Straty walutowe przedsiębiorstwa rozlicza zagraniczny oddział
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-06-13
Łukasz Zalewski
Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z 8 czerwca 2016 r. (sygn. akt II FSK 1380/14 oraz II FSK 1525/14) orzekł, iż w przypadku, gdy firma z siedzibą w Polsce ma zakład w innym kraju unijnym, to różnice kursowe powstałe przy zakupach na rzecz zakładu powinny być podatkowo rozliczone w kraju jego umiejscowienia. Stan faktyczny dotyczył polskiej spółki, która zakupiła materiały produkcyjne i uiściła należność za nie w dolarach amerykańskich oraz euro. Zaraz potem, spółka założyła zakład w Rumunii w formie oddziału i tam trafiła część materiałów. Następnie Spółka zakupiła dodatkowe materiały na rzecz zakładu, ponownie płacąc za nie w walucie obcej. Spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację w zakresie rozliczania różnic kursowych z tego typu transakcji. Osią sporu pomiędzy spółką a organem podatkowym była wątpliwość, który podmiot (spółka czy oddział) może rozliczać powstałe różnice kursowe. Spółka uważała, że to ona powinna ujmować w przychodach i kosztach różnice kursowe powstałe zarówno przed, jak również po przekazaniu materiałów do oddziału. Organ podatkowy nie zgodził się z tą interpretacją. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że przychody i koszty uzyskiwane w ramach działalności zakładu należy opodatkować w Rumunii. Nie ma tutaj znaczenia, czy koszty te powstały w kraju siedziby spółki, czy w państwie gdzie usytuowany jest zakład, o ile są alokowane do działalności zakładu. To stanowisko potwierdził zarówno WSA w Rzeszowie, jak i NSA. Jak stwierdził sędzia NSA, stanowisko sądów administracyjnych mogłoby być w tej sprawie inne, gdyby spółka we wniosku o interpretację wskazała, że jej odział nie będzie miał możliwości rozliczenia różnic kursowych. W takim przypadku odmowa rozliczenia różnic kursowych w Polsce naruszałaby zasadę swobody przedsiębiorczości, co potwierdza orzecznictwo TSUE.
Przedsiębiorca strefowy może sumować limity zwolnień z CIT
Rzeczpospolita, 2016-06-13
Anna Maciąg
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyrokach z 14 kwietnia 2016 r. (sygn. akt I Sa/Wr 70/16, I Sa/Wr 71/16) orzekł, iż posiadanie dwóch zezwoleń na prowadzenie działalności na terenie jednej specjalnej strefy ekonomicznej nie nakłada obowiązku odrębnego rozliczania dochodów związanych z działalnością gospodarczą. W przedmiotowej sprawie spółka była zdania, iż może skorzystać z pomocy publicznej do wysokości zsumowanych limitów zwolnień, nie alokując przy tym dochodu na poszczególne inwestycje. Fiskus uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe, twierdząc, że dopuszczalna pomoc publiczna obejmuje tylko inwestycję będącą przedmiotem wydanego zezwolenia. Z tego też względu należy odrębnie ustalić dochód lub stratę dla każdego z zezwoleń. WSA we Wrocławiu przyznał jednak rację spółce. W ocenie sądu przedsiębiorcy nie mają obowiązku odrębnego rozliczania dochodów w przypadku posiadania dwóch zezwoleń, wobec czego spółka może sumować dostępne limity zwolnienia.
Organy podatkowe zmieniają stanowisko w sprawie definicji pierwszego zasiedlenia
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-06-13
Marcin Szymocha
Organy podatkowe w ostatnim czasie rozstrzygają, że „pierwszemu zasiedleniu” nie musi towarzyszyć czynność opodatkowana VAT. Zgodnie z ostatnimi interpretacjami dla zastosowania zwolnienia z opodatkowania wystarczy, aby budynki były wykorzystywane w działalności gospodarczej podatnika przed jego zbyciem. Pośrednio tym samym organy uznają, iż polskie regulacje w tym zakresie są niezgodne z przepisami wspólnotowymi. Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 23 lutego 2016 r. (sygn. akt I FSK 1573/14) wystąpił do Trybunału Sprawiedliwości UE z zapytaniem o właściwą wykładnię przepisu dotyczącego pierwszego zasiedlenia. Podstawową wątpliwością, którą ma rozwiać Trybunał, jest kwestia dotycząca konieczności oddania do użytkowania budynku w wykonaniu czynności opodatkowanej. Warunek ten wprowadzają przepisy polskiej ustawy o VAT, który jednak nie znajduje on odzwierciedlenia w przepisach unijnych. W uzasadnieniu postanowienia NSA powołał się na wyrok TSUE (sygn. akt C-92/13), w myśl którego pierwsze zasiedlenie występuje również w przypadku, gdy podmiot wybudował budynek na własnym gruncie, a następnie wykorzystywał go w ramach własnej działalności. Z kolei przyjęta w polskiej doktrynie definicja „pierwszego zasiedlenia” ogranicza jego zakres do czynności opodatkowanych, czyli np. sprzedaży, najmu, dzierżawy. Dodatkowo NSA zwrócił uwagę na fakt, że nie ma w polskim prawie dokładnie sprecyzowanego momentu, od kiedy należy liczyć kwotę wydatków, stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej obiektu budowlanego. Ich poniesienie decyduje o ulepszeniu budynku, po którym określa się moment pierwszego zasiedlenia.
