Przychód z akcji zależy od rodzaju wkładu
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-08-01
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2016 r. (sygn. akt. III Sa/Wa 1875/15), prawo do najmu lokali nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W przedmiotowej sprawie, spółka wniosła prawo do najmu lokali w zamian za udziały innej spółki. Przedmiotem sporu było rozstrzygnięcie, czy przedmiot aportu tworzył zorganizowaną część przedsiębiorstwa, co wiązałoby się z brakiem konieczności wykazywania przychodu z nabycia udziałów przez podatnika. Z treści przepisów wynika bowiem, że udziały nabyte w zamian za przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część nie stanowią przychodu. Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie przekazywany wkład to tylko prawa majątkowe, które nie mogą zostać uznane za podmiot umożliwiający prowadzenie działalności gospodarczej. Zdanie organu podzielił WSA w Warszawie uznając, że wniesiony aport nie stanowi finansowo i organizacyjnie wyodrębnionego zespołu składników materialnych i niematerialnych, w związku z czym nie może zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa.
Podatek może się pojawić nawet po kilkunastu latach
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-08-01
Łukasz Zalewski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 6 lipca 2016 r. (sygn. akt I SA/Sz 115/16) orzekł, że organ podatkowy ma prawo wymierzyć wyższą daninę w oparciu o zapisy w ewidencji gruntów i budynków, a w interesie podatnika leży dokonanie ewentualnej korekty tych zapisów. W przedmiotowej sprawie, wieloletni właściciel domku letniskowego, powołując się na opinię techniczną świadczącą o braku trwałego związania budynku z gruntem, nie płacił od niego podatku. Brak zapłaty podatku nie był kwestionowany przez organ aż do roku 2015, gdy to powołując się na dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, gdzie budynek został zaklasyfikowany jako „pozostały budynek niemieszkalny na terenach rekreacyjno-wypoczynkowych”, burmistrz miasta wydał decyzję, w której ustalił wysokość podatku za ten rok. Zgodnie ze stanowiskiem WSA w Szczecinie, działanie organu było prawidłowe. Organ podatkowy nie ma bowiem prawa do samodzielnego określania funkcji nieruchomości a opinia techniczna nie stanowi dokumentu urzędowego. Tym samym należy odwoływać się do danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków.
Wydatki związane z ugodą są kosztem uzyskania przychodu
Rzeczpospolita, 2016-08-02
Mateusz Maj
Koszty ugody z tytułu niezawinionego niewykonania umowy mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 lipca 2016 r (sygn. IBPB-1-2/4510-514/16/JP). W analizowanej sprawie spółka zawarła z gminą umowę, w której zobowiązała się do odbioru odpadów komunalnych oraz do budowy punktu zbiórki posegregowanych śmieci. Spółka nie mogła jednak wywiązać się z całej umowy, ponieważ mimo zachowania należytej staranności nie uzyskała pozwolenia na budowę. W związku z tym zawarto ugodę, na skutek której spółka zapłaciła na rzecz gminy określoną kwotę. Spółka wystąpiła do fiskusa o potwierdzenie możliwości zaliczenia kwoty wynikającej z ugody do kosztów uzyskania przychodów. Jej zdaniem niewywiązanie się z części umowy spowodowane było regulacjami prawnymi, a nie brakiem zaangażowania po jej stronie. Organ podatkowy uznał, że spółka ma prawo uznać wypłaconą na rzecz gminy kwotę, za koszt podatkowy. Wyjaśnił, że oceniając zasadność zawarcia ugody trzeba uwzględnić wszystkie okoliczności dotyczące zawarcia pierwotnej umowy, a także ich zmianę. Fiskus uznał zatem, że zawarcie ugody było racjonalne i gospodarczo uzasadnione, tym bardziej że spółka zachowała należytą staranność i nie miała wpływu na fakt nieuzyskania decyzji administracyjnej. Z tego względu spółka miała prawo do pomniejszenia przychodu podatkowego o koszty ugody zawartej z powodu niezawinionego niewywiązania się z umowy.
