Spółka i jej oddział to ten sam podatnik
Rzeczpospolita, 2018-09-17
Emilia Wolnowska
Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 7 sierpnia 2018 r. w sprawie TGE Gas Engineering GmbH – Sucursal em Portugal (sygn. akt C-16/17), spółka niemiecka oraz jej oddział w innym państwie członkowskim UE stanowią jednego podatnika dla celów VAT niezależnie od tego, że mają dwa odrębne numery identyfikacji podatkowej. W przedmiotowej sprawie spółka niemiecka uzyskała w Portugalii NIP, aby przeprowadzić jednorazową transakcję nabycia udziałów; następnie zarejestrowała w Portugalii swój oddział i uzyskała dla niego drugi numer identyfikacyjny. Jednocześnie spółka razem z innym podmiotem utworzyła, w celu wykonania umowy na roboty budowlane w Portugalii, Zgrupowanie Interesów Gospodarczych (ZIG), który zgodnie z lokalnym prawem powinien refakturować swój dochód na strony założycielskie – znalazło to odzwierciedlenie w umowie zawartej przez ZIG z oddziałem niemieckiej spółki, dotyczącej refakturowania kosztów na oddział. W wystawionych dokumentach rozliczeniowych, ZIG ujął NIP oddziału, nie zaś numer VAT spółki niemieckiej. W konsekwencji, organ podatkowy zakwestionował prawo do odliczenia VAT przypadającego na refakturowane koszty. Z podejściem takim nie zgodził się TSUE, który uznał, że obydwa numery identyfikacyjne zostały nadane jednemu i temu samemu podmiotowi, albowiem spółkę i jej oddział należy zatem uznać za jednego podatnika. W konsekwencji, organ podatkowy nie miał prawa do odmowy odliczenia VAT naliczonego.
Kiedy refakturowane usługi są objęte limitem kosztów
Rzeczpospolita, 2018-09-17
Anna Dudek
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 lipca 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-3.4010.138.2018.1.MC) wyłączenie ze stosowania limitu kosztów usług niematerialnych ma zastosowanie wyłącznie do podmiotów dokonujących refakturowania, nie zaś tych nabywających refakturowane usługi. W przedmiotowej sprawie podmiot z grupy kapitałowej, działający w branży deweloperskiej, nabywa od podmiotów trzecich usługi marketingu i wsparcia sprzedaży, a następnie refakturuje je na rzecz finalnych odbiorców, w tym również wnioskodawcy. Podatnik będący wnioskodawcą uważał, że wyłączenie z limitu kosztów usług refakturowanych ma zastosowanie zarówno dla podmiotu czynnie refakturującego, jak i dla finalnego odbiorcy usług. Z tym stanowiskiem nie zgodził się organ podatkowy. W jego opinii brzmienie przepisu jasno wskazuje, że jedynie podmioty refakturujące nie są objęte limitem kosztów.
Emigrant płaci więcej niż osoba w kraju
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-09-17
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2018 r. (sygn. akt I FSK 1776/16) osoby mieszkające za granicą muszą rozliczać VAT nawet jeżeli wykażą obrót poniżej progu 200 tys. zł. Sprawa dotyczyła podatniczki, posiadającej w Polsce nieruchomości, które wynajmowała bez VAT. Wynajem był poza działalnością gospodarczą, podatniczka nie zrezygnowała ze zwolnienia wynikającego z limitu kwotowego do 200 tys. zł, jednak nie mieszka w Polsce, a jej wizyty w Polsce związane są wyłącznie z najmem nieruchomości. Organ podatkowy uznał, że podatniczka nie może korzystać ze zwolnienia ponieważ nie ma siedziby – miejsca zamieszkania w Polsce, a bezspornie prowadzi czynności podlegające VAT jako ciągłe i zarobkowe. Podobnie stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który opierając się na rozporządzeniu UE oraz wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zauważył, że siedziba jest tam gdzie zapadają decyzje, tak więc osoba nie mieszkająca w Polsce nie może korzystać ze zwolnienia podmiotowego. NSA zauważył dodatkowo, że zwolnienie dla osób fizycznych mieszkających za granicą i nie przyznanie go zagranicznym osobom prawnym byłoby naruszeniem zasady równości bowiem zwolnienie ma wyłącznie przysługiwać małym podatnikom z Polski. Podobne orzeczenie zapadło już przed NSA dnia 28 lutego 2018 r. (sygn. akt I FSK 751/16).
