Trwały związek obiektu z gruntem decyduje o opodatkowaniu
Rzeczpospolita, 2016-04-25
Jan Jacek Buławski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 31 marca 2016 r. (sygn. akt I SA/Gd 158/16) orzekł, że dla celów podatkowych pojęcie trwałego związku z gruntem należy interpretować w oderwaniu od przepisów prawa cywilnego. W przedmiotowej sprawie, spółka otrzymała decyzję w sprawie podatku od nieruchomości, w której za przedmiot opodatkowania uznano należące do niej tablice reklamowe. Spółka była zdania, że przedmiotowe tablice nie są trwale związane z gruntem w rozumieniu art. 48 Kodeksu cywilnego (nie są jego częścią składową), dlatego nie stanowią one budowli podlegających opodatkowaniu. Sąd oddalił skargę spółki na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego i podzielił stanowisko organu, zgodnie z którym trwałość związania z gruntem należy oceniać w tym przypadku pod względem faktycznym. Jeżeli obiekt jest tak przymocowany do gruntu, aby nie mógł na przykład ulec zniszczeniu przez wiatr czy też zagrażać zawaleniem, to dla celów podatkowych należy uznać, że jest on trwale związany z gruntem.
Kontrowersyjny cel mieszkaniowy
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-04-26
Patrycja Dudek
W wyroku z dnia 19 kwietnia 2016 r. (sygn. akt I FSK 1947/14) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że wynajem pomieszczeń firmie jest opodatkowany VAT. Sprawa dotyczyła podatnika posiadającego budynek mieszkalny, który był wynajmowany przez ambasadę Brazylii. Najemca zobowiązał się do korzystania z budynku zgodnie z jego przeznaczeniem. Zdaniem wynajmującego, budynek był przeznaczony na cele mieszkaniowe (mimo że w umowie strony nie sprecyzowały celu najmu). Wynajmujący uznał, że nawet w przypadku gdyby najemca użytkował budynek niezgodnie z jego przeznaczeniem, brak jest podstaw do obciążania wynajmującego podatkiem VAT z tego tytułu. Zdaniem organ, wynajmowany lokal był przeznaczony na cele użytkowe, o czym świadczyła w szczególności zawieszona na ogrodzeniu tablica z napisem „ambasada”. W konsekwencji, wynajem powinien być opodatkowany 23% VAT. Stanowisko organu potwierdził NSA wskazując, że istnienie w ambasadzie pokoi, w których faktycznie ktoś by zamieszkiwał, nie zmienia użytkowego przeznaczenia budynku ambasady.
Kompensata wydatków traktowana jest jako wynagrodzenie
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-04-26
Jakub Pawłowski
W wyroku z dnia 22 kwietnia 2016 r. (sygn. akt I FSK 1720/14) Naczelny Sąd Administracyjny rozważał kwestię opodatkowania VAT umowy o charakterze barterowym. W analizowanej sprawie spółka przeprowadziła remont budynku dzierżawionego od gminy, zaś gmina zobowiązała się zaliczyć te wydatki na poczet czynszu. Wartość wydatków remontowych przekroczyła kwotę należnego czynszu, więc gmina przelała nadwyżkę na rachunek spółki. Spółka uznała, że otrzymane środki stanowią jedynie zwrot poniesionych kosztów, nie zaś zapłatę za jakąkolwiek usługę, zatem nie powinna naliczać podatku VAT. Organy podatkowe uznały jednak, że remont należy uznać za odpłatne świadczenie usług, za które spółka otrzymała wynagrodzenie – częściowo w postaci kompensaty należności za dzierżawę a częściowo w gotówce (nadwyżka). NSA przychylił się do stanowiska organu i wyjaśnił, że umowa miała charakter barterowy, istniał bezpośredni związek pomiędzy otrzymanym wynagrodzeniem a wykonanym świadczeniem, tak więc omawiany remont spełniał kryteria odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu VAT. Okoliczność nienaliczenia przez spółkę marży jest nieistotna – wynagrodzenie jest bowiem wartością subiektywną i nie zawsze musi stanowić faktyczne przysporzenie w sensie ekonomicznym.
Danina tylko od czynszu
Rzeczpospolita, 2016-04-26
Mateusz Maj
Zwrot przez dzierżawcę kwoty podatku od nieruchomości nie powoduje powstania po stronie właściciela przychodu, od którego należy zapłacić podatek dochodowy – wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 21 kwietnia 2016 r. (sygn. IBPB-2-2/4511-429/16/MM). Podatnik wydzierżawił działkę budowlaną osobie prawnej, która zobowiązała się do zwrotu kwoty podatku od nieruchomości. Właściciel powziął wątpliwość czy tego rodzaju zwrot nie stanowi składnika przychodu osiąganego z dzierżawy. Organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym podatek dochodowy należy obliczyć tylko od umówionego czynszu. Fiskus uznał, że dodatkowe opłaty ponoszone przez dzierżawcę w związku z użytkowaniem działki nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wydzierżawiającego. Nie mogą również zostać uznane za świadczenia w naturze lub inne nieodpłatne świadczenia, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF.
Nie ma przychodów, ale można odliczyć koszty
Rzeczpospolita, 2016-04-26
Monika Pogroszewska
Właściciel lokalu może pomniejszyć przychody o odpisy amortyzacyjne nawet gdy nie ma najemcy i nie uzyskuje żadnych wpływów – taki wniosek płynie z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 31 marca 2016 r. (sygn. ITPB1/4511-103/16/PSZ). Podatnik uzyskujących dochody z najmu prywatnego, rozliczanego według stawek 18 i 32%, zwrócił się z pytaniem do fiskusa, czy prawidłowym jest uznanie odpisów amortyzacyjnych za koszt, w okresie, w którym nie uzyskuje żadnych przychodów z najmu, co spowodowane jest poszukiwaniem nowego lokatora. Organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że czasowa przerwa w użytkowaniu lokalu nie oznacza konieczności zaprzestania odpisów amortyzacyjnych. Podatnik musi jednak udowodnić, że nie zrezygnował na stałe z najmu i że poszukiwał w tym okresie nowego lokatora.
