Przegląd podatkowy (16 – 20 października 2017 r.)

Przegląd prasowych informacji podatkowych

Nie ma podwójnego opodatkowania, nie ma odliczenia

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-10-16
Łukasz Zalewski

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 października 2017 r. (sygn. akt II FSK 2576/15), nie można odliczyć w Polsce podatku u źródła zapłaconego od zagranicznego świadczenia, o ile taka czynność nie jest opodatkowana w naszym kraju. W przedmiotowej sprawie, leasingobiorca nie wywiązywał się z płatności wynikających z umowy, wobec czego leasingodawca otrzymał należne mu środki od greckiego banku z tytułu uprzednio wystawionych listów gwarancyjnych. Jednakże, mimo wypłaty środków, zobowiązanie leasingobiorcy wobec leasingodawcy nie wygasło. W związku z powyższym, w sytuacji skutecznej egzekucji należności, leasingodawca był zobowiązany do zwrotu środków gwarantowi. Z tytułu wypłaconej gwarancji grecki bank pobrał podatek u źródła, który następnie leasingodawca odliczył od dochodu. Organ zakwestionował prawo do odliczenia podatku, argumentując, że przychody z tytułu umów leasingowych są przychodami z innego świadczenia – związanego z działalnością gospodarczą, niż środki otrzymane warunkowo z banku – niepowodujące definitywnego przysporzenia dla spółki. Mimo opinii greckiego ministerstwa finansów, stwierdzającej możliwość zastosowania polsko-greckiej umowy o unikaniu opodatkowania do przedmiotowego świadczenia, zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie jak i NSA przyznały rację fiskusowi.

Można odliczyć odsetki od przejętego zobowiązania

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-10-16
Karina Piątek

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 października 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2253/16) sąd potwierdził, że odsetki od kredytu przejętego na podstawie umowy przejęcia długu mogą być zaliczone przez nowego dłużnika do kosztów uzyskania przychodów. Sprawa dotyczyła spółki, która zajmuje się m. in. wynajmem nieruchomości, nabyła lokal obciążony hipoteką oraz przejęła zobowiązanie wobec kredytodawcy. Z uwagi na planowane wykorzystanie nieruchomości częściowo dla własnych potrzeb, a częściowo dla celów wynajmu powierzchni, spółka uznała, że spłata odsetek będzie stanowić koszt związany z działalnością gospodarczą, ujmując tym samym powyższe wydatki w kosztach uzyskania przychodu. Organ nie zgodził się ze stanowiskiem spółki twierdząc, że odsetki nie dotyczą ani kredytu finansującego nabycie przedmiotowej nieruchomości ani finansowania bieżącej działalności, lecz finansowania działalności poprzedniego kredytobiorcy, wobec czego nie można ująć ich w kosztach uzyskania przychodu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyznał rację spółce, uznając, że spłata zobowiązania ma na celu zabezpieczenie źródła przychodu, tj. przychodów z najmu przedmiotowej nieruchomości.

Spółka, która spłaca wspólnika, ma przychód

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-10-16
Patrycja Dudek

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 3304/15), uregulowanie zobowiązania świadczeniem niepieniężnym powoduje, że podatnik musi w każdym przypadku rozpoznać i opodatkować przychód w wysokości wartości uregulowanego zobowiązania. W przedmiotowej sprawie wspólniczka spółki komandytowej powzięła wątpliwość, czy wypłata wynagrodzenia w postaci udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością dla wspólników występujących ze spółki komandytowej będzie powodowała powstanie u niej przychodu. Podatniczka argumentowała, że przepis, stanowiący o konieczności zapłaty podatku w wysokości uregulowanego w naturze zobowiązania, miałby zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy pierwotne zobowiązanie miało być świadczeniem pieniężnym, a ostatecznie zostało uregulowane za pomocą świadczenia niepieniężnego. W jej przypadku natomiast zobowiązanie od początku miało charakter niepieniężny. Jednakże, zarówno Dyrektor Krajowej Izby Skarbowej w Warszawie jak i WSA nie zgodziły się z podatniczką, twierdząc, że niezależnie od pierwotnego charakteru zobowiązania, jego wypłata w niepieniężnej postaci będzie powodowała opodatkowanie PDOF.

