Jak ustalić przychód z nieodpłatnego poręczenia spłaty kredytu
Rzeczpospolita, 2020-03-02, Natalia Lewandowska
Dla ustalenia wartości przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania poręczenia kredytu bankowego, istotna jest wysokość zabezpieczenia, a nie liczba podmiotów, które zostały solidarnie zobowiązane na podstawie odrębnych umów poręczenia. Tak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 grudnia 2019 roku, sygn. akt II FSK 19/18. Sprawa dotyczyła spółki, która celem uzyskania zabezpieczenia spłaty kredytu inwestycyjnego otrzymała poręczenie od kilku osób fizycznych. Odrębnie zawarte umowy poręczenia stanowiły o solidarnej odpowiedzialności poręczycieli. Wątpliwości podatnika dotyczyły sposobu ustalenia przychodu tytułem nieodpłatnie uzyskanego poręczenia. W ocenie spółki, podstawą kalkulacji powinna być wartość zabezpieczenia oraz najniższa wartość rynkowego wynagrodzenia instytucji zapewniających usługi poręczenia. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie zgodził się z takim stanowiskiem. Zdaniem organu podatkowego, z uwagi na istnienie kilku umów poręczenia, przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie świadczeń należy obliczyć odrębnie dla każdej z nich. Sądy administracyjne obu instancji przyznały jednak rację podatnikowi. Jak wynika z orzeczenia NSA, istotą otrzymanej korzyści jest możliwość skorzystania z kredytu bankowego, a zatem liczba poręczycieli nie wpływa na wartość uzyskanego przychodu.
Migrująca spółka może nie odzyskać zagranicznej straty
Dziennik Gazeta Prawna, 2020-03-02, Mariusz Szulc
W myśl wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 27 lutego 2020 r. (sygn. C 405/18), podatnik, który przeniósł rezydencję podatkową do innego kraju unijnego, może stracić prawo do odliczenia straty podatkowej z poprzedniego państwa. TSUE orzekł, że takie przepisy ograniczające możliwość rozliczenia powstałej w ten sposób straty nie są sprzeczne z unijną zasadą swobody przedsiębiorczości. Podstawą wydania wyroku była sprawa holenderskiej spółki, która w 2009 r. przeniosła swoją rezydencję podatkową do Czech, jednak siedzibę statutową i wpis do rejestru handlowego zachowała w Amsterdamie. Z tego tytułu podlegała ona ciągle prawu niderlandzkiemu. Po zmianie rezydencji podatkowej spółka holenderska zdecydowała się wystąpić do czeskiego organu podatkowego o zezwolenie na odliczenie w rozliczeniu rocznym straty, którą poniosła kilka lat wcześniej w Holandii. Czeski fiskus odmówił spółce tego przywileju, powołując się na krajowe przepisy, które nie pozwalają na potrącanie strat poniesionych wcześniej za granicą. Najwyższy Sąd Administracyjny, który rozpatrywał sprawę spółki zdecydował się zadać pytanie prejudycjalne do TSUE. Trybunał, udzielając odpowiedzi wyjaśnił, że prawo unijne nie gwarantuje spółce, że przeniesienie siedziby jej faktycznego zarządu do innego państwa będzie dla niej neutralne podatkowo. Zdaniem TSUE przepisy unijne nie zobowiązują krajów członkowskich do uwzględnienia strat powstałych za granicą w okresie przed zmianą rezydencji podatkowej spółek, gdyż kraje te nie miały wtedy odpowiednich kompetencji podatkowych. Oznacza to, że czeski organ podatkowy miał prawo odmówić spółce rozliczenia w Czechach straty, która została poniesiona kilka lat wcześniej w Holandii.
Przekształcona spółka skorzysta ze zwolnienia strefowego
Rzeczpospolita, 2020-03-02, Mariusz Wcisło
Zmiana formy prawnej spółki nie powoduje utraty prawa do korzystania ze zwolnień na prowadzenie działalności na terytorium specjalnej strefy ekonomicznej – takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 16 grudnia 2019 r., nr. 0111-KDIB1-3.4010.367.2019.4.PC. O interpretację indywidualną wystąpiła spółka jawna zajmująca się działalnością produkcyjną na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Spółka korzystała z trzech zezwoleń, a dochody uzyskiwane przez jej wspólników podlegały zwolnieniom przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obecnie wspólnicy planują przekształcenie w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością oraz kontynuację dotychczasowej działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Wnioskodawca pragnął uzyskać potwierdzenie, że dochody uzyskiwane przez spółkę na terenie strefy po planowanym przekształceniu będą podlegać zwolnieniom przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatnik wskazał, że przekształcenie spółki osobowej w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością wiąże się z sukcesją generalną w zakresie praw i obowiązków. Dodatkowo przepisy ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych nie stanowią o tym, że zmiana formy prawnej spółki wiąże się z utratą prawa do korzystania ze zwolnień. Dyrektor KIS zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy i odstąpił od uzasadnienia.
