Przegląd prasowych informacji podatkowych:
Lokalna strategia z odliczeniem VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-12-19
Jakub Pawłowski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 8 grudnia 2016 r. (sygn. akt III SA/Wa 2881/15) orzekł, że w niektórych przypadkach koszty związane z działalnością sprzyjającą społecznej odpowiedzialności biznesu (corporate social responsibility – CSR) mogą zostać uznane za związane z czynnościami opodatkowanymi. Analizowana sprawa dotyczy spółki zajmującej się dystrybucją wśród rolników paszy dla zwierząt. Spółka brała udział w licznych inicjatywach na cele społeczne, takich jak remontowanie budynków użyteczności publicznej. W celu zwiększenia rozpoznawalności marki zamieszczała przy tym informacje opatrzone swoim logo. Spółka argumentowała, że tego typu działalność pozwala na zwiększenie rozpoznawalności marki, a co za tym idzie – wzrost zainteresowania jej produktami przez szerszą grupę odbiorców oraz polepszenie współpracy z kontrahentami i władzami lokalnymi. Spór sprowadzał się do tego, czy od zapłaconych przez Spółkę faktur, związanych z CSR, może ona odliczyć VAT. Zdaniem Spółki, ponoszone przez nią wydatki przekładają się na zwiększenie sprzedaży, wobec czego powinna mieć prawo do odliczenia VAT. Ze zdaniem Spółki nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej, argumentując, że wydatki na rzecz społeczności lokalnej pozostają bez związku z opodatkowaną działalnością Spółki. Odmiennego zdania był WSA w Warszawie, zauważając, że należy wziąć pod uwagę specyfikę produktów, oferowanych przez Spółkę oraz rodzaj jej potencjalnych klientów. Jak zaznaczył WSA, działalność CSR na lokalnym rynku rolniczym służy promowaniu produktów Spółki, a stopień powiązania wydatków z działalnością opodatkowaną podmiotu należy rozpatrywać z uwzględnieniem realiów gospodarczych.
Fundusz inwestycyjny musi prowadzić rejestr kontrolowanych spółek
Rzeczpospolita, 2016-12-19
Aleksandra Napiórkowska
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku wydanym 14 października 2016 r. (sygn. akt III SA/Wa 2547/15) uznał, że na podmiotach zwolnionych z podatku dochodowego od osób prawnych również ciąży obowiązek prowadzenia rejestru zagranicznych spółek kontrolowanych (CFC) oraz zaewidencjonowania po zakończeniu roku podatkowego zaistniałych w nich zdarzeń. O wydanie interpretacji prawa podatkowego zwrócił się fundusz inwestycyjny zamknięty (FIZ), korzystający ze zwolnienia z opodatkowania. Powziął on bowiem wątpliwość w zakresie objęcia go nowymi obowiązkami dotyczącymi CFC – fundusz był w posiadaniu udziałów w spółce cypryjskiej, którą w świetle ustawy należy zakwalifikować jako CFC. Co do zasady tego rodzaju sytuacja skutkuje powstaniem konieczności prowadzenia przez podatnika stosownego rejestru i sporządzenia ewidencji działalności CFC. Zdaniem FIZ w jego przypadku konieczność taka jednak nie powstaje, ponieważ obowiązki te są bezprzedmiotowe ze względu na zwolnienie podmiotowe, gdyż ani rejestr, ani ewidencja nie będą w żadnym wypadku stanowić podstawy do określenia obowiązku podatkowego FIZ. Organ podatkowy stwierdził jednak, że zgodnie z literalnym brzmieniem ustawy zwolnienie z tych obowiązków nie odnosi się do funduszy inwestycyjnych. Ze stanowiskiem FIZ nie zgodził się także WSA w Warszawie wskazując, że gdyby ustawodawca chciał wyłączyć w stosunku do podmiotów zwolnionych z opodatkowania zastosowanie przepisu wprowadzającego obowiązki rejestracyjne i ewidencyjne to zrobiłby to poprzez odpowiednie sformułowanie przepisu.