Podział majątku rozwiązanej spółki bez PIT
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-06-15
Bartosz Dąbrowski
Pieniądze oraz wierzytelności otrzymane przez wspólnika spółki osobowej w wyniku jej likwidacji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych – wynika z interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 marca 2016 r. (sygn. IPPB1/4511-312/16-2/EC). W analizowanej sprawie podatnik był wspólnikiem spółki z o.o., która ma w przyszłości zostać przekształcona w spółkę jawną lub komandytową. We wniosku o interpretację indywidualną zapytał czy w przypadku rozwiązania lub likwidacji spółki osobowej, otrzymany przez niego w wyniku podziału majątek spółki będzie dla niego stanowił przychód podlegający opodatkowaniu. Na majątek składać się będą m.in. środki pieniężne pochodzące ze sprzedaży aktywów, wierzytelności oraz udziały w spółce z o.o. Organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika i uznał, że dla byłego wspólnika spółki osobowej w przypadku jej likwidacji nie powstaje przychód podatkowy w związku z otrzymanym po likwidacji majątkiem, na który składają się pieniądze, wierzytelności oraz udziały z tytułu rozwiązania spółki.
NSA: Urząd nie może przez siedem miesięcy analizować dowodów i przez ten czas naliczać podatnikowi odsetki za zwłokę
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-06-15
Patrycja Dudek
Naczelny Sąd Administracyjny orzekł w wyrokach z 14 czerwca 2016 r. (sygn. akt II FSK 1148/14, II FSK 1149/14, II FSK 1961/14), że organy kontroli skarbowej nie mają prawa naliczać odsetek za zwłokę, gdy postępowanie kontrolne trwa dłużej niż ustawowy okres 6 miesięcy. W przedmiotowej sprawie UKS prowadził postępowanie przez 4,5 roku, które zakończyło się decyzją określającą wysokość nieprawidłowo obliczonego podatku oraz naliczeniem odsetek. Podatnik jednak uważał, ze postępowanie kontrolne było prowadzone przewlekle i nie zamierzał płacić odsetek. Urząd uważał jednak, że do opóźnienia doszło z przyczyn od niego niezależnych. Takie stanowisko podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że charakter sprawy był złożony, co implikowało konieczność przeprowadzenia dodatkowych dowodów oraz wyjaśnienia wielu faktów. Odmienne stanowisko zajął NSA. Wskazał on, że skoro ustawa o kontroli skarbowej daje 6 miesięcy na przeprowadzenie postępowania kontrolnego, to analizowanie dokumentów przez UKS przez okres 7 miesięcy jest już przewlekłością. W konsekwencji, UKS nie miał prawa naliczyć odsetek od określonej zaległości podatkowej.
Orzeczenie też może być opodatkowane
Rzeczpospolita, 2016-06-16
Mateusz Maj
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 13 czerwca 2016 r. (sygn. IBPB-2-1/4514-287/16/DP) przeniesienie własności nieruchomości na mocy wyroku sądowego zastępującego oświadczenie woli strony, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W analizowanej sprawie, z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej wystąpiła podatniczka, która nabyła nieruchomość na podstawie wyroku nakazującego złożenie oświadczenia woli przez sprzedającego, który pomimo podpisania umowy przedwstępnej nie przystąpił do zawarcia umowy przyrzeczonej. Zdaniem podatniczki, w tej sytuacji nie jest ona zobowiązana do zapłaty PCC od wartości nabytej nieruchomości. Z tym stanowiskiem nie zgodził się jednak organ podatkowy, wskazując iż zgodnie z ustawą o PCC opodatkowaniu podlegają również orzeczenia sądów, które wywołują skutki prawne identyczne jak czynności cywilnoprawne wymienione w ustawie, dlatego też z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia zastępującego oświadczenia woli strony dla podatniczki powstał obowiązek podatkowy na gruncie PCC.
