Ryczałtowe kary umowne nie są wynagrodzeniem za usługę
Rzeczpospolita, 2017-08-21
Paulina Kaszczyszyn
Zgodnie w wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 23 czerwca 2017 r. (sygn. akt I SA/Kr 376/17) by można było uznać dane świadczenie za podlegające ustawie o VAT, koniecznym jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy wykonującym usługę, a jej odbiorcą. Stosunek ten musi przejawiać się tym, że za wykonanie danej usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie bezpośrednio z nią związane. W przedmiotowej sprawie spółka zajmująca się wynajmem pojazdów, w swych umowach zawiera ryczałtowe kary umowne m.in. z tytułu palenia papierosów w wynajmowanych pojazdach czy zaniechania zawarcia umowy ubezpieczenia. W związku z tym spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji w którym zadała pytanie, czy ujęte przez nią w umowach kary są wynagrodzeniem za usługę i czy podlegają opodatkowaniu VAT. W opinii spółki kary te nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług i nie podlegają opodatkowaniu VAT. Fiskus nie zgodził się z opinią spółki. WSA w Krakowie nie podzielił opinii organu podatkowego i przyznał rację spółce. Sąd stwierdził, że w tym przypadku nie występuje świadczenie wzajemne, oraz nie dochodzi do przejęcia obowiązku do naprawienia szkody.
Limity transakcyjne należy odnosić osobno do kontrahentów
Rzeczpospolita, 2017-08-21
Joanna Pachnik
Zgodnie z interpretacją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 czerwca 2017 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.67.2017.1.AZ) na podatniku nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych, jeżeli kwota danej transakcji z konkretnym podatnikiem nie będzie przekraczała progu wskazanego w ustawie o PDOP. W przedmiotowej sprawie spółka przeprowadza wiele transakcji z podmiotami powiązanymi, w związku z tym zadała pytanie organowi podatkowemu jak powinna rozpatrywać progi wartościowe, których przekroczenie wiąże się z koniecznością przygotowaniu dokumentacji cen transferowych. Spółka miała wątpliwości czy powinna je rozpatrywać osobno w odniesieniu do poszczególnych transakcji realizowanych z jednym podmiotem, czy powinna zsumować wszystkie typy transakcji z danym podmiotem powiązanym. Fiskus zgodził się ze stanowiskiem spółki, że każdą transakcję z danym podmiotem powiązanym należy rozpatrywać osobno. Dlatego też, jeżeli wartość konkretnej transakcji z podmiotem powiązanym nie będzie przekraczała limitów określonych w art. 9a ust. 1d ustawy o PDOP, to na podatniku nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia dokumentacji podatkowej.
Kara za rozwiązanie umowy to przychód
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-22
Karina Piątek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 1849/16), opodatkowana ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych może zostać rekompensata otrzymana przez wynajmującego w wyniku przedterminowego rozwiązania umowy najmu, z winy najemcy. Stan faktyczny dotyczył wynajmującego, który w ramach zawartego porozumienia o rozwiązaniu umowy najmu, otrzymał od najemcy rekompensatę. Spór dotyczył tego czy podatnik może rozliczyć w formie ryczałtu otrzymaną rekompensatę. Fiskus stał na stanowisku, że wynajmujący jest zobowiązany do uiszczenia podatku dochodowego na zasadach ogólnych, ponieważ otrzymane pieniądze nie są stricte związane z użytkowaniem lokalu. WSA w Warszawie, w związku z tym, że ustawy podatkowe nie definiują co jest przychodem z najmu, stanął po stronie podatnika. Sąd powołując się na kodeks cywilny, stwierdził że przychodem z najmu oprócz czynszu może być rekompensata. Poza tym umowa zakładała możliwość jej wcześniejszego rozwiązania, co według Sądu jednoznacznie wskazuje, że rekompensata jest w ścisłym związku z przychodem z tytułu najmu, ponieważ dzięki temu zapisowi ograniczono straty wynajmującego. Wyrok jest nieprawomocny.
