Odroczenie podatku przysługuje nie tylko inwestorom, którzy budowali
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-11-05
Katarzyna Jędrzejewsk
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 października 2018 r. (sygn. akt II FSK 1266/18) potwierdził, że opodatkowanie nowopowstałego budynku lub budowli od 1 stycznia roku następnego dotyczy zarówno właścicieli, jak i nabywców. Problem pojawił się w konsekwencji uznania w 2012 r. przez jeden z terytorialnych organów podatkowych, iż nabywca nowo wybudowanego centrum handlowego nabytego w roku jego powstania powinien płacić podatek od nieruchomości od razu po nabyciu, a nie w kolejnym roku podatkowym. Podatnik był innego zdania, wskazując, że intencją legislatora było wyłączenie z obciążenia podatkowego nowopowstałych obiektów w roku ich wzniesienia niezależnie od tego kto jest ich właścicielem. Z tym stanowiskiem nie zgodziło się Samorządowe Kolegium Odwoławcze i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie. Dopiero NSA dostrzegł, iż przeważająca jest linia orzecznicza korzystna dla podatników – rozliczanie podatku od nieruchomości w kolejnym roku podatkowym od powstania budynku niezależnie od tego kto jest jego właścicielem.
„Świadczenia o podobnym charakterze”, czyli jakie
Rzeczpospolita, 2018-11-05
Magdalena Piec
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 października 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-3.4010.409.2018.1.BM), limit kosztów usług niematerialnych dotyczy także usług w zakresie „procesu ofertowania sprzedaży produktów” oraz „nabycia rozwoju technicznego”. Z wnioskiem o interpretację wystąpiła spółka z branży motoryzacyjnej, która w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawarła z podmiotem powiązanym umowę o dotyczącą realizacji wspomnianych usług niematerialnych. Współpraca z podmiotem powiązanym ma za zadanie ułatwić spółce długotrwały i wieloetapowy proces nawiązywania współpracy z potencjalnymi kontrahentami. Świadczone usługi polegają m.in. na pozyskiwaniu zleceń, przygotowywaniu ofert, identyfikacji specyficznych wymagań klientów, a także utrzymywaniu z nimi relacji. Spółka uważała, że nabywane przez nią usługi nie podlegają limitowi kosztów usług niematerialnych. Z tym stanowiskiem nie zgodził się organ podatkowy. W jego opinii nabywane przez spółkę usługi mają charakter podobny do usług doradczych, które uwzględniane są w ograniczeniu kosztowym.
Najemca nie remontuje swojego lokalu
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-11-05
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2018 r. (sygn. akt II FSK 2887/16) wydatki na remont nieruchomości będącej własnością spółki osobowej, które poniósł jej wspólnik, powinny zostać rozpoznane jako inwestycje w obcym środku trwałym. W omawianej sprawie wspólnik spółki jawnej, jako najemca, przeprowadził prace w celu dostosowania lokalu na własny koszt, umawiając się z wynajmującym, że przy opróżnianiu lokalu nie będzie musiał usuwać wykonanych adaptacji. Podatnik twierdził, że koszt remontów zwiększa wartość początkową nieruchomości, a poniesione wydatki są częściowo ujęte w dochodzie ze spółki (przy wynajmie – odpisy amortyzacyjne, a przy sprzedaży – jednorazowo). Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że podatnik nie może rozliczać wydatków w ramach dochodu ze spółki, gdyż mogłoby dojść do zawyżenia odpisów amortyzacyjnych. Z tym stanowiskiem zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oraz NSA twierdząc, że nie jest możliwe zaliczenie tego wydatku do dochodu uzyskanego ze spółki. W takiej sytuacji wydatki najemcy na remont mieszkania są inwestycją w obcym środku trwałym i nie podnoszą jego wartości początkowej oraz nie mogą być amortyzowane przez właściciela nieruchomości.
