Przegląd podatkowy (14 – 18 sierpnia 2017 r.)

Przegląd prasowych informacji podatkowych

Taki sam VAT od dostawy budynku i wieczystego użytkowania działki

Rzeczpospolita, 2017-08-14
Arkadiusz Popczak

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 4 lipca 2017 r. (sygn. akt I SA/Gd 555/17) zwolnienie z VAT dostawy budynku rozciąga się również na prawo wieczystego użytkowania gruntu, z którym budynek ten jest trwale związany. W przedmiotowej sprawie spółka nabyła prawo wieczystego użytkowania oraz stanowiący odrębną nieruchomość budynek. Sprzedaż ta korzystała ze zwolnienia z VAT, jako że zbywcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu dostawy tych obiektów. Spółka w przyszłości planuje zbyć prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz znajdujący się na nim budynek. W opinii spółki sprzedaż budynku będzie zwolniona z VAT, ponieważ nie zostanie dokonana w ramach tzw. pierwszego zasiedlenia, a prawo użytkowania wieczystego będzie opodatkowane VAT według stawki 23 proc. Organ podatkowy oraz WSA w Gdańsku nie podzielili tego stanowiska stwierdzając, że do dostawy użytkowania wieczystego gruntu stosuje się taką samą stawkę podatku jak do dostawy budynków trwale z nim związanych (w niniejszej sprawie 23. proc).

Podatek u źródła także przed rozpoczęciem wydobycia

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-14
Patrycja Dudek

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 sierpnia 2017 roku (sygn. akt II FSK 1963/15), sprzęt wykorzystywany na etapie przedprodukcyjnym, o ile służy on generowaniu przychodów, mieści się w kategorii pojęcia „urządzenie przemysłowe” w rozumieniu ustawy o PDOP. Stan faktyczny dotyczył firmy, która wykonywała usługi specjalistyczne (sejsmiczne, wiertnicze, szczelinowanie hydrauliczne) na rzecz innych podmiotów. Wykorzystywała do tego urządzenia należące do spółek mających siedzibę za granicą. Zdaniem spółki, urządzenia wykorzystywane przez nią nie powinny zostać uznane za urządzenia przemysłowe, ponieważ nie służą bezpośrednio do produkcji lub przemysłu. Z tego względu, spółka nie ma obowiązku potrącania podatku u źródła od przekazanego zagranicznym kontrahentom wynagrodzenia. Z takim podejściem nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej, który stwierdził, że urządzenie przemysłowe należy rozumieć jako urządzenia służące pozyskiwaniu źródeł zarobkowania. Stanowisko to potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Spółka podniosła zarzut, iż w przepisach krajowych nie zostało zdefiniowane pojęcie „urządzenia przemysłowe”, wobec czego wątpliwość interpretacyjna powinna zostać rozstrzygnięta na jej korzyść. Ze spółką nie zgodził się NSA, który stwierdził, że przepisy podatkowe w tej materii należy rozumieć szeroko.

Kiedy korygować koszty związane z polityką cen transferowych

Rzeczpospolita, 2017-08-14
Jakub Stachura

Zgodnie z wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 16 maja 2017 r. (sygn. akt I SA/Gl 38/17 oraz I SA/Gl 39/17) korektę kosztów podatkowych związaną z przyjętą w grupie polityką cen transferowych dokonuje się okresie rozliczeniowym w którym otrzymano fakturę korygującą lub inny dokument księgowy. W przedmiotowej sprawie spółka, należąca do grupy podmiotów powiązanych zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, w którym momencie powinna dokonać podwyższenia lub obniżenia KUP z tytułu otrzymanego w 2016 r. dokumentu księgowego dokumentującego wyrównanie dochodowości spółki zgodnie z przyjętą polityką cen transferowych za cały 2015 r. Spółka w swojej opinii uznała, że takie korekty powinna rozpoznawać zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o PDOP, w momencie otrzymania odpowiedniego dokumentu. Organ podatkowy nie podzielił tego stanowiska, stwierdził, że w opisanym stanie faktycznym artykuł ten nie będzie miał zastosowania, ewentualna korekta dochodowości spółki „in plus” będzie stanowiła jej przychód, natomiast korekta „in minus” nie będzie kosztem, nie jest bowiem powiązana z transakcjami zakupu, z których wynikał pierwotny koszt. WSA w Gliwicach nie zgodził się ze stanowiskiem fiskusa i stwierdził, że zarówno moment rozpoznania przychodów jak i kosztów powinien zostać rozpoznany w związku z przyczyną ich powstania, a wyżej wymieniony przepis można zastosować w każdym przypadku gdy nie mamy do czynienia z błędem w zdarzeniu pierwotnym.

