Skorzystanie z preferencji możliwe pod warunkiem posiadania dokumentów
Rzeczpospolita, 2016-01-11
Marta Kolbusz-Nowak
W interpretacji indywidualnej z dnia 30 listopada 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/4512-770/15-2/KT) uznał, że przedsiębiorca uprawniony jest do zastosowania 0% stawki VAT dla świadczonych przez niego usług międzynarodowego transportu i spedycji towarów importowanych, o ile posiada dokument celny, który potwierdza wliczenie wartości tych usług do podstawy opodatkowania z tytułu importu przewożonych towarów. Sprawa dotyczyła podatnika planującego świadczyć usługi transportu i spedycji przesyłek, nadawanych spoza EU i transportowanych do ich odbiorców na terytorium Polski. Wnioskodawca zwrócił się do organu podatkowego z pytaniem, czy w przypadku, gdy odprawa celna będzie dokonywana w miejscu lądowania samolotu – Polsce lub innym kraju UE, a wartość poszczególnych przesyłek nie przekroczy równowartości 22 EUR, będzie on uprawniony do zastosowania 0% stawki VAT. Organ wskazał, iż prawo zastosowania preferencyjnej 0% stawki VAT nie jest nieograniczone i w każdym z przypadków niezbędne jest udokumentowanie wliczenia wartości usługi transportowej do podstawy opodatkowania importu towarów, w przeciwnym razie podatnik będzie obowiązany do zastosowania stawki podstawowej w wysokości 23% VAT.
Ograniczenia w amortyzacji także dla następców prawnych
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-01-11
Mariusz Szulc
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 16 grudnia 2015 r., (sygn. IPPB6/4510-330/15-4/TO) stwierdził, że restrykcje w zaliczaniu odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych nadal obowiązują po przekształceniu spółki kapitałowej w spółkę osobową. W przedmiotowej sprawie z wnioskiem o wydanie interpretacji zwrócił się przedsiębiorca, który planował wnieść do spółki kapitałowej wkład niepieniężny (środki trwałe, licencje) o wartości wyższej niż wartość udziałów objętych w spółce. Nadwyżka miała zostać przekazana na kapitał zapasowy. Przedsiębiorca prosił o potwierdzenie, że – po przekształceniu spółki kapitałowej w spółkę osobową – będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości aportu alokowanej na kapitał zapasowy. Uzasadniając swoje stanowisko, przedsiębiorca wskazywał, że w odróżnieniu od regulacji ustawy o PDOP, ustawa PIT nie zawiera przepisu, który ograniczałby taką możliwość. Dyrektor Izby Skarbowej stanowisko przedsiębiorcy za nieprawidłowe, wskazując, że spółka osobowa, która powstała w wyniku przekształcenia spółki kapitałowej, wchodzi we wszystkie prawa i obowiązki tej drugiej na zasadzie sukcesji generalnej. Tym samym organ podatkowy nie podzielił poglądu, że do wspólników spółki osobowej mają zastosowanie wyłącznie przepisy ustawy o PIT.
Minister rozwiał wątpliwości w sprawie kosztów dodatkowych
Rzeczpospolita, 2016-01-11
Paweł Barnik, Ewelina Kalita
Minister Finansów, w interpretacji ogólnej z 28 września 2015 r. (sygn. PT2.8101.1.2015.SJK.20), uznał iż podstawa opodatkowania VAT z tytułu importu towarów i usług powinna uwzględniać, poza wskazanymi w ustawie kosztami prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, także inne koszty dodatkowe ponoszone do określonego miejsca przeznaczenia, o ile nie zostały włączone do wartości celnej. Minister uściślił, iż w szczególności dotyczy to kosztów bezpośrednio związanych z transportem sprowadzanych towarów, do których można zaliczyć załadunek, przeładunek lub wyładunek, a także opłaty THC (Terminal Handling Charges) w odniesieniu do kosztów portowych lub terminalowych. W wydanej interpretacji ogólnej Minister Finansów wyjaśnił również, iż w sytuacji gdy w momencie importu podatnik zna tylko pierwsze miejsce przeznaczenia, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe nieuwzględnione w dokumencie celnym, ponoszone do tego miejsca. Natomiast w przypadku gdy w momencie importu znane jest inne miejsce przeznaczenia na terytorium Unii Europejskiej, w podstawie opodatkowania powinny zostać uwzględnione również koszty dodatkowe, poniesione w pierwszym miejscu przeznaczenia.