Współwłasność: sposób na milionowe oszczędności
Rzeczpospolita, 2016-08-02
Mateusz Maj
Podatnik będący właścicielem budynku z wyodrębnionymi lokalami miał prawo do zapłaty niższego podatku od nieruchomości – wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2016 roku (sygn. akt III SA/Wa 1917/15). Przedmiotem wykładni sądu był nieobowiązujący już przepis, który pozwalał na znaczne oszczędności w zakresie podatku od nieruchomości, gdy w budynku wyodrębniono lokale. Z jego treści wynikało, że podatek ten należy rozliczać w proporcji powierzchni lokali posiadanych przez współwłaściciela do powierzchni całego budynku. W ten sposób wyodrębnienie w budynku o powierzchni 10 tys. mkw. dwóch lokali o powierzchni po 1 tys. mkw. skutkowało obowiązkiem zapłaty przez współwłaścicieli jedynie 1/10 podatku od części wspólnej. Mimo że gminy starały się zakwestionować wymiar podatku oparty na tej zasadzie, to sądy nie odeszły od literalnej wykładni przepisu. WSA w Warszawie nie tylko potwierdził taką możliwość, ale także uznał, że dla skorzystania z prawa do ustalenia wymiaru podatku jako proporcji lokali do powierzchni całego budynku nie ma znaczenia liczba właścicieli. Tym samym niższy podatek od nieruchomości mógł także zapłacić podatnik, który w drodze jednostronnej czynności prawnej ustanowił odrębną własność lokali. Jak wskazał w uzasadnieniu wyroku WSA w Warszawie ustawa o własności lokali przewiduje wprost, że do takiej czynności stosuje się odpowiednio przepisy o ustanowieniu odrębnej własności w drodze umowy. Wywołuje to również skutki na gruncie ustawy podatkowej, dlatego właściciel budynku, który wyodrębnił w nim lokale poprzez jednostronną czynność prawną może liczyć na zwrot nadpłaty podatku od nieruchomości.
Nie ma znaczenia, kto zawinił
Rzeczpospolita, 2016-08-02
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r. (sygn. akt II FSK 196/15) stopień winy organu podatkowego w powstaniu nadpłaty nie ma znaczenia dla prawa do oprocentowania jej od dnia powstania. W przedmiotowej sprawie dokonana przez organ podatkowy błędna interpretacja przepisu doprowadziła do nieprawidłowego ustalenia wymiaru podatku od nieruchomości. Spółka zaskarżyła decyzję, a organ odwoławczy przyznał jej rację i zmienił decyzję zmniejszając wymiar podatku. Fiskus zaliczył powstałą w ten sposób nadpłatę na poczet zaległości podatkowych spółki. Przedmiotem sporu nie był jednak sam fakt zaliczenia, a jedynie jego wysokość – zdaniem spółki nadpłata powinna być bowiem oprocentowana od dnia jej powstania, a więc od dnia wydania zmienionej decyzji. Fiskus nie zgodził się jednak z tym stanowiskiem twierdząc, że nie przyczynił się do powstania przesłanki zmiany decyzji. Spółka odwołała się więc do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który uznał, że sam tryb i podstawa prawna zmienionej decyzji uzasadnia zaistnienie przesłanki przyczynienia się organu do powstania nadpłaty. Z tym stanowiskiem zgodził się również NSA, w uzasadnieniu wyroku wskazując, iż bez znaczenia jest stopień winy organu podatkowego ani fakt, że również organ odwoławczy przyczynił się do powstania nadpłaty. Z tego względu nadpłata powinna być oprocentowana od dnia jej powstania.
PIT: Wpływy w ratach, ale podatek od razu
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-08-03
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 sierpnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 1778/14) w obecnym stanie prawnym podatnik jest zobligowany do wykazania całego przychodu wynikającego z umowy sprzedaży udziałów w momencie podpisania umowy, nawet w przypadku rozbicia płatności na roczne raty. Obowiązek wynika z obecnego brzmienia odpowiedniego przepisu ustawy o PDOF, natomiast w poprzednim stanie prawnym należało jedynie wykazywać przychody należne, a więc raty wymagalne w danym roku. W przedmiotowej sprawie, podatnik sprzedał udziały w spółce z o.o. w 2012 r., przy czym płatność miała nastąpić w trzech rocznych ratach. Przedmiotem sporu było ustalenie podstawy opodatkowania za rok 2012. Zdaniem podatnika, wysokość wykazanego przychodu powinna odpowiadać pierwszej racie. Z takim stanowiskiem nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznając, że przychód powinien zostać potraktowany jako należny w całości w chwili podpisania umowy. Zdania organu nie podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz NSA. Zdaniem sądu, w ówczesnym stanie prawnym, będącym bardziej korzystnym dla podatników, podatnik miał prawo wykazywać przychód odpowiadający wysokości raty, która stała się wymagalna w danym roku.