NSA potwierdza: odsprzedaż noclegów także z VAT marża
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-04-27
Patrycja Dudek
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 2016 r. (sygn. akt I FSK 26/15) wyjaśnił, że odsprzedaż usługi hotelowej (bez dodatkowych atrakcji) przez agentów lub biura podróży stanowi usługę turystyczną, którą można rozliczyć w systemie VAT marża. W analizowanej sprawie spółki działająca w branży turystycznej kupowała od globalnych dostawców usługę hotelową, a następnie odsprzedawała ją bez żadnych dodatkowych atrakcji, rozliczając ją w systemie VAT marża. Organy podatkowe uznały, że usługa turystyczna musi składać się z kilku świadczeń. Odsprzedaż usługi noclegowej nie jest więc usługą turystyczną i nie może być rozliczana w systemie VAT marża. NSA przyznał rację spółce wskazując, że – wbrew twierdzeniom organu – usługa turystyczna nie musi składać się z kilku świadczeń. Co więcej, sama usługa zakwaterowania nie składa się wyłącznie z noclegu, gdyż nabywca czerpie korzyści także z położenia hotelu, standardu pokoju oraz hotelowych atrakcji.
Można odliczyć tyle, na ile wyceni rynek
Dziennik Gazeta Prawna, 2016-04-28
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 1410/14 i II FSK 1411/14) przedsiębiorca wprowadzając do ewidencji środków trwałych nieruchomość nabytą i wyremontowaną przed uzyskaniem statusu przedsiębiorcy powinien ustalić wartość początkową środka trwałego na podstawie wartości rynkowej nieruchomości. W analizowanej sprawie małżonkowie, będący pasjonatami sztuki, nabyli zabytkową nieruchomość w postaci ruin, wyremontowali ją, przeobrazili w hotel z restauracją, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej. Fiskus stwierdził, że małżonkowie już w czasie zakupu nieruchomości mieli zamiar prowadzić hotel, więc wartość początkową nieruchomości powinni byli ustalić na podstawie ceny nabycia oraz faktycznie poniesionych i udokumentowanych wydatków na ulepszenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie stanął po stronie fiskusa twierdząc, że zabytkowa nieruchomość przeznaczona na cele turystyczne, bazę noclegową lub muzeum nie mogła być nabyta na cele prywatne, lecz wyłącznie na cele działalności gospodarczej. Jednak NSA przyznał rację małżonkom wyjaśniając, że nabyta nieruchomość nie mogła być środkiem trwałym w dacie nabycia, gdyż nie była zdatna do użytku w dacie zakupu (ruina).
Kilka lokali to już działalność
Rzeczpospolita, 2016-04-28
Aleksandra Tarka
Z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 kwietnia 2016 r. (sygn. akt. II FSK 619/14) wynika, że kwalifikacja najmu jako działalności gospodarczej wymaga indywidualnej oceny, przy której brane pod uwagę są takie kryteria jak liczba umów oraz posiadanych nieruchomości. Sprawa dotyczyła podatnika, który zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej i w dalszym ciągu wynajmował lokale użytkowe i mieszkalne, opodatkowując przychody z tych umów zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Urząd kontroli skarbowej podważył prawidłowość takiego rozliczenia i stwierdził, że aktywność właściciela nieruchomości uniemożliwiała uznanie najmu za prywatny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, a następnie NSA przyznały rację organom kontroli skarbowej. Szeroki zakres najmu, znaczna liczba umów najmu i lokali oraz fakt występowania w roli zarządcy przesądza o tym, że najem był prowadzony w sposób zorganizowany i profesjonalny. Podkreślono jednak, że każdy stan faktyczny wymaga jednak indywidualnej oceny. Orzeczenie jest prawomocne.
Przegląd orzecznictwa
Wyrok WSA w Szczecinie z 6 kwietnia 2016 r. (sygn. akt I SA/Sz 57/16)
Brak jest podstaw do uznania za budowlę hydrotechniczną wskazaną w art. 3 pkt 3 u.p.b., czyli także za budowlę w rozumieniu u.p.o.l., obiektów budowlanych innych niż wymienionych expressis verbis w kategorii XXVII załącznika do u.p.b. oraz obiektów które przy uwzględnieniu innych regulacji rangi ustawowej można uznać za obiekty wymienione expressis verbis w tej kategorii załącznika. Zatem, skoro głębie dokowe nie zostały wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 u.p.b. ani też w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej, ani tez nie są urządzeniem technicznym scharakteryzowanym w art. 3 pkt 9 u.p.b. lub w innych przepisach tej ustawy albo w załączniku do niej, a nadto nie zostały wymienione expressis verbis w kategorii XXVII załącznika do ustawy jako przykład budowli hydrotechnicznej, oraz brak jest regulacji rangi ustawowej z których wynikałoby, że głębie dokowe są budowlami hydrotechnicznymi, to w konsekwencji – brak jest podstaw do uznania głębi dokowej za budowlę w rozumieniu u.p.o.l. i objęcie jej opodatkowaniem.
Wyrok WSA w Warszawie z 22 marca 2016 r. (sygn. akt IV SAB/Wa 41/16)
Skarga na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania podlega oddaleniu w razie stwierdzenia, że organ nie pozostawał w bezczynności lub przewlekłości w momencie wniesienia skargi do sądu.