Przegląd prasowych informacji podatkowych
Jaki koszt przy zbyciu przedmiotu aportu do spółki przekształcanej
Rzeczpospolita, 2017-11-06
Cezary Klepacki
W dniu 30 sierpnia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (sygn. akt I SA/Po 231/17) orzekł, iż kosztem uzyskania przychodu przy zbyciu przez przekształconą spółkę z o.o. udziałów będących uprzednio przedmiotem aportu do przekształcanej spółki jawnej jest wartość nominalna udziałów w spółce zależnej z dnia ustania bytu prawnego spółki jawnej. Sprawa dotyczyła spółki z o.o., której wspólnicy przed przekształceniem ze spółki jawnej wnieśli wkład niepieniężny w formie udziałów w spółce zależnej. Poprzez wniesienie aportu wartość wkładów wspólników spółki jawnej została powiększona o udziały w spółce zależnej. Spółka zwróciła się do organu z zapytaniem o prawidłowy sposób kalkulacji KUP z tytułu zbycia posiadanych udziałów w spółce zależnej, jej zdaniem jest to wartość nominalna udziałów w spółce zależnej równa kwocie, o którą zwiększyła się wartość wkładów wspólników w spółce jawnej po wniesieniu aportu. Organ nie przyznał racji wnioskodawcy, tłumacząc iż będzie to wartość historyczna równa kwocie wydatków poniesionych na objęcie udziałów w spółce zależnej. Sprawę rozstrzygnął WSA w Poznaniu, uznając wartość wydatków poniesionych przez wspólników na pokrycie wkładu niepieniężnego do spółki jawnej za nieistotną. Zdaniem sądu w momencie sprzedaży udziałów w sp. z o.o. spółka jawna nie istniała, zatem ważna jest wartość majątku spółki jawnej z chwili przekształcenia.
Spłata zaległych składek ZUS nie zawsze jest kosztem
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-11-06
Mariusz Szulc
Zgodnie z interpretacją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 października 2017 r. (sygn. 0115-KDIT2-3.4010.181.2017.1.KP) zapłata po terminie przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne w części przypadającej na niego samego, jak i pracownika nie będzie uprawniała go do rozpoznania całej kwoty w kosztach uzyskania przychodu. W przedmiotowej sprawie spółka była zdania, że zapłata zaległych składek w części przypadającej na pracownika, jako koszt bezpośrednio związany z zachowaniem źródła przychodu, powinna być zaliczana do kosztów podatkowych. Innego zdania był Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, zaznaczając, że o ile zapłata składek w części przypadającej na pracodawcę będzie koszem uzyskania przychodu, o tyle takim kosztem nie może być zapłata w zamian za pracownika, gdyż wydatek taki nie ma związku z przychodem, a spółka nie ma obowiązku go ponosić. Co więcej, zdaniem Dyrektora taka zapłata stanowi podlegający opodatkowaniu przychód dla pracownika ze stosunku pracy (lub innych źródeł w przypadku byłych pracowników).
Fiskus nie wrzuci wszystkich wydatków do jednego worka
Rzeczpospolita, 2017-11-06
Aleksandra Tarka
W dniu 27 października 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II FSK 2704/15) orzekł, iż w ramach jednej inwestycji można wydzielić prace remontowe oraz adaptacyjne. Sprawa dotyczyła zastrzeżeń fiskusa do rozliczenia rocznego CIT spółki. W 2012 r. podatniczka, zgodnie z oświadczeniem inspektora budowlanego, do kosztów uzyskania przychodów zaliczyła 360 tys. zł, uznanych za prace remontowe biurowca, podczas gdy cała faktura opiewała na kwotę 1,1 mln netto. W opinii fiskusa za ulepszenie środka trwałego należało uznać zarówno prace adaptacyjne jak i prace remontowe, które tym samym podlegają amortyzacji i nie mogą zostać uznane jednorazowo za koszt podatkowy. Podatniczka wskazywała, że dla kosztów podatkowych nie ma znaczenia czy prace adaptacyjne zostały wykonane wraz z pracami remontowymi w ramach jednej czy dwóch odrębnych inwestycji. Ze stanowiskiem podatniczki zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu. Rację podatniczce przyznał również NSA. Jego zdaniem w ramach jednej inwestycji mogą wystąpić zarówno prace remontowe jak i adaptacyjne.
Oddział ma prawo posługiwać się NIP nadanym zagranicznemu przedsiębiorcy
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-11-06
Jolanta Rajewska
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 18 października 2017 r. (sygn. akt I SA/Łd 644/17) stwierdził, że oddział zagranicznej spółki nie jest zobligowany do używania indywidualnego NIP, w przypadku gdy nie występuje w roli podatnika, a jedynie płatnika PDOF i składek. Sprawa dotyczyła zagranicznej spółki, która dokonała rejestracji i uzyskała NIP, a następnie utworzyła w Polsce oddział, któremu nadany został niezależny numer. Zgodnie ze stanowiskiem oddziału, jako podmiot nieposiadający podmiotowości prawnej, niebędący podatnikiem, a jedynie płatnikiem powinien on móc posługiwać się NIP zagranicznej spółki. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach był innego zdania twierdząc, że jako płatnik zobligowany był do posiadania indywidualnego NIP. Stanowiska tego nie zaakceptował WSA podkreślając, że zgodnie z przepisami niezależnie od liczby przedsiębiorstw zgłoszenie identyfikacyjne dokonywane jest jeden raz. W konsekwencji, jeżeli oddział nie jest podatnikiem będzie uprawniony do używania numeru zagranicznej spółki.