Sklep musi udowodnić, że produkt trafił do klienta

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-10-16
Mariusz Szulc

W interpretacji z dnia 29 września 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. 0111-KDIB3-2.4012.333.2017.1.EJ) stwierdził konieczność rozliczenia VAT od sprzedaży za granicę w Polsce, w przypadku niemożności jednoznacznego potwierdzenia odbioru towaru przez klienta. Sprawa dotyczyła spółki sprzedającej aparaty fotograficzne na terenie Unii Europejskiej. Z uwagi na przekroczenie limitów sprzedaży wysyłkowej powinna była rozliczać VAT za granicą. Zdaniem spółki, mimo braku potwierdzenia odbioru przesyłki przez klienta, posiadany numer zbiorczy przesyłki wraz z innymi dokumentami – korespondencją handlową i dowodem zapłaty – były wystarczające do rozliczenia VAT za granicą. Organ stwierdził jednak, że brak potwierdzenia odbioru lub numeru identyfikującego poszczególną przesyłkę wyklucza możliwość jednoznacznego określenia czy towar faktycznie został odebrany, a tym samym czy została dokonana sprzedaż wysyłkowa. Mając powyższe na uwadze, organ stanął na stanowisku, że transakcja powinna zostać opodatkowana jak dostawa krajowa.

Kiedy dochodzi do uregulowania należności

Rzeczpospolita, 2017-10-17
Kinga Piotrowska

W dniu 25 lipca 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II FSK 1750/15) orzekł, iż podatnik nie jest zobowiązany do obniżenia kosztów podatkowych o kwoty nieuregulowanych w terminie przewidzianym w ustawie o PDOP faktur, jeżeli roszczenie o ich zapłatę zostało zaspokojone przez ubezpieczyciela jego kontrahenta. Sprawa dotyczyła spółki akcyjnej, która nabywała towary z zastosowaniem tzw. kredytu kupieckiego, czyli na zasadach odroczonej płatności. Kontrahenci spółki byli jednocześnie ubezpieczeni od ryzyka jej niewypłacalności. Gdy w 2013 r. podatnik ogłosił upadłość, zobowiązania wobec kontrahentów zostały spłacone przez ubezpieczyciela, który zyskał roszczenie regresowe wobec spółki. Wnioskodawca wystąpił z zapytaniem do organu, czy w przedstawionej sytuacji jest zobowiązany do pomniejszenia KUP wynikających z faktur, które zostały pokryte przez ubezpieczyciela. Ze stanowiskiem spółki, iż nie jest ona zobowiązana do skorygowania KUP nie zgodził się zarówno fiskus jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim. Ostatecznie jednak rację podatnikowi przyznał NSA, który podkreślił że pojęcie „uregulowania należności” trzeba rozumieć szeroko, w tym przypadku będzie to zaspokojenie zobowiązań względem kontrahenta. Kwota zobowiązania została uregulowana przez ubezpieczyciela, zatem spółka nie ma obowiązku obniżenia KUP wraz z upływem terminów wskazanych w ustawie o PDOP.

Przedawnienie dłuższe, ale kara ma być rozsądna

Rzeczpospolita, 2017-10-17
Aleksandra Tarka

W dniu 16 października 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów wydał uchwałę (sygn. akt II FPS 4/17) w której rozstrzygnął, iż organ podatkowy ma 5 lat na zastosowanie sankcyjnych stawek ryczałtowych, w przypadku braku bądź nierzetelnego prowadzenia ewidencji. W związku z rozbieżnościami w wydawanych wyrokach odnośnie podwyższenia stawek ryczałtu, prezes NSA wystąpił z wnioskiem o podjęcie uchwały w tym zakresie. Dotychczas bowiem sądy administracyjne w niektórych przypadkach uznawały wydawane decyzje za deklaratoryjne, w innych zaś za konstytutywne. Rodzaj wydanej decyzji przesądzał o terminie przedawnienia. W przypadku decyzji konstytutywnej jest to 3 lata, deklaratoryjnej – 5 lat. Pojawiały się również orzeczenia w których sądy administracyjne uznawały iż decyzja ta ma charakter konstytutywny ale zastosowanie znajdzie pięcioletni termin przedawnienia, ze względu na fakt nieujawnienia przez podatnika wszystkich danych w składanej deklaracji. Powiększony skład NSA, w wydanej uchwale opowiedział się za ostatnim rozwiązaniem – uznał że fiskus wydając decyzje o podwyższeniu stawki ryczałtu kreuje nową sytuację prawną. Jednocześnie jednak zgodnie z przepisami prawa podatkowego, w przypadku braków w składanej deklaracji, zastosowanie znajdzie 5-letni termin przedawnienia.

