Przegląd prasowych informacji podatkowych:
Fiskus źle interpretuje przepisy o VAT
Rzeczpospolita, 2016-11-28
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 listopada 2016 r. (sygn. akt I FSK 1316/15) dwóch zabudowanych nieruchomości nie należy traktować jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa (ZCP) tylko dlatego, że istnieje potencjalna możliwość prowadzenia działalności gospodarczej przy ich wykorzystaniu. Spółka nabyła dwie zabudowane działki gruntowe, a następnie wykazała w deklaracji podatek naliczony z tytułu ich zakupu i zawnioskowała o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym. Fiskus uznał jednak, że spółka nie miała prawa do odliczenia VAT, ponieważ przedmiotem transakcji była ZCP, która objęta jest zwolnieniem z VAT. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu również nie zgodził się ze spółką, która przekonywała, że transakcja stanowiła zwykłą dostawę opodatkowaną stawką 23% skutkującą prawem do odliczenia VAT. W ocenie sądu przy ustalaniu czy mamy do czynienia z ZCP decydujący jest fakt, iż na dzień zbycia zespołu składników majątkowych w postaci dwóch nieruchomości istniała możliwość wykorzystywania ich do profesjonalnego wynajmu pomieszczeń. Sprawa trafiła ostatecznie do NSA, który uznał, że dla kwalifikacji składników jako ZCP konieczne jest ich wyodrębnienie organizacyjne, które pozwala na niezależne i samodzielne prowadzenie działalności. Sam fakt potencjalnego wynajmu pomieszczeń zarówno u zbywcy jak i u nabywcy nie uzasadnia uznania składników majątku za ZCP. Sytuacja przedstawiałaby się natomiast inaczej w przypadku, gdy u zbywcy istniałoby odpowiednie wyodrębnienie organizacyjne w postaci m.in. personelu odpowiedzialnego za obsługę najmu nieruchomości.
Urząd nie zwrócił VAT o czasie? Można się na to poskarżyć
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-11-28
Łukasz Zalewski
W przypadku przedłużenia terminu zwrotu VAT, podatnik może zaskarżyć otrzymane postanowienie, bez względu na to w jakim trybie zostało wydane – tak wynika z orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 listopada 2016 r. (sygn. akt I SA/Łd 688/16). Spór dotyczył sytuacji, w której zasadność zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym była weryfikowana w ramach kontroli podatkowej. Organ podatkowy trzykrotnie przedłużał termin zwrotu VAT, za ostatnim razem informując podatnika o tym, że nie przysługuje mu możliwość złożenia zażalenia na postanowienie o przedłużeniu. Pomimo tego przedsiębiorca złożył zażalenie, które nie zostało uwzględnione. Organ podatkowy w uzasadnieniu zaznaczył, że z przepisów o kontroli podatkowej nie wynika możliwość wniesienia zażalenia. Z tym stanowiskiem nie zgodził się WSA w Łodzi powołując się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 października 2016 r. (sygn. akt I FPS 2/16), w świetle której po nowelizacji prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wciąż możliwe jest składanie skarg na postanowienia o przedłużeniu terminu zwrotu VAT niezależnie od trybu w jakim zostały wydane. WSA w Łodzi stwierdził też, że niemożność wniesienia zażalenia skutkowałaby różnicowaniem sytuacji podatników ze względu na tryb weryfikacji ich rozliczeń, co kolidowałoby z konstytucyjną zasadą równości podmiotów.
Korzyści w CIT, ale nie w VAT
Rzeczpospolita, 2016-11-28
Monika Pogroszewska
Wydatki związane z działalnością społecznie użyteczną nie uprawniają do odliczenia podatku naliczonego z faktur je dokumentujących, mogą być jednak uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów. Takie wnioski płyną z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 11 października 2016 r. (sygn. IBPP3/4512-437/16-1/EJ oraz IBPB-1-1/4510-231/16-1/BK). Spółka prowadzi program radiowy oraz portal internetowy o uniwersalnej tematyce. Spółka pragnie być kojarzona jako podmiot odpowiedzialny społecznie, co ma wpłynąć na powiększenie grona jej słuchaczy i przełożyć się na zwiększenie przychodów z emisji reklam, dlatego zgodnie z przyjętą strategią marketingową zamierza ona wesprzeć niektóre inicjatywy społeczne zgłoszone przez swoich słuchaczy. W związku z realizacją wybranych projektów takich jak np. budowa placu zabaw, której przebieg będzie na bieżąco raportowany słuchaczom, spółka poniesie wydatki m.in. na nabycie usług projektowych oraz materiałów budowlanych. Spółka zwróciła się więc do fiskusa z wnioskiem o potwierdzenie możliwości odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących te transakcje. Jej zdaniem pozostają one bowiem w związku z wykonywanymi przez nią czynnościami opodatkowanymi. Organ podatkowy był jednak innego zdania i stwierdził, że wydatki poniesione w związku z realizacją działalności społecznie użytecznej nie mają bezpośredniego związku z przychodami spółki osiąganymi ze sprzedaży reklam. Niemniej jednak fiskus przyznał rację spółce w zakresie możliwości uznania wydatków za koszt podatkowy spółki, ponieważ celem ich poniesienia jest zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów spółki.
