Certyfikat rezydencji nie musi mieć formy papierowej
Rzeczpospolita, 2018-02-26
Aleksandra Tarka
W wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r. (sygn. akt I SA/Sz 984/17) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie orzekł, że za certyfikat rezydencji można uznać pobraną ze strony internetowej kontrahenta kopię zaświadczenia o rezydencji podatkowej. W przedmiotowej sprawie z wnioskiem o interpretację wystąpiła spółka, która nabywa różnego rodzaju usługi od przedsiębiorców niemających siedziby oraz rezydencji podatkowej na terytorium Polski. Ze względu na ogromną liczbę podmiotów korzystających z ich usług, kontrahenci spółki zdecydowali się na udostępnianie certyfikatów rezydencji na swoich stronach internetowych w formie plików pdf lub jpg. Zdaniem fiskusa takie dokumenty nie mogą zostać uznane za certyfikaty rezydencji. WSA w Szczecinie uwzględnił jednak skargę spółki na przedmiotową interpretację. Zdaniem sądu nie ma podstaw do kwestionowania ważności certyfikatu rezydencji, gdy zgodnie z prawem obowiązującym w danym państwie istnieje możliwość uzyskania go zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej.
Liczy się moment udzielenia pożyczki, a nie jej spłaty
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-02-26
Mariusz Szulc
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 lutego 2018 r. (sygn. 0115-KDIT2-3.4010.380.2017.1.JG) w przypadku udzielenia pożyczki podmiotowi powiązanemu przed 2017 r. nie ma obowiązku ujmowania tej pożyczki w dokumentacji za 2017 r. Od zeszłego roku transakcje, które mają istotny wpływ na dochód lub stratę podatnika rodzą obowiązek sporządzenia dokumentacji cen transferowych. Należy przy tym pamiętać, że obowiązek ten dotyczy tylko tych podatników, których przychody lub koszty w roku poprzednim przekroczyły 2 mln euro. W przedstawionym stanie faktycznym spółka posiadała pożyczki udzielone w 2013 r. Przedstawiając swoje stanowisko spółka stwierdziła, iż nie ma ona obowiązku uwzględniać tych transakcji w dokumentacji za 2017 r. gdyż odsetki nie przekraczały progu i tym samym nie miały istotnego wpływu na dochód lub stratę spółki, jednakże gdyby wartość ich była wyższa obowiązek, według spółki, by powstał. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze spółką co do braku obowiązku dokumentacyjnego, przedstawił jednak własną argumentację. Mianowicie dla spółki obowiązek nie powstał, z uwagi na to, że momentem realizacji pożyczki jest moment jej udzielenia tj. 2013 r., a nie spłaty kwoty głównej wraz z odsetkami.
Menedżer się uczy, fiskus chce PIT
Rzeczpospolita, 2018-02-26
Przemysław Wojtasik
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 2018 r. (sygn. akt I SA/Gd 1617/17) menedżer, który w ramach swoich obowiązków dokształca się na koszt zarządzanej przez niego spółki, uzyskuje z tego tytułu przychód, który podlega opodatkowaniu. Sprawa dotyczyła interpretacji indywidualnej, o którą wystąpiła spółka, która zamierzała podpisać umowę z prezesem zarządu. Przedmiotowa umowa zobowiązałaby menedżera do uczestnictwa w szkoleniach, seminariach i konferencjach, związanych z działalnością zarządzanej firmy. Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem spółki, że uczestnictwo w spotkaniach nie jest przychodem dla menedżera, ponieważ jest ono niezbędne do wykonywania zawartej umowy. Rację fiskusowi przyznał również WSA w Gdańsku. Jego zdaniem zdobytą wiedzę menedżer będzie mógł wykorzystać także po odejściu ze spółki, dlatego tez udział w spotkaniach jest dla menedżera ewidentną korzyścią majątkową, podlegającą opodatkowaniu na gruncie PDPF jako przychód z nieodpłatnych świadczeń.
