Fiskus chce podatku od podatku
Rzeczpospolita, 2019-11-12, Monika Pogroszewska
Pojęcia „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” powinny być traktowane tożsamo – tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 listopada 2019 r., nr ITPB1/4511-698/16-7/19/AK, która jest efektem kilkuletniego sporu podatnika z fiskusem. Sprawa dotyczyła spółki cywilnej, która świadczyła usługi budowlane i ogrodnicze na terenie Szwecji, deklarując i rozliczając tam szwedzki podatek od wartości dodanej. Dodatkowo osoby fizyczne będące wspólnikami spółki cywilnej rozliczają w Polsce podatek dochodowy, w związku z czym jeden z podatników wystąpił o interpretację indywidualną, aby potwierdzić, że do przychodów opodatkowanych na gruncie polskiej ustawy powinien zaliczyć kwoty netto uzyskane od szwedzkich klientów. Zdaniem przedsiębiorcy, rozliczany na terenie Szwecji podatek od wartości dodanej nie powinien być uznawany za przychód podatkowy w Polsce. Stanowiska podatnika nie podzielił fiskus, który uznał, że polskiego VAT nie można utożsamiać z obowiązującymi w innych państwach członkowskich analogicznymi podatkami. Przedsiębiorca zaskarżył interpretację, a do jego stanowiska przychylił się zarówno WSA w Gdańsku, jak i NSA. Zgodnie ze stanowiskiem NSA, należy wziąć pod uwagę konstrukcję danego podatku, a nie jedynie jego nazwę. Brak możliwości pomniejszenia przychodów o kwoty podatku od wartości dodanej należne w innych państwach członkowskich może być uznana za dyskryminację na gruncie Dyrektywy VAT.
Zyski z logo można opodatkować niskim ryczałtem
Rzeczpospolita, 2019-11-12, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 2019 r., sygn. akt II FSK 3715/17, przychody uzyskane z tytułu umowy dzierżawy prawa majątkowego mogą być zaliczane do przychodów z najmu, opodatkowanych 8,5-procentowym ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Sprawa dotyczyła podatnika dysponującego autorskimi prawami majątkowymi do logotypów, które stanowią przedmiot umowy dzierżawy zawartej z firmą z siedzibą w Irlandii. W ocenie przedsiębiorcy otrzymywany czynsz dzierżawny należy zakwalifikować jako przychód opodatkowany według 8,5% stawki ryczałtu. Z takim stanowiskiem nie zgodził się jednak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Jak wynika z prezentowanego uzasadnienia, właściwym źródłem przychodu dla korzyści osiąganych z tytułu udostępnienia logotypu są prawa majątkowe; organ podatkowy oraz sąd I instancji twierdziły bowiem, że o sposobie opodatkowania decyduje charakter przedmiotu umowy, bez względu na jej rodzaj. Stanowisko podatnika ostatecznie potwierdził NSA, wskazując, iż zgodnie z literalnym brzmieniem przepisów, umowy dzierżawy, których przedmiotem jest prawo majątkowe, nie zostały przez ustawodawcę automatycznie wyłączone ze źródła przychodów – najem i dzierżawa.
Cesja umowy nie wymaga korekty VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-11-13, Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 listopada 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 706/19), cesja umowy nie wymaga korekty podatku VAT. Sprawa dotyczyła dewelopera, który zawierał z klientami umowy przedwstępne na zakup mieszkań i pobierał z tego tytułu zaliczki dokumentowane następnie fakturami. Deweloper powziął wątpliwość czy w razie zmiany osoby kupującego, konieczne jest wystawienie faktury korygującej. W jego opinii, spółka nie ma takiego obowiązku. Nie zgodził się z nim Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. W indywidualnej interpretacji podatkowej wskazał, że w przypadku cesji umowy należy skorygować fakturę, gdyż ostatecznie pomiędzy spółką a klientem nie dojdzie do transakcji podlegającej opodatkowaniu. Zdania organu nie podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. WSA podkreślił, że pierwotna faktura zaliczkowa odpowiada stanowi faktycznemu z daty jej wystawienia. Dodał, że w opisanej sytuacji zmianie ulega jedynie strona umowy. Ustawa nie przewiduje natomiast obowiązku wystawiania faktury korygującej w razie zmiany osoby kupującego.
Odziedziczyłeś mieszkanie? Skarbówka nie da ci ulgi
Rzeczpospolita, 2019-11-13, Przemysław Wojtasik
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 października 2019 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.344.2019.1.JK2, dział spadku skutkujący powiększeniem udziału podatnika w spadkobraniu w stosunku do udziału, który wynikałby z dziedziczenia ustawowego, stanowi o wyznaczeniu nowego momentu „nabycia” części nieruchomości. Sprawa dotyczyła kobiety, która w 2015 r. ustawowo nabyła część majątku zmarłego ojca. Po upływie dwóch lat, spadkobiercy dokonali działu spadku; w wyniku zawartej umowy nastąpił wzrost wartości udziału kobiety w dziedziczonym majątku – otrzymała ona kilka nieruchomości, co przekraczało część ustawowego spadkobrania. W ocenie podatnika, sprzedaż nabytych nieruchomości na bieżąco pozwoli na skorzystanie z ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem rodzice nabyli wszystkie te nieruchomość kilkadziesiąt lat temu. Dyrektor KIS nie zgodził się jednak z prezentowanym stanowiskiem. Zdaniem fiskusa, kobieta nabyła nieruchomości w części w terminie zawarcia umowy o dział spadku. Skutkiem tego jest ponowne rozpoczęcie naliczania pięcioletniego okresu uprawniającego podatnika do skorzystania z ulgi. Oznacza to, że po sprzedaży nieruchomości dla podatnika powstanie przychód „w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w drodze działu spadku”, który należy wykazać w zeznaniu rocznym oraz opodatkować według podatkiem dochodowym.