Gablota nie służy ochronie przed wiatrem
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-11-28
Jakub Pawłowski
W wyroku z dnia 24 listopada 2016 r. (sygn. akt II FSK 2968/14) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że tablice reklamowe przy wiatach przystankowych stanowią budowle, a w konsekwencji są opodatkowane podatkiem od nieruchomości (PON). Orzeczenie zapadło w sprawie spółki będącej właścicielem znacznej liczby gablot z billboardami, wynajmowanych przez spółkę reklamodawcom. Organ podatkowy określił spółce zobowiązanie podatkowe z tytułu PON wskazując na to, że według prawa budowlanego nośniki reklamowe są budowlami. Z tym stanowiskiem nie zgadzała się spółka, podkreślając tymczasowy charakter obiektów oraz brak trwałego połączenia z gruntem. Argumentacja ta okazała się niewystarczająca dla organu drugiej instancji, który po wnikliwej analizie konstrukcji uznał ją za trwałą i stabilną, gdyż gabloty są odporne na oddziaływanie wiatru i deszczu. Na etapie postępowania przed sądem spółka twierdziła, że gabloty reklamowe umiejscowione przy przystankach powinny być uznane za urządzenia służące ochronie pieszych przed warunkami atmosferycznymi, co sprawia, że powinny być zwolnione z PON jako budowle związane z drogami publicznymi. Finalnie spółka przegrała zarówno przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Poznaniu jak i NSA, które zgodziły się z tezą, że nośniki reklamowe powinny być klasyfikowane jako budowle podlegające opodatkowaniu PON. NSA nie przychylił się do argumentów spółki, w świetle których zasadniczym przeznaczeniem gablot jest zapewnienie schronienia przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi ludziom oczekującym na przyjazd autobusu.
Skutki podziału są rozliczane według zasad szczególnych
Rzeczpospolita, 2016-11-30
Aleksandra Tarka
Przychód spółki przejmującej osiągnięty w wyniku podziału przez wydzielenie należy kwalifikować jako przychód z udziału w zyskach osób prawnych, opodatkowany na zasadach szczególnych. Taki wniosek płynie z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 3 listopada 2016 r. (sygn. akt I SA/Po 440/16). Podatnik we wniosku o wydanie interpretacji przedstawił zdarzenie przyszłe polegające na utworzeniu przez niego spółki z o.o., która stanie się akcjonariuszem spółki akcyjnej. Następnie dojdzie do podziału spółki akcyjnej w związku z planowanym wyodrębnieniem w ramach jej struktury dwóch rodzajów działalności. W procesie tym spółka z. o.o., czyli równocześnie akcjonariusz, będzie pełniła funkcję spółki przejmującej i otrzyma część majątku spółki akcyjnej. Ze względu na zakaz obejmowania własnych udziałów nie dojdzie jednak do wydania spółce z o.o. udziałów w spółce przejmującej. Wspólnicy spółki akcyjnej nie otrzymają żadnych dopłat w gotówce wskutek dokonania podziału. Wątpliwość podatnika dotyczyła tego czy w związku z tak przeprowadzonym podziałem po stronie spółki z o.o. powstanie przychód, a jeśli tak to jak należy go opodatkować. Organ podatkowy zastrzegł, że jeśli jedynym powodem podziału spółki są korzyści podatkowe, a nie przyczyny ekonomiczne to spółka z o.o. będzie musiała rozpoznać przychód i opodatkować go na zasadach ogólnych, ponieważ nie będzie on stanowił przychodu z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Taka kwalifikacja pozbawi natomiast spółkę z o.o. możliwości do skorzystania ze zwolnienia dywidendowego. Podatnik złożył skargę, a WSA w Poznaniu przyznał mu rację. Zdaniem sądu orzekającego przychód spółki przejmowanej należy kwalifikować jako przychód z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, dlatego spółka z o.o. będzie uprawniona do zastosowania zwolnienia.
Podarowanie ekspozycji jest objęte VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-11-30
Jakub Pawłowski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 listopada 2016 r. (sygn. akt III SA/Wa 2496/16) orzekł, że nieodpłatna dostawa wystawy na rzecz muzeum nie stanowi zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, więc taka transakcja podlega pod VAT. Analizowana sprawa dotyczyła stowarzyszenia będącego organizacją pożytku publicznego. Stowarzyszenie zobowiązało się do organizacji wystawy, która docelowo miała zostać przekazana do muzeum. W związku z realizacją tego projektu stowarzyszenie poniosło znaczne koszty. Co więcej, przedsięwzięcie zostało wyodrębnione w strukturach stowarzyszenia zarówno organizacyjnie jak i finansowo. W konsekwencji, stowarzyszenie przekonane było, że przekazanie wystawy do muzeum będzie neutralne podatkowo na gruncie VAT. Jednocześnie uznawało, że ma prawo do odliczenia podatku VAT od faktur zakupowych, twierdząc, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy wydatkami na stworzenie wystawy a czynnościami opodatkowanymi VAT, świadczonymi w późniejszym okresie przez muzeum. Ze stanowiskiem tym nie zgodził się organ podatkowy, wskazując że nie ma możliwości, aby wystawa ściśle związana z budynkiem muzeum mogła funkcjonować samodzielnie. Duże znaczenie dla organu miał również fakt, że wystawa nie została przekazana w związku z prowadzoną działalnością gospodarczej, a z powodu realizacji celów statutowych. W wyniku swoich ustaleń organ przyjął, że stowarzyszenie przekazało na rzecz muzeum aktywa, a tym samym miała miejsce dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu VAT. Stanowisko to potwierdził WSA w Warszawie, który również wskazał na brak możliwości uznania wystawy za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w obliczu braku wykorzystywania jej do prowadzenia działalności gospodarczej.
