Eksporter w łańcuchu dostaw nie zawsze ma prawo do zerowej stawki VAT
Rzeczpospolita, 2019-07-01, Aneta Dudka
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 kwietnia 2019 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.70.2019.2.AP, przy ocenie, która dostawa – przy transakcjach łańcuchowych – jest dostawą ruchomą, należy wziąć pod uwagę nie tylko warunki dostawy, ale również to, gdzie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Sprawa dotyczyła polskiej spółki, która stanowi drugi podmiot w transakcji łańcuchowej i jednocześnie pełni funkcję organizatora transportu. Wnioskodawca nabywa towary od swojego krajowego dostawy, a następnie dokonuje ich dostawy do podmiotu powiązanego w Norwegii. Towar jest sprzedawany do norweskich dystrybutorów, a w dalszej kolejności do klientów finalnych. Transport odbywa się od polskiego dostawcy bezpośrednio do klientów końcowych. Wnioskodawca chciał uzyskać potwierdzenie, że dokonywana przez niego z kontrahentem norweskim transakcja stanowi eksport towarów na gruncie ustawy o VAT. Z takim wnioskiem nie zgodził się jednak organ interpretacyjny – zdaniem Dyrektora KIS, w opisywanym stanie faktycznym, transakcję ruchomą stanowi transakcja pomiędzy pierwszym i drugim podmiotem w łańcuchu dostaw. Oznacza to, że kolejne dostawy nie są opodatkowane VAT w Polsce. Wynika z tego, że dostawa towarów realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz trzeciego podmiotu w łańcuchu podlega opodatkowaniu w miejscu zakończenia transportu i nie stanowi eksportu towarów. Istotne jest bowiem miejsce przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, co w tym stanie faktycznym ma miejsce w kraju przeznaczenia towarów.
Kryterium powierzchni nie przy wyliczaniu proporcji sprzedaży
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-01, Katarzyna Jędrzejewska, Patrycja Dudek
W wyroku z dnia 25 czerwca 2019 r. (sygn. akt I FSK 933/17) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że podatnik wykonujący zarówno czynności opodatkowane, jak i zwolnione z VAT, odliczając podatek, powinien zastosować wskaźnik oparty na proporcji sprzedaży. Sprawa dotyczyła spółdzielni mieszkaniowej, przeprowadzającej termomodernizacje budynku usługowo-mieszkalnego, wykorzystywanego częściowo do czynności opodatkowanych VAT (wynajem lokali użytkowych), a częściowo do czynności zwolnionych z VAT (sprzedaż lokali mieszkalnych). Według podatnika, do odliczenia VAT związanego z modernizacją zastosowanie powinno znaleźć kryterium powierzchni, zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, pozwalające na odliczenie tej części podatku naliczonego, która odpowiada powierzchni nieruchomości wykorzystywanej do czynności opodatkowanych. Stanowisko spółdzielni podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie. Odmiennie orzekł jednak NSA, wyjaśniając, że w sprawie zastosowanie znajdzie art. 90 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, nakazujący wyliczenie proporcji na podstawie rocznego obrotu, tj. ile rocznego obrotu podatnika przypada na czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do odliczenia VAT. Kryterium powierzchni znalazłoby natomiast zastosowanie, gdyby nieruchomość wykorzystywana była częściowo do czynności opodatkowanych VAT, a częściowo do czynności niepodlegających temu podatkowi (a nie zwolnionych).
Komercjalizacja pośrednia daje przychód z zysków kapitałowych
Rzeczpospolita, 2019-07-01, Annamaria Linczowska
Jak wynika z orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 marca 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 98/19, przychód osiągnięty z tytułu sprzedaży udziałów w spółce celowej, w wyniku przeprowadzenia procesu komercjalizacji pośredniej, stanowi przychód ze źródła – zyski kapitałowe. Wyrok stanowi potwierdzenie tożsamego stanowiska Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który w zaskarżonej interpretacji nie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy. Wnioskodawcą była spółka, która posiada status centrum badawczo-rozwojowego, a jej podstawową działalność stanowi realizowanie projektów w dziedzinie biotechnologii. Spółka dokonuje również komercjalizacji prowadzonych prac badawczo-rozwojowych w wyniku zastosowania jednego z trzech modeli działania. W jednym z modeli, będącym komercjalizacją pośrednią, spółka wraz z partnerem powołuje SPV, do której partner wnosi kapitał, a ona – prawa własności intelektualnej do wyników prac B+R. Następnie dochodzi do sprzedaży udziałów w spółce celowej i komercjalizacji projektu badawczego. Zgodnie z orzeczeniem sądu, sprzedaż udziałów w spółce celowej (SPV) przeznaczonej do procesu komercjalizacji należy ująć w katalogu przychodów kapitałowych. Sąd nie zgodził się ze spółką, która twierdziła, że ekonomiczny sens tego rodzaju komercjalizacji jest zbieżny z pozostałymi modelami, co powoduje, że nie powinno się jej różnicować na gruncie ustawy podatkowej.