Zagraniczny sprzedawca spyta polską firmę o unijny VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-11-06
Mariusz Szulc
Jak wynika z interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 października 2017 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.433.2017.1.KT) zagraniczna firma jest zobligowana do weryfikacji obowiązku rejestracji polskiego podmiotu jako podatnika VAT-UE. Z wnioskiem wystąpiła czeska spółka, która planowała rozpocząć sprzedaż wysyłkową części samochodowych do polskich odbiorców będących osobami fizycznymi i przedsiębiorcami. Sporna kwestia dotyczyła obowiązku zbierania przez tą spółkę informacji od swoich klientów, czy w danym roku przekroczyli limitu zakupów dla sprzedaży wysyłkowej (50 tys. zł) i w konsekwencji czy podlegają rejestracji jako podatnicy VAT-UE. Zdaniem fiskusa spółka zobligowana jest do pozyskiwana takich informacji i prawidłowego rozliczania transakcji, jako sprzedaży wysyłkowej – w przypadku nieprzekroczenia limitu lub jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku przekroczenia limitu przez kontrahenta i jego rejestracji na VAT-UE.
Urząd nie ma dekady na weryfikację strat w firmie
Rzeczpospolita, 2017-11-07
Aleksandra Tarka
W dniu 6 listopada 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów wydał uchwałę (sygn. akt II FPS 3/17) w której rozstrzygnął, iż po upływie terminu przedawnienia za okres, w którym podatnik poniósł i wykazał stratę, organ nie może podważać jej wysokości ani prowadzić w tym zakresie postępowania. Sprawa dotyczyła spółki, która w 2007 r. wykazała 4 mln zł straty. Pod koniec marca 2013 r. fiskus wydaną decyzją zmniejszył stratę do 830 tys. zł i w odpowiedzi na złożone przez podatnika odwołanie, zdążył wydać decyzję w drugiej instancji. Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd uchylił decyzję fiskusa, natomiast uznał, że strata nie ulega przedawnieniu w ten sam sposób co zobowiązanie podatkowe. Jego zdaniem okres przedawnienia jest powiązany z ostatnim rokiem rozliczania straty. Tym samym organ zyskuje prawo do kwestionowania straty przez ponad dekadę. Uzasadnienie WSA zostało podważone przez NSA, który postanowił rozstrzygnąć tę sprawę w poszerzonym składzie. Sąd orzekł, iż strata nie jest zobowiązaniem podatkowym, zatem wraz z momentem przedawnienia głównego zobowiązania przedawniają się powiązane z nim elementy. Tym samym NSA ograniczył okres weryfikacji straty w CIT przez urzędników do 5 lat od końca roku w którym została ona wykazana.
Fiskus łagodnieje w sprawie ulgi na B+R
Dziennik Gazeta Prawna, 2017-11-08
Agnieszka Pokojska
Organy podatkowe zmieniają podejście do możliwości odliczenia wynagrodzeń pracowników w ramach ulgi B+R i nie wymagają stosownych zapisów w umowach o pracę. Wcześniejsza interpretacja była wynikiem nieprecyzyjnych przepisów ustaw o PDOP i PDOF. Powyższy pogląd podważony został przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który w dniu 19 września 2017 r. opublikował interpretację zmieniającą (sygn. DPP7.8221.47.2017.MNX) w której stwierdził, że przepisy nie obligują do ujmowania specjalnych zapisów w umowach pracowników lub ewidencjonowania czasu ich pracy, lecz jedynie do wyodrębniania ogólnych kosztów działalności B+R w księgach jednostki. W związku z powyższym kluczowe znaczenie mają faktycznie wykonywane przez pracowników zadania.
Standardy światowe nie przesuną daniny
Rzeczpospolita, 2017-11-10
Aleksandra Tarka
W dniu 8 listopada 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt I FSK 2239/15) orzekł, iż moment wystawienia przejściowego świadectwa płatności nie jest równoważny z momentem powstania obowiązku podatkowego w VAT dla usługi budowlanej. Sprawa dotyczyła spółki zajmującej się robotami budowlanymi oraz budowlano-montażowymi, która realizuje kontrakty współfinansowane ze środków Unii Europejskiej. Fiskus uważał, że istotnym dla momentu powstania obowiązku jest wyłącznie dzień wykonania usługi, zatem protokoły zdawczo-odbiorcze będą nieznaczące. Stanowisko fiskusa podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznając moment realizacji usług budowlanych za decydujący o powstaniu obowiązku podatkowego w VAT. Owe stanowisko ostatecznie potwierdził NSA, twierdząc że przejściowe świadectwo płatności wystawione przez inżyniera pozostaje bez wpływu na moment powstania obowiązku podatkowego, który co do zasady powstaje z chwilą wykonania spornych usług.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 28 września 2017 r. (sygn. akt II FSK 2362/15)
Grupa producentów warzyw i owoców działająca w formie spółki z o.o. nie prowadzi działalności rolniczej w rozumieniu art.1a ust.1 pkt 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2014 r. poz.849) w zakresie zakupu płodów rolnych od członków grupy (udziałowców Spółki) i ich odsprzedaży podmiotom zewnętrznym (trzecim).
Wyrok NSA z 9 sierpnia 2017 r. (sygn. akt II FSK 965/17)
Niedopełnienie przez podatnika wyłącznie wymogów formalnych przy ubieganiu się o ustawową tzw. ulgę meldunkową oraz prowadzenie w tej sprawie przez organ podatkowy I instancji postępowania w sposób nie budzący zaufania do tego organu, mieści się w pojęciu „interesu publicznego” o którym mowa w przepisie art. 67a § 1 pkt 3 ordynacji podatkowej. Z kolei zaistnienie przesłanki „interesu publicznego” może stanowić podstawę do zastosowania uznaniowej ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych.