Aparthotele z niskim podatkiem
Rzeczpospolita, 2019-12-09, Monika Pogroszewska
Przychody z najmu lokali w formie aparthotelu można opodatkować zryczałtowanym podatkiem dochodowym – taki pogląd wyraził Dyrektor Krajowej Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 20 listopada 2019 r. nr 0113-KDIPT2-1.4011.417.2019.2.DJD. W przedmiotowym stanie faktycznym o interpretację indywidualną zawnioskował podatnik, który kupił dwa lokale mieszalne w systemie aparthotel. Lokale miały zapewnić mu dodatkowe zabezpieczenie na emeryturze. Mężczyzna zawarł długoletnią umowę z profesjonalnym zarządcą obiektu, który miał przejąć wszelkie obowiązki związane z obsługą najmu. Wnioskodawca chciał potwierdzić, że przychody z najmu dwóch lokali na rzecz firmy zajmującej się profesjonalnym zarządzaniem obiektem może opodatkować ryczałtem. Fiskus poparł stanowisko podatnika, przypominając, że przychody z najmu mogą być zaliczone do dwóch źródeł: najmu prywatnego lub działalności gospodarczej. Tylko przychody z najmu prywatnego można opodatkować według stawek ryczałtowych. Najem należy uznać za działalność gospodarczą wtedy, gdy jest to działalność zarobkowa prowadzona w sposób ciągły i zorganizowany, co w tej sprawie nie miało miejsca. Mężczyzna nabył lokale w celu zabezpieczenia przyszłych potrzeb materialnych, a zakup sfinansowany został z prywatnego majątku małżonków.
O prawie do odliczenia VAT zdecyduje skład osobowy imprezy
Rzeczpospolita, 2019-12-09, Bartłomiej Senderowski, Sławomir Wnuczek
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 września 2019 r., nr 0111-KDIB3-1.4012.421.2019.1.AB, wydatki z tytułu organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na uczestnictwo podwykonawców współpracujących ze spółką, członków ich rodzin, a także członków rodziny pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę, nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną na gruncie VAT. Oznacza to, że podatnikowi nie przysługuje w tej części prawo do odliczenia podatku naliczonego. Spółka wskazała we wniosku, iż organizuje dobrowolne spotkania integracyjne w postaci np. pikników rodzinnych, wigilii, balów karnawałowych. Wątpliwości wnioskodawcy dotyczyły możliwości odliczenia naliczonego VAT z tytułu wydatków poniesionych na organizację tych wydarzeń. W ocenie fiskusa, organizowane spotkania, w części odpowiadającej uczestnictwu podwykonawców i ich rodzin, a także członków rodziny pracowników, nie posiadają żadnego związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez spółkę. Zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, działania te służą jedynie zaspokojeniu osobistych potrzeb wskazanej grupy korzystających. Dodatkowo organ zaznaczył, iż usługi świadczone przez spółkę na rzecz tych uczestników nie posiadają charakteru odpłatnego, w związku z tym nie stanowią przedmiotu opodatkowania VAT.
Rabat nie ma znaczenia dla okresu przedawnienia
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-10, Łukasz Zalewski
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 6 grudnia 2019 r. (sygn. akt I FSK 1218/17) orzekł, iż bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego rozpoczyna się w momencie wystawienia faktury pierwotnej, a nie od momentu złożenia korekty bądź otrzymania potwierdzenia odbioru faktury korygującej. Sprawa dotyczyła spółki, która dopiero w 2014 roku otrzymała od kontrahentów potwierdzenia odbioru faktur korygujących, które przesłała w roku 2008. Korekty faktur związane były z udzielonymi rabatami posprzedażowymi i dotyczyły okresu obejmującego lata 2006-2008. W związku z opóźnionym otrzymaniem potwierdzeń odbioru korekt spółka skorygowała deklaracje VAT dopiero we wrześniu i październiku 2014 roku. Dyrektor Izby Skarbowej nie zgodził się z postępowaniem spółki wskazując, iż sporządzenie korekty możliwe jest do momentu przedawnienia zobowiązania związanego z pierwotną kwotą podatku, natomiast w przedmiotowej sprawie do przedawnienia zobowiązań podatkowych doszło w latach 2013-2014. Stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej utrzymał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, a następnie NSA. Zdaniem obu sądów administracyjnych kwota rabatu nie stanowi nowego zdarzenia gospodarczego, lecz zmianę ostatecznej wielkości sprzedaży, którą dokumentuje faktura pierwotna.