Stałe miejsce także bez ludzi i zaplecza
Dziennik Gazeta Prawna, 2020-03-02, Patrycja Dudek
W wyroku z 26 lutego 2020 r. (sygn. akt I FSK 1313/17) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż zagraniczna spółka, która uszlachetnia produkty, angażując do tego Polaków, musi rozliczyć VAT w Polsce. W wyroku tym rozstrzygano spór o to, czy niemiecka firma posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, co mogłoby konstytuować jej obowiązek podatkowy w VAT na terytorium Polski. W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o interpretację podatkową wskazano, że spółka z Niemiec zawarła z polską firmą produkcyjną umowę kooperacyjną, na bazie której miała dostarczać jej materiały, które polscy pracownicy mieli uszlachetniać. We wniosku spółka wskazała, że nie posiada na terytorium Polski własnego magazynu, placówki, budynku ani urządzeń technicznych niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej. Wszystkie decyzje strategiczne dotyczące spółki zapadają w Niemczech, zaś w Polsce zatrudnia ona tylko jednego pracownika, zajmującego się wyszukiwaniem nowych klientów, analizą rynku oraz reprezentowaniem spółki podczas targów. W takiej sytuacji, zdaniem spółki niemieckiej, nie dochodzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Odmiennego zdania był jednak Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, według którego działalność spółki cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, aby uznać ją za polskiego podatnika VAT. Stanowisko organu zostało potwierdzone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz NSA. W wydanym przez siebie wyroku NSA wskazał, że bez znaczenia jest to, że podmiotem posiadającym powierzchnie magazynowe oraz zasoby ludzkie i techniczne w Polsce jest spółka polska. Istotny jest fakt, że to spółka niemiecka wykorzystuje powierzchnię, sprzęt oraz ludzi, co w konsekwencji prowadzi do powstania jej stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.
Zużycie wody z nielegalnego przyłącza jest opodatkowane VAT
Rzeczpospolita, 2020-03-02, Alicja Ziółek
Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej wyrażonym w interpretacji indywidualnej z 23 stycznia 2020 r., nr. 0112-KDIL1-2.4012.615.2019.2.PM, czynność nielegalnego poboru wody podlega opodatkowaniu VAT jako odpłatne świadczenie usług. W przedmiotowej sprawie o interpretację indywidualną wystąpiła spółka świadcząca usługi w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę. Dostawa wody następuje na podstawie umów, a wysokość opłat jest zależna od zużycia. We wniosku o interpretację podatnik przedstawił sytuację, w której doszłoby do bezumownego korzystania z sieci wodociągowej. W takiej sytuacji spółka naliczałaby wynagrodzenie za koszty dodatkowe i pobór wody, a wysokość opłat byłaby taka sama jak dla podmiotów, z którymi spółka zawarła umowę. Wnioskodawca szukał potwierdzenia, że naliczona opłata jest odszkodowaniem. Z przedstawionym stanowiskiem nie zgodził się Dyrektor KIS uznając, że w zaistniałym stanie faktycznym kwotę należną spółce należy uznać za wynagrodzenie z tytułu dostarczania wody. Jak podkreślił fiskus, w opisanej sprawie istnieje konieczny element wzajemności, który jest wystarczający do uznania, że kwota uiszczona za bezumowne korzystanie jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę. W konsekwencji, kwota otrzymana przez firmę wodociągową w zamian za czynność nielegalnego poboru wody będzie podlegać opodatkowaniu VAT.
AGD i plac parkingowy są z 23-proc. VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2020-03-03, Patrycja Dudek
W wyroku z 26 lutego 2020 r. (sygn. akt I FSK 1383/17) Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że preferencyjna 8% stawka podatku nie znajdzie zastosowania względem dostawy placu parkingowego oraz ruchomych elementów wyposażenia. Sprawa dotyczyła dewelopera, który zamierzał sprzedać nieruchomość drugiemu deweloperowi. Przedmiotem inwestycji miał był w pełni wykończony budynek mieszkalny (pod klucz) wraz z placem parkingowym i miejscami postojowymi. W pomieszczeniach zainstalowano trwałe elementy wyposażenia (np. wanna) oraz wyposażenie ruchome (np. oświetlenie). W ocenie dewelopera, do sprzedaży całej inwestycji zastosowanie powinna znaleźć obniżona 8% stawka VAT. Podatnik argumentował, że sprzedaż mieszkania stanowi dostawę o charakterze kompleksowym, bo wyposażenie oraz plac postojowy pełnią funkcję służebną względem budynku. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał jednak, że 8% stawką może być objęta wyłącznie dostawa budynku zaliczanego do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Z kolei w przypadku dostawy placu parkingowego i wyposażenia zastosowanie powinna znaleźć stawka standardowa 23% VAT. Tego samego zdania były zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, jak też NSA. W wydawanym przez siebie wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że preferencyjna stawka podatku nie została przewidziana dla dostawy elementów znajdujących się poza budynkiem mieszkalnym (parking) oraz ruchomych elementów wyposażenia, które podatnik można zdemontować bez uszkodzenia budynku. W opinii sądu nie jest to świadczenie kompleksowe, ponieważ dostawa nieruchomości obejmuje czynności, które należy traktować jako samodzielne. W efekcie, dostawa placu parkingowego oraz wyposażenia ruchomego powinna być opodatkowana 23 % stawką VAT.