Każda przegroda budowlana wydziela budynek z przestrzeni
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-12-19
Łukasz Zalewski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 8 listopada 2016 r. (sygn. akt I SA/Bd 541/16) uznał, że elementy konstrukcyjne parkingu podziemnego mogą wydzielać go z przestrzeni, przez co może być on opodatkowany jak budynek. W przedmiotowym stanie faktycznym Spółka domagała się zwrotu nadpłaconego w jej opinii podatku od nieruchomości. Spółka płaciła podatek między innymi od powierzchni użytkowej parkingu podziemnego, zaliczając go do powierzchni budynku galerii handlowej oraz od platformy rozładunkowej, klasyfikując ją jako budowlę. Zdaniem Spółki parking podziemny, z uwagi na to, że nie jest ograniczony żadną ścianą, nie powinien być jednak opodatkowany jako budynek. Estakada natomiast, w opinii spółki, powinna zostać opodatkowana jako część budynku marketu. Odmiennego zdania był prezydent miasta oraz samorządowe kolegium odwoławcze, według których dotychczasowe deklaracje spółki na podatek od nieruchomości były prawidłowe. W analizowanej sprawie wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, który częściowo podzielił zdanie organów podatkowych. Jak zauważył WSA, przegroda budowlana nie musi być tożsama ze ścianą. Elementy konstrukcyjne, takie jak słupy lub filary, również mogą wyznaczać granice obiektu budowlanego. Nie ma zatem przeszkód, aby opodatkowywać garaż podziemny jak część budynku. Sąd stwierdził również jednoznacznie, że platforma rozładunkowa, nie posiadając dachu i nie będąc wydzielona przegrodami budowlanymi, nie może zostać uznana za część budynku galerii handlowej. To, czy jest ona budowlą, powinien ponownie ocenić organ podatkowy.
Zmiana modelu wyceny potencjalnie zwiększy dywidendę
Rzeczpospolita, 2016-12-21
Małgorzata Dankowska, Maciej Krokosiński, Piotr Zając
Wycena nieruchomości inwestycyjnych może nastąpić według dwóch modeli – kosztowego oraz wartości godziwej. Eksperci wskazują na potencjalne korzyści, które mogą płynąć z przejścia z modelu kosztowego na model wartości godziwej. W ich ocenie zmiana taka może skutkować podniesieniem limitu zysku do podziału między wspólników, choć nie gwarantuje rzeczywistej wypłaty dywidendy, co jest także zależne od ilości dostępnych środków pieniężnych. Jednocześnie eksperci podkreślają, iż w dłuższej perspektywie zmiana ta zwiększa ryzyko wahań wyniku spółki w związku z coroczną wyceną. Ponadto pomimo, iż podatnik może stosunkowo łatwo uzasadnić zmianę modelu wyceny z kosztowej na model wartości godziwej, podanie powodów stanowiących podstawę zmiany w kierunku odwrotnym może być w praktyce problematyczne. W przypadku przejścia na model wartości godziwej w sprawozdaniu finansowym zmienią się pozycje dotyczące nieruchomości inwestycyjnych, kapitałów oraz aktywów z tytułu podatku odroczonego. Eksperci wskazują również, iż warto dopełnić kwestii formalnych w odniesieniu do podatku pobieranego w związku z wypłacaną dywidendą. Co do zasady, spółka ma bowiem obowiązek potrącić i przekazać urzędowi skarbowemu 19 proc. kwoty dywidendy. Prawo przewiduje jednak również zwolnienie po spełnieniu określonych warunków.
Naczelny Sąd Administracyjny sprzeciwił się szybkim egzekucjom
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-12-21
Katarzyna Jędrzejewska
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 listopada 2016 r. (sygn. akt I FSK 1327/16) uznał za niedopuszczalną sytuację, gdy organ podatkowy czeka do końca okresu przedawnienia z wydaniem decyzji podatkowej i nadaje jej rygor natychmiastowej wykonalności. Według dotychczasowego podejścia organów podatkowych, wystarczającą przesłanką do nadania decyzji natychmiastowej wykonalności wobec nieprawomocnej decyzji jest fakt, iż zbliża się upływ terminu przedawnienia. Zdaniem organów, ze względu na bliskość terminu przedawnienia wysoce prawdopodobne jest, że podatek nie zostanie zapłacony, co spełnia warunki dla nadania rygoru natychmiastowej wykonalności i, tym samym, zawieszenia biegu przedawnienia. Analizowany wyrok jest zaprzeczeniem dotychczasowej, niekorzystnej dla podatników linii orzeczniczej. Zdaniem NSA, aby uznać, że należność podatkowa nie będzie uregulowana, należy wziąć pod uwagę okoliczności danej sprawy, na przykład wielkość majątku podatnika i jego zasoby finansowe. W opinii NSA, organy podatkowe powinny dysponować kompleksowymi informacjami na temat podatnika, zebranymi w trakcie całego postepowania, aby móc rzetelnie określić prawdopodobieństwo niewykonania przez niego zobowiązań podatkowych. Sam zbliżający się upływ terminu przedawnienia nie jest wystarczający dla nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności – oddzielnym, koniecznym do spełnienia warunkiem jest bowiem uprawdopodobnienie niewykonania zobowiązania.
Firmy nie odzyskają VAT od benzyny od aut
Rzeczpospolita, 2016-12-22
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 grudnia 2016 r. (sygn. akt I FSK 826/15) czasowe wyłączenie przez Polskę możliwości odliczania podatku naliczonego od zakupu paliwa do firmowych samochodów osobowych było zgodne z decyzją Rady Unii Europejskiej. Wyrok dotyczy zmian w zasadach rozliczania VAT od samochodów wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, które obowiązują od 1 kwietnia 2014 r. Zgodnie z nowym brzmieniem przepisów podatnicy mogą odliczać jedynie 50 proc. VAT w przypadku wydatków na samochody osobowe używane zarówno na potrzeby firmowe, jak i osobiste. Odliczenie całej kwoty VAT jest uzależnione od prowadzenia specjalnej ewidencji przebiegu pojazdu, w której potwierdzone zostanie wykorzystywanie samochodu jedynie na cele firmowe. Zezwolenie na odstępstwo w prawie do odliczania zostało przyznane Polsce decyzją derogacyjną Rady UE. W okresie przejściowym, czyli od 1 kwietnia 2014 r. do 1 lipca 2015 r. prawo odliczenia 50 proc. było bowiem wyłączone w odniesieniu do wydatków na paliwo. Podatnik wystąpił do fiskusa z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, w której podniósł, że jego zdaniem podatnicy byli uprawnieni do odliczania połowy VAT od wydatków na paliwo już od 1 kwietnia 2014 r., a przyjęcie odmiennego stanowiska przez Polskę było niezgodne z decyzją Rady UE. Zarówno organ podatkowy jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu nie przyznali jednak racji podatnikowi, stwierdzając zgodnie, że żadne wcześniej obowiązujące przepisy nie przewidywały prawa do odliczenia VAT od paliwa do samochodów osobowych. Sprawa trafiła ostatecznie do NSA, który uznał, że ograniczenia w zakresie odliczania VAT utrzymane do 1 lipca 2015 r. były zgodne z dyrektywą.
Łatwiej będzie rozstrzygnąć, gdzie powinna być danina
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-12-28
Łukasz Zalewski
Wraz z początkiem roku na potrzeby VAT zdefiniowane zostały usługi związane z nieruchomościami. Wynika to z faktu, że od 1 stycznia 2017 r. zaczęły obowiązywać odpowiednie przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady Unii Europejskiej zmieniające rozporządzenie wykonawcze nr 282/2011, w zakresie usług związanych z nieruchomościami. Nowe przepisy nie zmieniają reguły, w świetle której miejsce świadczenia usług związanych z nieruchomościami jest tożsame z lokalizacją tych nieruchomości. Omawiane przepisy wprowadzają jednak definicję usług związanych z nieruchomością, która wskazuje, że za takie usługi uznaje się usługi dość bezpośrednio związane z nieruchomością oraz ustanawia przykładowe katalogi usług stanowiących usługi związane z nieruchomościami oraz usług, których nie należy klasyfikować jako związanych z nieruchomościami. Przykładowo, usługą związaną z nieruchomościami jest usługa nadzoru budowlanego, natomiast usługi reklamowe nie są uznawane za związane z nieruchomościami, nawet jeżeli w ramach ich świadczenia wykorzystywana jest nieruchomość.
Ważne jest to, kiedy powstał dług
Rzeczpospolita, 2016-12-28
Aleksandra Tarka
Dla oceny czy dana osoba pełniąca w przeszłości funkcję prezesa spółki ponosi solidarną odpowiedzialność wraz ze spółką za jej zobowiązania w VAT decydujący jest moment powstania zobowiązania podatkowego. Takie wnioski płyną z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 grudnia 2016 r. (sygn. akt I FSK 694/15). W przedmiotowej sprawie zaległość powstała w związku ze skorzystaniem przez kontrahenta spółki z tzw. ulgi na złe długi z powodu nieotrzymania płatności w określonym czasie, co skutkowało równocześnie koniecznością złożenia korekty deklaracji VAT przez spółkę będącą dłużnikiem. Spółka nie wpłaciła jednak podatku wynikającego z tej korekty, dlatego organ podatkowy pociągnął do odpowiedzialności solidarnej byłego członka zarządu, który pełnił tę funkcję w czasie, gdy zostały wystawione nieopłacone faktury. Były prezes uważał, że skoro korekta została złożona w czasie, kiedy nie zasiadał on już w zarządzie spółki, to nie ponosi on odpowiedzialności za zobowiązanie podatkowe. Fiskus uznał natomiast, że moment złożenia korekty nie ma w sprawie znaczenia, ponieważ korekta dotyczy jedynie wysokość zobowiązania podatkowego, które istniało już wcześniej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zgodził się z organem podatkowym stwierdzając, że złożenie korekty nie spowodowało powstania nowego zobowiązania podatkowego. Ze względu na fakt, że termin płatności upływał w czasie kiedy skarżący był jedynym członkiem zarządu spółki, nie można także pociągnąć do odpowiedzialności osób obecnie wchodzących w jego skład. Racji byłemu prezesowi spółki nie przyznał również NSA stwierdzając, że skoro korekta dotyczyła okresu, gdy zasiadał on w zarządzie spółki, to fiskus prawidłowo pociągnął go do solidarnej odpowiedzialności za zaległość podatkową spółki.
Dla urzędu ważny jest adres siedziby firmy
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-12-29
Jakub Pawłowski, Dominika Pasja-Zalewska
Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 3456/14), spółka nie jest zobowiązana do wykazywania w zgłoszeniu identyfikacyjnym NIP-2 wszystkich miejsc, w których prowadzi działalność gospodarczą. Rozstrzygnięcie dotyczyło spółki, która świadczyła usługi szkoleniowe dla kadr pedagogicznych na terenie różnych województw. W związku ze swoją działalnością gospodarczą, spółka wynajmowała pomieszczenia niezbędne do obsługi projektów i szkoleń. Dla celów zgłoszenia identyfikacyjnego NIP-2 spółka wskazała jedynie adres swojej siedziby, równocześnie będącej miejscem przechowywania dokumentacji podatkowej i rachunkowej. Organy podatkowe stwierdziły, że obowiązkiem spółki było zgłosić adresy wszystkich wynajmowanych lokali biurowych jako wykorzystywanych w działalności gospodarczej z uwagi na ich wystarczającą stałość i strukturę personalno-techniczną. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu przyznał rację spółce wskazując, że według obowiązujących przepisów, spółka ma obowiązek wskazania wyłącznie miejsca siedziby oraz adresu przechowywania dokumentacji rachunkowej. Nie jest zobowiązana natomiast do podania adresów wszystkich lokali, w jakich prowadzi działalność. Stanowisko to podtrzymał NSA, który podkreślił, że głównym elementem zgłoszenia dla celów identyfikacji podatkowej jest adres siedziby spółki.
Korzystanie z usług podwykonawców nie pozbawia zwolnienia z CIT
Rzeczpospolita, 2017-01-02
Maciej Synowicz
Spółka prowadząca wyspecjalizowaną działalność w specjalnej strefie ekonomicznej (SSE) może zlecać część procesu produkcyjnego podwykonawcom, nie tracąc przy tym prawa do zwolnienia z podatku dochodowego. Takie wnioski płyną z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 2 grudnia 2016 r. (sygn. akt I SA/Wr 1097/16). W przedmiotowej sprawie chodziło o spółkę, która na podstawie zezwolenia produkuje na terenie SSE stalowe i aluminiowe komponenty wykorzystywane w branży motoryzacyjnej, w związku z czym korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego. W ramach procesu produkcyjnego spółka zleca podwykonawcom powierzchniowe wykończenie niektórych produkowanych przez nią elementów. Po wykonaniu usług produkty te trafiają w większej mierze z powrotem do zakładu spółki w SSE, natomiast część z nich podwykonawca wysyła już bezpośrednio do klientów spółki. Spółka zwróciła się do organu o potwierdzenie, że tak zorganizowana produkcja nie pozbawia spółki prawa do zwolnienia z podatku dochodowego, również w przypadku gdy wysyłkę do klienta organizuje podwykonawca. Organ podatkowy stwierdził natomiast, że korzystanie z usług podwykonawców powoduje konieczność opodatkowania sprzedaży produktów na zasadach ogólnych, ponieważ jego zdaniem nie mają one charakteru pomocniczego. Rację spółce przyznał dopiero WSA we Wrocławiu, który uznał, że fiskus błędnie oparł swoją ocenę o braku pomocniczego charakteru usług podwykonawców w stosunku do procesu produkcyjnego spółki jedynie na podstawie jej przedmiotu działalności. Zdaniem składu orzekającego w przypadku wyspecjalizowanych procesów produkcji korzystanie z pomocy podmiotów zewnętrznych jest koniecznością, dlatego nie powoduje to utraty prawa do zwolnienia.
Jak rozliczyć wykończenie wnętrz
Rzeczpospolita, 2017-01-02
Małgorzata Dankowska, Maciej Krokosiński
Małgorzata Dankowska oraz Maciej Krokosiński odpowiadają na pytanie czytelnika dotyczące rozliczania wydatków modernizacyjnych ponoszonych przez dewelopera w wybudowanym przez niego budynku. Chodzi o tzw. fit out, czyli dopasowanie powierzchni do indywidualnych potrzeb najemcy, który zwraca spółce jedynie część ponoszonych przez nią wydatków z tego tytułu. Eksperci wskazują, że wydatki z tego tytułu można podzielić na trzy kategorie. Do pierwszej z nich należy zaliczyć wydatki na prace o charakterze trwałym i nierozerwalnie związanym z inwestycją (np. ściany działowe czy oświetlenie), które stanowią ulepszenie i zwiększają wartość początkową budynku, dlatego należy je uwzględnić w kosztach poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Kolejna grupa to wydatki na prace remontowe (np. odmalowanie ścian) możliwe do ujęcia w kosztach już w momencie ich poniesienia. Ostatnią kategorią są wydatki na zakup odrębnych środków trwałych potrzebnych do aranżacji wnętrz (np. lady i szafy), które w zależności od ich wartości są amortyzowane lub uwzględnione w kosztach jednorazowo. Jeśli chodzi o kwoty otrzymane od najemców z tytułu współfinansowania tzw. fit outu, to jedynie ich nadwyżka ponad rzeczywiście poniesione koszty na wykończenie będzie stanowić dochód spółki. Spółka powinna również wyłączyć częściowo z kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od ulepszeń w części sfinansowanej przez najemcę. Eksperci prezentują również ujęcie księgowe ponoszonych wydatków na fit out w zależności od stosowanego modelu (wartości godziwej lub modelu kosztowego).
Koszty poniesione w SSE to zapłata
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-01-03
Patrycja Dudek
Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 29 grudnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 3072/16) orzekł, że wydatki związane z nowymi inwestycjami w specjalnej strefie ekonomicznej powinny być ujmowane w kosztach uzyskania przychodu w momencie faktycznego ich poniesienia. Sprawa dotyczyła spółki ponoszącej koszty nowych inwestycji w związku z działalnością w tarnobrzeskiej specjalnej strefie ekonomicznej. Wątpliwość spółki wiązała się z momentem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów podatkowych. Zdaniem spółki, powinny być one ujmowane w kosztach uzyskania przychodów z chwilą ujęcia w księgach, zgodnie z zasadą memoriałową zawartą w ustawie o PDOP. Z podejściem spółki nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, zwracając uwagę na fakt, że przepisy ustawy o PDOP, dotyczące kosztów uzyskania przychodu, nie mają zastosowania w kwestii pomocy publicznej z tytułu nowych inwestycji w specjalnych strefach ekonomicznych, które to reguluje stosowne rozporządzenie. Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. WSA stanęło po stronie spółki, przychylając się do jej argumentacji, z którą nie zgodził się jednak NSA. Zdaniem NSA, wydatki na nowe inwestycje powinny zostać zaliczone do kosztów z działalności w strefie w momencie ich rzeczywistego uregulowania. Jak zaznaczył Sąd, wydatki na nowe inwestycje, określone w rozporządzeniu, są wręcz wyłączone z kosztów podatkowych (jako koszty działalności strefowej), dlatego też nie mogą być do nich odnoszone regulacje o momencie poniesienia kosztów z ustawy o PDOP.
