Przegląd prasowych informacji podatkowych
Żona odpowie za zaległości podatkowe męża
Rzeczpospolita, 2017-05-29
Jakub Nowacki
Ekspert TPA Poland – Jakub Nowacki przedstawia w swoim artykule zasady współponoszenia odpowiedzialności za zaległości podatkowe osób pozostających w związku małżeńskim. Opisuje również przypadki, w których za nieuregulowany podatek może odpowiadać osoba pozostająca z podatnikiem we wspólnym pożyciu lub były małżonek. Co do zasady, małżonkowie odpowiadają za zaległości podatkowe majątkiem wspólnym. Jednakże, gdy egzekucja z tego majątku okaże się bezskuteczna organy podatkowe w określonych przypadkach są uprawnione do pociągnięcia małżonka do odpowiedzialności jako osobę trzecią, która odpowiada solidarnie z podatnikiem, swoim majątkiem osobistym za zaległości podatkowe wynikające z prowadzonej działalności gospodarczej i powstałe w okresie w którym stale współdziałał z małżonkiem w jej wykonywaniu, osiągając korzyści z prowadzenia tej działalności. Autor artykułu odnosi się także do możliwości zastosowania intercyzy, jako ochrony przed potencjalną odpowiedzialnością.
Zmiana roku obrotowego nie wpływa na zaliczki
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-05-29
Mariusz Szulc
Z interpretacji dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 maja 2017 r. (sygn. 0115-KDIT2-3.4010.14.2017.1.JS) wynika, że kwartalny sposób rozliczania PDOP oznacza obowiązek uiszczania zaliczek przy uwzględnieniu kwartałów roku kalendarzowego. Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki komandytowo-akcyjnej, której rok podatkowy nie pokrywał się z rokiem kalendarzowym. Spółka wybrała kwartalną formę rozliczeń i przyjęła, że termin płatności zaliczek to 20 dzień miesiąca następującego po ostatnim miesiącu kwartału jej roku podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej uznał takie podejście za nieprawidłowe. Wyjaśnił, że zaliczki podlegające wpłacie do urzędu skarbowego powinny obejmować 3 kolejne miesiące roku kalendarzowego, a nie podatkowego.
Spółka, która przekazuje majątek wspólnikom, nie zapłaci CIT
Rzeczpospolita, 2017-05-29
Romuald Rzeszutko
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 377/16) przekazanie na rzez udziałowców spółki w ramach procesu likwidacyjnego składników jej majątku nie powoduje powstania przychodu po stronie spółki. W przedmiotowej sprawie wspólnicy sp. z o.o. podjęli uchwałę o likwidacji spółki w której określili, że po opłaceniu zobowiązań wobec wierzycieli i przed wykreśleniem spółki z rejestru przedsiębiorców przekażą pozostałe składniki majątkowe spółki w naturze jej udziałowcom. W związku z tym spółka wystąpiła do organu podatkowego z pytaniem czy w przypadku likwidacji spółki, wydanie jej majątku w naturze na rzecz udziałowców będzie skutkować powstaniem po stronie spółki przychodu. W rozumieniu spółki taki obowiązek nie powstanie, ponieważ zabieg ten nie ma na celu powiększenia jej przychodów czy aktywów. Organ podatkowy nie zgodził się jednak ze stanowiskiem spółki. W jego ocenie zdarzenie to będzie powodowało powstanie przychodu po stronie spółki. Rację spółce przyznał jednak WSA w Warszawie który orzekł, że wydanie udziałowcom składników majątku spółki w ramach postępowania likwidacyjnego nie stanowi definitywnego przysporzenia na rzecz wspólników, dlatego też nie prowadzi do powstania przychodu po stronie spółki.
Jeden podatnik, jedno rozstrzygnięcie
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-05-29
Patrycja Dudek
W wyroku z dnia 25 maja 2017 r. (sygn. akt II FSK 1043/15) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że organ podatkowy zobligowany jest do wydania korzystnej dla podatnika interpretacji, jeżeli w sprawie o podobnym stanie faktycznym, dotyczącym tego samego podmiotu, sąd zadecydował o zmianie wadliwej interpretacji. Sprawa dotyczyła spółki, która zlecała wykonanie tłumaczeń osobom fizycznym niebędącym rezydentami Polski. W 2011 r spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację, aby potwierdzić, że jako zleceniodawca nie powinna pomniejszać ich wynagrodzenia o podatek u źródła. Mimo niekorzystnego stanowiska organów podatkowych, sądy administracyjne stwierdziły, że skoro miejsce wykonywania usług znajduje się poza terytorium Polski, to nie ma obowiązku potrącenia podatku u źródła. Spółka złożyła kolejny wniosek o nową interpretację w niemal tożsamym stanie faktycznym. Organ uznał, że na spółce ciąży obowiązek potrącenia podatku u źródła. Wskazał, że jest związany oceną oprawną wyrażoną w orzeczeniach sądów tylko w zakresie zaskarżonej interpretacji. NSA nie zgodził się z taką interpretacją, ponieważ mogłaby naruszać zasadę zaufania podatników do organów podatkowych. Sąd pokreślił, że interpretacje mają umożliwiać podatnikowi ocenę skutków podatkowych swoich działań.