Podejrzenie użycia samochodu do celów prywatnych wyklucza pełne odliczenie
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-08-03
Mariusz Szulc
Przedsiębiorca nie ma prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT od wydatków związanych z autem, mogącym nawet tylko hipotetycznie służyć także celom prywatnym podatnika – tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 20 lipca 2016 r. (sygn. ITPP2/4512-237/16/AJ). W przedmiotowej sprawie, podatnik na potrzeby działalności gospodarczej planował wziąć w leasing dwa samochody osobowe, przy czym jeden z nich miał być wykorzystywany również w celach prywatnych. Zapytanie podatnika dotyczyło m.in. możliwości odliczenia pełnej kwoty podatku VAT od rat leasingowych i kosztów eksploatacyjnych związanych z pojazdem wykorzystywanym wyłącznie w firmie. Przedsiębiorca miał prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu oraz złożyć informację VAT-26, mimo to organ stwierdził, że podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku, ponieważ nie można całkowicie wykluczyć, że pojazd nie będzie wykorzystywany również w celach prywatnych.
Polisa dla wszystkich, przychód dla nikogo
Rzeczpospolita, 2016-08-04
Przemysław Wojtasik
Wykupienie grupowego ubezpieczenia dla oddelegowanych pracowników nie skutkuje powstaniem u nich przychodu na gruncie ustawy o PDOF tak uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 15 lipca 2016 roku (sygn. IBPB-2-2/4511-471/16/JG). W przedmiotowej sprawie, do fiskusa zwróciła się spółka, prowadząca działalność gospodarczą w zakresie montażu stalowych konstrukcji, które świadczy usługi także poza granicami Polski. W związku z oddelegowaniem pracowników za granicę zdecydowała się ona na zakup tzw. polisy otwartej, która zapewnia ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych podatków dla nieokreślonej liczby osób. Spółka powzięła wątpliwość czy z tego tytułu nie dojdzie do powstania przychodu po stronie oddelegowanych pracowników. W jej ocenie nie dochodzi do powstania przychodu, ponieważ brak jest realnej korzyści majątkowej po stronie pracowników. Nie podejmują też oni żadnych decyzji w tym zakresie. Celem ubezpieczenia jest bowiem w głównej mierze ochrona interesów spółki, która ma obowiązek zapewnienia stosownych warunków pracy i jest narażona na ewentualne roszczenia. Zdarza się także, że to zagraniczny kontrahent wymaga objęcia pracowników odpowiednim ubezpieczeniem. Fiskus zgodził się ze stanowiskiem spółki uznając, że świadczenie to nie podlega opodatkowaniu, ponieważ ubezpieczenie przysługuje nieokreślonej liczbie osób w związku z czym nie można wyodrębnić części składki przyporządkowanej konkretnemu pracownikowi. Z tego względu u pracowników oddelegowanych automatycznie objętych ubezpieczeniem grupowym nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 14 czerwca 2016 r. (sygn. akt II FSK 2651/15)
1. Fakt, że nastąpiła zmiana właściciela jednego z elementów budowli nie zmienia charakteru tej budowli, dalej mamy bowiem do czynienia z przewodami telekomunikacyjnymi ułożonymi w kanalizacji kablowej tworzącej całość techniczno-użytkową, czyli budowlę. Okoliczność zbycia kanalizacji kablowej na rzecz innego podmiotu, przy jednoczesnym pozostawieniu linii kablowych w rękach skarżącej Spółki, nie oznacza, że przestała istnieć całość techniczno-użytkowa pomiędzy tymi liniami kablowymi a kanalizacją kablową, w której zostały umieszczone. Czynność ta nie prowadzi do wyłączenia z opodatkowania części budowli tylko dlatego, że wspomniana budowla nie jest już własnością jednego podmiotu.
2. W przepisach prawa podatkowego brak jest bowiem zastrzeżenia, że opodatkowane elementy budowli muszą stanowić samodzielną budowlę. Przeciwnie – zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają również części budowli związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podatnikiem podatku od nieruchomości może być zatem właściciel części budowli.
Wyrok WSA w Gliwicach z 27 lipca 2016 r. (sygn. akt I SA/Gl 452/16)
Tylko doręczona decyzja może rodzić skutki prawne zarówno dla strony, jak i organu, a to oznacza, że decyzja określająca wysokość zobowiązania podatkowego doręczona po upływie terminu przedawnienia narusza art. 70 § 1 i art. 59 § 1 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.), gdyż dotyczy zobowiązania, które wygasło na skutek upływu terminu przedawnienia, a więc zobowiązania nieistniejącego.