Nieważne, kto zapłacił daninę
Rzeczpospolita, 2016-01-11
Aleksandra Tarka
Dla wystąpienia przez podatnika z wnioskiem o zwrot nadpłaty nie jest istotne kto faktycznie poniósł ciężar zapłaty podatku – wynika z wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 grudnia 2015 r. (sygn. akt I FSK 1167-1168/15). Spółka świadcząca usługi leasingowe wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty VAT, do którego załączyła korekty deklaracji, w których dokonała obniżenia podatku należnego. Przyczyną obniżenia podatku było wyłączenie przez spółkę kosztów ubezpieczenia leasingu z kategorii dostawy usług objętych 23% stawką VAT rozliczenie ich jako usług zwolnionych z VAT. Organ podatkowy zakwestionował możliwość zwrotu VAT w odniesieniu do faktur korygujących, które zostały doręczone do kontrahentów spółki. W jego opinii spółka poniosła ciężar podatku VAT samodzielnie go uiszczając jedynie w przypadku faktur korygujących, których nie udało się doręczyć. Tym samym w opinii fiskusa ewentualny zwrot podatku doprowadziłby do powstania po stronie spółki bezpodstawnego wzbogacenia. Korzystne dla spółki stanowisko zajął jednak zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi jak i NSA, który wskazał, iż nie tylko Ci którzy faktycznie ponieśli koszty ekonomiczne uiszczenia podatku są uprawnieni do wnioskowania o jego zwrot, w szczególności, że w myśl przepisów Ordynacji podatkowej nabywcy nie są podatnikami VAT.
Fiskus nie odda przedsiębiorcy VAT, dopóki nie wykluczy oszustwa
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-01-13
Patrycja Dudek
W wyrokach z dnia 12 stycznia 2016 r. (sygn. akt I FSK 899/15, I FSK 1110/15, I FSK 1111/15) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż w postępowaniach o zwrot podatku VAT absolutnym priorytetem jest wykluczenie możliwości oszustwa, nawet jeżeli skutkowałoby to przewlekłością postępowania. W przedmiotowej sprawie spółka obracała złomem złota oraz innych surowców. Mimo że spółka wystąpiła z wnioskiem o zwrot podatku VAT (ok. 64 mln zł) w terminie 25 dni, urząd skarbowy przedłużał termin zwrotu przez dwa lata, z uwagi na istnienie podejrzenia oszustwa. Pomimo tego, że śledztwo prokuratorskie prowadzone w sprawie oszustw przy obrocie złotem, nie dotyczyło samej spółki, ale jej kontrahentów. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę spółki, podkreślając, że naczelnik urzędu skarbowego miał prawo przedłużyć termin do zwrotu podatku VAT do czasu wykluczenia udziału spółki w przestępstwie.
Ważne, czy świadczenie ma związek ze stosunkiem pracy
Rzeczpospolita, 2016-01-13
Aleksandra Tarka
Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z dnia 17 listopada 2015 r. (sygn. akt II FSK 2565/13), orzekł iż Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na odszkodowanie przyznane byłemu pracownikowi na mocy ugody sądowej. W rozpatrywanej sprawie spółka została pozwana przez byłego pracownika, z którym rozwiązała umowę o pracę bez wypowiedzenia, o wypłatę odszkodowania lub przywrócenie go do pracy. Ostatecznie strony zawarły ugodę sądową, na podstawie której były pracownik otrzymał odszkodowanie. Jednocześnie spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji w zakresie możliwości zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Jej zdaniem kwota odszkodowania stanowi koszt podatkowy. Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem spółki, w jego opinii nie zaistniał bowiem związek pomiędzy poniesionym przez spółkę wydatkiem a powstaniem przychodu. Niekorzystną dla spółki interpretację podtrzymał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie. Ostatecznie sprawa trafiła do NSA, który uchylił wyrok WSA i stwierdził, że odszkodowanie przyznane byłemu pracownikowi na podstawie ugody powinno zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów spółki ze względu na fakt, iż stanowiło ono ekwiwalent dla należności przysługujących pracownikowi z tytułu rozwiązania umowy o pracę. W opinii sądu argumentem przesądzającym o możliwości zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu był bezpośredni związek (faktyczny lub prawny) istniejący pomiędzy przyznanym odszkodowaniem a stosunkiem pracy.
