Podatnicy nie powinni płacić za błędy państwa
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-08-05, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 sierpnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 2750/17), w przypadku prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie decyzji opartej na przepisie, który następnie został uznany za niekonstytucyjny, koszty egzekucyjne powinny zostać zwrócone podatnikowi. Linia orzecznicza w tej materii nie jest jednak spójna. Z jednej strony funkcjonuje pogląd, że organ egzekucyjny nie powinien oceniać prawidłowości decyzji podatkowej, na podstawie której wystawiony został tytuł egzekucyjny. Inny pogląd wskazuje, że każda wadliwość decyzji, będącej podstawą wystawienia tytułu wykonawczego, powinna prowadzić do zwrotu kosztów egzekucyjnych podatnikowi. NSA zwrócił uwagę na rozbieżność linii orzeczniczych oraz wyjaśnił, że nie zgadza się z żadną z powyższych. W wyroku wyraźnie wskazano, że zwrot kosztów podatnikom jest należny wyłącznie w przypadku, gdy postępowanie egzekucyjne było prowadzone na podstawie decyzji opartej na przepisie, który został następnie uznany za niezgodny z konstytucją.
Różnica w poręczeniach to nieodpłatne świadczenie
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-08-05, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 2908/17), udzielenie przez podmioty powiązane wzajemnych poręczeń o różnej wartości skutkuje powstaniem przychodu u podmiotu, który udzielił poręczenia o niższej wartości. W przedmiotowej sprawie jedna ze spółek skierowała pytanie do fiskusa czy w związku z udzieleniem poręczenia o niższej wartości powstanie u niej przychód z nieodpłatnego świadczenia. Powołała się jednocześnie na interpretację ogólną Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2012 r. (nr DD5/033/2/DZQ/2012/DD-134), z której wynika, iż jedną z przesłanek uznania nieodpłatności świadczenia stanowi brak świadczenia wzajemnego ze strony podmiotu otrzymującego poręczenie. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu zaprzeczył stanowisku spółki, wskazując na art. 12 ust. 1 pkt 2 UPDOP, z którego wynika, że przychód stanowią zarówno świadczenia nieodpłatne, jak i częściowo odpłatne, co będzie świadczyło o powstaniu przychodu u spółki, która udzieliła poręczenia o niższej wartości. Takie stanowisko poparły również sądy administracyjne obu instancji.
Nie wrzucimy w koszty całego mieszkania
Rzeczpospolita, 2019-08-06, Przemysław Wojtasik
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 lipca 2019 roku, nr 0112-KDIL3-3.4011.189.2019.3.TW, warunkiem zaliczenia wydatków na nabycie mieszkania do kosztów podatkowych jest wskazanie jego części, która służy prowadzonej działalności gospodarczej. Sprawa dotyczyła podatnika, który świadczy usługi informatyczne oraz dietetyczne. Miejsce realizacji projektów IT stanowi zwykle siedziba klienta, natomiast usługi dietetyczne podatnik świadczy w swoim lokalu mieszkaniowym. Obecnie, dla celów statutowej siedziby działalności gospodarczej, przedsiębiorca korzysta z usług wirtualnego biura. Podatnik planuje jednak dokonać zakupu lokalu mieszkalnego, gdzie ma być przeniesiona siedziba jego firmy. Przedsiębiorca przyznaje również, że planuje zamieszkać w nabytej nieruchomości. Dodatkowo do lokalu przynależne jest miejsce parkingowe, którego będzie współwłaścicielem, i które będzie wykorzystywane do parkowania samochodu, znajdującego się w środkach trwałych firmy. W ocenie Wnioskodawcy zarówno odpisy amortyzacyjne od nabytej nieruchomości, jak i od miejsca postojowego powinny stanowić w pełnej wysokości koszty uzyskania przychodu. Dyrektor KIS potwierdził, iż prawo do zaliczenia wydatków na nabycie nieruchomości do kosztów podatkowych przysługuje bez względu na to czy zostało wydzielone odrębne pomieszczenie do celów działalności gospodarczej. Jednak warunkiem jego zastosowania jest określenie, w jakiej części lokal służy interesom firmy. Wydatki na jego nabycie należy bowiem rozliczać proporcjonalnie do pełnionej funkcji. Dodatkowo fiskus potwierdził, iż odpisy amortyzacyjne od miejsca parkingowego stanowią koszty podatkowe w części, w jakiej podatnik jest jego właścicielem.
