Nie ma stawki zero proc. – nie ma informacji podsumowującej
Rzeczpospolita, 2016-10-17
Dominik Godula
Z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 sierpnia 2016 r. (sygn. akt I SA/Wr 585/16) wynika, że podatnik nieposiadający numeru identyfikacji podatkowej (NIP) w innym państwie niż Polska nie może rozpoznać wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów własnych jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) opodatkowanej stawką 0%. Z pytaniem do fiskusa zwróciła się spółka wywożąca do Niemiec półprodukty ze złota celem ich przetopu, które następnie wracają ponownie do Polski. Zdarza się jednak, że towary zostają sprzedane w Niemczech podatnikom zarejestrowanym dla celów VAT jedynie w Polsce, w związku z czym spółka nie przemieszcza ich już z powrotem do Polski. Zdaniem spółki dokonuje ona WDT, dlatego powinna składać informację podsumowującą, w której wskaże swój polski NIP z przedrostkiem DE ze względu na to, że krajem przeznaczenia towarów jest Polska, a nie ma ona technicznej możliwości wpisania przedrostka PL. Organ podatkowy nie zgodził się ze spółką, stwierdzając, że nie jest ona uprawniona do zastosowania stawki 0%, ponieważ nie jest zarejestrowana na potrzeby VAT w państwie innym niż Polska, co jest jednym z warunków kwalifikacji dostawy towarów jako wewnątrzwspólnotowej. Spółka zaskarżyła wydaną w jej sprawie interpretację, ale WSA we Wrocławiu potwierdził stanowisko fiskusa uznając, że spółka nie ma obowiązku składania informacji podsumowującej ze względu na brak uprawnienia do stosowania zerowej stawki. Podmiot posługujący się wyłącznie polskim NIP nie może bowiem rozpoznać WDT w przypadku przemieszczania towarów własnych.
Kiedy posiadacz zastrzeżonych jednostek akcyjnych uzyskuje przychód
Rzeczpospolita, 2016-10-17
Wojciech Łyko
Zarówno nabycie akcji poprzez realizację zastrzeżonych jednostek akcyjnych (RSU) jak i ich późniejsze zbycie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, są to bowiem dwa odrębne zdarzenia podatkowe. Tak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 22 sierpnia 2016 roku (sygn. akt I Sa/Rz 504/16). Z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej zwróciła się spółka, która wdrożyła plan motywacyjny polegający na nieodpłatnym przekazywaniu niektórym pracownikom RSU amerykańskiej spółki dominującej, które uprawniają pracowników spółki, po przepracowaniu określonego czasu, do otrzymania akcji. Dopiero od tego momentu pracownik ma prawo do dywidendy pieniężnej oraz możliwość rozporządzania tymi papierami wartościowymi. Zdaniem spółki przychód podlegający opodatkowaniu nie powstaje na skutek otrzymania akcji, lecz dopiero w momencie ich zbycia, ponieważ przy realizacji RSU można mówić jedynie o potencjalnym przysporzeniu. Fiskus nie zgodził się jednak ze stanowiskiem spółki stwierdzając, że realne przysporzenie powstaje już w momencie realizacji pochodnego instrumentu finansowego. Zbycie akcji jest natomiast odrębną transakcją, która również podlega opodatkowaniu. Spółka zaskarżyła wydaną interpretację podnosząc argument podwójnego opodatkowania. Sąd uznał jednak, że argument jest niesłuszny, ponieważ realizacja RSU i zbycie otrzymanych akcji to dwie różne transakcje opodatkowane na podstawie dwóch różnych przepisów. W świetle powyższego opodatkowaniu podlega więc zarówno realizacja pochodnego instrumentu finansowego w postaci zastrzeżonych jednostek akcyjnych, jak i zbycie otrzymanych w ten sposób akcji.
