Czy najem miejsca pod szyld podlega limitowaniu w kosztach
Rzeczpospolita, 2019-12-02, Oliwia Konkel
Pojęcie usług reklamowych powinno być interpetowane szeroko – takie stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 16 września 2019 r., sygn. akt I SA/Gd 1163/19. W przedmiotowej sprawie o interpretację indywidualną zawnioskowała spółdzielnia działająca na podstawie przepisów o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych. Spółdzielnia zawarła generalną umowę najmu rzeczy ruchomych z podmiotem powiązanym. Na podstawie umowy, na elewacji budynku, w którym znajdował się lokal spółdzielni, powieszony został szyld z nazwą, flagą oraz logiem spółdzielni. Opłaty za umieszczenie szyldu ponosiła spółdzielnia. Wnioskując o interpretację, podatnik chciał upewnić się, czy wydatki ponoszone z tytułu łączącej strony umowy najmu rzeczy ruchomych, w tym wypadku szyldu, podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Spółdzielnia zajęła stanowisko, iż najem szyldu nie powinien podlegać limitowaniu, albowiem przedstawia on jedynie logo oraz nazwę kasy oszczędnościowej – nie pełni zaś funkcji reklamowych oraz nie mówi o rodzaju świadczonych przez spółdzielnię usług. Z podatnikiem nie zgodził się organ podatkowy, który podkreślił, że najem szyldu oznacza także świadczenie usługi reklamowej. Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który poparł stanowisko fiskusa. Sąd zaznaczył, że łącząca spółdzielnię z podmiotem powiązanym umowa dotyczyła usług reklamowych, a samo pojęcie reklamy powinno być rozumiane szeroko.
Korekty cen transferowych nie podlegają opodatkowaniu VAT
Rzeczpospolita, 2019-12-02, Ewelina Wilczyńska
Korekta cen transferowych celem wyrównania dochodowości poszczególnych transakcji dokonanych pomiędzy podmiotami powiązanymi nie stanowi przedmiotu opodatkowania VAT, stwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 10 września 2019 r., nr 0115-KDIT1-2.4012.409.2019.1.AW. Prezentowane we wniosku zdarzenie przyszłe dotyczyło spółki należącej do grupy kapitałowej, która dokonuje transakcji z podmiotami powiązanymi. Podstawę kalkulowanego wynagrodzenia należnego z tytułu realizowanych dostaw i usług stanowiły szacunkowe koszty powiększone o narzut zysku. W sytuacji, gdy rentowność wynikająca z realizacji poszczególnych typów transakcji odbiega od ich wyznaczonego poziomu, spółka dokonuje korekty dochodowości. W ocenie spółki, czynność ta pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT i powinna zostać udokumentowana notą księgową. Wyrównanie dochodowości nie wpływa bowiem na wartość podstawy opodatkowania VAT, a także nie posiada charakteru odpłatnego lub wzajemnego. Wynika jedynie z przyjętej polityki cen transferowych oraz przepisów o cenach transferowych. Dyrektor KIS zgodził się ze stanowiskiem prezentowanym przez Wnioskodawcę.
Pierwsza decyzja musi zapaść w ciągu 5 lat
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-02, Magdalena Majkowska
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 listopada 2019 r. (sygn. akt II FSK 35/18) przy ocenie zachowania terminu do wydania decyzji o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej należy wziąć pod uwagę datę wydania decyzji przez organ I instancji. Bez znaczenia dla oceny zachowania terminu pozostaje data wydania decyzji przez organ II instancji jak również data jej doręczenia podatnikowi. Sprawa dotyczyła podatnika, który był członkiem zarządu w spółce kapitałowej. Podatnik kwestionował skuteczność decyzji o odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe firmy. Według podatnika zobowiązanie firmy uległo przedawnieniu, ponieważ rozstrzygnięcie sprawy przez organ II instancji nastąpiło po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym powstała zaległość podatkowa. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oraz NSA przyznały rację organowi podatkowemu. NSA przypomniał, że decyzja o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej za zaległości spółki jest decyzją ustalającą. Liczy się przy tym data jej wydania przez organ podatkowy I instancji, a nie data doręczenia.
