Przegląd prasowych informacji podatkowych
Fiskus nie zarabia na konfuzji wierzytelności
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-07-31
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2500/16), wygaśnięcie długu – zarówno kwoty głównej jak i odsetek, będące następstwem połączenia w jednej osobie praw wierzyciela i dłużnika nie generuje przychodu podatkowego. Sprawa dotyczyła wierzytelności z tytułu pożyczki, której likwidowana spółka osobowa udzieliła swojej wspólniczce. Zdaniem dłużniczki, wygaśnięcie wierzytelności w drodze konfuzji będzie w całości wyłączone z opodatkowania PDOF – również w części odsetkowej. Odmiennego zdania był Minister finansów, według którego w wyniku przejęcia własnego długu wobec spółki, część odsetkowa wierzytelności będzie wiązała się z przychodem podatkowym. WSA w Warszawie stanął po stronie podatniczki, argumentując swój wyrok tym, że konfuzja wierzytelności nie wiąże się z powstaniem przychodu – ani w części głównej, ani w odsetkowej. W podobnej sprawie, w wyroku z dnia 27 lipca 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2499/16), ten sam WSA wyraził analogiczne stanowisko. Zgodził się mianowicie z wnioskodawcą, że skoro spłata długu spółce przez wspólnika nie powoduje u niego przychodu, to nie spowoduje go także wygaśnięcie długu w następstwie konfuzji.
Pieniądze nie muszą być znaczone, jeśli można ustalić, na co poszły
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-07-31
Patrycja Dudek
Jak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 lipca 2017 r. (sygn. akt II FSK 1058/17), organy podatkowe nie mogą kwestionować kosztów podatkowych przedsiębiorcy wyłącznie z tego powodu, że środków pomocowych, otrzymanych od agencji rządowych nie przelano na odrębny rachunek bankowy. Powyższy wyrok dotyczył spółki, otrzymującej środki z pomocy restrukturyzacyjnej, które przelewano bezpośrednio na bieżący rachunek bankowy spółki, na który spływały środki m.in. z działalności gospodarczej oraz służący spółce do opłacania wydatków zarówno stanowiących, jak i nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów. Spółka wykorzystała środki pomocowe, w świetle przepisów – zwolnione z PDOP, do spłaty kredytów bankowych. Taką praktykę zakwestionował zarówno Urząd Kontroli Skarbowej w Poznaniu jak i dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu. Zdaniem organów, z uwagi na fakt, że niemożliwe jest precyzyjne wskazanie, na jaki cel przeznaczone zostały konkretne środki z rachunku bankowego, pomoc od agencji powinna znaleźć się na odrębnym, dedykowanym koncie. Dyrektor UKS założył, że uzyskana dotacja pokryła koszty bieżącej działalności gospodarczej spółki, a nie koszty kredytów bankowych i w konsekwencji obniżył wysokość wykazanych przez spółkę kosztów uzyskania przychodów. Innego zdania był Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oraz NSA, które przyznały rację spółce, że zakładanie oddzielnego rachunku nie jest konieczne dla prawidłowego rozliczania środków z pomocy restrukturyzacyjnej.
Sądy coraz surowsze w sprawie wyłudzeń VAT
Rzeczpospolita, 2017-08-01
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lipca 2017 r. (sygn. akt I FSK 1798/15) samo wprowadzenie procedur ostrożnościowych przez firmę, która trafiła na oszusta to za mało by zachowała ona prawo do odliczenia VAT. W przedmiotowej sprawie, w czasie kontroli urzędnicy zarzucili, że spółka odliczyła VAT z faktur, które nie dokumentowały faktycznych zdarzeń gospodarczych. Spółka stosowała procedury ostrożnościowe by uniknąć ewentualnych nadużyć podatkowych czy współpracy z kontrahentem, który jest oszustem. Skarbówka stwierdziła, że takie działania są niewystraczające i że spółka nie zachowała należytej staranności. Dodatkowo jeden z pracowników przyznał , że wiedział o nielegalnych działaniach. Spółka nie zgodziła się jednak z takim stanowiskiem organu i podkreśliła, że świadomość pracownika nie przesądza o świadomości spółki. Sąd pierwszej instancji przyznał rację spółce, jednak NSA się z tym nie zgodził. W swoim wyroku stwierdził, że samo wprowadzenie procedur ostrożnościowych nie jest wystarczające dla udowodnienia, że została zachowana należyta staranność. Ponadto podkreślił, że nie można z góry wyłączyć odpowiedzialności spółki jeżeli jej pracownik wiedział o zachodzącym procederze, konieczne jest bowiem ustalenie czy zarząd mógł o tym wiedzieć.
Przed klauzulą fiskus mógł zdecydowanie mniej
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-01
Katarzyna Jędrzejewska
W porównaniu z przepisami obowiązującymi do 15 lipca 2016 r., zasada nadużycia prawa w VAT przyznaje obecnie organom podatkowym o wiele większe uprawnienia – taki wniosek płynie z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2017 r. (sygn. akt I FSK 1832/15). Dotyczył on wątpliwości, czy przekazanie żonie przez męża nieruchomości, a następnie jej sprzedaż spółce z o. o., miało charakter pozorny i służyło wyłącznie optymalizacji podatkowej. Jak zauważył Urząd Kontroli Skarbowej, sprzedając działkę bezpośrednio spółce z o. o., przedsiębiorca uzyskałby przychód z działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu. W efekcie, Dyrektor UKS nakazał sprzedawcy uregulowanie zaległości podatkowych nie tylko na gruncie PDOF, ale także na gruncie VAT z tytułu dostawy nieruchomości. Stanowisko organu potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie. Sąd zgodził się z organami podatkowymi, iż w omawianym przypadku w rzeczywistości nie doszło do przekazania darowizny, a żona przedsiębiorcy tylko formalnie figurowała w aktach notarialnych. NSA, podzielając jedynie część zarzutów przedsiębiorcy uwzględnił skargę kasacyjną. Zdaniem NSA poprzez sprzedaż działki przez przedsiębiorcę na rzecz podmiotu trzeciego nie stwarzano pozoru dokonania czynności prawnej w rzeczywistości dokonując innej. W opinii Sądu, małżonkowie zamierzali uniknąć obciążenia z tytułu podatku dochodowego, a nie z tytułu podatku VAT, który dla przedsiębiorcy byłby neutralny. Wobec tego, nie dochodziło w tym przypadku do działania w celu osiągnięcia korzyści podatkowej i nie można żądać zapłaty VAT w oparciu o zasadę nadużycia prawa, wynikającą przed 15 lipca 2016 r. jedynie z orzecznictwa TSUE. Dopiero obowiązująca od tego dnia klauzula nadużycia prawa, zdaniem NSA, daje organom większe możliwości do kwestionowania podobnych operacji.
Dla rozliczenia VAT ważna jest opcja odkupu
Rzeczpospolita, 2017-08-02
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 28 czerwca 2017 r. (sygn. akt I SA/Po 23/17) odpłatną dostawę stanowi oddanie spółce kapitałowej aktywów w postaci towarów do odpłatnego korzystania na podstawie umowy leasingu finansowego. W przedmiotowej sprawie z wnioskiem o wydanie interpretacji wystąpiła spółka, która chce w formie umowy leasingu udostępniać swoje aktywa do odpłatnego korzystania innym spółkom kapitałowym. Ponadto spółka w treści wniosku podkreśliła, że umowa ta nie będzie zawierała ustaleń, że po jej zakończeniu prawo własności przejdzie na korzystającego, będzie miał on jednak możliwość wykupu. W związku z tak przedstawionym zdarzeniem przyszłym spółka zadała pytanie czy taka forma oddania aktywów do odpłatnego korzystania stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy VAT oraz kiedy powstanie obowiązek podatkowy. Organ w swej interpretacji uznał, że oddanie do odpłatnego korzystania aktywów obejmujących towary, to odpłatna dostawa towarów, a obowiązek podatkowy powstanie z chwilą dostawy przedmiotu leasingu. Fiskus stwierdził, że za świadczenie usług można jedynie uznać oddanie aktywów obejmujących prawo do wartości niematerialnych i prawnych. W takiej sytuacji obowiązek podatkowy będzie powstawał z chwilą wystawienia faktury. WSA w Poznaniu podzielił stanowisko organu podatkowego. Sąd w uzasadnieniu podkreślił, że pomimo tego, że po zakończeniu umowy leasingu własności aktywów nie przenosi się na korzystającego, to przejście tej własności może nastąpić w wyniku skorzystania przez niego z opcji wykupu. Tym samym opisana przez spółkę umowa, którą planuje zawrzeć stanowi w istocie umowę leasingu finansowego kwalifikowanego na gruncie ustawy o VAT jako dostawa towarów.
Nieodpłatne świadczenia związane z reklamą podlegają zwolnieniu
Rzeczpospolita, 2017-08-02
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 5 lipca 2017 r. (sygn. akt I SA/Bk 488/17) czynności polegające na spełnieniu wymogów zawartych w regulaminie konkursu, które są warunkiem otrzymania nagrody, nie stanowią świadczenia wzajemnego. W przedmiotowej sprawie spółka kapitałowa wystąpiła do organu podatkowego o interpretację przepisów ustawy o PDOF. Spółka często zajmuje się organizacją konkursów których uczestnikami mogą być konsumenci, pracownicy jak i kontrahenci, w związku z tym we wniosku o interpretację zadała pytanie czy nagroda konkursowa o wartości jednorazowo nieprzekraczającej 200 zł dla osoby fizycznej, która nie prowadzi działalności gospodarczej albo prowadzi ją ale bierze udział w konkursie bez związku z nią można uznać za otrzymane od świadczeniodawcy nieodpłatne świadczenie które korzysta ze zwolnienia z PDOF. Fiskus w wydanej interpretacji stwierdził, że nie można, ponieważ by uzyskać nagrodę trzeba wziąć udziału w konkursie i osiągnąć jak najlepszych wyniki w rywalizacji co prowadzi do powstania świadczenia wzajemnego. Z taką interpretacją nie zgodził się WSA w Białymstoku i stwierdził, że nagroda dla uczestników konkursu, której wartość jednorazowo nie przekracza 200 zł, jest zwolniona z PDOF, a sam udział w konkursie i spełnienie warunków regulaminu nie powoduje powstania świadczenia wzajemnego.