Fiskus musi zwrócić podatek, gdy nie było zawiadomienia
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-08-06, Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 lipca 2019 r. (sygn. akt I SA/GI 406/19), przedłużenie terminu na zwrot VAT będzie skuteczne wówczas, gdy postanowienie o przedłużeniu zostanie doręczone przed upływem terminu zwrotu VAT. Sprawa dotyczyła spółki, która w deklaracji VAT wykazała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym i wystąpiła o jego zwrot. W międzyczasie w spółce wszczęto kontrolę, podczas której organ zakwestionował m. in. wartość deklarowanego przez spółkę podatku VAT, w związku z czym postanowił przedłużyć termin zakończenia kontroli oraz zwrotu VAT. Postanowienie o przedłużeniu terminu zostało doręczone pełnomocnikowi spółki 10 dni po upływie terminu na zwrot VAT. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał takie doręczenie za skuteczne. Z jego stanowiskiem nie zgodził się jednak WSA w Gliwicach, powołując się na wyrok 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2018 r. (sygn. akt FSK 255/17), który dopuszcza przedłużenie terminu tylko w przypadku doręczenia postanowienia o przedłużeniu przed upływem tego terminu. Zdaniem WSA, pomimo iż wyrok NSA odwołuje się do stanu prawnego obowiązującego w roku 2015, jego wykładnia jest nadal aktualna i znajdzie zastosowanie również we wskazanej sprawie, w której ostatecznie nie doszło do skutecznego przedłużenia terminu.
Nie będzie małych APA
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-08-06, Mariusz Szulc
Ministerstwo Finansów zrezygnowało z wprowadzenia uproszczonych porozumień cenowych, tzw. małych APA (z ang. Advance Pricing Agreements). Małe APA miały stanowić szybszą, tańszą i mniej sformalizowaną alternatywę dla zwykłej procedury APA. Zamiast uproszczeń MF zaproponowało program współdziałania pomiędzy fiskusem a największymi podatnikami, u których wartość przychodów przekracza 50 mln EUR. Każdy podmiot, który zdecydowałby się na takie współdziałanie, podlegałby wstępnemu audytowi swoich rozliczeń. Celem projektu ustawy o rozstrzyganiu sporów dotyczących podwójnego opodatkowania oraz zawierania uprzednich porozumień cenowych jest uwzględnienie w jednej regulacji wszystkich zagadnień dotyczących rozstrzygania sporów dotyczących podwójnego opodatkowania oraz instytucji pozwalających na ograniczenie ryzyka powstania podwójnego opodatkowania.
Mała skala wystarczy, by polski fiskus dostał podatek
Rzeczpospolita, 2019-08-07, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 czerwca 2019 r., sygn. akt I SA/Łd 725/18, pomimo tego, że stałe miejsca prowadzenia działalności w Polsce są tylko częściowym, a nie zasadniczym odbiorcą usług, to całość świadczenia usług na rzecz zagranicznego kontrahenta podlega opodatkowaniu VAT w Polsce. Sprawa dotyczyła spółki działającej w branży poligraficznej, świadczącej usługi wsparcia na rzecz węgierskiego kontrahenta. Kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce, gdzie posiada dwa stałe miejsca prowadzenia działalności. Spółka uważała, że pomimo posiadania przez kontrahenta stałych miejsc prowadzenia działalności w Polsce, miejscem świadczenia usług wsparcia jest terytorium Węgier. Zasadniczym odbiorcą świadczonych usług jest bowiem główna siedziba kontrahenta na terytorium Węgier. Z jej stanowiskiem nie zgodził się organ podatkowy, a następnie WSA w Łodzi. Sąd zauważył, że choć zasadniczo usługi wsparcia dotyczą sprzedaży na terytorium Węgier, to spółka świadczy również usługi na rzecz stałych miejsc prowadzenia działalności w Polsce. W konsekwencji, jeśli spółka nawet w niewielkim zakresie świadczy usługi na rzecz stałych miejsc prowadzenia działalności kontrahenta w Polsce, to całość świadczenia podlega opodatkowaniu VAT w Polsce.
