Podatnik ma prawo skorygować także przy sprzedaży paragonowej
Rzeczpospolita, 2019-01-07, Karolina Niedzielska
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 września 2018 r., sygn. akt 1753/16, podatnik ma prawo skorygować stawkę VAT zastosowaną także w ramach sprzedaży paragonowej, jeżeli stawka ta okaże się zawyżona. Sprawa dotyczyła spółki zajmującej się sprzedażą kart wstępu uprawniających do korzystania z danej strefy obiektu rekreacyjnego. Do momentu wydania interpretacji ogólnej przez ministra finansów spółka opodatkowywała usługi stawką VAT 23% zamiast 8%. Organ podatkowy odmówił spółce prawa do skorygowania podatku należnego w odniesieniu do sprzedaży dokumentowanej paragonami fiskalnymi. Zdaniem organu, spółka nie wykazała, że będzie w stanie zwrócić klientom nadpłacony podatek. Ze stanowiskiem fiskusa nie zgodziły się sądy obu instancji. Zdaniem NSA, jeżeli stawka podatku została błędnie określona, podatnikowi przysługuje prawo do korekty zarówno w sytuacji jej zawyżenia, a konkluzja ta dotyczy nie tylko sprzedaży dokumentowanej fakturami, lecz także ewidencjonowanej przy użyciu kas fiskalnych.
Co w małżeństwie, to bez VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-01-07, Mariusz Szulc
W wyroku z 11 grudnia 2018 r. (sygn. akt I SA/Gd 939/18), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku potwierdził, że przeniesienie własności aktywa pomiędzy małżonkami nie stanowi dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu. Sprawa dotyczyła podatniczki, która ze środków majątkowych stanowiących wspólny majątek małżeński jej i męża nabyła koparko-ładowarkę. Maszyna została zakupiona jako aktywo do prowadzonej przez nią działalności, dlatego VAT od nabycia został odliczony w pełnej wysokości. We wniosku o interpretację kobieta wskazała, że w przyszłości planuje nieodpłatnie przenieść środek trwały do działalności męża. Wątpliwości podatniczki dotyczyły sposobu opodatkowania takiej transakcji oraz obowiązku wystawienia faktury, jej zdaniem transakcja nie podlega opodatkowaniu, z uwagi na istniejącą pomiędzy małżonkami ustawową wspólność majątkową. Odmiennego zdania był fiskus, który wskazał, że transakcja w istocie stanowi dostawę towarów, gdyż kobiecie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie maszyny. Z takim stanowiskiem nie zgodził się jednak WSA w Gdańsku, gdyż w jego opinii wspólność majątkowa wyklucza możliwość przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z jednego małżonka na drugiego.
Spłata hipoteki jak poręczeń i gwarancji
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-01-07, Patrycja Dudek
Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2018 r. (sygn. akt II FSK 3653/16) spółka nie może ująć w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych na spłatę cudzego zobowiązania. Sprawa dotyczyła firmy, która zakupiła budynek obciążony długiem i zdecydowała się na spłatę hipoteki, aby uniknąć zajęcia komorniczego. Spółka uważała, że ma prawo do ujęcia przedmiotowych wydatków w kosztach podatkowych, gdyż mają one związek z przychodami osiąganymi z prowadzonej przez nią działalności. Odmiennego zdania był Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, który w interpretacji wskazał, że firma świadomie przyjęła na siebie odpowiedzialność za cudzy dług, wobec tego spłatę hipoteki należy rozumieć jako świadczenie zbliżone do spłaty zobowiązania z tytułu poręczeń i gwarancji zaświadczenia tej kategorii jest wymienione w katalogu wydatków nie mieszczących się w kosztach uzyskania przychodów. Bez znaczenia pozostaje więc fakt, że zamiarem spółki było uniknięcie egzekucji komorniczej, a zatem ochrona miejsca prowadzenia działalności. Stanowisko fiskusa zostało podtrzymane w sądach obu instancji.
