Przegląd podatkowy (27 lutego – 3 marca 2017 r.)

Przegląd prasowych informacji podatkowych

Nie każdy menedżer jest podatnikiem VAT

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-02-27
Patrycja Dudek

Zgodnie z orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lutego 2017 r. (sygn. akt I FSK 1014/15), menedżer, który nie ponosi ekonomicznego ryzyka działalności ani odpowiedzialności wobec osób trzecich, nie świadczy dla spółki usług zarządczych jako podatnik VAT. Wyrok zapadł w sprawie firmy, która pomniejszała VAT należny o wartość podatku naliczonego z tytułu faktur za usługi świadczone przez prezesa zarządu. Naczelnik Urzędu Skarbowego zakwestionował prawo spółki do odliczenia VAT. Organ uznał, że prezes, świadcząc usługi zarządcze, nie działał jako niezależny przedsiębiorca. Spółka argumentowała, że spełniony został warunek ponoszenia przez prezesa ryzyka ekonomicznego, o czym świadczył fakt, iż część jego wynagrodzenia zależała od wyników finansowych spółki, a także jego samodzielny charakter pracy. W opinii organu jednak, popartej analizą umowy menedżerskiej, dokument ten nie określał jednoznacznie obowiązków prezesa ani odpowiedzialności względem osób trzecich, a wynagrodzenie było należne nawet za okresy, w których prezes nie świadczył usług na rzecz spółki. Wszelką odpowiedzialnością za działania prezesa obarczona była spółka. Stanowisko organu podzielił zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, jak i NSA. Sądy orzekły jednoznacznie, że prezes nie świadczył usług jako niezależny przedsiębiorca (lecz w ramach działalności wykonywanej osobiście), wobec czego nie był podatnikiem VAT.

Pokrycie kosztów pobytu cudzoziemca w Polsce jest jego przychodem

Rzeczpospolita, 2017-02-27
Eliza Wójcik

Pokrycie przez pracodawcę kosztów legalizacji pobytu pracownika z zagranicy, stanowi przychód pracownika, wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 21 grudnia 2016 r. (sygn. 3063-ILPB1-3.4511.162.2016.1.WS). Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki zatrudniającej cudzoziemców, która gwarantowała im finansowanie kosztów związanych z legalizacją ich pracy i pobytu, a także rejestracją w odpowiednich instytucjach państwowych. Pracodawca zwrócił się do organu podatkowego z pytaniem czy finansowanie powyższych świadczeń prowadzi do powstania przychodu ze stosunku pracy po stronie pracowników. Zdaniem spółki nie miało to miejsca. Organ podatkowy nie zgodził się jednak z opinią spółki, uznał bowiem, że świadczenia otrzymywane przez pracowników nie wynikają z faktu wystąpienia zdarzeń o charakterze nietypowym, które nie stanowiłyby przychodu. Zdarzenia, które miały miejsce były zdaniem organu związane z zakresem zwykłych obowiązków służbowych pracowników. Fiskus zwrócił uwagę na fakt, że żaden przepis nie nakłada na pracodawcę konieczności finansowania przedmiotowych świadczeń. W przypadku ich niedostarczenia przez pracodawcę, pracownik byłby zobowiązany do pokrycia owych wydatków z zasobów własnych, tym samym mając je zagwarantowane otrzymał korzyść majątkową, która stanowi dla niego przychód.

Pięć lat na korektę VAT od inwestycji w obcym środku trwałym

Rzeczpospolita, 2017-02-27
Aleksandra Napiórkowska

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 13 grudnia 2016 r. (sygn. akt I FSK 255/15) orzekł, że korekta podatku naliczonego w związku z wydatkami inwestycyjnymi w obcym środku trwałym, powinna być przeprowadzona w terminie pięcioletnim, niezależnie od tego czy przedmiotem inwestycji jest nieruchomość. Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki, która poniosła wydatki na przystosowanie wynajmowanej nieruchomości do potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z koniecznością korekty podatku naliczonego, spółka zwróciła się do fiskusa z pytaniem, czy wydatki inwestycyjne w obcym środku trwałym mogą zostać skorygowane w okresie dziesięcioletnim. Spółka argumentowała swoje zdanie faktem, że odpisy amortyzacyjne ulepszonego środka trwałego, są realizowane według stawki przeznaczonej dla nieruchomości, tym samym korekta podatku naliczonego powinna być przeprowadzona w oparciu o ten sam klucz. Organ podatkowy nie zgodził się ze zdaniem spółki stwierdzając, że korektę należy przeprowadzić w okresie pięcioletnim. Fiskus uznał bowiem, że inwestycja w obcym środku trwałym jest odrębnym od nieruchomości środkiem trwałym. Sprawa ostatecznie trafiła do NSA, który zgodził się z argumentacją organu uznając, że korekty dokonywane w terminie pięcioletnim są powszechnie obowiązującą zasadą, od której występuje wyjątek dotyczący nieruchomości i praw wieczystego użytkowania. Wyjątek ten należy interpretować ściśle, dlatego też inwestycja w obcym środku trwałym jako niewymieniona wprost w ustawie nie może skorzystać z uprawnienia do korekty podatku naliczonego przez okres 10 lat.

Płatność za granicę także przelewem

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-02-27
Agnieszka Pokojska

Polski przedsiębiorca, dokonujący płatności o wartości powyżej 15 tysięcy złotych na rzecz zagranicznego kontrahenta, powinien rozliczać je bezgotówkowo, aby zapłacone kwoty mogły stanowić koszty uzyskania przychodów. Tak wynika z odpowiedzi wiceministra finansów z dnia 8 lutego 2017 r. na interpelację poselską nr DD6.054.4.2017. Obowiązek taki wynika z nowelizacji przepisów podatkowych, jaka weszła w życie z początkiem 2017 roku. Zgodnie z nowymi regulacjami, dla zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu niezbędne jest regulowanie płatności o wartości wyższej niż 15 tysięcy złotych za pośrednictwem rachunku płatniczego. Wątpliwości dotyczyły rozliczeń z kontrahentami zagranicznymi. Zdaniem posła to ograniczenie nie dotyczy kontrahentów spoza Polski, gdyż ustawa o swobodzie działalności gospodarczej (określająca limit płatności gotówkowych) nie definiuje pojęcia ani nie określa statusu podmiotów zagranicznych. Odmiennego zdania był wiceminister finansów Paweł Gruza, twierdząc, że definicja przedsiębiorcy z powyższej ustawy jest na tyle szeroka, że obejmuje również firmy zagraniczne.

Spółki osobowe mogą korzystniej opodatkować budowle

Dziennik Gazeta Prawna, 2017-02-28
Łukasz Zalewski

W wyroku z 15 lutego 2017 r. (sygn. akt I SA/Bd 810/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy stwierdził, że podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości budowli, nie podlegających amortyzacji, może być ich wartość rynkowa. W analizowanej sprawie, spółka komandytowa posiadała kilka budowli, od których odpisów amortyzacyjnych dokonywali wspólnicy jako podatnicy podatku dochodowego. Istota sporu dotyczyła podstawy opodatkowania budowli, jaka powinna być przyjęta dla potrzeb obliczenia podatku od nieruchomości. Zdaniem spółki, z uwagi na fakt, że nie dokonuje ona odpisów amortyzacyjnych, budowle powinny zostać opodatkowane od ich wartości rynkowej. Organ twierdził jednak, że podatek od nieruchomości powinien zostać naliczony od wartości początkowej przyjętej przez wspólników. Odmienne stanowisko zaprezentował WSA, który przyznał rację podatnikowi. Sąd zwrócił uwagę na to, że skoro odpisów amortyzacyjnych od budowli dokonują wspólnicy, dla potrzeb podatku od nieruchomości regulowanego przez spółkę należy przyjąć wartość rynkową budowli.

