Przegląd podatkowy (17 kwietnia – 21 kwietnia 2017 r.)

Przegląd prasowych informacji podatkowych

Prywatne opinie bez ulgi

Rzeczpospolita, 2017-04-18
Mateusz Maj

Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 kwietnia 2017 r. (sygn. 1462-IPPB5.4510.91.2017.1.MR), aby skorzystać z ulgi podatkowej na działalność badawczo-rozwojową w związku z zakupem różnego rodzaju opinii i ekspertyz, muszą być one dostarczone przez jednostki naukowe. Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki inwestującej w rozwój katalogu swoich produktów oraz w ich ulepszenie, która korzystała z usług doradczych podmiotów trzecich polegających m.in. na przygotowywaniu ekspertyz i opinii. Podatnik powziął wątpliwość, czy związane z tym koszty mogą być uznane za wydatki kwalifikowane obniżające podstawę opodatkowania. Spółka stała na stanowisku, że zakup usług od renomowanych prywatnych ekspertów uprawnia ją do skorzystania z ulgi, ponieważ interpretując przepis należy stwierdzić, że jedynie wyniki badań naukowych muszą być dostarczone przez jednostki naukowe. Fiskus nie zgodził się jednak ze zdaniem spółki uznając, że wykładnia językowa przepisu prowadzi do wniosku, że także ekspertyzy, opinie i usługi doradcze muszą być wykonywane lub świadczone na podstawie umowy przez jednostki naukowe, czyli m.in. szkoły wyższe oraz instytuty badawcze.

Fiskus sprzeciwił się obejściu prawa. Eksperci się niepokoją

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-04-18
Agnieszka Pokojska

To pierwszy przypadek, kiedy Minister Rozwoju i Finansów odmawia wydania opinii zabezpieczającej przed zastosowaniem klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania (odmowa z dnia 12 kwietnia 2017 r., sygn. SP3.8011.3.2016). Od 15 lipca 2016 r., czyli od kiedy obowiązują przepisy dotyczące klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, Minister Rozwoju i Finansów może wydać opinię zabezpieczającą na wniosek podatnika, jednak żadna nie została dotychczas wydana. Powodem, dla którego minister odmówił wydania opinii w analizowanej sprawie, był zarzut sztucznego podziału transakcji – scenariusz zakładał zakup akcji spółki giełdowej X przez spółkę celową Y, w której udziały posiadał strategiczny inwestor Z, a następnie połączenie X i Y przez przejęcie spółki celowej (w formie odwrotnego połączenia, tj. przez przejęcie własnych akcji przez X). Podatnik argumentował, iż nabycie akcji X bezpośrednio przez inwestora Z byłoby mniej korzystne ekonomicznie. Konstrukcja planowana przez spółkę w omawianym przypadku pozwalała z jednej strony uniknąć konieczności wpłacenia zabezpieczenia przez inwestora i poniesienia przez niego kosztów gwarancji bankowej. Z drugiej strony transakcja spowoduje, że w spółce powstanie strata podatkowa. Po porównaniu kosztów zabezpieczenia z potencjalną stratą podatkową minister uznał, że koszty te są mało istotne (tj. 1 proc. straty), a sama strata została sztucznie wykreowana. Eksperci sygnalizują, iż kwestionowanie odwrotnego przejęcia przez fiskusa jako transakcji często stosowanej w praktyce może budzić niepokój.

Firma finansuje wejściówki, pracownik ma przychód

Rzeczpospolita, 2017-04-19
Przemysław Wojtasik

Koszty poniesione przez pracodawcę w związku z obsługą kart przedpłaconych pozwalających na korzystanie przez pracowników z obiektów kulturowych i sportowych stanowią przychód podatkowy pracowników – tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 marca 2017 r. (sygn. 1462-IPPB4.4511.53.2017.1.MS1). Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki, która w ramach benefitów pracowniczych przekazywała zatrudnionym osobom karty przedpłacone. Pracodawca co miesiąc wpłacał określoną kwotę na indywidualnie przypisane karty pracowników, którzy mogli nią opłacać bilety wstępu do instytucji kulturowych czy obiektów sportowych. Spółka nie miała wątpliwości, że świadczenie to stanowi przychód podatkowy pracowników w wysokości kwoty doładowania, zastanawiała się jednak czy za przychód należy uznać również dodatkowe koszty związane z obsługą systemu takie jak prowizja, koszty etykietowania czy koszty przesyłek. Pracodawca wystąpił więc do fiskusa z wnioskiem o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, w którym stwierdził, że koszty te nie zwiększają przychodu pracownika i nie powodują konieczności potrącania zaliczek na podatek dochodowy, ponieważ w efekcie ich poniesienia nie dochodzi do powiększenia aktywów lub zaoszczędzenia wydatków po stronie pracownika. Fiskus nie zgodził się z tym stanowiskiem uznając, że koszty obsługi systemu powiększają przychód podatkowy pracowników jako nieodpłatne świadczenie. Uzasadniając swoją decyzję organ podatkowy podkreślił, że przychodem podatkowym jest każda forma przysporzenia, a w analizowanej sytuacji pracownik otrzymuje korzyść majątkową, ponieważ zaoszczędza na wydatkach związanych z obsługą karty.