Wstrzymanie inwestycji bez wpływu na koszty
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-10, Łukasz Zalewski
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z wyrokiem z 29 listopada 2019 r. (sygn. akt II FSK 65/18) koszty ponoszone przez spółkę po wstrzymaniu inwestycji, takie jak opłata z tytułu podatku od nieruchomości, opłaty za użytkowanie wieczyste, opłaty eksploatacyjne czy koszty zarządzania inwestycją, stanowią jej koszty ogólne. W przedmiotowej sprawie podatnik prowadzący działalność deweloperską nabył w przeszłości grunty oraz prawo użytkowania wieczystego, a następnie dokonał sprzedaży nieukończonej inwestycji. W trakcie trwania inwestycji wskazane koszty podatnik kwalifikował jako kwotę zwiększającą wartość nieruchomości. Po wstrzymaniu inwestycji uznał je za koszty bezpośrednio związane z przychodem, które w momencie sprzedaży inwestycji będzie mógł zaliczyć do kosztów podatkowych. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził jednak, iż wydatki poniesione przez podatnika stanowią koszty pośrednie i powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w dniu ich ujęcia w księgach rachunkowych. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu argumentował, iż koszty bezpośrednie stanowią te, które mogą być przypisane bezpośrednio do konkretnych czynności dokonywanych przez podatnika. Natomiast koszty pośrednie stanowią koszty ogólne, które powinny zostać rozpoznane w dacie ich poniesienia. NSA podtrzymał rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji.
Księgi do kosza po sześciu latach
Rzeczpospolita, 2019-12-11, Przemysław Wojtasik
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 15 listopada 2019 r., nr 0111-KDIB1-3.4017.9.2019.2.APO, potwierdził, iż podatnik jest zobowiązany do przechowywania dokumentów przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności zobowiązania podatkowego. Stanowisko to jest zmianą dotychczasowej, niekorzystnej linii interpretacyjnej organów podatkowych. Prezentowany we wniosku stan faktyczny dotyczył spółki, która prowadzi działalność w branży handlowej i gastronomicznej. Wątpliwości podatnika dotyczyły zagadnienia obowiązkowej archiwizacji dokumentów księgowych. W ocenie spółki, podatnicy są zobowiązani do przechowywania dokumentacji dla celów podatkowych przez okres blisko 6 lat, którego graniczny moment wyznacza przedawnienie zobowiązania podatkowego. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w pierwotnej interpretacji z września 2019 r. nie zgodził się z takim stanowiskiem, jednakże w wyniku zaskarżenia interpretacji organ podatkowy zmienił prezentowane stanowisko, przyznając rację spółce. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, iż Wnioskodawca jest zobowiązany do przechowywania dokumentów przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wykazana strata, niezależnie od tego czy zostanie rozliczona w następnych latach, zmniejszając podstawę opodatkowania kolejnych okresów rozliczeniowych.
Minimalizowanie strat to nie odszkodowanie
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-11, Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 grudnia 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 917/19) rekompensaty wypłacone z tytułu porozumienia zawartego w celu ochrony przed ryzykiem odstąpienia przyszłych kontrahentów od umowy oraz wypłaty kar umownych można zaliczyć do kosztów podatkowych. W przedmiotowej sprawie spółka prowadząca działalność deweloperską na etapie budowy hotelu podpisała przedwstępne umowy sprzedaży z potencjalnymi nabywcami lokali, którzy w konsekwencji podpisali umowy najmu z operatorem, mającym w przyszłości zajmować się wynajmem krótkoterminowym nabytych apartamentów. W trakcie trwania inwestycji nastąpił problem z dotrzymaniem terminów realizacji jej poszczególnych etapów. Deweloper, chcąc uniknąć wypłaty kar wynikających z umów przedwstępnych, zawarł z kontrahentami aneksy do tych umów i zobowiązał się do zapłacenia rekompensaty z tytułu utraconych korzyści wynikających z opóźnień w budowie. Zdaniem spółki, wypłacane kwoty mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Dyrektor Krajowej Izby Skarbowej nie zgodził się z podatnikiem podkreślając, że rekompensaty nie będą mogły być traktowane jako koszt podatkowy. Stanowisko spółki potwierdził jednak WSA w Warszawie. W uzasadnieniu wyroku odwołał się do wykładni gospodarczej regulacji dotyczących kosztów podatkowych i uznał, że podpisanie przez spółkę porozumień było dla niej działaniem korzystnym, prowadzącym do zminimalizowania strat związanych z konsekwencjami wynikającymi z opóźnień w realizacji inwestycji.