Fiskus zarobi na zachętach dla zagranicznej kadry
Rzeczpospolita, 2017-08-22
Aleksandra Tarka
Zgodnie z Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 29 czerwca 2017 r. (sygn. akt I SA/Po 61/17) pracownik któremu firma, finansuje koszty zakwaterowania i nauki dzieci w czasie długoterminowego oddelegowania do pracy w Polsce, osiąga przychód opodatkowany PDOF. W przedmiotowej sprawie, spółka należąca do międzynarodowej grupy kapitałowej korzysta z zasobów osobowych innych podmiotów z grupy. Osobom delegowanym do Polski oferuje dodatkowe przywileje w postaci zapewnienia zakwaterowania oraz pokrycia kosztów edukacji dzieci. W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację, w którym zadała pytanie czy opisane wyżej koszty stanowią przychód dla oddelegowanego pracownika. W opinii spółki nie stanowią one przychodu podatkowego. Jednak zarówno organ podatkowy jak i WSA w Poznaniu nie zgodził się ze stanowiskiem spółki. WSA w Poznaniu stwierdził, że koszty te stanowią przychód ponieważ spełnione są trzy przesłanki: zostały zrealizowane za zgodą pracownika, w jego interesie i przyniosły mu korzyść. Sąd nie miał wątpliwości, że koszty te ponoszone są w interesie pracownika, ponieważ dzięki nim otrzymuje on przysporzenie polegające na redukcji wydatków, które musiałby opłacić z własnych środków, stanowią one zatem przychód podlegający opodatkowaniu PDOF.
Wspólnik nie zarabia, gdy zabierze majątek ze spółki
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-23
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 1857/16), przychód nie powstaje w przypadku pomniejszenia udziału kapitałowego w spółce osobowej. Stan faktyczny dotyczył podatnika, który chciał wycofać swoje udziały ze spółki komandytowej, która powstała w wyniku przekształcenia ze spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Spór dotyczył tego czy powstanie przychód w związku ze zmniejszeniem udziałów w spółce komandytowej. Udziałowiec powołując się na przepisy ustawy o PDOF, stał na stanowisku, że jeżeli udział był wcześniej przedmiotem wkładu, to wycofanie tego wkładu ze spółki osobowej w skutek likwidacji lub wystąpienia z tej spółki, jest zwolnione z podatku. Udziałowiec twierdził, że przepis ten powinien mieć zastosowanie, ponieważ nie ma innej regulacji stwierdzającej, że w opisanym stanie faktycznym powstanie przychód. Fiskus nie zgodził się z podatnikiem twierdząc, że dojdzie do opodatkowania na zasadach ogólnych powstałego przychodu, ponieważ przytoczony przez podatnika przepis można stosować jedynie w przypadku wystąpienia lub likwidacji spółki, a taka okoliczność nie miała miejsca. WSA w Warszawie stanął po stronie podatnika, potwierdzając brak stosownych przepisów w ustawie o PDOF, w związku z czym Sąd na zasadzie analogii powołał się na przepisy ustawy o PDOP.
Rury na działce nie odbiorą prawa do zwolnienia z VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-23
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2789/16), decyzja o warunkach zabudowy lub plan zagospodarowania przestrzennego decyduje dla celów VAT o przeznaczeniu terenu pod zabudowę. Stan faktyczny dotyczył spółki, która miała wątpliwości czy w przypadku sprzedaży działek na których znajdują się urządzenia przesyłowe (których nie jest właścicielem), będzie mogła skorzystać ze zwolnienia z VAT. Spółka twierdziła, że sprzedaż będzie zwolniona z VAT, ponieważ zgodnie z ustawą o VAT, zwolnieniem z VAT jest objęta dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem spółki twierdząc, że grunty są przeznaczone pod zabudowę, pomimo faktu, że grunt jest niezabudowany. Spółka w skardze do WSA w Warszawie podniosła, że o tym że grunt został zakwalifikowany pod zabudowę, decyduje decyzja o warunkach zabudowy lub ustalenie planu zagospodarowania przestrzennego, a w omawianym przypadku taka sytuacja nie miała miejsca. WSA w Warszawie stanął po stronie podatnika, dodając że sama obecność na gruncie urządzeń przesyłowych nie powoduje, że grunt jest przeznaczony pod zabudowę.