Gdy urząd nie zdąży z sankcją, może wydać decyzję ze zwykłą stawką
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-10-17
Łukasz Zalewski
W wyroku z dnia 13 października 2016 r. (sygn. akt II FSK 2288/14) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że w przypadku niewydania decyzji ustalającej wysokość PDOP według 50% stawki w ciągu 3 lat, należność podatkowa od dochodu z transakcji z podmiotem powiązanym może zostać określona według 19% stawki podstawowej. Orzeczenie zapadło w sprawie polskiej spółki, zaopatrującej holenderskiego kontrahenta w materiały reklamowe. W wyniku kontroli skarbowej na jaw wyszło, że spółki są powiązane z racji większościowego pakietu udziałów w polskiej spółce, jaki posiadał holenderski podmiot. Organ uznał, iż spółki we wzajemnych rozliczeniach stosują zaniżone ceny i tym samym – zaniżają dochód do opodatkowania. Spółka nie zgodziła się z przyjętą przez organ podatkowy metodą szacowania dochodów i decyzją określającą zobowiązanie podatkowe z zastosowaniem 19% stawki PDOP. Twierdziła, że z uwagi na przepisy Ordynacji podatkowej odnoszące się do dochodów z transakcji z podmiotami powiązanymi, decyzja powinna zostać wydana przed upływem 3 lat, wobec czego decyzja wymiarowa została wydana po przedawnieniu. Stanowisko spółki nie znalazło aprobaty Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie ani NSA, według których do decyzji określających zastosowanie ma 5-letni okres przedawnienia, w przeciwieństwie do decyzji ustalających, jakie są wydawane w przypadku nałożenia sankcyjnej 50% stawki podatku.
Nie ma VAT od odszkodowania
Rzeczpospolita, 2016-10-17
Patrycja Jefimiuk
Kwota otrzymana jako rekompensata za poniesioną szkodę, co do zasady nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towaru i usług, jako że czynności tej nie towarzyszy żadne świadczenie wzajemne. Menedżer w TPA Poland (dawniej TPA Horwath) Patrycja Jefimiuk zwraca jednak uwagę, iż ewentualne opodatkowanie VAT kar umownych należy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do treści konkretnej umowy. Wątpliwości dotyczące opodatkowania VAT pojawiają się w szczególności w odniesieniu do kar umownych wypłacanych z tytułu zerwania umowy najmu. Organów podatkowe uznają, iż podlegają one opodatkowaniu, ponieważ zgodę wynajmującego na odstąpienie od umowy należy traktować jako odpłatne świadczenie usług. Również sądy administracyjne stwierdzają niekiedy, że karę umowną należy opodatkować, jednak nie ze względu na wzajemność świadczeń, lecz z powodu braku powiązania między otrzymaną kwotą pieniężną a szkodą będącą następstwem wcześniejszego rozwiązania umowy. Obowiązek podatkowy nie powstaje więc jedynie w przypadku, gdy wynajmujący w rzeczywistości poniesie określone straty, które zostaną pokryte karą umowną. Ekspert TPA stoi jednak na stanowisku, iż na podstawie ogółu wydanych dotychczas interpretacji podatkowych oraz orzecznictwa zarówno polskich sądów jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, kara umowna w postaci „odszkodowania za wyrządzoną szkodę” nie mieści się w zakresie opodatkowania VAT.
Fiskus nie pozwala wychodzić poza granice strefy
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-10-18
Jakub Pawłowski
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 października 2016 r. (sygn. akt II FSK 2702/14) uznał, że wydatki związane z działalnością w specjalnej strefie ekonomicznej (SSE) nie podlegają zwolnieniu podatkowemu, jeżeli inwestycja wykracza poza geograficzny teren strefy. W stanie faktycznym, którego dotyczy analizowany wyrok, spółka prowadziła działalność produkcyjną na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Aby powstałe ciecze odpadowe, będące skutkiem ubocznym procesu wydobywczego, odprowadzać do stacji uzdatniającej, znajdującej się poza strefą, spółka poniosła wydatki na budowę rurociągu. W ocenie spółki, instalacja, mimo iż wykraczała poza teren strefy, powinna być objęta zwolnieniem podatkowym i pomocą publiczną, gdyż jest niezbędna dla prowadzenia działalności w SSE. Organ podatkowy wskazał, że jedynie część wydatków, przypadająca na instalację rurociągu w obrębie SSE, może zostać objęta pomocą publiczną. Z tym podejściem zgodził się zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny, jak i NSA, podkreślając, iż przepisy dotyczące zwolnień podatkowych należy stosować literalnie. Należało zatem ograniczyć zwolnienie z opodatkowania wyłącznie do lokalizacji inwestycji w granicach geograficznych SSE.
