Do stosowania 50-proc. kosztów nie trzeba ewidencji czasu pracy
Rzeczpospolita, 2019-04-01, Aleksandra Gustowska
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 7 lutego 2019 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 422/17 orzekł, że celem zastosowania 50-proc. kosztów uzyskania przychodów dla twórców, płatnik nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji czasu pracy o charakterze twórczym. Z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej wystąpiła spółka, zatrudniająca pracowników na umowę o pracę, którzy tworzą programy i grafikę komputerową. Wątpliwości wnioskodawcy dotyczyły prawa do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu od części wynagrodzeń wypłacanych pracownikom w zamian za stworzenie utworu i przeniesienie praw do niego, a także konieczności prowadzenia ewidencji czasu pracy o charakterze twórczym. Organ podatkowy potwierdził, że spółka ma możliwość zastosowania 50-proc. kosztów uzyskania przychodów, przy czym jest ona zobowiązana do prowadzenia ewidencji, która będzie uwzględniać czas i zakres pracy twórczej. Spór sądowy w sprawie został zakończony wyrokiem NSA, w którym Sąd stwierdził, że nie ma regulacji prawnych nakładających na pracodawcę obowiązek prowadzenia wspomnianej ewidencji. Stąd też płatnicy muszą być w stanie wykazać, w jaki sposób naliczono koszty uzyskania przychodów, niemniej jednak nie jest konieczne prowadzenie w tym celu konkretnej ewidencji.
Magazynowanie nie tworzy stałego miejsca prowadzenia działalności
Rzeczpospolita, 2019-04-01, Tomasz Dziadura
Zgodnie z interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 marca 2019 r., sygn. 0115-KDIT1-2.4012.8.2019.1.AW, realizacja w Polsce jedynie czynności magazynowania i obróbki towarów nie tworzy dla spółki zagranicznej stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. W przedmiotowej sprawie podmioty z Litwy i Szwecji będą nabywały od kontrahenta zagranicznego towary, które zostaną przetransportowane bezpośrednio do magazynu usługodawcy w Polsce. Polski podmiot będzie świadczył usługi magazynowania i obróbki powierzonych towarów, a następnie wysyłał je na Litwę i do Szwecji. Zagraniczne spółki nie będą wynajmować w Polsce powierzchni lub maszyn, a także nie będą posiadać własnych pracowników, ani nie będą sprawować kontroli nad pracowniami polskiego usługodawcy; ich jedyna obecność w Polsce będzie się wiązała z magazynowaniem i obróbką towarów przez polski podmiot. Dyrektor KIS potwierdził, że sam fakt korzystania z usług polskiej spółki świadczącej usługi magazynowania i obróbki materiału wywożonych następnie do innych państwa Unii Europejskiej nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce dla podmiotów zagranicznych.
Odszkodowanie za mniejsze zakupy to też dochód z SSE
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-01, Patrycja Dudek
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 marca 2019 r. (sygn. akt II FSK 896/17), stwierdził, iż odszkodowanie za zmniejszenie lub anulowanie zamówienia towarów wyprodukowanych w specjalnej strefie ekonomicznej jest zwolnione z CIT. W wyroku była rozpatrywana sprawa spółki zajmującej się produkcją akcesoriów do pojazdów, wobec której jeden z kontrahentów zobowiązał się do wypłaty rekompensaty w przypadku anulowania lub zmniejszenia zamówienia. Zarówno Dyrektor Krajowej Izby Skarbowej, jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny zdecydowali, iż uzyskanej rekompensaty nie można uznać za dochód zwolniony z CIT. Natomiast, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, rekompensata powinna być zakwalifikowana jako dochód z działalności strefowej i objęta zwolnieniem z CIT ze względu na bezpośrednie jej powiązanie z prowadzoną działalnością produkcyjną na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.