Nie wystarczy uchwała, żeby zmienić rok obrotowy
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-08-23
Karina Piątek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 1851/15), wpis do Krajowego Rejestru Sądowego jest równoznaczny ze skuteczną zmianą roku obrotowego. Stan faktyczny dotyczył podjętej uchwały dnia 3 grudnia 2013 r. przez wspólników spółki komandytowo-akcyjnej dotyczącej zmiany roku obrotowego. Wspólnicy 3 grudnia 2013 r. poinformowali Sąd o podjęciu uchwały, a w dniu 18 grudnia 2013 r. poinformowali o tym naczelnika urzędu skarbowego. Spółce zależało na zmianie roku obrotowego aby móc rozliczać się tak jak dotychczas, ponieważ od 1 stycznia 2014 r. spółki komandytowo-akcyjne stawały się podatnikami PDOP. Spór dotyczył wątpliwości, czy aby zmiana roku obrotowego była ważna, oprócz podjęcia uchwały przez wspólników spółki oraz złożenia w Sądzie wniosku o zmianę danych w Krajowym Rejestrze Sądowym, potrzebny jest również wpis tej zmiany do Krajowego Rejestru Sądowego. Spółka twierdziła, że wpis nie jest konieczny, natomiast fiskus przeciwnie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, tak jak i NSA potwierdzili stanowisko fiskusa twierdząc, że oprócz zgłoszenia zmiany roku obrotowego wymagany jest również wpis, który jest równoznaczny z akceptacją zgłoszenia przez Krajowy Rejestr Sądowy.
Kiedy zdarzenie gospodarcze można uznać za sporadyczne
Rzeczpospolita, 2017-08-24
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 27 czerwca 2017 r. (sygn. akt III SA/Gl 512/17) pojęcie sporadyczności na gruncie VAT wiąże się częstotliwością wykonywania określonych czynności. W przedmiotowej sprawie spółka zajmująca się m.in. handlem wyrobami budowalnymi i będąca czynnym podatnikiem VAT, nie zajmująca się usługami finansowymi, udzieliła pożyczki oprocentowanej z własnych środków obrotowych spółce należącej do tej samej grupy kapitałowej. Ponadto twierdzi, że udzielanie takich pożyczek może się w przyszłości powtórzyć, jednak mają być one jedynie działalnością poboczną i sporadyczną. W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym spółka wystąpiła z pytaniem czy udzielenie takiej pożyczki, w momencie gdy nie ma zamiaru prowadzić regularnej działalności finansowej stanowi czynność sporadyczną w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Dokładniej czy przez to, że wystąpi sprzedaż zwolniona, będzie zobowiązana do osobnego ustalenia wysokości naliczonego VAT. Fiskus oraz WSA w Gliwicach, po tym jak NSA nakazał mu ponowne rozpoznanie sprawy, uznały że udzielanie pożyczek nie może być uznane za działalność sporadyczną. Sąd uznał, że czynności wykonywane sporadycznie, to takie które występują rzadko i nieregularnie. Dlatego też w niniejszej sprawie, ze względu na fakt, iż udzielenie pożyczek będzie miało charakter uzupełniający w stosunku do działalności podstawowej prowadzonej przez spółkę, kwoty należne z tytułu udzielania tych pożyczek należy uwzględnić w mianowniku proporcji.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok WSA we Wrocławiu z 21 czerwca 2017 r. (sygn. akt I SA/Wr 1341/16)
- Oszustwo karuzeli podatkowej nie jest nadużyciem prawa. Są to dwie odmienne instytucje prawne. Błędne jest założenie aby w przypadku karuzeli podatkowej stosować odpowiedzialność zbiorową wobec podmiotów występujących w ramach łańcucha dostaw;
- Transakcje, które obiektywnie miały miejsce nawet, gdy stanowią element łańcucha dostaw podlegają pod system VAT i wykluczone jest stosowanie do nich art. 108 ust. 1 ustawy o VAT
- W kontekście wyroku TSUE z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie WebMindLicences Kft., C-419/14, EU:C:2015:832 należy uznać, że dowodem w rozumieniu art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej są nagrania z rozmów a nie protokoły odtworzenia zapisów z podsłuchiwanych rozmów.
Wyrok NSA z 13 lipca 2017 r. (sygn. akt II FSK 2522/15)
Przedawnienie zobowiązania podatkowego unormowane w art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) oraz zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego uregulowane w art. 70 § 1 pkt 6 wymienionej ustawy dotyczą zobowiązania podatkowego, nie zaś odpowiedzialności podatkowej konkretnego podatnika.