Kopaliny dają korzyści, ale tylko po definitywnej wpłacie
Rzeczpospolita, 2019-08-07, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 sierpnia 2019 roku, sygn. akt II FSK 2901/17, zarówno podatek dochodowy od osób prawnych, jak i zaliczki z tego tytułu, stanowią wydatek kwalifikowany w rozumieniu przepisów o specjalnym podatku węglowodorowym jedynie w wysokości faktycznie poniesionej. Oznacza to, że warunkiem uznania CIT za wydatek kwalifikowany jest jego rzeczywiste uregulowanie, a nie jedynie rozliczenie w wysokości ustalonej dla wewnętrznych potrzeb podatkowej grupy kapitałowe (PGK). Sprawa dotyczyła spółki z PGK, która jest podatnikiem specjalnego podatku węglowodorowego. Wątpliwości podmiotu dotyczyły rozliczania tzw. kosztów kwalifikowanych. W ocenie spółki płatności z tytułu CIT wpłacone na rachunek techniczny PGK stanowią wydatki kwalifikowane w części dotyczącej działalności wydobywczej węglowodorów. Zarówno organ podatkowy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, jak i NSA nie zgodziły się ze stanowiskiem spółki. Jak wynika z uzasadnienia wyroku NSA, który jednocześnie stanowi pierwsze orzeczenie tej instancji, w zakresie podatku węglowodorowego, wpłata należności z tytułu CIT na rachunek techniczny PGK nie stanowi jego definitywnej zapłaty. Warunkiem uznania wydatku za koszt kwalifikowany jest jego faktyczne uregulowanie w rozliczeniu z budżetem państwa.
Egzekutor był profesjonalistą, więc płacił jak firma
Rzeczpospolita, 2019-08-07, Aleksandra Tarka
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z 26 czerwca 2019 r., sygn. akt I SA/Sz 176/19, orzekł, że lokal użytkowy zajęty na prowadzenie kancelarii komorniczej powinien być, przed styczniem 2019 r., opodatkowany podatkiem od nieruchomości (PON) przy zastosowaniu wyższej stawki przewidzianej dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia komornik sądowy otrzymał decyzję ustalającą wysokość PON według podwyższonej stawki – jak dla lokali zajętych do działalności gospodarczej. Urzędnicy uznali bowiem, że działalność prowadzona przez komornika spełnia wszystkie jej cechy. W skardze na otrzymaną decyzję komornik podkreślał, że zgodnie z ustawą o komornikach sądowych i egzekucji nie jest przedsiębiorcą. Z przedstawioną argumentacją nie zgodziło się jednak Samorządowe Kolegium Odwoławcze i WSA w Szczecinie. Zdaniem Sądu, zgodnie z przepisami obowiązującymi do końca ubiegłego roku, komornika sądowego należało uznać za podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Bez znaczenia pozostaje fakt, że komornik sądowy jest organem władzy publicznej. Od stycznia 2019 r. obowiązuje nowa stawa o komornikach sądowych, która wyraźnie wskazuje, że komornik nie jest przedsiębiorcą. Zmiana ta ma charakter normatywny, a nie doprecyzowujący, co oznacza, że w spornej sprawie lokal zajęty na kancelarię komorniczą mógł zostać, do końca 2018 r., objęty wyższą stawką PON.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 18 lipca 2019 r. (sygn. akt I SA/Gl 448/19)
Nie mają oparcia ani w przepisach ogólnego prawa podatkowego, ani w unormowaniach z zakresu podatku od towarów i usług tezy, że na stronie postępowania podatkowego ciąży obowiązek posiadania materialnych dowodów potwierdzających wykonanie poszczególnych usług niematerialnych.
Wyrok NSA z dnia 9 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 2478/17)
Realizacja przez klienta „kuponu rabatowego” otrzymanego w ramach promocji od podmiotu prowadzącego internetową platformę handlową, uprawniającego go do zakupu za pośrednictwem tej platformy w przyszłości dowolnego produktu po obniżonej cenie, nie stanowi dla niego przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 i 9 oraz art. 14 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).