa była rozpatrywana przez NSA, który stwierdził, że nowelizacja ustawy o VAT nie naruszyła ani dyrektywy VAT, ani decyzji derogacyjnej. NSA zwrócił uwagę na identyczne stanowisko tego sądu w wyroku z dnia 21 grudnia 2016 r. (sygn. akt I FSK 826/15).
Zwrot nakładów jak dostawa towaru w VAT
Rzeczpospolita, 2017-03-27
Michał Samborski
W wyroku z 20 stycznia 2017 r. (sygn. akt I FSK 1204/15) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że do właściwej oceny skutków zdarzenia gospodarczego po stronie VAT, konieczne jest niekiedy odejście od regulacji cywilnoprawnych. Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki, która wybudowała dom jednorodzinny na cudzym gruncie. W związku z koniecznością rozliczenia nakładów na budowę, powstała wątpliwość, czy ową czynność należy traktować jako dostawę towarów, czy też świadczenie usług. Spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie. Organ podatkowy wbrew zdaniu podatnika uznał jednak, że przedmiotowego zdarzenia nie można uznać za dostawę towaru. Fiskus stwierdził, że aby transakcja mogła zostać uznana za dostawę towaru, strona realizująca budowę powinna być właścicielem towaru, a w powyższej sprawie według regulacji prawa cywilnego właścicielem nieruchomości była strona posiadająca grunt. Stanowisko organu poparł również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku. Spółka nie zgodziła się z powyższą interpretacją przepisów, dlatego sprawa trafiła ostatecznie do NSA, który przychylił się do zdania podatnika. Orzekł, że w powyższej sprawie doszło do dostawy towaru, jakim był budynek mieszkalny, a pojęcie przeniesienia prawa do rozporządzania towarem należy w tym wypadku rozumieć szeroko, w oderwaniu od regulacji cywilnoprawnych.
Przepisy zmuszają dilerów samochodowych do rezygnacji z pełnego odliczenia VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-03-27
Patrycja Dudek
W świetle wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 marca 2017 r. (sygn. akt I FSK 1563/15), sprzedawcy samochodów demonstracyjnych (testowych) mają prawo do odliczenia 100% VAT, ale pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu tych pojazdów. Musi ona potwierdzać, że auta używane są wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą. Dilerzy samochodów, w celu pełnego odliczenia VAT, chcieli wprowadzić jedynie wewnętrzne regulacje, które wykluczyłyby używanie tych aut do celów prywatnych. Fiskus oraz sądy uznały jednak, że nie jest to wystarczające. Według nich niezbędna jest w tym celu właściwa ewidencja. Zgodnie z przepisem możliwe jest odliczenie 100% podatku VAT od nabycia samochodów osobowych i poniesionych wydatków inwestycyjnych, bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, o ile pojazdy te są przeznaczone wyłącznie do odprzedaży, sprzedaży, oddania w odpłatne używanie na podstawie najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze (stanowiących przedmiot działalności podatnika). Tymczasem auto testowe dopiero po spełnieniu swojej funkcji (jazdy próbne) będzie stanowiło przedmiot sprzedaży. Zatem kryterium „wyłącznego” przeznaczenia do sprzedaży nie jest spełnione, więc ewidencja będzie konieczna. NSA podkreślił, że prowadzenie ewidencji nie powinno być nadmiernie uciążliwe dla handlujących samochodami. Dilerzy wygrali natomiast w kwestii pełnego odliczenia VAT od aut zastępczych (wyroki NSA z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt I FSK 1516/15, I FSK 1391/15) – w ich przypadku ewidencja nie jest wymagana.