Kupiony bubel nie jest kosztem
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-01, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 837/19), wydatki na zakup towarów, które okazały się niezgodne z zamówionymi i w związku z tym musiały zostać zutylizowane, nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu. Sąd orzekł, że straty w środkach obrotowych mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu tylko wtedy, gdy są niezawinione przez podatnika i dowiedzie on, że nie można było tym stratom zapobiec. Sprawa dotyczyła spółki, która nabyła towary z Chin. Część z nabytych towarów została przez spółkę zużyta na cele inne niż zamierzone, część musiała zostać zutylizowana. Zgodnie z wyrokiem, za koszty uzyskania przychodu może zostać uznana tylko wartość zużytej części towarów, odpowiadająca wartości rynkowej towarów, które podatnik musiałby nabyć ze względu na faktyczne przeznaczenie (sprawa dotyczyła soli spożywczej, która ostatecznie została zużyta jako sól przemysłowa). WSA w Warszawie stwierdził, że podatnik nie dochował należytej staranności w doborze kontrahenta, a działania podjęte po zaistnieniu szkody, w tym zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na szkodę spółki, okazały się być bez znaczenia.
Amortyzacja po przekształceniu. Przepis się zmienił, ale spory zostały
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-03, Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 czerwca 2019 r. (sygn. akt II FSK 1891/17), wspólnicy spółki osobowej powstałej z przekształcenia spółki kapitałowej nie mogą rozpoznawać odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości, skoro takiego prawa nie miała spółka kapitałowa. Sprawa dotyczyła stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1 stycznia 2017 r. Spór dotyczył tego czy po przekształceniu wspólnik będzie mógł zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej aktywów w pełnej wysokości, a więc także od aktywów przeniesionych do kapitału zakładowego. W spółce kapitałowej miało dojść do podwyższenia kapitału zakładowego, a jej jedyny udziałowiec miał objąć udziały w podwyższonym kapitale zakładowym w zamian za wniesienie wkładu rzeczowego. Następnie miało dojść do przekształcenia w spółkę osobową. Wartość nominalna objętych udziałów miała być niższa od wartości rynkowej przedmiotu aportu, więc nadwyżka miała zostać przeniesiona na kapitał zapasowy. Ze względu na przepisy ustawy o CIT obowiązujące do końca 2016 roku, do kosztów uzyskania przychodów spółka nie mogła zaliczyć części odpisów amortyzacyjnych przypadających na te aktywa, które zostały przeniesione na kapitał zapasowy. NSA wyjaśnił, że wspólnicy spółki osobowej nie mogą rozpoznawać odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości, skoro nie mogła tego robić przed przekształceniem spółka kapitałowa.
Żeby nie było ograniczeń wydatek musi wpływać na finalną cenę
Rzeczpospolita, 2019-07-03, Aleksandra Tarka
Jak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 maja 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 65/19, wydatki z tytułu licencji udzielanych przez podmiot powiązany nie stanowią kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem przez podatnika towaru lub ze świadczeniem usługi. Sprawa dotyczyła spółki działającej w branży motoryzacyjnej, która we wniosku o interpretacje indywidualną zapytała o możliwość kwalifikowania kosztów licencji i sublicencji poniesionych na rzecz podmiotu powiązanego jako kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem produktów – celem wyłączenie ograniczenia, który limituje rozpoznanie takich wydatków w kosztach podatkowych. Z uwagi na silną konkurencję w branży, warunkiem funkcjonowania spółki na rynku jest innowacyjność jej produktów. Powoduje to konieczność nabywania od podmiotu powiązanego usług informatycznych, w tym licencji i sublicencji. Zgodnie z interpretacją Dyrektora KIS, zakwalifikowanie opisywanych kosztów jako bezpośrednio związanych z wytworzeniem dóbr i usług jest nieprawidłowe. Podatnik zaskarżył otrzymaną interpretację, jednak WSA w Gliwicach zgodził się z decyzją organu. Zgodnie z orzeczeniem, koszty udzielonych licencji stanowią koszty działalności ogólnej, pozostając bez związku z finalną ceną produkowanych dóbr. Sąd podkreślił, że dany wydatek powinien wpływać na „finalną cenę danego towaru lub usługi i powinien być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi”.