O biznesie świadczy całokształt zdarzeń
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-11, Magdalena Majkowska
Zgodnie z orzeczeniami Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 grudnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 91/18, II FSK 110/18) przy ocenie, czy podatnik prowadzi działalność związaną z profesjonalnym obrotem nieruchomościami organ podatkowy może brać pod uwagę aktywność podatnika w okresie dłuższym, niż obejmującym czas trwania kontroli. Sprawa dotyczyła podatnika, któremu w toku kontroli podatkowej organ ustalił dochód z niezgłoszonej do opodatkowania działalności gospodarczej. Pomimo tego, iż kontrolą objęte były lata 2012-2013, organ podatkowy przeanalizował działania podatnika na przestrzeni lat 2011-2016. We wskazanym okresie podatnik dokonał obrotu kilkunastoma lokalami mieszkalnymi. Jego zdaniem taka działalność wynikała z konieczności zaspokajania potrzeb mieszkaniowych rodziny, a dokonane przez niego transakcje związane są m.in. z zarządem majątkiem osobistym. Organ podatkowy wskazał jednak, że podatnik działał w sposób profesjonalny. W toku kontroli ustalił, że w celu nabycia nieruchomości podatnik korzystał z usług profesjonalnego biura, a także przystępował do przetargów, które organizowały spółdzielnie mieszkaniowe. Stanowisko organu potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, a następnie NSA. Według sądów obu instancji aktywność podatnika na rynku nieruchomości była ciągła, zorganizowana i skoncentrowana na celu zarobkowym. Transakcje dokonywane w latach objętych kontrolą były jedynie częścią prowadzonej na rynku nieruchomości, niezgłoszonej działalności gospodarczej. NSA podkreślił, że w trakcie trwania kontroli organy podatkowe w celu analizy stanu faktycznego mogły uwzględnić szerszy zakres czasowy, w trakcie którego podatnik dokonywał podobnych działań gospodarczych.
Pracodawca płaci, ale pracownik nie ma korzyści
Rzeczpospolita, 2019-12-11, Aleksandra Tarka
Zwrot kosztów związanych z korzystaniem przez pracownika z prywatnego samochodu nie jest jego przychodem – takie stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z 14 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/Go 658/19. O interpretację indywidualną zawnioskowała spółdzielnia mieszkaniowa, która planowała zawarcie umów cywilnoprawnych z pracownikami, na podstawie których pracownicy mieliby używać prywatnych samochodów dla celów służbowych. Zwrot kosztów odbywałby się w formie miesięcznego ryczałtu wyliczanego zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów, które nie są własnością pracodawcy. Spółdzielnia chciała ustalić, czy zwrot kosztów poniesionych przez pracowników stanowi przychód ze stosunku pracy, a jeśli tak to czy podlega on zwolnieniu. Fiskus stwierdził, że będzie to przychód niekorzystający ze zwolnienia. WSA zauważył, że otrzymywane od pracodawcy świadczenie nie jest realizowane w interesie pracownika. Otrzymywane przez pracowników kwoty stanowią jedynie wyrównanie uszczerbku majątkowego powstałego na skutek korzystania z prywatnych samochodów. Zgodnie z argumentacją sądu uszczerbek majątkowy nie ogranicza się tylko do kosztów paliwa i innych kosztów eksploatacyjnych, ale również do fizycznego zużywania się samochodu.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 31 października 2019 r. (sygn. I FSK 1143/17)
1) Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), dalej: „u.p.t.u.”, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r., w przypadku usług związanych z nieruchomościami, świadczonymi przez niezarejestrowany w kraju dla celów VAT podmiot zagraniczny, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 u.p.t.u., tzn. także nieposiadającemu siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, usługobiorca ten miał status podatnika zobowiązanego do rozliczenia podatku w kraju.
2) O stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 77, s. 1, ze zm.), dalej: „rozporządzenie nr 282/2011”, w przypadku podmiotu realizującego usługi związane z nieruchomościami, świadczy zorganizowany i ciągły charakter wykonywania tych usług na terytorium kraju, jako miejsca ich opodatkowania, przy wykorzystaniu odpowiedniej struktury personalnej i technicznej, także podmiotów trzecich, których działanie dany podatnik – jako generalny wykonawca – nadzoruje, w zakresie zgodności świadczonych usług z realizowanym kontraktem. Za stwierdzeniem bowiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 11 ust. 2 rozporządzenia nr 282/2011, nie musi przemawiać konkretny adres oraz struktura personalna i techniczna pod nim funkcjonująca na terytorium kraju, lecz charakter wykonywanej działalności na tym terytorium, wskazujący, że wykorzystywanie przez dany podmiot przy realizacji zawartych kontraktów nadzorowanego przez niego personelu oraz zaplecza technicznego w określonych okolicznościach (zorganizowany charakter, ciągłość kontraktowa, rejestracja podatkowa, itp.), znamionuje stałość wykonywani takiej działalności na tym terytorium.
Wyrok NSA z dnia 26 marca 2019 r. (sygn. akt II FSK 1177/17)
Do kategorii zagranicznych spółek kontrolowanych, o których mówi art. 24a ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.p., mogą zaliczać się podmioty, w których polscy podatnicy mają udział bezpośredni i pośredni.