Biała lista: kompensaty tak, sankcje nie
Rzeczpospolita, 2019-12-03, Przemysław Wojtasik
Rozliczenia w drodze kompensat nie podlegają ograniczeniom z przepisów regulujących tzw. biała listę podatników VAT – takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 21 listopada 2019 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.380.2019.1.MS. Sprawa dotyczyła spółki działającej na rynku transportowym, która planowała utworzenie sieci sprzedaży biletów uprawniających do podróżowania ich środkami transportu. Bilety miały być rozprowadzane przez pośredników zajmujących się również marketingiem. Za swoje usługi pośrednicy mieli otrzymywać prowizję rozliczaną przez kompensatę. Pośrednicy samodzielnie potrącaliby swoje wynagrodzenie z kwot ze sprzedaży biletów. Spółka chciała potwierdzić, z uwagi na sankcje przewidziane przez przepisy regulujące białą listę podatników VAT, czy prowizje rozliczane w opisany sposób może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Rozliczając się za pomocą kompensaty spółka nie jest bowiem w stanie zweryfikować, czy jej kontrahent jest wpisany na białą listę podatników. Zdaniem podatnika, sankcje za przelew na rachunek spoza białej listy nie dotyczą jednak kompensat. Ze zdaniem spółki zgodził się fiskus, który podkreślił, że prowizja może zostać uznana za koszty uzyskania przychodu. Jak zaznaczył organ podatkowy, przepisy ustawy posługują się pojęciem „płatności”, z którym nie powinno się utożsamiać kompensaty. Przyjęcie, że inne formy regulowania zobowiązań są tożsame z płatnością mogłoby oznaczać zastosowanie wykładni rozszerzającej, a taka sytuacja jest nieuprawniona.
Kredyt na zakup nowej spółki obniża dochód z biznesu
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-03, Patrycja Dudek
Według wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 listopada 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 271/19) odsetki od pożyczki zaciągniętej na zakup akcji lub udziałów innego podmiotu mogą zostać odliczone częściowo od przychodów z zysków kapitałowych oraz od przychodów z działalności operacyjnej na podstawie klucza przychodowego. Spółka we wniosku o interpretację wskazała, że koszty wspólne (odsetki), których nie jest w stanie przypisać do jednego źródła przychodów ma prawo przyporządkować do obu rodzajów działalności. Zdaniem podatnika, zastosowanie znajdzie tzw. klucz przychodowy (wyliczony jako stosunek odpowiednio łącznych przychodów z danego źródła przychodów w ogólnej kwocie przychodów uzyskanych przez spółkę). Spółka uzasadniła taki podział faktem, że zakupuje udziały w innych podmiotach nie tylko w celu uzyskiwania dywidend, ale celem ekspansji i rozpoczęcia sprzedaży na rzecz tych pomiotów. Na taki podział kosztów nie zgodził się jednak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Z kolei WSA w Warszawie potwierdził stanowisko spółki. Zdaniem sądu, zastosowanie przez spółkę klucza przychodowego w celu odpowiedniego zakwalifikowania odsetek do kosztów uzyskania przychodów jest jak najbardziej właściwe.
Nie zawsze ten, kto nie zwróci długu, ma przychód
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-03, Patrycja Dudek
Zgodnie z interpretacją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 listopada 2019 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.415.2019.2.AT) nie ma podatku od niezapłaconych pożyczek pozostałych w spółkach na dzień wykreślenia ich z KRS. Interpretacja dotyczyła spółki, będącej w trakcie postępowania likwidacyjnego. Spółka wskazała, że posiada nieprzedawnione i nieuregulowane zobowiązania, których nie jest w stanie spłacić, zaś wierzyciele ich nie egzekwują. Prawdopodobne jest, że spółka zostanie wykreślona z Krajowego Rejestru Sądowego jeszcze przed zapłaceniem zobowiązań. Zdaniem spółki, nie powinna ona płacić z tego tytułu podatku dochodowego, gdyż brak zapłaty nie jest wynikiem umorzenia zobowiązań. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze spółką. W uzasadnieniu wskazał, że przychód podatkowy powstaje wtedy, gdy do umorzenia dochodzi w drodze nieodpłatnego zwolnienia z długu, na co dłużnik uprzednio wyrazi zgodę. Tym samym wykreślenie spółki z KRS, które będzie zdarzeniem niezależnym od jej woli, nie będzie mogło zostać uznane za zwolnienie z długu, o którym mowa w przepisach kodeksu cywilnego.