Nowacja nie oznacza przysporzenia

Rzeczpospolita, 2017-10-18
Aleksandra Tarka

W dniu 22 sierpnia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (sygn. akt I SA/Kr 564/17) orzekł, iż umowa odnowienia, zmienia jedynie charakter istniejącego zobowiązania, dlatego nie powoduje powstania przychodu z tytułu umorzenia wierzytelności lub zwolnienia z długu. Sprawa dotyczyła spółki, która ze względu na ogłoszenie swej upadłości, zawarła umowy umorzenia części zobowiązań z tytułu udzielonych pożyczek oraz zobowiązań z tytułu dostaw i usług ze swoimi udziałowcami oraz podmiotami powiązanymi. Podatniczka wyjaśniła, że w zamian za zwolnienie jest zobowiązana do zapłaty wierzycielowi każdoczesną kwotę odpowiadającą 100 proc. dodatniej kwoty przepływów pieniężnych, do momentu gdy wpłacona kwota będzie odpowiadała kwocie zwolnienia. Gdy sytuacja podatniczki się polepszyła, postanowiła zapytać organ czy przyszłe płatności dodatnich kwot przepływów pieniężnych na rzecz wierzycieli może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Zdaniem fiskusa zawarcie umowy nowacji nie zwalnia z wcześniejszego zobowiązania, a jedynie zastępuje je nowym o innej podstawie prawnej. W konsekwencji jako że nie dochodzi do zwolnienia z długu, płatności dodatnich kwot przepływów pieniężnych nie są związane z przychodem, zatem nie można uznać ich za KUP. Stanowisko organu poparł WSA w Krakowie, tłumacząc iż zgodnie z ustawą o PDOP, opodatkowaniu podlega dochód, nie zobowiązania podatnika. Zdaniem sądu wpłaty uiszczone przez podatniczkę nie mogą zostać uznane za koszty, gdyż są jedynie związane z powstaniem przychodu w wyniku pierwotnego zobowiązania w postaci nabycia towarów lub usług.

Firmy mogą mieć kłopoty z wydatkami na promocję

Rzeczpospolita, 2017-10-19
Aleksandra Tarka

W dniu 18 października 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II FSK 2538/15) orzekł, iż fiskus może zakwestionować charakter wydatków poniesionych na promocję przedsiębiorstwa w postaci gadżetów opatrzonych logo, jako kosztów podatkowych. W przedmiotowej sprawie spółka produkująca środki ochronne roślin, wystąpiła z wnioskiem o interpretację do dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. We wniosku przedstawiła zasady promocji, które polegają również na wręczaniu gadżetów w postaci kalendarzy, pendrive’ów, portfeli czy zegarków, nie zawsze opatrzonych logo, których wartość oscylowała od kilku do kilkuset złotych. Dodatkowo podczas prezentacji, spółka organizuje katering. Zdaniem wnioskodawcy przedstawione wydatki można uznać za koszt podatkowy, gdyż ich poniesienie ma na celu zwiększenie sprzedaży. Fiskus przyznał rację podatnikowi jedynie odnośnie kateringu oraz tańszych upominków, natomiast gadżety o wyższej wartości zaliczył jako wydatki na reprezentację, która podlega wyłączeniu z kosztów podatkowych. Zdaniem organu przekazanie droższych upominków nie służy reklamie a poprawie wizerunku przedsiębiorstwa. Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który przyznał jej rację. Jednakże stanowisko fiskusa poparł NSA, który w uzasadnieniu wyroku wskazał iż, aby zaliczyć zakup gadżetu jako wydatek na reklamę poza kryterium wartości przekazywanego upominku, należy przeanalizować również dodatkowe aspekty takie jak: sposób prezentacji, krąg odbiorców oraz ulokowanie logo.

Przegląd orzecznictwa:

Wyrok NSA z 19 września 2017 r. (sygn. akt II FSK 2120/15)

W sytuacji prawnej określonej w art. 6 ust. 4 u.p.s.d. nie ma zastosowania termin 5 letni przedawnienia, o którym mowa w art. 68 § 2 pkt 1 i 2 ord. pod. albowiem art. 6 ust. 4 u.p.s.d. nie jest przepisem, który nakładałby na podatnika ponowny obowiązek złożenia zeznania podatkowego i ujawnienia wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego.

Wyrok NSA z 15 września 2017 r. (sygn. akt I FSK 20/16)

Zarzut naruszenia art. 162 § 1 Ordynacji podatkowej powinien być formułowany w ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. jako zarzut naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.