Fiskus nie może z góry zakładać, że nie ściągnie należności
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-06-16
Patrycja Dydek
Naczelny Sąd Administracyjny orzekł w wyroku z 14 czerwca 2016 r. (sygn. akt I FSK 1882/14), iż przypuszczenia syndyka, że dana wierzytelność jest nieściągalna, nie są niewystarczającą podstawą do wydania decyzji o odpowiedzialności członka zarządu. Przedmiotowa sprawa dotyczyła członka zarządu spółki z o.o., od którego organy podatkowe chciały ściągnąć zaległości podatkowe spółki. W ocenie organów, przedmiotowej należności nie można było odzyskać z majątku spółki. Co więcej, zaistniały przesłanki do pociągnięcia członka zarządu do odpowiedzialności, gdyż wniosek o ogłoszenie upadłości nie został złożony w odpowiednim terminie. Istotą sporu było to, czy członek zarządu wskazał źródło, z którego mogłyby być zaspokojone należności podatkowe. Członek zarządu stał na stanowisku, że dopełnił on swojego obowiązku, gdyż wskazał wierzytelność przysługującą spółce od innej firmy będącej w upadłości likwidacyjnej. Organy podatkowe jednak nie uznały tej czynności za formalne zgłoszenie mienia, gdyż wierzytelność ta była już wcześniej znana fiskusowi oraz syndyk poinformował organ, iż wierzytelność ta może być nieściągalna. W konsekwencji to członek zarządu miał odpowiadać za zaległości podatkowe spółki. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że ta decyzja była zbyt pochopna i ją uchylił. Stanowisko WSA podzielił NSA, który wskazał, że w przepisach nie ma przesłanki określenia nieskuteczności zgłoszenia mienia przez członka zarządu ze względu na wcześniejsze posiadanie przez organ podatkowy informacji o jego istnieniu. Co więcej, aby przenieść odpowiedzialność za długi podatkowe spółki na osobę trzecią, organ podatkowy nie może opierać się tylko na przypuszczeniach syndyka. Aby to zrobić, konieczne jest wyczerpanie wszystkich możliwości ściągnięcia długu z majątku spółki.
Rozbicie ceny w umowie nie zmieni zasad amortyzacji
Rzeczpospolita, 2016-06-16
Aleksandra Tarka
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 13 maja 2016 r. (sygn. akt. I SA/Wr 157/16) orzekł iż zgodnie z ustawą o PDOF nabycie kilku środków trwałych nie uprawnia podatnika do ustalenia ich wartości początkowej na podstawie opinii biegłego. W przedmiotowej sprawie podatniczka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, w jaki sposób powinna ustalić wartość początkową budynku, nabytego przez nią wraz z działką. Ona sama była zdania, iż wartość początkowa powinna zostać ustalona przez biegłego, ponieważ budynek nie był odrębnym od gruntu przedmiotem własności, a ona nie jest w stanie określić części ceny przypadającej na poszczególne środki trwale. Z tym stanowiskiem nie zgodził się jednak fiskus, który wskazał, iż brak jest podstaw do określenia wartości początkowej przez biegłego, w sytuacji gdy znana była cena nieruchomości. Racji nie przyznał jej również WSA we Wrocławiu, który w uzasadnieniu wyroku wskazał, iż wycenę nieruchomości na podstawie opinii biegłego należy zastosować jedynie wtedy gdy nie jest możliwe określenie ceny nabycia danego środka trwałego. W sytuacji gdy została ustalona cena nabycia całej nieruchomości, to w opinii sądu możliwe jest również ustalenie wartości poszczególnych środków trwałych wchodzących w jej skład.
Przegląd orzecznictwa
Wyrok NSA z 17 maja 2016 r. (sygn. akt II FSK 1108/14)
Sąd kontrolując zgodność z prawem wydanej interpretacji na podstawie art. 3 § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270 z późn. zm.) nie stosuje norm wywiedzionych przez organ podatkowy z przepisów prawnych będących przedmiotem interpretacji prawa podatkowego.
Wyrok NSA z 15 kwietnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 1005/14)
Umowa powiernictwa nie stanowi podstawy do zwolnienia powiernika z obowiązku podatkowego, wynikającego z czynności stanowiących sprawowanie zarządu powierniczego.