Kilkanaście dostaw wolno rozliczyć jednorazowo

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-04-19
Łukasz Zalewski

W wyroku z dnia 11 kwietnia 2017 r. (sygn. akt I FSK 1104/15) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że jeśli przedsiębiorstwo dokona kilkunastu dostaw w ciągu miesiąca, to może uwzględnić je w jednym okresie rozliczeniowym i rozpoznać obowiązek podatkowy w VAT na koniec takiego okresu. Rozstrzygnięcie dotyczy spółki dostarczającej farby i lakiery drukarskie, realizującej dostawy w 10-dniowych i miesięcznych okresach rozliczeniowych. Po ich upływie wystawia fakturę za całość dostaw zrealizowanych w danym okresie. Spółka stała na stanowisku, że mimo braku ciągłego charakteru świadczonej usługi, może rozpoznawać obowiązek podatkowy na koniec okresów rozliczeniowych, zaś datą dostawy na fakturze powinien być ostatni dzień danego okresu. Z takim podejściem nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, który twierdził, że obowiązek podatkowy w analizowanej sytuacji powinien być rozpoznany z chwilą dokonania każdej dostawy. Ze stanowiskiem organu zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny, jednak NSA ostatecznie przyznał rację spółce. W uzasadnieniu sąd stwierdził, że towary dostarczane w sposób powtarzalny, dla których ustalono okresy rozliczeniowe, mogą być rozliczane w jednym okresie rozliczeniowym.

Pracodawca nie musi pobierać PIT od przymusowej polisy

Rzeczpospolita, 2017-04-19
Aleksandra Tarka

Obowiązkowe ubezpieczenie pracownika podczas zagranicznej podróży służbowej nie jest jego przychodem podatkowym – tak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 9 marca 2017 r. (sygn. akt I SA/Po 1221/16). W przedmiotowej sprawie firma działająca na rynku krajowym i zagranicznym zatrudniała pracowników, do których obowiązków należały częste podróże służbowe. Zgodnie z przyjętymi w firmie procedurami pracownicy odbywający zagraniczne podróże służbowe byli obejmowani na czas ich trwania obowiązkowymi polisami ubezpieczeniowymi na podstawie zawartej przez spółkę polisy grupowej. Spółka powzięła wątpliwość czy wydatki na opłacanie polisy generują przychód podatkowy u pracowników, dlatego zwróciła się do organu podatkowego z wnioskiem o interpretację przepisów podatkowych. W ocenie fiskusa w analizowanej sytuacji dojdzie do powstania przychodu podatkowego z tytułu poniesienia przez spółkę kosztów związanych ze świadczeniami ubezpieczeniowymi, które wykraczają poza należności z tytułu podróży służbowej odnoszące się do pracowników państwowych lub samorządowych jednostek sfery budżetowej. Z tego też względu spółka ma obowiązek odprowadzać zaliczki na podatek m.in. od części assistance. Spółka nie zgadzając się z decyzją organu podatkowego zaskarżyła wydaną interpretację do WSA w Poznaniu, który przyznał rację skarżącej. Sąd rozpatrując sprawę powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt K 7/13) wskazujący trzy przesłanki, których łączne spełnienie prowadzi do uznania danego świadczenia za przychód pracownika, tj. dobrowolność świadczenia, spełnienie świadczenia w interesie pracownika oraz przyniesienie mu wymiernej korzyści majątkowej.