Fiskus nie wyda interpretacji w sprawie należytej staranności
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-01-03
Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2016 r. (sygn. akt I FSK 371/15) nie można ubiegać się o potwierdzenie dochowania należytej staranności, wyłączające solidarną odpowiedzialność nabywcy za VAT, w trybie interpretacji indywidualnej. Stan faktyczny dotyczył spółki, zajmującej się skupem półproduktów do przetwórstwa złota. Z uwagi na charakter nabywanych towarów, spółka solidarnie odpowiada ze sprzedawcami za ich zaległości z tytułu podatku VAT. Spółka podejmuje szereg czynności, zmierzających do minimalizacji ryzyka solidarnego odpowiadania za ewentualne zaległości podatkowe sprzedawców. W celu potwierdzenia dochowania należytej staranności zwróciła się z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wyjaśnił jednak, że o dochowaniu należytej staranności można rozstrzygnąć dopiero po przeprowadzeniu postępowania podatkowego lub kontrolnego. Dochowanie należytej staranności nie może być bowiem przedmiotem postepowania interpretacyjnego. Z organem zgodził się zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, jak i NSA, który wskazał, że dla zbadania okoliczności dostawy towarów wrażliwych niezbędne jest przeprowadzenie postępowania dowodowego, jakiego nie przewiduje postępowanie interpretacyjne.
Pożyczka dla spółki z majątku wspólnego bez PCC
Rzeczpospolita, 2017-01-05
Mateusz Maj
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził w wydanej 3 stycznia 2017 r. interpretacji (sygn. 2461-IBPB-2-1.4514.585.2016.1.BJ), że pożyczka udzielona spółce z o.o. przez jej wspólnika korzysta ze zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych (PCC) nawet jeśli pieniądze pochodzą z majątku małżeńskiego. Spółka zwróciła się o potwierdzenie, że w przypadku otrzymania od wspólnika w ramach pożyczki środków pieniężnych należących do majątku wspólnego nie będzie musiała zapłacić podatku od połowy tej pożyczki według stawki 2 proc. Jej zdaniem dla zastosowania zwolnienia z opodatkowania pożyczki udzielonej spółce kapitałowej przez jej wspólnika nie jest konieczne, aby wspólnik pożyczał pieniądze wchodzące w skład jego majątku osobistego. Organ podatkowy podzielił stanowisko wnioskodawcy uznając, że nie należy dzielić jednej czynności prawnej tylko ze względu na fakt, że dotyczy ona majątku wspólnego małżonków. W sprawie istotny jest jedynie status pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy, więc jeśli pożyczki z majątku wspólnego udziela wspólnik, a nie jego małżonek, to czynność ta podlega zwolnieniu, ponieważ wszystkie konieczne przesłanki zostają spełnione. Organ podatkowy podkreślił jednak, że gdyby to małżonek dokonywał czynności, to wówczas podlegałaby ona opodatkowaniu PCC w całości.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 29 listopada 2016 r. (sygn. akt II FSK 2957/14)
Ustalenie dochodu dla potrzeb obliczenia zaliczki za miesiąc grudzień przez podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów na podstawie art. 44 ust. 2 zdanie drugie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), według zasad określonych w art. 24 ust. 2 tej ustawy nie jest uzależnione od zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze sporządzania spisu z natury na dzień 31 grudnia.
Wyrok NSA z 29 listopada 2016 r. (sygn. akt II FSK 3066/14)
Przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków na zasadach określonych w art. 66 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) , nie powoduje u podatnika powstania przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).