Czynsz najmu nie jest zarazem przychodem i kosztem
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-11-06
Magdalena Majkowska
W interpretacji podatkowej z dnia 23 października 2018 r. (sygn. 0115-KDIT3.4011.336.2018.1.DP) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że czynsz nie jest kosztem uzyskania przychodu dla spółki cywilnej wynajmującej nieruchomość od wspólnika. Podatnik w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej wynajął spółce cywilnej część magazynu wykorzystywanego w jego działalności. Za wynajem pobiera czynsz i wystawia faktury. Pytanie dotyczyło tego, czy wydatek spółki na wynajem od podatnika magazynu może być dla niego jednocześnie kosztem w stosunku do jego udziału w spółce. Stał on na stanowisku, że w związku z tym, iż czynsz jest przez niego rozpoznawany jako opodatkowany przychód to jako udziałowiec spółki może rozpoznawać koszt uzyskania przychodu. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie podzielił tego twierdzenia zauważając, że w rzeczywistości płatność części czynszu można uznać za świadczenie na rzecz „samego siebie”, dlatego nie może ono być kosztem podatkowym w tym przypadku.
Kiedy dostawa w łańcuchu to eksport
Rzeczpospolita, 2018-11-07
Klaudia Kurzawińska-Butt
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 września 2018 r., sygn. 0115-KDIT1-3.4012.417.2018.2.MD, polska spółka nie ma prawa do zastosowania stawki 0% VAT w sytuacji, gdy transport produktów sprzedawanych przez nią kontrahentowi holenderskiemu organizuje ich ostateczny nabywca z Rosji. W przedmiotowej sprawie polska spółka zamierza sprzedawać filtry powietrza na rzecz holenderskiego podatnika. Realizowana transakcja jest transakcją łańcuchową. Za transport towarów i odprawę celną na terenie Polski będzie odpowiadał podmiot rosyjski, który jest podmiotem trzecim w łańcuchu dostaw. Organ podatkowy uznał, że do transakcji ruchomej dochodzi pomiędzy spółką holenderską a rosyjską. W konsekwencji, polska spółka nie miała prawa do zastosowania zerowej stawki VAT, ponieważ jej dostawa nie spełnia definicji eksportu. Pomiędzy nią a kontrahentem holenderskim dochodzi do dostawy nieruchomej, opodatkowanej w miejscu rozpoczęcia wysyłki, czyli w Polsce.
Prawnik i analityk nie zbudują wiatraka
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-11-07
Patrycja Dudek
W wyroku z dnia 19 września 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 487/18) uznał, iż nie wszystkie wydatki poniesione w związku z budową środka trwałego mogą zostać zaliczone do jego wartości początkowej. Sprawa dotyczyła podatnika budującego elektrownie wiatrowe finansowane linią kredytową, której udostępnienie było uzależnione od spełnienia wielu rygorystycznych wymogów. Wymagania te doprowadziły m.in. do poniesienia kosztów doradztwa prawnego, podatkowego, notarialnego, wydatków na tłumaczenia itp. Podatnik twierdził, że wszystkie wydatki są konieczne do wybudowania środka trwałego, dlatego powinny zwiększać jego wartość początkową. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zaakceptował tylko niektóre koszty, ściśle związane z budową elektrowni np. wynagrodzenie doradcy technicznego, odsetki, prowizje od kredytu. Z tym twierdzeniem nie zgodził się WSA i zaakceptował wszelkie koszty poniesione przez podatnika. Odmiennego zdania z kolei był Naczelny Sąd Administracyjny, który wskazał, że koszty zarządu, sprzedaży, koszty operacyjne są wyłączone z możliwości zaliczenia do wartości początkowej środka trwałego. Tym samym, aby wydatek zaliczyć do wartości początkowej, musi on być wyłącznie i bezpośrednio związany z jego wytworzeniem.
Skarbówka nie zarobi na darmowej komunikacji
Rzeczpospolita, 2018-11-08
Aleksandra Tarka
W wyroku z dnia 7 listopada 2018 r. (sygn. akt I FSK 1692/16) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż rekompensata za świadczone usługi komunikacji miejskiej nie podlega opodatkowaniu VAT. Sprawa dotyczyła przedsiębiorstwa gospodarki komunalnej, któremu gmina powierzyła realizację zadań w zakresie świadczenia publicznych usług przewozu ludności. Spółka uzyskuje przychody ze sprzedaży biletów i opłat dodatkowych, przy czym nie ma wpływu na ceny świadczonych usług, ani zakres darmowych przejazdów, ponieważ są one ustalane uchwałą rady miasta. Jako, że jej przychody nie wystarczają na pokrycie kosztów działalności komunikacyjnej, spółka uzyskuje od gminy rekompensatę stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a przychodami osiągniętymi w związku z realizacją tych usług. Jednocześnie rekompensata nie ma wpływu na cenę biletu. Organ podatkowy uznał, że otrzymywana przez spółkę rekompensata jest dotacją, która ma bezpośredni wpływ na cenę świadczonych usług, wobec czego podlega opodatkowaniu VAT. Ze stanowiskiem fiskusa nie zgodziły się sądu obu instancji. Zdaniem NSA rekompensata nie jest dopłatą do ceny, ponieważ ma jedynie pokryć koszty funkcjonowania spółki i nie podlega opodatkowaniu VAT.
Internetową pożyczkę rozliczamy w firmie
Rzeczpospolita, 2018-11-08
Aleksandra Tarka
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 października 2018 r., sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.461.2018.3.BO, udzielanie pożyczek przez portal internetowy powinno być rozliczane, dla celów podatkowych, tak jak działalność gospodarcza. Z wnioskiem o interpretację wystąpił przedsiębiorca z branży transportowej, który dodatkowo udziela pożyczek za pośrednictwem portalu społecznościowego. Podatnik uważał, że udzielanie przez niego pożyczek nie jest działalnością gospodarczą, ponieważ zajmuje się tym jedynie sporadycznie, a otrzymywane odsetki są przychodem z kapitałów pieniężnych. Dyrektor KIS uznał stanowisko mężczyzny za nieprawidłowe. Podatnik udziela kilkuset pożyczek rocznie, posiada własny sprzęt komputerowy i dostęp do Internetu, tak więc podejmowane przez niego czynności spełniają zatem warunki z definicji działalności gospodarczej – są zorganizowane, ciągłe i podejmowane w celu zarobkowym. Mężczyzna musi zatem rozliczać otrzymywane odsetki w firmowych przychodach.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 4 października 2018 r. (sygn. akt II FSK I FSK 1815/16)
Przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.) obejmuje przeniesienie własności towaru w sensie prawnym (cywilistycznym) oraz przeniesienie władztwa ekonomicznego nad tym towarem, dokonane przez dostawcę, który władał nim jako posiadacz samoistny (jak właściciel), i w następstwie którego nabywca może tym towarem rozporządzać jak właściciel, tzn. korzystać z niego z wyłączeniem innych osób, pobierać pożytki i inne dochody, mieć możność przetwarzania go, zużycia, a nawet zniszczenia, a także dokonywać w stosunku do niego czynności prawnych.
Wyrok NSA z dnia 10 października 2018 r. (sygn. akt I FSK 843/18)
Niesankcyjny charakter art. 203 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U.UE.L. z 2006.347.1 (art. 108 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) oznacza, że w przeciwieństwie do typowych przepisów, w których występuje sankcja (np. karnych), czyli przepisów, które same w sobie nie dają żadnej uznaniowości co do ich stosowania w określonym stanie faktycznym, może on – w ściśle określonych przypadkach, zważywszy na konieczność uwzględniania zasady neutralności VAT – nie zostać zastosowany, co jest kwestią pozostawioną ocenie organu (sądu).
Nie oznacza natomiast, że nie ma on charakteru sankcyjno-prewencyjnego, w znaczeniu związanym z eliminacją oszustw podatkowych, będąc narzędziem zapobiegającym wyłudzeniom podatku z budżetu.