Pożyczki dla podmiotów powiązanych są z VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-01, Łukasz Zalewski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 marca 2019 r. (sygn. akt. II SA/Wa 2005/18), uznał, iż czynność udzielania pożyczek przez spółkę innym spółkom z grupy kapitałowej podlega opodatkowaniu VAT. Nie ma znaczenia fakt, iż czynności te nie są wykonywane regularnie. Przedmiotem wyroku była sprawa spółki kapitałowej i udzielaniu przez nią oprocentowanych pożyczek podmiotom powiązanym z grupy kapitałowej. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, iż spółka wykonywała te czynności w ramach działalności gospodarczej – pozyskując środki na ich udzielenie z kapitałów własnych i uzyskując z niej przychody w postaci odsetek. Sędzia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wyjaśnił, iż wykonane przez spółkę czynności charakteryzują się zawodowym udzielaniem pożyczek, pomimo, iż spółka nie jest zakwalifikowana do grupy zawodowych kredytodawców czy pożyczkodawców. Bez znaczenia jest relacja łącząca pożyczkodawcę z pożyczkobiorcami. Sąd zaznaczył jednak, że odmienne podejście zostałoby zastosowane w sytuacji gdyby pożyczka była udzielona osobom fizycznym.
Cesja wierzytelności nie podlega opodatkowaniu
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-02, Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 2166/18), cesja wierzytelności za kwotę niższą niż cena nominalna nie podlega opodatkowaniu VAT. Przedmiotem wyroku była sprawa spółki skupującej wierzytelności wynikające z odszkodowań za opóźnione loty. Nabywane wierzytelności są wymagalne i nieprzedawnione, a ich skup jest po cenie niższej, niż ich wartość nominalna. Wypłata należności poszkodowanym następuje przy podpisaniu umowy lub po upływie określonego czasu wskazanego w umowie. Zdaniem spółki, czynność ta ma charakter nieodpłatny i nie podlega opodatkowaniu VAT. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zakwestionował stanowisko spółki twierdząc, iż różnica między ostateczną ceną zakupu wierzytelności a wartością nominalną stanowi wynagrodzenie dla spółki. Wojewódzki Sąd Administracyjny przychylając się do stanowiska podatnika – uchylił tę interpretację, wyjaśniając przy tym, iż wykonywanie usług nabycia wierzytelności za cenę niższą od ich wartości nominalnej nie jest kwalifikowane jako świadczenie usług odpłatnych.
Decyzja o rozbiórce nie zmienia statusu działki
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-02, Katarzyna Jędrzejewska, Łukasz Zalewski
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 marca 2019 r. (sygn. akt II FSK 820/17) stwierdził, iż za grunt niezabudowany można uznać dopiero działkę, na której w dniu sprzedaży trwają prace rozbiórkowe znajdujących się na niej naniesień. Pozwolenia na rozbiórkę nie jest wystarczającym determinantem do uznania działki za teren niezabudowany. Przedmiotem wyroku była sprawa spółki, która zakupiła grunt z postawionymi na nim budynkami oraz z prawem użytkowania wieczystego. Od przeprowadzonej transakcji został naliczony i pobrany podatek PCC przez notariusza, co spółka kupująca uważała za niesłuszne – wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty i zaliczenie jej na poczet VAT. Przewodnim argumentem przedstawionym przez spółkę było twierdzenie, iż zakupiła teren budowlany niezabudowany, którego dostawa powinna być objęta VAT. Organy skarbowe zanegowały zaprezentowaną przez spółkę interpretację przeprowadzonej transakcji i uznały dostawę zakupionego gruntu wraz z budynkami za zwolnioną z VAT, ale podlegającą podatkowi PCC. Stanowisko organów skarbowych zostało potwierdzone zarówno przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, jak i Naczelny Sąd Administracyjny – twierdzące przy tym, iż spółka dokonała zakupu nieruchomości, a nie tylko samego gruntu. Ponadto – posiadanie pozwolenia na rozbiórkę posadowionych na tym gruncie budynków nie może kwalifikować transakcji, jako zakupu niezabudowanego terenu budowlanego objętego VAT.