Podatki lokalne: Spór o wiatraki rozstrzygnie dopiero NSA
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-03-27
Łukasz Zalewski
W dniu 24 marca 2017 r. wydany został kolejny niekorzystny wyrok, tym razem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (sygn. akt I SA/Łd 1/17), w sprawie podatku od nieruchomości od elektrowni wiatrowych. W związku ze zmianami, wprowadzonymi ustawą o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych, od 1 stycznia 2017 r. cały wiatrak jest uznawany za budowlę. W konsekwencji, podatek od nieruchomości należy naliczyć od jego pełnej wartości, a nie tylko od fundamentu i masztu jak w poprzednim stanie prawnym. Ustawa nie wprowadzała zmian w przepisach podatkowych, a jedynie definicję elektrowni wiatrowej jako budowli. W ocenie podatników ustawa ta nie wprowadziła zmian w opodatkowaniu, w związku z czym zaskarżają decyzje gminnych organów podatkowych. Jednakże wyroki sądów są na bieżącą chwilę niekorzystne. W analizowanym orzeczeniu WSA w Łodzi stwierdził, że nowa ustawa określa elektrownię wiatrową jako budowlę i definicja ta powinna być również stosowana do celów podatkowych – zwłaszcza, że jednocześnie z definicji zawartych w przepisach prawa budowlanego wykreślone zostały elektrownie wiatrowe. Ponadto WSA wskazał na przepisy przejściowe ustawy wiatrakowej o wywoływaniu skutków podatkowych od 1 stycznia 2017 r., co ma świadczyć o podatkotwórczym charakterze ustawy.
Nie ma przepisu o rozliczaniu gminnych danin
Rzeczpospolita, 2017-03-28
Aleksandra Tarka
Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 27 marca 2017 r. (sygn. akt I FPS 9/16) orzekł, że wartość nadwyżki VAT nie może zostać zaliczona przez fiskusa, na poczet zobowiązań podatkowych znajdujących się we właściwości organu jednostki samorządu terytorialnego. Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki, która zapytała organ podatkowy, czy jest możliwe zaliczenie nadpłaty VAT na poczet należności w podatku od nieruchomości, dla którego organem właściwym jest organ samorządu. Fiskus odpowiedział, że nie może rozstrzygać, o rozliczaniu podatków, które leżą we właściwości innego organu. Ostatecznie sprawa trafiła do NSA, który w poszerzonym składzie orzekł, że naczelnik urzędu skarbowego nie ma prawa do zaliczenia nadwyżki VAT na poczet podatków, dla których organem właściwym są odpowiednie organy jednostek samorządu terytorialnego. NSA uzasadniając orzeczenie zwrócił uwagę na fakt, że organy skarbowe muszą przestrzegać swojej właściwości oraz zasady, według której za pobór odpowiedniej daniny odpowiedzialny jest jej beneficjent. Zaliczanie nadpłat przez fiskusa na rzecz zobowiązań podatkowych wobec innych jednostek, przysporzyłoby organom podatkowym więcej obowiązków, co mogłoby skutkować wydłużeniem terminu wpływu środków na konto samorządów.
VAT od posiłków nie zawsze do odliczenia
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-03-28
Agnieszka Pokojska
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 marca 2017 r. (sygn. 1462-IPPP1.4512.83.2017.1.MP), pracodawca nie może odliczyć VAT od ceny obiadów zapewnionych pracownikom podczas normalnego dnia pracy. Wnioskodawca nabywa od zewnętrznego podmiotu gotowe posiłki, które są dostarczane na teren zakładu produkcyjnego w określonym czasie dla każdej zmiany. We wniosku Spółka podkreślała, że nabywana usługa ma związek z czynnościami opodatkowanymi, gdyż pozwala na efektywne wykorzystanie czasu pracy. Spółka chciała potwierdzić prawo do odliczenia VAT w związku z nabyciem obiadów dla pracowników. Dyrektor KIS nie podzielił stanowiska Spółki, gdyż jego zdaniem wydatek na posiłki nie ma związku z czynnościami opodatkowanymi, a jedynie z zaspokojeniem prywatnych potrzeb pracowników. Tym bardziej, że Spółka nie jest zobligowana do ich zakupu na podstawie przepisów prawa pracy. Inaczej przedstawiałaby się sytuacja, gdyby posiłki były zapewniane np. podczas spotkań służbowych czy w trakcie nadgodzin. W interpretacji Dyrektor KIS odniósł się do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, uznając, że odnoszą się one do innych stanów faktycznych, gdzie zapewniano posiłki pracownikom w specyficznych warunkach, np. w czasie spotkań z kontrahentami, narad wewnątrzfirmowych, spotkań roboczych czy szkoleń wewnętrznych.