Karta podatkowa nie dla dewelopera
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-02-26
Łukasz Zalewski
Na podstawie orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2018 r. (sygn. akt II FSK 3583/15) budowa i sprzedaż mieszkań nie jest objęta kartą podatkową. W przedstawionym stanie faktycznym podatniczka planowała rozpocząć działalność polegającą na budowie domów oraz ich sprzedaży, a także działalność kosmetyczną. Uznała, że zgodnie z ustawą o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne będzie ona mogła rozliczać się za pomocą karty podatkowej. Stanowisko podatniczki potwierdził w interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w związku z czym (po otrzymaniu decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego) uiszczała w latach 2011-2012 podatek na podstawie karty podatkowej. Jednakże w 2014 r. Minister Finansów zmienił interpretację uznając, że działalność deweloperska nie wchodzi w skład robót budowlanych wymienionych w karcie, ani żadnych innych kategorii opodatkowanych na jej podstawie. Skutkiem tego było uznanie decyzji pozwalającej na rozliczenie w latach 2011-2012 za pomocą karty podatkowej za nieważne. Podatniczka nie zgodziła się z powyższym i wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądy Administracyjnego w Warszawie, który co prawda uchylił decyzję stwierdzającą nieważność, jednakże zgodził się z ministrem w zakresie sposobu wykładni przepisu oraz możliwości zmiany interpretacji. Stanowisko to także potwierdził później w całości Naczelny Sąd Administracyjny.
Jak deweloper powinien ujmować w rozliczeniach wpłaty od klientów
Rzeczpospolita, 2018-02-26
Patrycja Jefimiuk, Maciej Krokosiński
Eksperci TPA Poland – Patrycja Jefimiuk i Maciej Krokosiński w swoim artykule odpowiadają na pytanie, czy księgowym lub podatkowym kosztem dewelopera są wpłaty dokonywane w ramach zobowiązań wynikających z umowy przedwstępnej. Eksperci wyjaśniają, że w ujęciu rachunkowym takie wpłaty są traktowane jako przychód przyszłych okresów, a samo rozpoznanie przychodu nastąpi w momencie podpisania umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego. Z podatkowego punktu widzenia wpłaty dokonywane zgodnie z umową przedwstępną powinny być traktowane na gruncie PDOP jako zaliczki, które nie powodują powstania przychodu dla dewelopera. Jednocześnie wpłaty te powinny zostać zakwalifikowane jako zaliczki również na gruncie ustawy o VAT, jednak zgodnie z korzystnymi interpretacjami organów podatkowych, obowiązek podatkowy w VAT powstanie dopiero w momencie wypłaty środków z rachunku powierniczego.
Interpretacja to nie pułapka
Rzeczpospolita, 2018-02-27
Monika Pogroszewska
W wyroku z dnia 20 lutego 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1896/17) orzekł, iż organ podatkowy nie może zakwestionować zwrotu podatku od nabycia nieruchomości komercyjnej, jeżeli podatnik jest w posiadaniu interpretacji indywidualnej. Sprawa dotyczyła spółki zamierzającej nabyć składniki majątkowe, składające się z budynków oraz gruntów. W związku z wątpliwościami czy spółka będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego, podatnik wystąpił z wnioskiem o interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, iż dostawa budynków będzie opodatkowana stawką 23 proc. VAT. Po transakcji, spółka wystąpiła o zwrot VAT, jednakże w trakcie postępowania podatkowego organy uznały transakcję za nabycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, przecząc ochronie wynikającej z interpretacji. Skargę spółki uwzględnił WSA w Warszawie. Sąd zwrócił uwagę, iż ochrona wynikająca z interpretacji indywidualnej powinna obejmować również ochronę podatnika przed ewentualną odmową zwrotu VAT naliczonego.
Gdy decyzja ląduje w kosztu, fiskus traci przewagę czasową
Rzeczpospolita, 2018-02-27
Aleksandra Tarka
W dniu 26 lutego 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 5/17) podjął uchwałę, z której wynika iż uchylenie decyzji ostatecznej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania unicestwia negatywny skutek zastosowania środka egzekucyjnego. Sprawa dotyczyła sporu podatniczki z fiskusem o przedawnienie zobowiązania. Zdaniem podatniczki skutki prawne, wynikające z zastosowania do niej środka egzekucyjnego, zostały zniweczone poprzez uchylenie decyzji wymiarowej, która była podstawą do wystawienia tytułu wykonawczego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie nie podzielił jednak stanowiska podatniczki. Sprawa trafiła do NSA, który postanowił rozpatrzyć ją w poszerzonym składzie. Zdaniem sądu przyjęcie, że skutek w postaci przerwy biegu terminu przedawnienia zostaje unicestwiony wyłącznie w wyniku umorzenia egzekucji, natomiast nie prowadzi do tego uchylenie decyzji ostatecznej będącej podstawą do jej prowadzenia, oznaczałoby niedopuszczalne prawem zróżnicowanie podatników na podstawie kryterium majątkowego.