Nie tylko skutki zdarzeń losowych są premiowane w CIT
Rzeczpospolita, 2019-04-03, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielopolskim z dnia 6 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Go 545/18, możliwość zaliczenia kary umownej do kosztów podatkowych powinna być każdorazowo oceniana indywidualnie, także z perspektywy racjonalności działań podatnika i związku z przychodem. Z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wystąpiła spółka będąca członkiem konsorcjum, które nie dotrzymało terminów realizacji zadań. Zamawiający wezwał wszystkich członków konsorcjum solidarnie do zapłaty kary umownej. Wątpliwości spółki dotyczyły możliwości uznania kary z tytułu opóźnienia w wykonaniu usług za koszt uzyskania przychodu oraz sposobu jej rozliczenia. Organ podatkowy uznał, że przedmiotowa kara nie może zostać zaliczona do kosztów podatkowych, ponieważ wynika z nienależytego wywiązania się z umowy z zamawiającym. Spółka zaskarżyła interpretację do WSA w Gorzowie Wielkopolskim argumentując, że zapłacenie kary umownej było ekonomicznie uzasadnione, a jej wysokość była wynikiem mediacji. Sąd uwzględnił skargę spółki, zarzucając Dyrektorowi KIS niedokonanie wystarczającej analizy stanu faktycznego. Konieczność poniesienia wydatku nie była wynikiem zaniedbań czy braku należytej staranności spółki, a zapłata kary pozwoli konsorcjum na kontynuowanie współpracy z zamawiającym. W ocenie sądu kara została poniesiona w celu uzyskania przychodów wobec czego może zostać zaliczona do kosztów podatkowych.
Wydatki na usługi szkoleniowe bez limitu w kosztach
Rzeczpospolita, 2019-04-03, Artur Hołubczuk
Zgodnie z interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 stycznia 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.568.2018.1.AR, koszty ponoszone z tytułu nabycia usług szkoleniowych od podmiotu powiązanego podlegają możliwości nielimitowanego odliczenia od przychodów. Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej został złożony przez spółkę, której pracownicy mieli uczestniczyć w wydarzeniach o charakterze edukacyjnym i szkoleniowym, organizowanych przez podmiot należący do struktury tej samej grupy kapitałowej. Wnioskodawca zaznaczył również, że jest wspólnikiem innej spółki osobowej, która także zamierza korzystać z usług szkoleniowych świadczonych przez tę powiązaną spółkę. Na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wnioskodawca uznał, że przedsięwzięcia szkoleniowe nie należą do katalogu usług niematerialnych świadczonych przez podmioty powiązane, których koszty nabycia podlegają ograniczonemu zaliczeniu do kosztów podatkowych. Argumentem przemawiającym na rzecz tego stanowiska było wskazanie odmiennych cech świadczenia usług szkoleniowych w porównaniu z charakterystyką wymienionych w ustawie usług doradczych lub zarządzania. Dyrektor KIS potwierdził słuszność interpretacji wnioskodawcy.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 26 lutego 2019 r. (sygn. akt I FSK 45/17)
Art. 89a ust. 4 u.p.t.u. (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r.) należy rozumieć w ten sposób, że – mając na uwadze zasady proporcjonalności i neutralności VAT – w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty w formie tzw. ulgi na złe długi, należność zastała zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została zbyta – z uwzględnieniem proporcji, w jakiej otrzymana z tytułu sprzedaży kwota ma się do kwoty dokonanej korekty.
Wyrok NSA z dnia 19 marca 2019 r. (sygn. akt II FSK 685/17)
Wartość niepodzielonych zysków w spółce – w przypadku przekształcenia spółki w spółkę niebędącą osobą prawną, o którym stanowi art. 24 ust. 5 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), obejmuje także zyski wypracowane do dnia przekształcenia, które nie zostały rozdysponowane przez wspólników na mocy uchwały o podziale zysku, o której stanowi art. 231 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577 ze zm.).