Przegląd prasowych informacji podatkowych
Majątek pozostawiony w spółce nie jest nieodpłatnym świadczeniem
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-09-19
Karina Piątek
Jak wynika z orzeczeń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 września 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2905/16 i III SA/Wa 2906/16), po odejściu jednego ze wspólników spółki po stronie pozostałych wspólników nie powstaje przychód z tytułu pozostawionego przez niego w spółce majątku w wyniku rezygnacji z wynagrodzenia. W analizowanej sprawie, podatnik – osoba fizyczna planował przystąpienie do spółki jawnej. Jego wątpliwości dotyczyły wystąpienia ze spółki dotychczasowych wspólników – osób prawnych bez wynagrodzenia. Zdaniem podatnika, nie będzie on zobowiązany do rozpoznania z tego tytułu przychodu ponieważ wspólnicy mają obowiązek rozliczenia się ze spółką, której majątek jest odrębny od majątku poszczególnych jej wspólników, a samo wystąpienie wspólnika ze spółki jawnej jest zdarzeniem neutralnym podatkowo. Odmiennego zdania był Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, argumentując, że z uwagi na fakt, iż to wspólnicy spółki jawnej są podatnikami w rozumieniu ustawy o PDOF, będą oni zobowiązani do rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Z tym stanowiskiem nie zgodził się WSA w Warszawie przyznając rację podatnikowi, że w chwili wystąpienia ze spółki jawnej wspólnika bez wynagrodzenia mamy do czynienia z majątkiem spółki, nie jej wspólników, po których stronie nie powstanie obowiązek podatkowy na ten moment, lecz dopiero w chwili rozwiązania spółki.
Fiskus chce podatku od świadczeń pracowniczych
Rzeczpospolita, 2017-09-19
Monika Pogroszewska
Zgodnie z interpretacją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 września 2017 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.192.2017.2.JŚ) za przychód pracownika należy uznać opłaty poniesione przez pracodawcę na dojazd do miejsca budowy i zakwaterowanie pracownika, przekraczające kwotę 500 zł miesięcznie. Z wnioskiem o interpretację wystąpiła spółka z branży budowlanej, wysyłająca swoich pracowników w delegacje za granicę. Ponosi ona koszty transportu oraz zakwaterowania pracowników, które są dokumentowane fakturami opłacanymi z konta spółki. Wnioskodawca twierdził, że transport oraz nocleg służą realizacji obowiązku pracowniczego, zatem nie musi pobierać od pracowników zaliczki na PDOF z tego tytułu. Fiskus nie zgodził się z tym stanowiskiem, tłumacząc, iż zdarzenia przedstawionego we wniosku nie można uznać za podróż służbową, ani pracę mobilną, dlatego też pracodawca nie jest obowiązany do pokrycia wskazanych kosztów zgodnie z kodeksem pracy. Z powyższego wynika, iż wartość otrzymanych świadczeń pozwala pracownikowi na uniknięcie niezbędnych wydatków, dlatego stanowi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń po jego stronie, od którego pracodawca powinien pobrać zaliczkę na poczet PDOF.
Bez odliczenia VAT, gdy usługa służy komu innemu
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-09-20
Mariusz Szulc
Jak orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 14 września 2017 r. (sygn. akt C-132/16), nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy przedsiębiorca dokonuje inwestycji nie związanych bezpośrednio ze swoją działalnością gospodarczą, leżących w kompetencji organu administracji samorządowej. Sprawa dotyczyła spółki bułgarskiej, która pokryła koszty budowy kanalizacji na gruncie, gdzie zamierzała postawić ośrodek wypoczynkowy celem późniejszego wynajmowania. Zdaniem hiszpańskiego organu podatkowego spółka niesłusznie odliczyła VAT naliczony z faktur, wystawionych w trakcie inwestycji ponieważ poniesione przez spółkę koszty na budowę kanalizacji nie miały bezpośredniego związku z jej opodatkowaną działalnością lecz stanowiły nieodpłatne świadczenie na rzecz gminy a z uwagi na brak obowiązku podatkowego spółka nie miała również prawa do odliczenia podatku naliczonego. Po stronie podatnika stanął sąd administracyjny pierwszej instancji przyznając, że jeżeli budowa kanalizacji była ściśle związana z późniejszym postawieniem obiektu wypoczynkowego stanowiła element jego działalności gospodarczej. Sprawa trafiła do sądu drugiej instancji, który zadał pytanie prejudycjalne Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Trybunał Sprawiedliwości UE stanął po stronie hiszpańskiego fiskusa i orzekł, że inwestycja dokonana przez spółkę zamiast organu samorządowego nie była bezpośrednio związana z jej działalnością opodatkowaną, wobec czego nie przysługuje jej prawo do odliczenia VAT.