Gdy konsument żąda NIP na paragonie, trzeba go wydać
Rzeczpospolita, 2016-12-01
Aleksandra Tarka
Z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 października 2016 r. (sygn. akt I FSK 431/15) wynika, że sprzedawca nie ma prawa wyboru rodzaju wystawianego dokumentu przy sprzedaży na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, nawet jeśli paragon fiskalny i faktura zawierają te same dane. Sprawa dotyczyła spółki, która przy dokonywaniu sporadycznej sprzedaży na rzecz konsumentów przekazywała im oryginały faktur, a paragony fiskalne dołączała do kopii faktur. Spółka powzięła wątpliwość co do interpretacji przepisu mówiącego o konieczności umieszczenia numeru identyfikacji podatkowej (NIP) na paragonie w przypadku, gdy zażąda tego nabywca. Jej zdaniem przepis ten odnosi się do faktur uproszczonych, które można wystawiać tylko pod warunkiem spełnienia określonych przesłanek. Spółka uważa więc, że w przypadku otrzymania takiego żądania ma ona prawo wydać pełną fakturę zamiast paragonu z NIP. Organ podatkowy nie potwierdził jednak jej stanowiska stwierdzając, że obowiązek wystawienia paragonu zawierającego NIP sprzedawcy nie jest uzależniony od decyzji sprzedawcy ani od kwoty transakcji, a jedynie od ewentualnego żądania konsumenta. Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który zgodził się z fiskusem, że brak jest podstaw by twierdzić, że paragon z NIP jest tożsamy z fakturą uproszczoną. Sprawa trafiła ostatecznie do NSA, który przyznał rację fiskusowi i orzekł, że wykładnia językowa przepisów nie uzasadnia twierdzenia, że sprzedawca może zastąpić paragon fiskalny pełną fakturą.
Podatnik ma prawo pomylić przepis
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-12-01
Patrycja Dudek
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 listopada 2016 r. (sygn. akt II FSK 3161/14) uznał, że nie można odmówić wydania interpretacji indywidualnej, w przypadku gdy podatnik powołał się na nieodpowiednią podstawę prawną. Orzeczenie zapadło w sprawie podatnika, który ubiegając się o indywidualną interpretację spotkał się z odmową jej wydania z uwagi na to, że wskazany przez niego przepis nie miał w tej sprawie zastosowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stanął po stronie podatnika wskazując, iż organ interpretacyjny nie jest związany podstawą prawną wskazaną przez podatnika we wniosku o wydanie interpretacji. Zdaniem WSA w Warszawie, jeżeli powołane przez wnioskodawcę przepisy nie znajdują zastosowania, to organ interpretacyjny powinien wyrazić swoje stanowisko opierając się na odpowiednich regulacjach. Sprawa miała swój finał w NSA, który zaznaczył, że organy interpretacyjne są zobowiązane do dokonania oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i wskazania właściwej podstawy prawnej, również w sytuacji, gdy wnioskodawca ją pomylił.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 11 października 2016 r. (sygn. akt II FSK 2277/14)
Strata w środkach obrotowych będąca wynikiem powstawania odpadów stanowiących materiały do przerobu, może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) tylko wówczas, gdy jest przez podatnika prowadzącego księgi rachunkowe na bieżąco udokumentowana prawidłowo sporządzonym wewnętrznym dowodem źródłowym, o którym stanowi art. 20 ust. 2 pkt 3) ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, Dz. U. z 2002 Nr 76, poz. 694, ze zm.).
Wyrok NSA z 20 października 2016 r. (sygn. akt II FSK 1577/16)
1. Podatnikiem podatku od nieruchomości jest wyłącznie ten podmiot, który spełnia kumulatywnie zarówno przesłanki podmiotowe, jak i przedmiotowe określone w art. 3 ust. 1 u.p.o.l.
2. Ponieważ spółka cywilna nie może być ani właścicielem nieruchomości, ani użytkownikiem wieczystym gruntów, to w świetle postanowień art. 3 ust. 1 pkt 1 i 3 u.p.o.l. nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości. Obowiązek podatkowy w tym podatku ciąży solidarnie na wszystkich wspólnikach spółki cywilnej.