Wynajem od żony da korzyści
Rzeczpospolita, 2017-08-02
Przemysław Wojtasik
Zgodnie z interpretacją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 lipca 2017 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4011.81.2017.1.BS) przedsiębiorca wynajmujący nieruchomość, która należy do osobistego majątku żony, może zaliczyć do KUP wydatki na czynsz i remont tej nieruchomości. W przedmiotowej sprawie przedsiębiorca prowadzący sklepy ogólnospożywcze, chce wynająć i wykorzystać w prowadzonej działalności gospodarczej pomieszczenia gospodarcze znajdujące się w nieruchomości, która należy do majątku osobistego jego żony. Przedsiębiorca zamierza wykonać tam remont by dostosować te pomieszczenia do swojej działalności, w związku z tym zadał pytanie czy koszty poniesione na remont oraz wynajem mogą stanowić KUP. Sam przedsiębiorca uważa, że mogą, bo zostaną poniesione na cele działalności gospodarczej. Fiskus podzielił zdanie podatnika, podkreślił jednak, że wydatki mogą być różnie rozliczane. Bezpośrednio do KUP może przedsiębiorca zaliczyć wydatki poniesione na najem i remont. Organ skarbowy przypominał jednak o różnicach pomiędzy remontem a ulepszeniem rozumianym jako przebudowa, rozbudowa, adaptacja, modernizacja środka trwałego lub jego rekonstrukcja, które podlega rozliczeniu poprzez odpisy amortyzacyjne, jeżeli jego wartość przekroczy 3,5 tys. zł. Natomiast jeżeli przedsiębiorca przeprowadzi remont, który co do zasady polega na odtworzeniu pierwotnego stanu użytkowego i technicznego budynku, to wydatki te mogą zostać od razu rozliczone w KUP, niezależnie od ich wartości.
Sprzedaż została unieważniona? Nie będzie ulgi
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-03
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 sierpnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 1791/15), nie podlega zwolnieniu z PDOF dochód ze sprzedaży nieruchomości z tytułu ulgi mieszkaniowej w sytuacji, gdy sprzedaż poprzedniej została unieważniona. W analizowanej sprawie podatniczka zbyła udziały w nieruchomości leśnej. Mimo, że zbywane udziały były w jej posiadaniu przez okres krótszy niż pięć lat nie była zobowiązana do uiszczenia należności z tytułu PDOF od dochodu ze sprzedaży ponieważ całość otrzymanej kwoty przeznaczyła na zakup mieszkania. Już po zakupie nowej nieruchomości wyszło na jaw, że sprzedaż udziałów jest nieważna z uwagi na fakt, że wymagała specjalnego pozwolenia ministra spraw wewnętrznych, które zostało uzyskane dopiero po zakupie nowego mieszkania. Zdaniem podatniczki, mimo unieważnienia pierwszej transakcji przysługiwało jej zwolnienie z PDOF. Z takim podejściem nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, wskazując na fakt, że okolicznością niezbędną do uzyskania ulgi mieszkaniowej jest skuteczna sprzedaż jednej nieruchomości przed zakupem kolejnej, przy czym kluczowe są daty aktów notarialnych. Stanowisko organu zostało potwierdzone zarówno przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi jak i NSA. W podobnej sprawie, w wyroku z dnia 26 kwietnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 891/15) NSA wyraził analogiczne stanowisko.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 11 lipca 2017 r. (sygn. akt II FSK 1219/17)
Regulacje prawne art. 18 ust. 2 pkt 8 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 1515 ze zm.) oraz art. 6a ust. 11 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1381 ze zm.) nie przewidują prawa rady gminy do wydawania uchwał dotyczących wzoru deklaracji podatkowej w zakresie wiedzy deklarującego o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń.
Wyrok WSA we Wrocławiu z 19 lipca 2017 r. (sygn. akt I SA/Wr 415/17)
Warunek przewidziany w treści art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm. ) należy interpretować, stosując wykładnię, zgodną z prawem unijnym, tj. w taki sposób, który nie niweczyłby spełnienia przez podatnika warunku materialnego, tj. faktycznego używania przez niego pojazdów do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Tym samym podatnik powinien ustalić takie zasady korzystania z pojazdów samochodowych, które stwarzają okoliczności dla rzeczywistego używania pojazdów samochodowych jedynie do celów działalności gospodarczej.