Czy transakcje i inne zdarzenia trzeba dzielić ze względu na ich rodzaje
Rzeczpospolita, 2016-10-19
Blanka Wojciechowska
Zgodnie z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 lipca 2016 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-430/16/JW) spółka powinna sporządzić dokumentację cen transferowych za 2017 rok dla każdej z transakcji, jeśli ich łączna wartość przekracza progi określone w znowelizowanej ustawie. Wprowadza ona obowiązek przygotowania dokumentacji dla transakcji mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, za które uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju o łącznej wartości przekraczającej 50 tys. euro. W przedmiotowej sprawie chodziło o spółkę, która będzie dokonywać w 2017 roku transakcji z podmiotami powiązanymi polegających m.in. na nabyciu wyposażenia biura, środków trwałych, licencji na znak towarowy czy też na świadczeniu usług doradztwa podatkowego. Wartość którejkolwiek z wymienionych transakcji nie przekroczy 50 tys. euro. Dlatego też, zdaniem spółki wszystkie wymienione przez nią transakcje należy zakwalifikować jako transakcje odrębnego rodzaju, nie należy bowiem sumować ich wartości celem określenia obowiązku dokumentacyjnego. Spółka uważa, że obowiązek sporządzenia dokumentacji odnosi się tylko do tego rodzaju transakcji (np. dla nabycia środków trwałych), których wartość przekracza 50 tys. euro. Organ podatkowy nie zgodził się jednak ze stanowiskiem spółki uznając, że wymóg „jednego rodzaju” odnosi się tylko do innych zdarzeń, o których mowa w przepisie, a nie do transakcji. W związku z powyższym dla określenia obowiązku dokumentacyjnego za 2017 rok należy zsumować wartość wszystkich transakcji dokonanych z podmiotami powiązanymi, niezależnie od ich rodzaju.
Frajda dla kursantów nie jest kosztem szkolącego
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-10-19
Patrycja Dudek
Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki na atrakcje organizowane podczas konferencji i szkoleń. Tak uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 października 2016 r. (sygn. akt II FSK 2558/14). Rozstrzygnięcie dotyczyło spółki z branży kosmetycznej, która zapewnia liczne atrakcje rozrywkowe uczestnikom organizowanych przez siebie szkoleń produktowych i konferencji. Według spółki, wszystkie takie wydatki można zaliczyć do kosztów podatkowych, gdyż związane są z promowaniem oferowanych przez nią produktów. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie podzielił stanowiska spółki, uznając, że kosztami podatkowymi są wyłącznie wydatki na zajęcia ściśle merytoryczne. Nieco odmiennego zdania był Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zauważając, że jako koszt uzyskania przychodów spółka ma prawo uznać również wydatki na wyżywienie i zakwaterowanie uczestników konferencji. Tego samego zdania był NSA, oceniając jednocześnie, że atrakcje towarzyszące organizowanym wydarzeniom sprzedażowym mogą być oceniane odrębnie i jako wydatki na reprezentację nie stanowią kosztów podatkowych.
Nie ma CIT od majątku przekazanego po likwidacji spółki
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-09-20
Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 października 2016 r. (sygn. akt. I SA/Kr 943/16, I SA/Kr 976/16), likwidowana spółka nie ma obowiązku zapłaty podatku od majątku podzielonego między wspólników. W omawianej sprawie wspólnicy planowali zlikwidować spółkę i po spłaceniu wierzytelności rozdysponować pomiędzy siebie jej majątek. Spór dotyczył kwestii, czy od przekazania wspólnikom majątku po zakończeniu procesu likwidacji spółka powinna zapłacić podatek. Zdaniem spółki, rozdysponowanie majątku nie powinno podlegać opodatkowaniu PDOP, ponieważ po likwidacji nie generuje przychodu, który powstaje tylko u udziałowców z tytułu otrzymanych składników majątkowych. Odmienny pogląd wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, według którego w wyniku rozdysponowania wcześniej nieopodatkowanego majątku pomiędzy wspólników w spółce powstaje przychód, podlegający opodatkowaniu. Tego stanowiska nie poparł jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, wskazując, że oparte jest ono na niedopuszczalnej, rozszerzającej interpretacji przepisów. Zdaniem WSA przekazanie majątku przez spółkę wspólnikom ma charakter techniczny (a nie – regulowania zobowiązania) i nie podlega opodatkowaniu.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 19 września 2016 r. (sygn. akt II FSK 1610/14)
Wniosek o zwrot podatku VAT naliczonego, złożony po wydaniu przez organ postanowienia w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu podatku, nie jest wnioskiem wszczynającym postępowanie, które należy zakończyć w sposób formalny.
Wyrok NSA z 28 czerwca 2016 r. (sygn. akt I FSK 59/15)
Ponoszone przez gminę wydatki, związane z budową wizerunku, nie mogą zostać uznane za koszty ogólne rodzące prawo do odliczenia, stosownie do art. 86 ust. 1 w zw. z art. 90 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż sytuacja podmiotów prawa publicznego, działających w sferze publicznej, jest nieporównywalna do sytuacji podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.