Spóźnialscy nie na koszt budżetu państwa

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-14
Patrycja Dudek

W wyroku z dnia 9 sierpnia 2017 roku (sygn. akt II FSK 1860/15) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że sankcji nałożonej za niewykonanie robót w terminie nie można odliczyć od przychodu. Sprawa dotyczyła przedsiębiorcy, który nie dotrzymał terminu realizacji zakontraktowanych robót. Zgodnie z zapisami umowy musiał zapłacić karę, którą chciał rozliczyć jako koszt uzyskania przychodu. Podatnik uważał, że przysługuje mu prawo do zaliczenia tego wydatku w koszty, ponieważ w katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów zamieszczonym w ustawie o PDOP nie został wymieniony wprost ten rodzaj sankcji. Ze stanowiskiem tym nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, twierdząc, że zamysłem ustawodawcy było wyłączenie z kosztów wszelkich sankcji wiążących się z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Podobnie orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu. NSA również potwierdził, że kary za opóźnienie w wykonaniu zlecenia nie mieszczą się w definicji kosztu podatkowego.

Faktyczne wydanie lokum to nie formalne nabycie

Rzeczpospolita, 2017-08-14
Aleksandra Tarka

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 sierpnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 1927/15) dopiero po upływie 5 lat od daty podpisania aktu notarialnego możliwa jest sprzedaż mieszkania uzyskanego w drodze zapisu testamentowego bez podatku. W przedmiotowej sprawie zmarła w 2006 roku testatorka w zapisie testamentowym zobowiązała swoich spadkobierców do wydania podatnikowi mieszkania wchodzącego w skład spadku. Mieszkanie zostało wydane jeszcze w tym samym roku i podatnik od razu w nim zamieszkał. Jednak dopiero w 2009 r. został wykonany formalnie zapis przeniesienia prawa do lokalu. W 2011 r. podatnik sprzedał mieszkanie, a we wniosku o wydanie interpretacji zadał pytanie czy transakcja ta podlega zwolnieniu z PDOF. Jego zdaniem tak, ponieważ od 2006 r. do momentu sprzedaży minęło 5 lat. Fiskus nie podzielił stanowiska podatnika i stwierdził, że o dacie nabycia mieszkania w drodze zapisu nie świadczy samo jego wydanie, lecz liczy się formalne przeniesienie własności. Podatnik nie zgodził się z taką interpretacją i zaskarżył ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, który jednak podtrzymał opinię fiskusa. Ze stanowiskiem podatnika nie zgodził się również NSA, który w uzasadnieniu wyroku podkreślił że pojęcia nabycia nie należy łączyć z faktycznym władztwem, a jedynie formalnym przeniesieniem własności poprzez sporządzenie aktu notarialnego.

Optymalizacja dotyczyła jednego budynku

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-17
Łukasz Zalewski

Zgodnie z wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 sierpnia 2017 roku (sygn. akt II FSK 2184/15 oraz II FSK 178/16), właściciel budynku, w którym dokonano wyodrębnienia lokali powinien zapłacić kwotę podatku od nieruchomości od części wspólnych liczoną od powierzchni użytkowej budynku, w którym własność lokalu została wyodrębniona, a nie od łącznej powierzchni wszystkich budynków na należącej do niego działce. Rozstrzygnięcie zapadło na gruncie przepisów sprzed 2016 r. Obowiązujące w tym stanie prawnym regulacje zakładały, że podatek powinien być płacony od całej powierzchni wyodrębnionego lokalu oraz w wysokości proporcjonalnej od części wspólnej. W danym stanie faktycznym spółka planowała wyodrębnienie z budynków dwóch lub więcej lokali. W ten sposób spółka zostałaby współwłaścicielem odrębnych lokali i części wspólnych w tym budynku. Spór koncentrował się wokół oceny, czy wydzielenie lokali na własną rzecz pozwala na optymalizację daniny oraz w jaki sposób należy ustalić metodologię liczenia proporcji od części wspólnych. Spółka uważała, że nie ma obowiązku wyodrębnienia lokali wyłącznie na rzecz osoby trzeciej. Natomiast proporcja podatku od części wspólnej powinna zostać określona poprzez porównanie powierzchni użytkowej wydzielonego lokalu do powierzchni łącznej budynku, w którym lokal się znajduje. Prawidłowość takiego podejścia zakwestionował prezydent miasta. W jego opinii, ustanowienie dla siebie odrębnej własności lokalu nie pozwala na uzyskanie korzyści w PON. Po stronie spółki stanęły jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oraz NSA. Sądy potwierdziły, że bez znaczenia pozostaje to, na rzecz jakiego podmioty wyodrębniono lokal.