Daninę od banera płaci jego właściciel

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-04-19
Łukasz Zalewski

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 758/15), podatek od nieruchomości (PON) od tablicy reklamowej trwale związanej z gruntem musi uiścić jej właściciel, a nie właściciel gruntu. Jak wynika ze stanu faktycznego, spółka będąca właścicielem tablicy reklamowej, umieszczonej na gruncie należącym do osoby fizycznej, stała na stanowisku, że ciężar podatku od nieruchomości ponosi właściciel gruntu. Argumentował to tym, że tablica jest trwale związana z gruntem i stanowi jego część składową. Innego zdania był Burmistrz Miasta oraz Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach, zdaniem których tablica reklamowa stanowi budowlę, w związku z czym podatnikiem z tytułu PON jest właściciel budowli – w tym przypadku spółka wnioskująca. Z takim stanowiskiem zgodził się kolejno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oraz NSA, który w swoim wyroku zwrócił uwagę na to, że przedmiot opodatkowania stanowią m.in. budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a zgodnie z przepisami prawa budowlanego, za budowle uważa się wolnostojące urządzenia reklamowe trwale związane z gruntem.

Pawilon handlowy bez podatku

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-04-19
Łukasz Zalewski

Pawilon handlowy nie jest objęty podatkiem od nieruchomości (PON) – tak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 kwietnia 2017 r. (sygn. akt I SA/Gl 1328/16). Zakwestionował tym samym stanowisko Prezydenta Miasta oraz Samorządowego Kolegium Odwoławczego, zgodnie z którym pawilon handlowy jest budowlą, od którego – z racji tego, że jest wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej – należałoby płacić PON. Innego zdania była właścicielka pawilonu, która powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r. (sygn. akt P 33/09) argumentowała, że pawilon nie jest wymieniony wśród obiektów stanowiących budowlę w świetle przepisów prawa budowlanego i z tego powodu nie może być opodatkowany jako budowla. Jej stanowisko uznał za prawidłowe WSA w Gliwicach. Wyrok jest nieprawomocny.

Gminy tracą na VAT przez niekorzystne interpretacje

Rzeczpospolita, 2017-04-20
Monika Pogroszewska

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z 4 kwietnia 2017 r. (sygn. akt I SA/Bd 64/17) uznał, że gmina nie może odliczyć pełnej kwoty podatku VAT od wydatków inwestycyjnych, jeśli przedmiotowa inwestycja nie będzie w pełni wykorzystywana do celów działalności gospodarczej. Sprawa dotyczyła gminy, która planowała modernizację sieci kanalizacyjnej służącej do odbioru ścieków od gospodarstw domowych oraz w niewielkiej części od jednostek gminnych. Gmina zwróciła się do organu podatkowego o potwierdzenie możliwości odliczenia 100 proc. VAT od wydatków na modernizację. Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem przedstawionym we wniosku uznając, że ze względu na wykorzystywanie kanalizacji do celów mieszanych, gmina będzie uprawniona wyłącznie do częściowego odliczenia VAT. Celem obliczenia kwoty odliczenia gmina musi zastosować prewspółczynnik z rozporządzenia Ministra Finansów z 17 grudnia 2015 r. Gmina zaskarżyła interpretację wskazując, że zastosowanie prewspółczynnika pozwala na odliczenie jedynie kilku procent VAT. WSA w Bydgoszczy potwierdził jednak stanowisko organu podatkowego, odrzucając dodatkowo propozycję gminy, aby wartość odliczenia była zależna od stosunku wykorzystywania inwestycji do celów gospodarczych, tj. stosunku ilości ścieków odbieranych odpłatnie do ogólnej ilości ścieków.

Przegląd orzecznictwa:

Wyrok NSA z 14 lutego 2017 r. (sygn. akt II FSK 78/15)

W świetle art. 5a pkt 12 oraz art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2012 r., poz. 361 ze zm.) przy sprzedaży przez emitenta papierów wartościowych z dyskontem nie jest możliwe odrębne przeliczanie kosztów uzyskania przychodów oraz przychodu podatkowego po ich wykupie (odkupie). Zawsze przychodem z kapitałów pieniężnych jest dyskonto.

Wykup lub odkup papierów wartościowych sprzedawanych z dyskontem nie ma wpływu na sposób przeliczania jego wysokości z waluty obcej na waluty krajową, dlatego zastosowanie znajdzie art. 11a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2012 r., poz. 361 ze zm.).

Wyrok NSA z 14 marca 2017 r. (sygn. akt I FSK 1333/15)

Decyzja wydana na podstawie art. 233 § 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) nie może rozstrzygać kwestii merytorycznych, co oznacza, że nie można zawierać w niej oceny prawnej, stanu faktycznego, w zakresie możliwości zastosowania przepisów prawa materialnego.