Nie można odliczyć kosztów sądowych zasądzonych na rzecz pracownika
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-01-14
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 stycznia 2016 r. (sygn. akt II FSK 2500/13), wydatek procesowy związany z dochodzeniem roszczeń nie jest kosztem podatkowym firmy, natomiast jest nim odszkodowanie wypłacone pracownikowi. W przedmiotowej sprawie, spółka w której dochodziło do wypadków przy pracy, nie wypłacała z ich tytułu od razu odszkodowań, ale czekała aż pracownicy wystąpią na drogę sądową w celu ich wyegzekwowania. W przypadku uznania przez sąd roszczenia za zasadne, firma musiała wypłacić zarówno odszkodowanie jak i koszty zastępstwa procesowego na rzecz pracownika. Spółka stała na stanowisku, że skoro odszkodowanie jest kosztem podatkowym, to również koszty zastępstwa procesowego stanowią koszt podatkowy, gdyż mają ścisły związek z wypłacanym odszkodowaniem. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał jednak, że koszty zastępstwa procesowego nie mogą być kosztem podatkowym spółki. Stanowisko Dyrektora potrzymały sądy administracyjne obu instancji. Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że gdyby przedmiotem działalności spółki była obsługa prawna firm, to wówczas koszty zastępstwa procesowego mogłyby zostać uznane za koszt uzyskania przychodu.
Rejestracja nie wystarczy, by odliczać VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2015-12-16
Mariusz Szulc
W świetle orzeczenia Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Białymstoku z 16 grudnia 2015 r. (sygn. akt I SA/Bk 659/15), beneficjent programów unijnych, który za wykonanie podzleconych przez siebie usług płaci pieniędzmi z dotacji oraz nie podejmuje aktywnej działalności gospodarczej, nie ma prawa potrącenia VAT z otrzymywanych faktur. W omawianej sprawie, spółka w celu realizacji programu ochrony dzikiego ptactwa, otrzymywała dotacje unijne. Spółka zarejestrowała się na VAT oraz zleciła wykonywanie swoich usług podmiotowi powiązanemu (podwykonawca). Spółka wystawiła tylko jedną fakturę dokumentującą sprzedaż biomasy. Pomimo to, spółka chciała odliczać VAT od faktur wystawionych przez zleceniobiorcę. Dyrektor Urzędu Skarbowego w swej decyzji, stwierdził że skoro usługi świadczone przez spółkę nie mają charakteru ciągłego, to w świetle ustawy o VAT nie jest ona podatnikiem. Pogląd ten podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, który orzekł iż głównym celem spółki było pozyskanie dotacji unijnych, a nie prowadzenie działalności gospodarczej.
PRZEGLĄD ORZECZNICTWA
Wyrok NSA z 2 grudnia 2015 r. (sygn. akt II FSK 2438/13)
Osoba planująca zdarzenie przyszłe w postaci utworzenia spółki osobowej nie jest – na podstawie art. 14n § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) – uprawniona do złożenia wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej innego zdarzenia przyszłego w postaci działalności nieistniejącej spółki kapitałowej.
Wyrok NSA z 10 listopada 2015 r. (sygn. akt II FSK 2420/13)
1. Ustawodawca nie przewidział w art. 1a ust. 1 pkt 3) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w ogóle wyłączenia dla części budynków (lokali) służących obsłudze administracyjnej działalności gospodarczej polegającej na zarządzaniu nieruchomościami mieszkalnymi, w tym stanowiącymi mienie spółdzielni mieszkaniowych lub nabyte na podstawie ustawy mienie jej członków. Stąd brak jest normatywnych podstaw, co do możliwości ustalania podstawy opodatkowania w tym zakresie w oparciu o jakąkolwiek proporcję, czy strukturę zasobów lokalowych znajdujących się w posiadaniu spółdzielni mieszkaniowej, a wynikającą z całkowitej powierzchni mieszkaniowej i użytkowej wszystkich lokali stanowiących zasób spółdzielni mieszkaniowej.
2. Brak jest normatywnych podstaw w art. 4 ust. 1 pkt 3) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych do ustalania podstawy opodatkowania poprzez ujmowanie en block wartości wszystkich budowli znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy będącego spółdzielnią mieszkaniową i odnoszeniu jej do proporcji wynikającej z porównania powierzchni zajmowanej na zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej do całkowitej powierzchni wszystkich zasobów lokalowych spółdzielni mieszkaniowej.