Fiskus zmienił zdanie, więc firma mogła żądać umorzenia

Rzeczpospolita, 2017-08-17
Aleksandra Tarka

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2017 r. (sygn. akt II FSK 514/17) uzasadnionym może być przyznanie ulgi w spłacie odsetek od zaległości, gdy powstały one na skutek zmiany stanowiska organu podatkowego, wyrażonego uprzednio w interpretacji. W przedmiotowej sprawie chodziło o umorzenie ponad 20 tys. odsetek za zwłokę od zaległości w PDOP. Spółka wyjaśniała, że zaległości te powstały na skutek zastosowania się do wytycznych wynikających z protokołu kontroli. We wniosku o umorzenie odsetek podkreśliła, że korekty były konsekwencją zmiany interpretacji przepisów podatkowych. Spółka twierdziła, że interes publiczny, w tej sytuacji powinien przemawiać za uzyskaniem prawa do ulgi w postaci umorzenia odsetek, które będzie ulgą niestanowiącą pomocy publicznej. Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem spółki i stwierdził, że ulgi niestanowiącej pomocy publicznej nie mogą stanowić decyzje pomniejszające dochody publiczne czyli umorzenie zaległości. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku nie zgodził się z opinią fiskusa, jego zdaniem taka ulga może nie stanowić pomocy publicznej. Z taką oceną zgodził się również NSA, który stwierdził, że zmiana stanowiska organów wyrażonego w interpretacji podatkowej może stanowić podstawę do zastosowania ulgi w postaci umorzenia odsetek, która nie stanowi pomocy publicznej.

Spółki energetyczne nie unikną daniny od przydrożnych latarni

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-17
Patrycja Dudek

W wyroku z dnia 2 sierpnia 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. II FSK 1870-1873/15) stwierdził, że samo zlokalizowanie budowli w pasie drogi publicznej nie wystarczy, by zastosować zwolnienie z podatku od nieruchomości. Sprawa dotyczyła spółki energetycznej posiadającej słupy oświetleniowe w obrębie dróg publicznych. Spółka ta prowadziła działalność gospodarcza w zakresie m.in. zapewnienia oświetlenia ulic i dróg. Spółka uważała, że nie musi płacić PON, ponieważ latarnie są elementem składowym drogi i służą zapewnieniu bezpieczeństwa ruchu drogowego. Przeciwnego zdania był jednak burmistrz oraz Samorządowego Kolegium Odwoławcze, którzy stwierdzili, że latarnie oświetleniowe są zwolnione z podatku tylko wtedy, gdy są własnością podmiotu nieprowadzącego działalności gospodarczej. Z opinią burmistrza i SKO zgodziły się sądy administracyjne. NSA wyjaśnił, że ze zwolnienia będzie można korzystać tylko w przypadku łącznego spełnienia dwóch warunków. Po pierwsze – budowla musi być położona w pasie drogi publicznej, dodatkowo nie może być ona związana z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż eksploatacja płatnych autostrad.

Przegląd orzecznictwa:

Wyrok NSA z 4 sierpnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 1919/15)

Spłata przez spadkobiercę długów spadkowych ze środków uzyskanych ze sprzedaży odziedziczonego udziału w nieruchomości przed upływem przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie w drodze spadku, nie może zostać uznana per se za przesłankę wystąpienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego, o którym stanowi art. 67a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), pozwalającą na umorzenie zaległości podatkowej z tytułu odpłatnego zbycia tego prawa majątkowego.

Wyrok NSA z 4 sierpnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 866/16)

Wierzyciel podatkowy dochodzący należności wynikającej z ostatecznej decyzji deklaratoryjnej, nie jest zobowiązany do przesłania zobowiązanemu pisemnego upomnienia, o którym stanowi art. 15 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm.), jeżeli w tym ostatecznym orzeczeniu została określona wysokość należności, które będą dochodzone w egzekucji administracyjnej, gdyż pozwala na to § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 2014 r. w sprawie określenia należności pieniężnych, których egzekucja może być wszczęta bez uprzedniego doręczenia upomnienia (Dz. U. z 2014 r., poz. 1494 ze zm.), niezależnie od łącznej wysokość należności pieniężnej wraz z odsetkami.