Racjonalne wycofanie się z najmu nie pozbawia kosztów

Rzeczpospolita, 2017-03-01
Aleksandra Tarka

Wartość kary umownej związanej z rozwiązaniem umowy najmu może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, jeśli rezygnacja z posiadania nieruchomości jest uzasadniona ekonomicznie. Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 12 stycznia 2017 r. (sygn. akt I SA/Gl 1078/16). Przedmiotowa sprawa dotyczyła przedsiębiorstwa zajmującego się sprzedażą artykułów spożywczych w ramach sieci sklepów. Spółka dbając o rozwój działalności, zdecydowała się oddać do użytku nowoczesny lokal handlowy w pobliżu starego sklepu sieci. Ze względu na to, że nowy budynek sklepu był oddalony od starego o zaledwie kilkanaście metrów, spółka zaprzestała prowadzenia sprzedaży w starym budynku i wykorzystywała go jako magazyn. W związku z tym przedsiębiorstwo powzięło plany likwidacji sklepu w starej lokalizacji i rozwiązanie umowy najmu. Spółka zwróciła się do fiskusa z pytaniem, czy kara umowna jaką byłaby zobowiązana zapłacić wynajmującemu może zostać przez nią uznana za koszt uzyskania przychodu. Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem spółki, stwierdzając, że przedmiotowy wydatek nie jest związany z osiągnięciem przychodu, zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła. Z decyzją organu podatkowego nie zgodził się jednak WSA w Gliwicach, orzekając, że poniesiony wydatek jest racjonalny z punktu widzenia osiągania przychodu spółki. Sąd stwierdził, że kwota zaoszczędzona na braku konieczności uiszczania czynszu, uzasadnia jednorazowy wydatek związany z karą umowną.

Opłata dealera za kredyt jednak bez VAT

Rzeczpospolita, 2017-03-02
Mateusz Maj

Umowa zawarta pomiędzy bankiem a dealerem samochodowym dotycząca udzielania kredytów osobom trzecim, podlega zwolnieniu z VAT jako usługa finansowa, uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 1 marca 2017 r. (sygn. akt I FSK 1492/15). Przedmiotowa sprawa dotyczyła usługi, którą bank chciał wprowadzić na rynek we współpracy ze sprzedawcami pojazdów. Dzięki usłudze osoby kupujące samochody miałyby zapewnione preferencyjne warunki kredytowania, w związku z ponoszeniem przez sprzedających części opłat związanych z kredytem. Dealerzy samochodowi, dzięki współpracy z bankiem osiągnęliby korzyści z tytułu zwiększenia skali działalności. Sporna kwestia dotyczyła wątpliwości, czy środki pieniężne otrzymywane przez bank od dealerów powinny być opodatkowane VAT. Fiskus twierdził, że umowa pomiędzy bankiem, a sprzedawcą samochodowym, nie korzysta ze zwolnienia z VAT dla usług finansowych, gdyż usługa kredytowa jest świadczona przez bank na rzecz klienta, nie zaś na rzecz dealera. Ze stanowiskiem organu zgodził się również WSA w Warszawie. Odmienne zdanie zaprezentował NSA, orzekając, że z punktu widzenia banku, wykonuje on jedno świadczenie udzielenia kredytu, które korzysta ze zwolnienia z VAT. Zdaniem sądu w przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia fakt, że sprzedawca uczestniczy w transakcji realizując swoje cele.

Przegląd orzecznictwa:

Wyrok NSA z 16 lutego 2017 r. (sygn. akt II FSK 3030/16)

Wniesienie powództwa w trybie art. 1891 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 101 ze zm.) w innej sprawie podatkowej przez inne organy podatkowe niż beneficjent podatku od nieruchomości nie stanowi przesłanki zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.); orzeczenia zapadłe w postępowaniach wszczętych przez inne organy podatkowe, pomimo tożsamości przedmiotowej, nie będą korzystały z rozszerzonej prawomocności i nie będą wiążące dla organu podatkowego rozstrzygającego w innej sprawie.

Wyrok NSA z 20 stycznia 2017 r. (sygn. akt II FSK 3637/14)

Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.f. nie obejmuje swym zakresem przychodu z tytułu odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c) u.p.d.o.f.