Wydatki na koncert celebryty nie są kosztem
Rzeczpospolita, 2017-03-29
Aleksandra Tarka
Wydatki na występ artystyczny towarzyszący firmowemu wydarzeniu, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, tak wynika z wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 marca 2017 r. (sygn. akt II FSK 536/15, II FSK 568/15). Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki, która organizowała dla swych partnerów biznesowych i przyszłych klientów imprezy promujące nowe produkty. Wydarzenia te oprócz strony merytorycznej związanej z działaniami marketingowymi, gwarantowały uczestnikom i ich rodzinom występy artystyczne, bezpłatny transport na miejsce wydarzenia oraz noclegi. Spółka chcąc upewnić się, czy ma prawo do zaliczenia wskazanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów zwróciła się do fiskusa o interpretację przepisów. Organ podatkowy nie zgodził się na zaliczenie powyższych wydatków do kosztów podatkowych, w związku z czym sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, który zgodził się jedynie w części z decyzją fiskusa. WSA we Wrocławiu orzekł, że tylko wydatki bezpośrednio związane z promocja mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, precyzując że w jego ocenie wyłącznie transport i zakwaterowanie przyszłych kontrahentów i ich rodzin może zostać uznane za koszt podatkowy. Ostatecznie strawa trafiła do NSA, który potwierdził wyrok sądu niższej instancji, wskazując że za koszt podatkowy nie mogą zostać uznane wydatki na występ artysty, który nie stanowi promocji firmy.
Zagraniczna pożyczka bez PCC
Rzeczpospolita, 2017-03-29
WP
Można uniknąć zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z otrzymaniem zagranicznej pożyczki, jeśli jej umowa została zawarta za granicą oraz środki pieniężne w momencie jej podpisywania znajdowały się poza Polską. Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki, zajmującej się udzielaniem pożyczek oraz pośredniczeniem w ich udzielaniu poza systemem bankowym. Spółka w celu finansowania działalności i dywersyfikacji ryzyka biznesowego zaciągała pożyczki w zagranicznych instytucjach finansowych. Spółka powzięła wątpliwości, czy umowy kredytowe zawierane przez nią poza granicami kraju z zagranicznymi inwestorami indywidualnymi i instytucjami finansowymi powinny być objęte PCC. W związku z tym zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który w interpretacji z 24 marca 2017r. (sygn. 2461-IBPB-2-1.4514.68.2017.1.MZ) uznał, że spółka nie jest zobowiązana do zapłaty podatku. W uzasadnieniu decyzji organ argumentował, że obowiązek podatkowy w PCC powstaje co do zasady wtedy, gdy pożyczane środki znajdują się na terytorium Polski. Natomiast w sytuacji gdy środki pieniężne znajdują się za granicą obowiązek podatkowy w PCC powstaje pod warunkiem, że pożyczkobiorca ma miejsce siedziby lub zamieszkania w Polsce, a umowa została zawarta na terytorium kraju.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 23 lutego 2017 r. (sygn. akt II FSK 3084/16)
Do powstania współwłasności części wspólnej nieruchomości w rozumieniu art. 3 ust. 5 u.p.o.l. dochodzi dopiero wtedy, gdy lokale z własnością których wiąże się udział w nieruchomości wspólnej znajdują się we własności co najmniej dwóch podmiotów. W przypadku, gdy wszystkie lokale znajdują się we własności tego samego podmiotu, nie dochodzi do powstania współwłasności części wspólnej nieruchomości, a w konsekwencji nie będzie miał zastosowania art. 3 ust. 5 u.p.o.l.
Wyrok NSA z 21 lutego 2017 r. (sygn. akt II FSK 50/15)
Zadośćuczynienie, podobnie jak odszkodowanie, nie korzysta ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U z 2000 r., Nr 14, poz.176 ze zm.), jeżeli wynika ono z umowy lub ugody innej niż ugoda sądowa.