Brak sprzedaży krajowej pozwala tylko na zwrot VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-03, Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2019 r. (sygn. akt I FSK 795/17), zagraniczna spółka prowadząca w Polsce działalność za pomocą oddziału nieprowadzącego sprzedaży krajowej nie posiada prawa do odliczenia VAT. Sprawa dotyczyła oddziału niemieckiego przedsiębiorstwa, który w Polsce zajmował się prowadzeniem prac badawczo-rozwojowych i w tym celu nabywał potrzebne towary oraz usługi. Wyniki prac były w całości przekazywane do centrali. Sądy obu instancji zgodnie uznały, że ani oddział, ani niemiecka spółka nie mogą odliczyć VAT. Oddział posiada jedynie samodzielność organizacyjną, ale nie prowadzi działalności we własnym imieniu i na własny rachunek. Działalność w Polsce prowadzi przedsiębiorstwo niemieckie i to ono jest podatnikiem, posiadającym stałe miejsca prowadzenia działalności, z którego jednak nie są dokonywane transakcje gospodarcze. W związku z niespełnieniem tego warunku, przedsiębiorstwo nie może odliczyć VAT na podstawie art. 86 ust.1 ustawy o VAT, może jednak ubiegać się o jego zwrot na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.
Nie oddała pożyczki, ale fiskus nie naliczy jej przychodu
Rzeczpospolita, 2019-07-04, Przemysław Wojtasik
Wartość niezaspokojonych zobowiązań na dzień wykreślenia spółki z rejestru przedsiębiorców nie stanowi jej przychodu – takie stanowisko zaprezentował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 17 czerwca 2019 r., nr 0111-KDIB2-3.4010.133.2019.AD, jednocześnie potwierdzając przedstawione we wniosku zdanie spółki. Sprawa dotyczyła podmiotu, który jest obecnie w trakcie procesu likwidacyjnego. Pomimo faktu, że prowadzone obecnie przez likwidatora spółki działania prowadzą m.in. do wypełniania wszystkich zobowiązań spółki, istnieje duże ryzyko, że nie uda jej się spłacić pożyczki zaciągniętej dziesięć lat temu od podmiotu powiązanego. Tak więc po likwidacji oraz zgodzie udziałowca, likwidator będzie dążyć – co jest zgodne z postanowieniem Sądu Najwyższego – do wykreślenia spółki z KRS, pomimo istnienia niespłaconego zobowiązania. Spółka wniosła o potwierdzenie, że takie działanie pozostanie dla niej neutralne podatkowo. Wnioskodawca zaznaczył, iż istniejące zobowiązanie nie zostanie umorzone ani przedawnione; nie nastąpi również zwolnienie z długu przez wierzyciela. W ocenie spółki, wygaśnięcie zobowiązania nastąpi automatycznie i nie stanowi uzyskania korzyści majątkowej. Dodatkowo w wyniku tego zdarzenia, nie powstanie przychód podatkowy, ponieważ po wykreśleniu z rejestru przedsiębiorców spółka przestanie istnieć. Dyrektor KIS zgodził się z przedstawioną przez Wnioskodawcę argumentacją.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2019 r. (sygn. akt II FSK 3032/18)
Na podstawie przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 716) w brzmieniu od 1 stycznia 2017 r. zwolnieniu podatkowemu podlegają grunty rozumiane jako całe działki ewidencyjne, na których znajdują się budynki i budowle infrastruktury kolejowej wchodzące w skład infrastruktury kolejowej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1727 z późn. zm.), która jest udostępniana przewoźnikom kolejowym.
Wyrok NSA z dnia 14 lutego 2019 r. (sygn. akt II FSK 351/17)
Wartość rynkowa udziału nienotowanego na Giełdzie Papierów Wartościowych zgodnie z art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 3 u.p.s.d. powinna uwzględniać wycenę uwzględniającą średnią wartość dyskonta z uwagi na brak płynności (popytu na udziały) i brak kontroli w spółce, a nie najwyższy poziom dyskonta.