Ważna kontynuacja, a nie kto kontynuuje
Rzeczpospolita, 2020-03-04, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 13 lutego 2020 roku, sygn. akt I Sa/Rz 919/19, w przypadku kwalifikacji sprzedaży określonych składników majątkowych jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa istotna jest przesłanka zachowania ich dotychczasowego przeznaczenia. W przedstawionym wniosku o wydanie interpretacji nakreślono sytuację, w której Spółka dokonała sprzedaży jednej z prowadzonych restauracji na podstawie umowy franczyzy. Przedmiot umowy stanowiło przeniesienie własności gotowego do pracy przedsiębiorstwa na rzecz niepowiązanego podatnika VAT. Nabywca w tym samym dniu dokonał odsprzedaży nabytej restauracji innemu podmiotowi – finalny nabywca kontynuuje działalność gospodarczą prowadzoną przez pierwotnego zbywcę, z wykorzystaniem nabytej części przedsiębiorstwa. Wątpliwości podatnika dotyczyły możliwości kwalifikacji sprzedaży restauracji jako sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, która stanowi czynność wyłączoną z opodatkowania VAT. W ocenie fiskusa, prezentowana sprzedaż restauracji nie została dokonana celem kontynuowania działalności w dotychczasowym zakresie, albowiem nabywca dokonał jej odsprzedaży. Odmienne stanowisko zaprezentował WSA w Rzeszowie. Jak wynika z orzeczenia, istotnym elementem jest dalsze prowadzenie działalności zbywcy przez finalnego nabywcę, który nie zamierza zbyć, podzielić lub zaprzestać wykorzystywania nabytego zespołu składników majątkowych.
Zryczałtowany podatek od odsetek nie może być kosztem
Dziennik Gazeta Prawna, 2020-03-05, Łukasz Zalewski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 27 lutego 2020 r. (sygn. akt III SA/Wa 1754/19) wyjaśnił, że podmiot, który korzystając z możliwości jaką dała nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z 2019 r. zapłacił 3% daninę od odsetek zamiast podatku u źródła nie może zaliczyć zapłaconego podatku do kosztów podatkowych. Sprawa dotyczyła spółki, która zaciągnęła pożyczki od podmiotu, którego właścicielem jest szwedzki bank. Spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej, ponieważ chciała uzyskać potwierdzenie, że wszystkie koszty związane z pozyskaniem pożyczek, ich utrzymaniem oraz spłatą powinny być kosztem podatkowym. Spółka twierdziła, że ww. wydatki będą miały związek z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Odmiennego zdania byli jednak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej oraz WSA w Warszawie. W ich ocenie, jeśli spółka wybierze opodatkowanie odsetek 3% zryczałtowanym podatkiem dochodowym zamiast podatkiem u źródła, to zmieni to jej rolę przy płatności podatku, ponieważ zamiast płatnikiem stanie się podatnikiem. W konsekwencji spółka nie będzie mogła zaliczyć zryczałtowanego 3% podatku od odsetek do kosztów uzyskania przychodów.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z 25 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 232/19)
Brak zaistnienia przesłanki w postaci obiektywnie istniejącej wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, o którym mowa w art. 199a § 3 o.p, uniemożliwia organowi podatkowemu wystąpienie do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia tego stosunku prawnego lub prawa.
Wyrok NSA z 3 września 2019 r. (sygn. akt II FSK 3004/17)
Jeżeli organy podatkowe utwierdzają podatnika w przekonaniu, że przysługuje mu ulga prorodzinna w podatku dochodowym od osób fizycznych, nie kwestionując tego prawa w toku czynności sprawdzających za poprzedni rok podatkowy, a także zwracając nadpłatę podatku wynikającą z deklaracji za kolejny, sporny rok podatkowy, w której w takim samym stanie faktycznym i prawnym ulgę tę podatnik uwzględnił, to art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst. jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), sprzeciwia się późniejszemu wszczęciu postępowania i określeniu w drodze decyzji zobowiązania podatkowego za ten rok bez uwzględnienia ulgi.