Działalność pracowników zagranicznego podmiotu może być uznana za zakład
Rzeczpospolita, 2019-01-07, Karolina Niedzielska
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 28 września 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 3593/17, orzekł, iż działalność pracowników spółki córki uprawnionych przez zagraniczną spółkę-matkę do negocjowania i zawierania umów z klientami w Polsce prowadzi do utworzenia zakładu agencyjnego. Spawa dotyczyła spółki (wnioskodawcy), będącej niemieckim rezydentem podatkowym, której działalność na terytorium Polski polega na magazynowaniu towarów w celu ich dalszej odsprzedaży. W ramach czynności związanych z nabywaniem i sprzedażą towarów, lokalni pracownicy jej spółki córki są uprawnieni do negocjowania i zawierania w imieniu spółki zagranicznej umów na terytorium Polski. Wątpliwości wnioskodawcy dotyczyły posiadania w Polsce zakładu zagranicznego w rozumieniu polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zdaniem organu podatkowego oraz sądu, taki model biznesowy, powoduje powstanie dla niego zakładu podatkowego na terytorium Polski.
Wydatek jeszcze przed sprzedażą nie wyklucza ulgi mieszkaniowej
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-01-07, Patrycja Dudek
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 grudnia 2018 r. (sygn. akt II FSK 3588/16) orzekł, że podatnik, który przeznaczy pieniądze uzyskane ze sprzedaży starego mieszkania na spłatę zaciągniętego wcześniej kredytu może skorzystać z ulgi mieszkaniowej. Sprawa dotyczyła podatniczki, która sprzedała lokal mieszkalny przed upływem 5 lat od jego zakupu. Z zaliczki otrzymanej od nabywcy mieszkania spłaciła zaciągnięty wcześniej kredyt konsumpcyjny przeznaczony na wykończenie nowo zakupionego lokalu. Zdaniem kobiety, powyższe czynności uprawniają ją do skorzystanie z ulgi mieszkaniowej. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, nie przychylił się do prezentowanego przez nią stanowiska. Jego zdaniem ulga mieszkaniowa nie znajduje zastosowania w przypadku, gdy wydatki na cele mieszkalne mają miejsce przed uzyskaniem pieniędzy ze sprzedaży mieszkania. Sądy przyznały rację podatniczce, wyjaśniając, że z brzmienia przepisów nie wynika, aby dochód ze sprzedaży mieszkania miał być wydatkowany dopiero po definitywnym przeniesieniu własności nieruchomości na podatnika. Celem ulgi mieszkaniowej, przez pryzmat którego należy interpretować przepisy jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych podatnika.
Spółka nie uniknie opodatkowania pieniędzy od firmy ubezpieczeniowej
Rzeczpospolita, 2019-01-09, Aleksandra Tarka
Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 stycznia 2019 r., sygn. akt II FSK 3612/16, wypłaty odszkodowania nie zależy utożsamiać ze zwrotem wydatków na nabycie środków trwałych. Sprawa dotyczyła spółki, której budynek, a także maszyny i urządzenia znajdujące się w budynku zostały zniszczone w wyniku pożaru. Spółka wskazała, że zniszczone środki trwałe zostaną zlikwidowane, a ich wartość netto zostanie zaliczona do kosztów podatkowych, natomiast sam budynek zostanie odbudowany z uwagi na dobry stan techniczny pozostałych fundamentów. Zgodnie z umową z ubezpieczycielem, kwota odszkodowania miała stanowić równowartość wydatków poniesionych przez spółkę na odbudowę fabryki oraz zakup zniszczonych maszyn i urządzeń. Spółka pragnęła uzyskać potwierdzenie, że „otrzymane od ubezpieczyciela odszkodowanie w zakresie, w jakim stanowi zwrot wydatków nie zaliczonych przez spółkę do kosztów uzyskania przychodów” nie stanowi dla niej przychodu podatkowego. Z taką interpretacją nie zgodził się organ podatkowy oraz sądy obu instancji. NSA podkreślił, że odszkodowanie i zwrot wydatków to dwie różne podstawy prawne – spółka zaś otrzymała odszkodowanie, które nie jest wprost wyłączone z opodatkowania.
