Podatek minimalny nie dla deweloperów
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-09-02, Mariusz Szulc
Zgodnie z aktualną linią interpretacyjną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (m.in. interpretacja indywidualna z dnia 16 sierpnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.256.2019.1.JC oraz interpretacja indywidualna z dnia 21 sierpnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.273.2019.1.KK), najem tymczasowy budynku przeznaczonego docelowo do sprzedaży nie podlega opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków, czyli tzw. podatkiem minimalnym. Zdaniem fiskusa, przychody z tytułu najmu środka trwałego, niewprowadzonego do ewidencji, nie będą opodatkowane podatkiem minimalnym niezależnie od okresu jego używania. Zgodnie z interpretacją indywidualną z dnia 16 sierpnia 2019 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.256.2019.1.JC), podatku minimalnego nie muszą też płacić przedsiębiorcy wynajmujący lokale użytkowe. Danina dotyczy jedynie budynków, a zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych budynki i lokale traktowane są odrębnie.
Nowy wspólnik musi amortyzować tak, jak pozostali
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-09-03, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Najwyższego Sądu Administracyjnego z dnia 13 sierpnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 2899/17), ograniczenia w zakresie amortyzacji dotyczą zarówno spółki kapitałowej, jak i po przekształceniu jej w spółkę osobową, jej wspólnika. Spór toczył się o to czy wspólnika wstępującego do podmiotu, na którym ciążą ograniczenia w zakresie amortyzacji, obowiązują tożsame zasady w tym zakresie. Nowy wspólnik uważał, że nie obowiązuje go nałożone na podmiot ograniczenie, ze względu na wcześniejsze przekształcenie w spółkę osobową. Innego zdania był Dyrektor Izby Skarbowej, który uznał, że jeżeli ograniczenia nałożono na spółkę przekształcaną, będą one obowiązywały także nowopowstały podmiot. Stanowisko podatnika poparł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie twierdząc, że ma on prawo w pełni amortyzować koszty podatkowe. Odmiennie jednak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny, w którego ocenie nie można w wyniku następstwa prawnego zyskać więcej praw, niż posiadał poprzednik. Nowy wspólnik powinien zatem amortyzować w taki sam sposób jak pozostali.
Polska ustawa zawęża preferencję
Rzeczpospolita, 2019-09-03, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 1 sierpnia 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 609/19, wyłączenie przez polskiego ustawodawcę usług doradztwa w zakresie zarządzania funduszami inwestycyjnymi z preferencji podatkowej VAT jest niezgodne z prawem unijnym. Sprawa dotyczyła spółki, która świadczy wyspecjalizowane usługi dla funduszy inwestycyjnych oraz podmiotów nimi zarządzających. We wniosku o interpretację indywidualną spółka stwierdziła, że wykonywana przez nią działalność należy do katalogu czynności objętych zwolnieniem VAT w ramach świadczenia usług zarządzania funduszami inwestycyjnymi, alternatywnymi funduszami i zbiorczymi portfelami papierów wartościowych. Z takim stanowiskiem nie zgodził się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. W ocenie organu, charakter świadczonych przez spółkę usług nie zawierał elementu zarządzania portfelami inwestycyjnymi oraz ryzykiem. Dyrektor KIS wskazał, iż wykonywane czynności mają wyłącznie charakter administracyjny, doradczy i konsultacyjny. Sprawa trafiła do WSA w Krakowie, który zaprezentował odmienne od organu stanowisko. Jak wynika z orzeczenia, Dyrektywa VAT nie zawiera regulacji, które wyłączają z preferencji podatkowej usługi doradztwa związane z zarządzaniem funduszami inwestycyjnymi. Zdaniem WSA, polski ustawodawca dokonał nieprawidłowej implementacji Dyrektywy VAT, wykraczając poza jej treść. Skutkiem tego jest możliwość pominięcia przez podatnika przepisu, który został niewłaściwie wprowadzony do krajowego systemu.
Sprzedaż lokali nie służy zawyżaniu kosztów
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-09-03, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 27 sierpnia 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 2004/18), usługi wsparcia sprzedaży nie podlegają limitowaniu kosztów podatkowych z tytułu wydatków na usługi niematerialne. Spółka zwróciła się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z pytaniem o możliwość odliczenia od przychodu wydatków związanych ze wsparciem w procesie sprzedaży lokali. Zdaniem spółki, wydatki ponoszone bezpośrednio w celu wytworzeniu lub nabycia towarów lub usług nie powinny podlegać limitowaniu. Usługi wsparcia sprzedaży zakupione przez spółkę zostały uznane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej za usługi podobne m.in. do usług reklamowych czy doradczych, co powinno skutkować limitowaniem kosztów. Z takim stanowiskiem nie zgodził się jednak WSA, wskazując, że celem wskazanych usług nie jest sztuczne zawyżanie kosztów. Stanowią one jedynie element procesu inwestycyjnego.