Polityka rachunkowości nie wyznacza sposobu ujęcia kosztu podatkowego
Rzeczpospolita, 2017-09-20
Aleksandra Tarka
W wyroku z dnia 29 czerwca 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II FSK 1556/15) orzekł, iż w przypadku gdy wydatki poniesione na remont nie mogą zostać powiązane z okresem przekraczającym rok podatkowy a dodatkowo niemożliwe jest określenie, jaka ich część dotyczy danego roku, to wspomniany wydatek należy potrącić jednorazowo w dacie jego poniesienia. Spółka zwróciła się do organu z zapytaniem o moment uwzględnienia w kosztach podatkowych wydatków poniesionych na zakup części zamiennych i składników zużywanych przy remoncie środków trwałych. Wnioskodawca poinformował, że w przypadku części zamiennych oraz materiałów eksploatacyjnych służących do remontów doraźnych oraz rocznych, trudne jest precyzyjne ustalenie okresu ich użyteczności ekonomicznej. Fiskus uznał, że wydatek staje się KUP z chwilą jego ujęcia w księgach prowadzonych na podstawie ustawy o rachunkowości. Zgodnie z przepisami tej ustawy, zakup wspomnianych materiałów nie jest kosztem bezpośrednio związanym z przychodami, dlatego podlega on rozliczeniu w czasie. Z tym stanowiskiem nie zgodził się zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi jak i NSA, twierdząc, że w omawianej sprawie trzeba odnieść się bezpośrednio do przepisów prawa podatkowego, brak jest bowiem wyraźnego odwołania do przepisów ustawy o rachunkowości. Sąd uznał, że wydatki poniesienie na remont środków trwałych stanowią koszt pośredni, dlatego podatnik ma możliwość uznania poniesionych wydatków za KUP, jednorazowo w dniu ich ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury.
To co raz wyłączone z PCC, nie może być później opodatkowane
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-09-20
Patrycja Dudek
Zgodnie z orzeczeniami Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 września 2017 r. (sygn. akt II FSK 2035/15, II FSK 90/16), w sytuacji przekształcenia spółki kapitałowej w osobową, opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie podlega część wkładu na kapitale zakładowym, która była wcześniej zwolniona z opodatkowania. W analizowanym stanie faktycznym, spółka kapitałowa, która miała zostać przekształcona w osobową planowała neutralne z punktu widzenia podatku od nieruchomości powiększenie kapitału zakładowego, będące następstwem wniesienia udziałów większościowych innego przedsiębiorstwa. Wątpliwości spółki dotyczyły możliwości opodatkowania PCC nieopodatkowanego wkładu w związku z przekształceniem spółki w osobową. W związku z powyższym zostały złożone dwa odrębne wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej. Zdaniem spółki, zgodnie ze zwolnieniem przewidzianym w ustawie o PCC, nie będzie ona zobowiązana do uiszczenia tego podatku z uwagi na fakt, iż nie posiada majątku na kapitale zapasowym a wkład do spółki osobowej będzie tożsamy z wartością kapitału zakładowego. Odmiennego zdania był Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, interpretując przepis w odwrotny sposób. Zdaniem organu, spółka będzie zobowiązana do zapłaty PCC od wkładu, który wcześniej nie był opodatkowany, a zwolnienie z tego podatku obejmie tylko część wkładu wcześniej opodatkowaną. Wojewódzki Sąd Administracyjny wydał dwa sprzeczne wyroki. Sprawę rozsądził dopiero NSA, przyznając rację spółce. Jak zaznaczył NSA, celem przepisów ustawy o PCC jest zapobieganie ponownemu opodatkowaniu dzięki nie obciążaniu tym podatkiem kapitału zakładowego spółki, nawet wówczas, gdy znajdująca się na nim wartość wkładu nie była wcześniej opodatkowana.
Fiskus nie mógł się zasłaniać klauzulą
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-09-20
Patrycja Dudek
Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 września 2017 r. (sygn. akt II FSK 1964/15), nie ma podstaw prawnych do odmowy wydania indywidualnej interpretacji w oparciu o klauzulę o unikaniu opodatkowania w przypadku wniosków, złożonych przed jej wprowadzeniem do systemu prawnego. W przedmiotowej sprawie spółka zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie zastosowania przepisu małej klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania do planowanego przez nią połączenia z inną spółką z tej samej branży, kierującą jednak swoją ofertę do odmiennego segmentu klientów. Spółka nie była w stanie sprecyzować szczegółów fuzji, zaznaczając, że przyniesie ona szereg korzyści ekonomicznych i biznesowych obu podmiotom. Wniosek został złożony przez spółkę w stanie prawnym sprzed nowelizacji przepisów Ordynacji podatkowej, wprowadzającej klauzulę o unikaniu opodatkowania oraz związane z nią przepisy dotyczące wydawania interpretacji podatkowych dla których klauzula może mieć zastosowanie. Organ odmówił wydania interpretacji uzasadniając, że nie leży w jego kompetencji postępowanie dowodowe badające, czy planowana fuzja będzie wiązała się z uzasadnionymi korzyściami ekonomicznymi i czy jej celem nie jest chęć uniknięcia opodatkowania. Stanowisko organu potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Sprawa następnie trafiła do NSA, który przyznał rację spółce, że w przedmiotowym stanie faktycznym sprzed nowelizacji interpretacja powinna zostać wydana mimo, że nie ma gwarancji, iż będzie pełnić funkcję ochronną.