Fiskus zmienia zdanie co do kart na posiłki profilaktyczne
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-01-09, Agata Paul
Z interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 listopada oraz 12 grudnia 2018 r. (nr 0112-KDIL3-1.4011.392.2018.3.AGR, nr 0114-KDIP3-3.4011.475. 2018.1.MS2) wynika, że kwota przedpłaconych kart żywieniowych stanowi dla pracowników przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Sytuacja dotyczy pracodawców, zatrudniających pracowników w szczególnie uciążliwych warunkach, którym, na podstawie odrębnych przepisów muszą zapewnić nieodpłatny dostęp do posiłków i napojów. Pracodawcy, nie zawsze są w stanie zapewnić wydawanie takich posiłków w zakładzie pracy, w związku z tym wydają swoim pracownikom przedpłacone karty żywieniowe uprawniające do nabywania posiłków. Dotychczas fiskus stał na stanowisku, że takie działanie pracodawcy uprawnia go do stosowania zwolnienia, o którym mowa w ustawie o PDOF, przewidującego zwolnienie z opodatkowania otrzymywanych przez pracownika od pracodawcy bonów, talonów i kuponów żywieniowych, w sytuacji, gdy pracodawca mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków. Obecnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stoi na stanowisku, że zwolnienie przewidziane w ustawie o PDOF nie obejmuje kart żywieniowych uprawniających do zakupu jakichkolwiek posiłków o dowolnej porze. Rozporządzenie Rady Ministrów określa szczegółowo skład i kaloryczność posiłków profilaktycznych, podobnie jak pory ich wydawania. Tym samym zwolnienie nie znajdzie tutaj zastosowania. Jest to radykalna zmiana stanowiska fiskusa względem poprzednio wydawanych interpretacji.
Jedna niepodzielna transakcja czy jednak dwie czynności
Rzeczpospolita, 2019-01-09, Emilia Wolanowska
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 6 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 786/18, wykonanie usług dodatkowych na towarze powoduje, że jest on przedmiotem odrębnej dostawy. Sprawa dotyczyła polskiego podatnika, zarejestrowanego dla potrzeb VAT w Niemczech, który planował nabycie naczep od niemieckiego producenta. Zakup jest wykazywany jako dostawa krajowa w Niemczech. Spółka podpisuje umowę z leasingodawcą, w której wskazuje, że naczepa zostanie doposażona w niezbędne akcesoria, których koszt jest już wliczony w cenę towaru. Kolejno, następuje podpisanie umowy trójstronnej pomiędzy podatnikiem, leasingodawcą i leasingobiorcą. Sprzedaż naczep na rzecz leasingodawcy jest wykazywana jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (z Niemiec do Polski). Naczepa jest transportowana przez leasingobiorcę w imieniu i na rzecz leasingodawcy do Polski, gdzie wykonywane są dodatkowe usługi doposażenia naczepy. Organ podatkowy uznał, że w przedmiotowej sprawie nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowej dostawy na rzecz polskiego nabywcy, ponieważ towar wywożony z Niemiec nie jest tożsamy z przedmiotem sprzedaży dokonanej przez spółkę. Identyczne stanowisko zajął WSA w Poznaniu. Zdaniem Sądu, spółka dokonuje dwóch odrębnych czynności – pierwszą jest przemieszczenie naczepy z Niemiec do Polski, drugą dokonanie odpłatnej dostawy towaru na terytorium kraju po doposażeniu naczepy.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2018 r. (sygn. akt II FSK 1897/18)
Nośnik reklamowy, stanowiący tzw. billboard, składający się z jednej, wspólnej, metalowej konstrukcji nośnej (słupa), na szczycie którego zostały umieszczone dwa ekrany ekspozycyjne o płaskich powierzchniach, skierowane w różnych kierunkach, nie może zostać uznany za urządzenie reklamowe w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3a) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 716 ze zm.) w zw. z art. 2 pkt 16b ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778 ze zm.).
Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 13 grudnia 2018 r. (sygn. akt I SA/Sz 517/18)
Kwestia późniejszej utraty wartości likwidacyjnej majątku upadłego, tj. po ogłoszeniu jego upadłości, dla oceny czy wniosek został zgłoszony we właściwym czasie (art. 116 par. 1pkt 1 lit a O.p.), nie ma znaczenia.