Mieszkanie dla członka rodziny bez ulgi
Rzeczpospolita, 2019-09-04, Aleksandra Tarka
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 3 września 2019 r., sygn. akt II FSK 3091/17, orzekł, iż realizacja celów mieszkaniowych osób trzecich nie daje prawa do skorzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych dochodu ze sprzedaży nieruchomości. Sprawa dotyczyła podatnika, który sprzedał mieszkanie w Warszawie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku nabycia. Za pieniądze ze sprzedaży kupił trzy inne lokale – jedno w Warszawie, w którym sam mieszkał i dwa w Katowicach. W jednym z katowickich mieszkań zamierzał pomieszkiwać sam przy wykonywaniu obowiązków udziałowca spółki, drugie przeznaczył dla swojego syna. Oba mieszkania są przejściowo wynajmowane. W wydanej interpretacji indywidualnej organ podatkowy stwierdził, że podatnik może skorzystać z ulgi mieszkaniowej jedynie w odniesieniu do tego mieszkania, w którym faktycznie zamieszkuje. W pozostałych dwóch nie realizuje własnych celów mieszkaniowych. Stanowisko fikusa zostało potwierdzone przez sądy obu instancji. Zdaniem NSA, deklaracja podatnika, że w przyszłości zamieszka on w jednym z katowickich mieszkań to za mało, by skorzystać z ulgi, a realizację własnego celu mieszkaniowego należy badać w momencie zakupu mieszkania. Dodatkowo zwolnienie z opodatkowania nie przysługuje, gdy w zakupionym lokalu zamieszka syn podatnika. NSA podkreślił, że przepis wyraźnie mówi o realizacji własnych celów mieszkaniowych, a nie celów członków rodziny podatnika.
Uczestnictwo w wycieczce nie jest przychodem dla pracownika
Rzeczpospolita, 2019-09-04, Katarzyna Miernik
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 lipca 2019 r., sygn. 0112-KDIL3-1.4011.159.2019.1.IM, udział pracownika w wycieczce zorganizowanej przez pracodawcę nie stanowi dla niego przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. Sprawa dotyczyła spółki, która zorganizowała dla pracowników wyjazd integracyjny. Wycieczkę charakteryzowało dobrowolne uczestnictwo oraz dofinansowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Przedmiot wniosku stanowiły wątpliwości pracodawcy w zakresie powstania przychodu po stronie pracowników z tytułu uczestnictwa w wycieczce i wynikające z tego obowiązki płatnika po stronie spółki. Zdaniem wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie, nie dochodzi do uzyskania przez pracowników korzyści majątkowej. Dyrektor KIS potwierdził stanowisko prezentowane przez pracodawcę, podkreślając, iż celem organizowanych wyjazdów integracyjnych jest budowanie pozytywnej atmosfery wśród pracowników, wzrost efektywności pracy oraz atrakcyjności zatrudnienia. Oznacza to, że organizacja wyjazdu jest zdarzeniem realizującym interesy pracodawcy, a nie pracowników.
Ulga dla należności licencyjnych jest poza zasięgiem państw trzecich
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-09-04, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 2592/18), spółka nie może korzystać ze zwolnienia z podatku u źródła od należności licencyjnych wypłacanych spółce siostrze, jeśli ich jedynym udziałowcem jest firma amerykańska. Z pytaniem do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej zwróciła się polska spółka wypłacająca opłaty licencyjne spółce siostrze ze Szwajcarii. Zdaniem spółki, przepisy unijnej dyrektywy zostały niewłaściwie wdrożone do polskiego systemu prawnego. Jej zdaniem unijne regulacje nie wskazują na wymóg siedziby względem trzeciego udziałowca. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że warunkiem do uzyskania zwolnienia jest posiadanie przez wszystkich udziałowców siedziby lub zarządu na terytorium Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Zdaniem WSA w Warszawie, kluczowe znaczenie ma faktyczny odbiorca dochodu uzyskiwanego z opłat licencyjnych. W przedmiotowej sprawie jest nim firma amerykańska, a więc wymóg konieczny do zwolnienia z WHT nie został spełniony.
Nie można zmienić raz wybranej metody amortyzacji
Rzeczpospolita, 2019-09-05, Monika Pogroszewska
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 sierpnia 2019 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.280.2019.1.PSZ, po rozpoczęciu amortyzacji środka trwałego nie można zmienić wybranej metody amortyzacji. Sprawa dotyczyła podatnika, który w 2014 r. nabył budynki użytkowe na potrzeby prowadzonej działalności. Budynki te od początku amortyzowano metodą liniową według stawki 2,5 proc. rocznie. Od 1 stycznia 2020 r. podatnik zamierza dokonać zmiany dotychczasowej metody amortyzacji i zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, dzięki czemu budynki zostaną szybciej rozliczone w kosztach podatkowych. Dyrektor KIS w wydanej interpretacji nie zgodził się z podatnikiem i przypomniał, że raz wybraną metodę amortyzacji stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego, co oznacza, że podatnik nie ma prawa do zastosowania indywidualnej stawki. Organ przyznał, że przy przyjętej przez podatnika metodzie amortyzacji w odniesieniu do budynków używanych w warunkach złych lub pogorszonych możliwe jest podwyższenie stawek przy zastosowaniu współczynników.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 28 maja 2019 r. (sygn. akt II FSK 1585/17)
Zwrot na rzecz pracowników podatnika wydatków związanych z ich wyjazdem z tytułu pełnienia funkcji w radach nadzorczych zależnych spółek kapitałowych, nie może być uznany za koszt w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.).
Wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2019 r. (sygn. akt II FSK 2423/17)
Jeżeli wniosek interpretacyjny obejmuje przepisy normujące klauzulę przeciwko unikaniu opodatkowania – udzielenie indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, zawierającej ocenę możliwości stosowania i wykładnię przepisów klauzulowych, byłoby niedopuszczalne, wobec czego należy odmówić wszczęcia postępowania o wydanie interpretacji, na podstawie art. 165a § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.).