Sprzedaż waluty bankowi jest „wypływem” środków pieniężnych
Rzeczpospolita, 2017-05-29
Mateusz Piech
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 207/16) sprzedaż środków pieniężnych w euro jest kwalifikowana jako ich trwałe wyzbycie. Gdy będzie wykonywany tzw. „przelew zwrotny” ich równowartości w walucie polskiej, mogą powstawać różnice kursowe w postaci dodatniej bądź ujemnej, które stanowią odpowiednio przychody bądź koszty. W przedmiotowej sprawie spółka akcyjna prowadząca rachunki bankowe w walucie polskiej i zagranicznej (euro) na potrzeby swojej działalności gospodarczej, zwróciła się do organu podatkowego z zapytaniem, czy faktyczne różnice pomiędzy kursem euro z dnia wpływu środków na rachunek walutowy w stosunku do kursu euro z dnia faktycznie zastosowanego kursu waluty tj. z dnia wypływu tych środków można zakwalifikować jako różnice kursowe stanowiące przychody bądź koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o PDOP. W ocenie spółki, w ramach prowadzonej przez nią działalności różnice kursowe powstają w ramach transakcji oraz na środkach własnych. Organ podatkowy nie zgodził się jednak ze stanowiskiem spółki wskazując że w sytuacji gdy środki są przemieszczane pomiędzy dwoma rachunkami, które należą do spółki, nie mogą one zostać uznane za różnice kursowe w rozumieniu ustawy o PDOP. WSA w Warszawie przyznał jednak rację spółce. W jego ocenie w analizowanej sprawie dochodzi do transakcji w ramach której najpierw bank zakupuje środki w euro od spółki, a następnie przelewa na jej konto ich równowartość w walucie polskiej.
Każde nieodpłatne świadczenie trzeba rozpatrywać odrębnie
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-05-29
Łukasz Zalewski
Jeżeli pracodawca zapewni pracownikowi nocleg oraz sfinansuje przejazdy w czasie pracy, to po stronie pracownika nie powstanie przychód. Potwierdził to Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 maja 2017 r. (sygn. akt II FSK 1132/15) wydanym w sporze o opodatkowanie świadczeń pracowniczych. Firma zajmująca się poszukiwaniami i eksploatacją wyjaśniła we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej, że prace wykonywane są w różnych lokalizacjach. Przed rozpoczęciem pracy pracownicy stawiają się w bazie, skąd rozwożeni są do miejsc wykonywania projektów. Mają też możliwość samodzielnie zorganizować przejazd do danej lokalizacji projektowej. Noclegi i dojazdy zapewniane są przez firmę. Dodatkowo firma ponosi wydatki na wyżywienie pracowników, bądź wypłaca im ryczałty. Spółka uważała, ze nie będzie musiała pobierać zaliczek na PDOF od pracowników, ponieważ żadne z tych nieodpłatnych świadczeń nie jest przychodem. NSA dokonał odrębnej analizy każdego ze świadczeń pod kątem powstania przychodu dla pracownika. Sąd powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., (sygn. akt K 7/13) potwierdził, że noclegi nie stanowią przychodu dla pracowników. W kwestii wyżywienia NSA uznał, że tylko zindywidualizowany catering lub ryczałt na jedzenie są dla pracownika przysporzeniem majątkowym. Natomiast zwrot kosztów przejazdów będzie przychodem, gdyż jest ponoszony w interesie pracowników.