Faktor może uwolnić się od odpowiedzialności za niezapłacony VAT
Rzeczpospolita, 2018-09-17
Jacek Hawrysz
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 sierpnia 2018 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.362.2018.2.JS), gdy kwotę wynikającą z faktury otrzyma podatnik inny niż wykazany na fakturze, to odbiorca płatności odpowiada solidarnie za niezapłacony przez dostawcę lub usługodawcę podatek VAT, przy czym istnieje możliwość wyłączenia tej odpowiedzialności poprzez skorzystanie z mechanizmu podzielonej płatności. Z wnioskiem o interpretację wystąpił podmiot świadczący usługi nazwane faktoringiem powierniczym, bądź też finansowaniem należności – polegają one na udzielaniu kontrahentom finansowania, które spłacane jest poprzez przekazywanie przez kontrahentów na rzecz wnioskodawcy (faktura) kwot otrzymanych od dłużników . Wniosek interpretacyjny dotyczył sytuacji, kiedy dłużnik przekaże płatność bezpośrednio do spółki-faktora, nie zaś do kontrahenta. Spółka wnioskowała o potwierdzenie, że w takim przypadku ponosi ona solidarną odpowiedzialność za nierozliczony przez wierzyciela VAT oraz że od odpowiedzialności może się uwolnić dzięki przekazaniu całości kwoty odpowiadającej VAT na rachunek VAT wierzyciela z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności. Organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za prawidłowe.
Bez PIT nie tylko podróż służbowa
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-09-17
Patrycja Dudek
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 12 września 2018 r. (sygn. akt III SA/Wa 4072/17) orzekł, iż członek organu spółki nie musi płacić podatku dochodowego od osób fizycznych od świadczenia na poczet dojazdu na posiedzenie jej organu. Problem dotyczył członków rady nadzorczej, którzy otrzymywali zwrot kosztów za dojazd z miejsca zamieszkania na posiedzenie organu (np. biletów kolejowych, lotniczych, kosztów noclegu). Spółka argumentowała, że jest to podróż służbowa i zwolnienie przysługuje do kwot limitu wskazanego w rozporządzeniu. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że przyznanie zwolnienia członkom rady nadzorczej może skutkować ich uprzywilejowaniem w stosunku do pracowników, którym to zwolnienie nie przysługuje. WSA w Warszawie podzielił stanowisko spółki zauważając, iż występują dwa typy zwolnienia: podróży służbowych pracowników oraz podróży osób, którzy pracownikami nie są. Ponieważ nie mamy w tym wypadku do czynienia z podróżą służbową, mieści się ona w zakresie objętym zwolnieniem.
Kto wynajmuje budynki warte ponad 10 mln zł, zapłaci daninę
Rzeczpospolita, 2018-09-18
Monika Pogroszewska
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 września 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010. 302.2018.1.BS), od 1 stycznia 2019 r. podstawą opodatkowania w tzw. podatku od nieruchomości komercyjnych będzie suma wartości początkowej poszczególnych budynków pomniejszona o 10 mln zł w stosunku do danego podatnika, a nie jak dotychczas obliczana dla każdego budynku osobno. Z wnioskiem o interpretację wystąpiła spółka, posiadająca kilka nieruchomości, gdzie wartość początkowa poszczególnych budynków nie przekracza kwoty 10 mln zł, natomiast ich suma wynosi ok 13 mln zł. Spółka wnioskowała o potwierdzenie, że od 1 stycznia 2019 r. będzie zobowiązana do kalkulacji podatku od wartości początkowej przekraczającej próg 10 mln zł, liczonej na koniec danego miesiąca kalendarzowego oraz będzie mogła pomniejszyć zaliczkę na podatek dochody od osób prawnych o kwotę zapłaconego podatku od nieruchomości komercyjnych. Organ podatkowy potwierdził, że od 2019 r. podatek od nieruchomości komercyjnych będzie liczony od sumy wartości początkowej poszczególnych budynków pomniejszonej o 10 mln zł, niemniej jednak zauważył, że podstawą opodatkowania jest suma wartości ustalona na pierwszy, a nie ostatni dzień każdego miesiąca.