Skarbówka zaręcza, że nie ma CIT od wkładów pieniężnych
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-02-28
Agnieszka Pokojska
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 lutego 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.425.2017.1.PH) na podstawie przepisów Ustawy o PDOP w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. wniesienie wkładu pieniężnego do spółki kapitałowej w dalszym ciągu nie rodzi obowiązku uiszczenia PDOP. W przedstawionym stanie faktycznym, spółki chcąc dokonać realizacji inwestycji planują powołać dwie nowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i dokonać na ich rzecz wkładu gotówkowego. Wątpliwość wnioskodawcy co do obowiązku zapłacenia podatku od wniesionych wkładów powstała z powodu wykreślenia w procesie zmian części przepisu art. 12 ust. 1 pkt 7 (dotyczącego obowiązku opodatkowania wkładów) mówiącej o takim obowiązku wyłącznie w przypadku wkładów niepieniężnych. Jednakże Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej poinformował, iż zmiana miała jedynie charakter redakcyjny co ma swoje potwierdzenie w uzasadnieniu. Organ także wyjaśnił, iż celem niniejszego przepisu w obecnym brzmieniu jest jedynie opodatkowanie powstałego dochodu przy wniesieniu wkładu niepieniężnego. Stanowisko to ma także wkrótce potwierdzić nowelizacja powyższej ustawy, bowiem 22 lutego 2018 r. do Sejmu wpłynął projekt, który precyzuje powyższą kwestię.
Ograniczanie strat jest uzasadnione
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-03-01
Patrycja Dudek
–
Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 28 lutego 2018 r. (sygn. akt II FSK 374/16) orzekł, iż uzasadnienie biznesowe pozwala na rozpoznanie jako kosztu odszkodowania należnego za rozwiązanie umowy zawartej z kontrahentem. W przedstawionym stanie faktycznym, spółka działająca w branży samochodowej z uwagi na fakt przejęcia innej firmy oraz decyzji o zmianie sieci dystrybucji oraz warsztatów uznała za nieopłacalne prowadzenie dalszych transakcji z obecnymi kontrahentami i tym samym zdecydowała się rozwiązać zawarte umowy. Skutkiem powyższych działań było powstanie obowiązku uiszczenia odszkodowań co z kolei, w ocenie spółki, pozwoliło uniknąć wysoce kosztownych sporów w sądzie. Według organu podatkowego spółka nie mogła opłaconych odszkodowań uznać za koszty uzyskania przychodu, gdyż nie służą osiągnięciu lub zabezpieczeniu źródła przychodu. Z założeniem organu nie zgodziły się Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oraz Naczelny Sąd Administracyjny zgodnie twierdząc, iż poprawnie jest wliczenie do kosztów uzyskania przychodów wypłacone odszkodowania i kary umowne. Sąd zwrócił uwagę, iż wykształciła się w tym zakresie linia orzecznicza, pozwalająca na zaliczanie odszkodowań do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli służą minimalizacji strat z działalności spółki.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2018 r. (sygn. akt II FSK 3565/15)
W kontekście art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a u.p.o.l. w sytuacji wydzierżawienia lub wynajęcia rzeczy będącej w trwałym zarządzie, podatnikiem podatku od nieruchomości będzie dzierżawca (najemca) jako posiadacz zależny nieruchomości na podstawie umowy zawartej z właścicielem w rozumieniu tego przepisu.
Wyrok NSA z dnia 7 lutego 2018 r. (sygn. akt II FSK 128/16)
Nabywanie praw udziałowych przez zagraniczne instytucje wspólnego finansowania w spółkach osobowych mających siedzibę w Polsce (jawnych i komandytowych) i uzyskiwanie z tego tytułu przychodów, wykracza poza zakres działalności instytucji wspólnego finansowania określony w art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.), i w efekcie nie podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w ww. przepisie.