Usługi zwolnione z VAT, ale odliczenie pełne
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-05-30
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2017 (sygn. akt I FSK 1877/15) o pomocniczym charakterze transakcji przesądzają aktywa wykorzystywane w celu świadczenia usług. Orzeczenie zapadło w sprawie spółki, która udzieliła swojej spółce matce poręczenia finansowego za wynagrodzeniem. Przychody wygenerowane z tytułu udzielonych poręczeń stanowiły 90% jej obrotu. Pozostałe zyski uzyskiwała z czynności opodatkowanych, w przeważającej mierze z najmu. Zdaniem spółki, udzielanie poręczeń stanowiło jedynie czynności poboczne i nie było związane z podstawową działalnością spółki, którą dopiero zamierzała rozpocząć. Ustawa o VAT przewiduje, że kwot uzyskanych w związku z finansowymi transakcjami pomocniczymi nie uwzględnia się w kalkulacji proporcji stosowanej do odliczenia podatku naliczonego. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach ocenił, że udzielanie poręczeń nie może zostać zaklasyfikowane jako czynność pomocnicza z uwagi na jej znaczący udział w obrocie. Podobnego zdania był Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. NSA rozstrzygnął, że decydującym kryterium dla oceny pomocniczości jest wielkość aktywów, które zostały zaangażowane dla wykonywania czynności zwolnionych z VAT. Sąd podkreślił, że kluczowa w danym przypadku jest proporcja kosztów. Skoro spółka w związku z obsługą poręczeń zatrudniała tylko dwóch pracowników, to wydatek ten jest mniejszy niż koszty realizacji inwestycji w zakresie jej podstawowej działalności gospodarczej. Wobec tego należy przyjąć, że poręczenia stanowiły transakcje pomocnicze, które nie będą miały wpływu na zakres odliczenia podatku naliczonego.
Firma budowlana odliczy kaucje, które były częścią wynagrodzenia
Rzeczpospolita, 2017-05-31
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 12 kwietnia 2017 r. (sygn. akt I SA/Bk 1191/16) podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty spowodowane kaucjami gwarancyjnymi, które nie zostały zwrócone przez upadłego kontrahenta, pod warunkiem, że zostały one uprzednio zaliczone do przychodu podlegającego opodatkowaniu. W przedmiotowej sprawie spółka świadcząca usługi budowlane wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości zaliczenia do KUP wartości kaucji gwarancyjnych udzielonych na rzecz klienta, który ogłosił upadłość. Kaucje te zostały potrącone przez upadłego do dnia ogłoszenia upadłości, z należnego wnioskującej spółce wynagrodzenia, zaliczonego przez nią w poprzednich latach podatkowych do przychodu podlegającego opodatkowaniu PDOP. W ocenie spółki, w sytuacji gdy nie odzyska ona wartości kaucji gwarancyjnych w ramach postępowania likwidacyjnego będzie ona uprawiona do zaliczenia ich do KUP w dacie wykreślenia kontrahenta z rejestru przedsiębiorców. Początkowo zarówno fiskus jak i WSA w Białymstoku nie zgodził się ze stanowiskiem spółki. Ostatecznie interpretacja organu podatkowego została uchylona przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wskazał iż w sytuacji gdy spółka zachowała należytą staranność, możliwe jest zaliczenie do KUP strat w wysokości wartości udzielonych kaucji gwarancyjnych. W kolejnej interpretacji fiskus zgodził się z opinią spółki, zastrzegł jednak że warunkiem zaliczenia strat z tytułu kaucji gwarancyjnych do KUP jest pierwotne zaliczenie ich do przychodów podlegających opodatkowaniu. Ze stanowiskiem organu podatkowego zgodził się również WSA w Białymstoku, który oddalił skargę podatnika.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 25 kwietnia 2017 r. (sygn. akt I FSK 108/17)
1) Zwolnienie z długu, o którym mowa w art. 508 K.c. – będąc nieefektywną formą wygaśnięcia wierzytelności, w następstwie której dłużnik nie ponosi ekonomicznego ciężaru jej wygaśnięcia, a wierzyciel nie uzyskuje ekonomicznego zadośćuczynienia swojemu świadczeniu opodatkowanemu VAT – nie stanowi uregulowania należności w rozumieniu art. 89b ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.).
2) Zwolnienie z długu, o którym mowa w art. 508 K.c., nie zwalnia podatnika-wierzyciela od obowiązku rozliczenia podatku z tytułu transakcji na rzecz dłużnika, który został zwolniony od uregulowania należności, a podatnik-dłużnik w takim przypadku – skoro w wyniku tego zwolnienia nie ponosi ciężaru ekonomicznego tej transakcji (również podatku) – nie ma prawa do odliczenia, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), VAT z faktury (umowy) dokumentującej otrzymane od wierzyciela świadczenie.
Wyrok NSA z 21 kwietnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 690/15)
Zgodnie z art. 9 ust. 4a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. nr 121, poz. 844 ze zm.) obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został ponownie dopuszczony do ruchu w związku z wygaśnięciem wydanej na podstawie art. 78a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu. Decyzja ta wygasa zaś z dniem, który był w niej ściśle określony.