Daniny od budynków nie płaci się od lokali
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-04, Agnieszka Pokojska
Podatkiem od przychodów z budynków objęte są wyłącznie wynajmowane (dzierżawione) budynki komercyjne, a nie lokale. Teza ta została potwierdzona przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 25 listopada 2019 r. (sygn. 0111-KDIB1-3.4010.342.2019.2.IZ). Sprawa dotyczyła gminnej spółki, która chciała się upewnić, że lokale własne, będące odrębną własnością, nie podlegają podatkowi od przychodów z budynków. Zdaniem spółki, lokal nie spełnia definicji budynku według prawa budowlanego, więc nie powinien być objęty tym podatkiem. Organ podatkowy uznał stanowisko spółki za prawidłowe.
Ulga na złe długi i brak zapłaty
Rzeczpospolita, 2019-12-04, Paweł Mikuła
Jak wynika z ostatnich orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w zakresie możliwości stosowania przez podatników ulgi na złe długi, obniżenie podstawy opodatkowania VAT jest możliwe, niezależnie od spełnienia dodatkowych warunków ustanowionych w ramach przepisów prawa krajowego, jeżeli jest możliwe wykazanie, że podatnik ostatecznie nie otrzymał należnej płatności za dokonaną transakcję oraz że jej uzyskanie jest najprawdopodobniej niemożliwe. Zgodnie z najnowszymi wyrokami TSUE z dnia 24 października 2019 r., sygn. C-292/19, 3 lipca 2019 r., sygn. C-242/18 oraz 8 maja 2019 r., sygn. C-127/18, podstawowym warunkiem umożliwiającym dokonanie korekty zmniejszającej podstawę opodatkowania VAT jest wykazanie, iż istnieje duże prawdopodobieństwo braku otrzymania należności. Wspomniane wyroki zarysowują jednolitą linię interpretacyjną, która jest korzystna dla podatników. TSUE wskazuje, iż zgodnie z prawem wspólnotowym wystarczającą przesłanką do obniżenia podstawy VAT jest częściowe lub całkowite niewywiązywanie się kontrahenta z płatności. Oznacza to, że wprowadzenie przez państwa członkowskie dodatkowych warunków umożliwiających stosowanie ulgi na złe długi jest co do zasady niezgodne z Dyrektywą VAT. Jak zaznaczono we wskazanych sprawach, odmowa korekty VAT przez organy podatkowe jest możliwa jedynie w sytuacji, gdy weryfikacja faktycznego stanu płatności jest trudna do zrealizowania lub brak zapłaty ma charakter tymczasowy.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 marca 2019 r. (sygn. III SA/Wa 1202/18)
Wynikający z obowiązujących w 2007 i 2008 r. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymóg złożenia przez podatnika oświadczenia co do warunków uprawniających do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz stosownie do art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw [oświadczenie o zameldowaniu na pobyt stały przez okres co najmniej 12 miesięcy] nie spełniał standardów konstytucyjnej zasady proporcjonalności. Każda ulga stanowi bowiem przejaw preferencji ustawodawcy co do uznania określonego stanu za odpowiednio doniosły i zasługujący na wyłączenie z opodatkowania. Rolą i celem oświadczenia o spełnieniu przesłanek do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest potwierdzenie faktu zamieszkiwania przez podatnika przez okres 12 miesięcy w zbywanym lokalu, przy czym organ podatkowy posiada możliwość samodzielnej weryfikacji tej informacji poprzez możliwość zasięgnięcia do państwowych zasobów informatycznych. W sytuacji, w której nie budzi wątpliwości, że podatnik zamieszkiwał pod danym adresem i był zameldowany w tym miejscu przez wymagane co najmniej 12 miesięcy, uzależnianie uprawnienia do skorzystania z przedmiotowej ulgi od złożenia oświadczenia o spełnianiu warunków do takiej ulgi, nie czyni zadość konstytucyjnej zasadzie proporcjonalności.
Wyrok NSA z dnia 19 marca 2019 r. (sygn. akt II FSK 938/17)
1. Ocena odpowiedniości vacatio conventionis powinna być dokonana w oparciu o kryterium możliwości zapoznania się z nowym przepisem przez jego adresata, a także możliwości adaptacji podatnika do nowej regulacji prawnej.
2. Wynikające z zasady demokratycznego państwa prawnego gwarancje zaufania jednostki do państwa oraz stanowionego przezeń prawa oraz bezpieczeństwa prawnego zostaną zachowane, jeśli ustawa zezwalająca na ratyfikację umowy międzynarodowej zostanie ogłoszona kilka miesięcy przed początkiem nowego roku podatkowego.