Podatnik nie musi informować skarbówki, że zmienił nazwisko
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-09-18
Patrycja Dudek
Nie ma obowiązku informowania fiskusa przez osobę, która zmieniła nazwisko o dokonanej zmianie, jak wynika z orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 września 2018 r. (sygn. akt II FSK 2475/16). W przedmiotowej sprawie kobieta zmieniła pisownię imienia i nazwiska, zaś jak sama twierdziła – poczta odmówiła jej wydania listu, ponieważ posługiwała się nowym dowodem. Organ uznał, że pismo zostało prawidłowo doręczone w trybie zastępczym oraz upłynął termin do odwołania, więc sprawa została ostatecznie zakończona. Podatniczka po miesiącu od upływu terminu złożyła odwołanie. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził, że poczta doręczyłaby przesyłkę mimo zmiany nazwiska gdyby osoba zainteresowana się o to postarała, dlatego nie można uwzględnić odwołania. Podobnie uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, który zauważył że organ podatkowy posłużył się prawidłowym numerem PESEL i adresem zamieszkania, zaś podatniczka dysponując decyzją o zmianie nazwiska mogła podjąć przesyłkę, jednak nie wykazała takich starań. NSA podkreślił jednak, że nie ma przepisu Ordynacji podatkowej, który nakładałby na podmioty obowiązek informowania o zmianie imienia lub nazwiska. Od 2012 został on usunięty, a takie informacje urząd skarbowy powinien uzyskać we własnym zakresie z wewnętrznego systemu informatycznego.
Etat i kontrakt nie wykluczają podatku liniowego
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-09-19
Patrycja Dudek
W wyroku z dnia 19 września 2018 r. (sygn. akt II FSK 2416/16) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że liniowa stawka podatku dochodowego od osób fizycznych może być stosowana do wynagrodzenia za pracę i z działalności gospodarczej, gdzie zakres obowiązków częściowo się pokrywa. Problem dotyczył lekarki, która pracowała na podstawie umowy o pracę w szpitalu oraz w ramach własnej działalności gospodarczej odbywała m.in. dyżury w tym samym szpitalu. Podatniczka argumentowała, że na każdym ze stanowisk zakres jej obowiązków jest odmienny. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach ocenił, że mimo, iż zakres wykonywanej pracy jest inny, to jednak w dużej mierze jest tożsamy, dlatego lekarka nie może skorzystać z liniowego opodatkowania, bo wykonuje czynności na rzecz obecnego pracodawcy. Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważył, że charakter obowiązków podatniczki jest rzeczywiście odmienny, dlatego może skorzystać z liniowej formy opodatkowania wynagrodzenia. Podobnie uznał NSA, który stwierdził, że nie są tożsamymi zadania i obowiązki, które pokrywają się tylko w części.
Wyrok NSA z dnia 8 sierpnia 2018 (sygn. akt II FSK 2058/16)
- Zasada dwuinstancyjności postępowania, o której mowa w art. 127 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), nakłada na organ odwoławczy obowiązek rozpoznania sprawy co do istoty i wydania decyzji stosownie do art. 233 § 1 pkt 1-3 o.p., w sytuacji, w której w postępowaniu pierwszoinstancyjnym poczyniono kompletne ustalenia stanu faktycznego sprawy i nie zachodzi potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego w sposób przewidziany w art. 229 o.p.
- Wykładnia językowa pojęcia „konstrukcja oporowa”, o którym mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1409), uzupełniona wykładnią systemową zewnętrzną, pozwala na zakwalifikowanie obudowy górniczej do konstrukcji oporowych.
Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 maja 2018 (sygn. akt III SA/Gl 211/18)
- Podatkowy stan faktyczny jest jednością i nie ma podstaw prawnych ku temu, aby poszczególnym jego elementom przypisywać różną rolę i w konsekwencji – odmiennym regułom interpretacyjnym poddawać kształtujące je przepisy.
- Wszystkie elementy zachowania determinującego zwolnienie podatkowe muszą być urzeczywistnione przez podatniczkę.