Zbyt długa kontrola nie musi być przewlekła
Rzeczpospolita, 2017-09-21
Aleksandra Tarka
W wyroku z dnia 20 września 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt I FSK 1993/15) orzekł, iż fiskus podczas weryfikacji zasadności zwrotu podatku od towarów i usług może kontrolować nie tylko bezpośrednich kontrahentów podatnika, ale również podmioty znajdujące się na kolejnych etapach transakcji, jeżeli czynność ta jest uzasadniona. Sprawa dotyczyła skargi wniesionej przez spółkę ubiegającą się o zwrot VAT za sierpień, wrzesień oraz październik 2013 r. Wszczęta przez fiskusa w celu weryfikacji zasadności zwrotu VAT, kontrola podatkowa przedłużała się, dlatego organ wydawał ponowne postanowienia o przedłużeniu terminu zwrotu VAT. W ocenie podatnika odwlekanie zwrotu podatku oraz dalsza kontrola kontrahentów jego kontrahentów były bezpodstawne. Z jej stanowiskiem zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny, który przychylił się do skargi podatnika na przewlekłe prowadzenie postępowania. Ostatecznie jednak odmienny pogląd wyraził NSA, który orzekł że fiskus ma prawo kontrolować również inne podmioty niż bezpośredni kontrahenci podatnika, a kryterium czasu nie jest czynnikiem determinującym zasadność kontroli.
Firma może pytać organ, gdy chodzi o jej odpowiedzialność podatkową
Rzeczpospolita, 2017-09-21
Aleksandra Tarka
W dniu 29 sierpnia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (sygn. akt I SA/Rz 370/17) orzekł, iż fiskus nie może odmówić wydania interpretacji, jeżeli podatnik podjął działania, mające ochronić go przed zarzutem oszustwa podatkowego. W przedmiotowej sprawie spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację, w której wskazała iż w ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży towarów w systemie tax free. Spółka zwrócił się z zapytaniem, czy może odmówić klientowi wydania deklaracji tax free oraz zwrotu VAT, wiedząc, że sprzedane towary nie są przeznaczone do celów prywatnych. Fiskus odmówił wydania interpretacji, powołując się na znowelizowane przepisy Ordynacji podatkowej obowiązujące od 1 stycznia 2016 r., zgodnie z którymi przedmiotem wniosku o interpretację nie mogą być przepisy regulujące uprawnienia i obowiązki organów podatkowych oraz kontroli skarbowej. WSA w Rzeszowie uwzględnił skargę podatnika, tłumacząc, że wniosek nie obejmował swoim zakresem uprawnień oraz obowiązków organów. Sąd zwrócił uwagę, że czynności podjęte przez wnioskodawcę miały na celu ochronę przed uznaniem go winnym oszustwa podatkowego. Ponadto WSA w Rzeszowie podkreślił również, iż w nowym stanie prawnym podatnicy występujący z wnioskiem o wydanie interpretacji w tożsamych stanach faktycznych otrzymywali je, co świadczy o niekonsekwencji organu.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 10 sierpnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 1982/15)
Deklaracja, o której mowa w art. 21 § 5 ord. pod. nie korzysta z domniemania prawdziwości nie tylko wtedy, gdy nie podano w niej rzeczy i praw majątkowych, które wchodziły do spadku, ale ich w deklaracji nie ujęto, ale i wtedy gdy podano w niej nieistniejący w spadku majątek, czy nieistniejące długi i ciężary. Wszystkie te sytuacje faktyczne objęte są określeniem niezgodności deklaracji ze stanem faktycznym. Użyte w art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. określenie o treści „pochodzącym z przychodów uprzednio opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania” oznacza, że chodzi tu o przychody wolne od opodatkowania lub uprzednio opodatkowane nie tylko podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ale i podatkiem od spadków i darowizn.
Wyrok NSA z 28 lipca 2017 r. (sygn. akt II FSK 1813/15)
Z wykładni art. 21 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.f. wynika, że dla utraty rolnego lub leśnego charakteru przez grunty w związku z ich sprzedażą nie ma znaczenia to, czy stanowią one gospodarstwo rolne lub czy wejdą w skład gospodarstwa rolnego nabywcy, jak również to, czy od umowy sprzedaży nabywca zapłacił podatek od czynności cywilnoprawnych. Ma natomiast istotne znaczenie to, czy jakiekolwiek czynności zbywcy lub nabywcy znane zbywcy w dniu dokonania sprzedaży mogły wskazywać, że zbywane grunty w związku z tą sprzedaż utraciły charakter rolny lub leśny.