Samo pozwolenie na rozbiórkę nie obniży stawki daniny
Rzeczpospolita, 2019-11-13, Aleksandra Tarka
Pozwolenie na rozbiórkę obiektu budowlanego nie jest tożsame z ostateczną decyzją nakazującą rozbiórkę i nie może być podstawą do zastosowania wyłączenia z opodatkowania podatkiem od nieruchomości – takie stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 16 października 2019 r., sygn. akt I SA/Bk 490/19. Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki posiadającej zajazd, w którym prowadzona była działalność gospodarcza o charakterze gastronomiczno-hotelarskim. Spółka uzyskała pozwolenie na rozbiórkę obiektu i wystąpiła o nadpłatę w podatku od nieruchomości. Według podatnika, pozwolenie na rozbiórkę i jednoczesne zaprzestanie wykonywania na terenie nieruchomości działalności gospodarczej spowodowało utratę przeznaczenia gospodarczego, co powinno skutkować stwierdzeniem nadpłaty. Ze zdaniem spółki nie zgodził się organ podatkowy, który zauważył, że spółka nie otrzymała decyzji o nakazie rozbiórki, a zajazd sklasyfikowany został jako pozostałe budynki niemieszkalne. Tożsame stanowisko zajęło Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Następnie, przed WSA w Białymstoku, podatnik przekonywał, że pozwolenie na rozbiórkę jest równorzędne z brakiem możliwości korzystania z obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem i powinno skutkować stwierdzeniem nadpłaty za okres po uzyskaniu takiego pozwolenia przez spółkę. Stanowiska podatnika nie podzielił jednak sąd, który zaznaczył, że obowiązek podatkowy ciąży przez sam fakt posiadania nieruchomości, a bez znaczenia pozostaje czy podejmowana jest faktyczna działalność gospodarcza przy wykorzystaniu danych gruntów, budynków lub budowli. WSA przypomniał również, że tylko ostateczna decyzja organu budowlanego nakazująca rozbiórkę obiektu skutkuje wyłączeniem z opodatkowania podatkiem od nieruchomości.
Nie trzeba płacić VAT z przedwcześnie wystawionej faktury
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-11-14, Łukasz Zalewski
Jak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 listopada 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 742/19), faktura wystawiona przedwcześnie nie powoduje obowiązku zapłaty podatku VAT. Sprawa dotyczyła spółki, której przedmiotem działalności jest m.in. sprzedaż samochodów. Przeprowadzane przez nią transakcje zwykle dokumentowane były fakturami wystawianymi 30 dni przed planowaną dostawą. Zdarzały się jednak sytuacje, gdy odbiór pojazdów następował po upływie tego okresu. W związku z tym spółka zwróciła się do organu podatkowego z wnioskiem o wydanie interpretacji w powyższym zakresie. Argumentowała, że wystawiane przez nią faktury odzwierciedlają rzeczywiste zdarzenia oraz, że po stronie Skarbu Państwa brak jest ryzyka uszczerbku. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. Wskazał, że w sytuacji, gdy dostawa nie nastąpi w ciągu 30 dni od wystawienia faktury, należy ją skorygować lub zapłacić podatek VAT. Ze stanowiskiem organu nie zgodził się WSA w Warszawie. Zdaniem Sądu w przypadku przedwczesnego wystawienia faktury nie ma zastosowania art. 108 ustawy o VAT. Zatem nie powstaje obowiązek wystawiania faktur korygujących, czy zapłaty podatku z faktury pierwotnej.
Procent od zysku to nie odsetki
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-11-14, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 2019 r. (sygn. akt II FSK 3703/17), nie można odliczyć od przychodu dodatkowego oprocentowania z tytułu osiągniętego zysku. W przedmiotowej sprawie spółka nabywała i remontowała, a następnie sprzedawała nieruchomości. Swoje działania finansowała z pożyczek zawartych m.in. z jej udziałowcami. Pożyczkodawcom w zamian za udostępnienie kapitału naliczano odsetki stanowiące jego procent oraz odsetki dodatkowe, kalkulowane na podstawie osiągniętego zysku. Te drugie spółka zamierzała zaliczyć do kosztów podatkowych, z czym nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. Organ uznał, że odsetki te są w rzeczywistości wynagrodzeniem i stanowią udział w zysku, a więc nie spełniają formalnej definicji odsetek. Spółka zaskarżyła interpretację organu wskazując, że zarówno zapłata odsetek podstawowych, jak i dodatkowych jest związana z osiągnięciem przychodu z inwestycji. Ze spółką nie zgodziły się jednak sądy obu instancji. NSA wskazał, ze skoro odsetki dodatkowe są kalkulowane inaczej niżeli jako procent od kapitału, to w konsekwencji nie powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. NSA zwrócił również uwagę, że spółka założyła, że wysokość odsetek dodatkowych będzie przekraczać wysokość odsetek maksymalnych, o których mowa w przepisach kodeksu cywilnego, co automatycznie sprawia, że tego rodzaju wynagrodzenie za udostępnienie kapitału nie może zostać uznane za odsetki.
Przedawnienie może przesądzić o oprocentowaniu nadpłaty
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-11-14, Łukasz Zalewski
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 listopada 2019 r. (sygn. akt II FSK 3670/17) orzekł, że w przypadku, gdy winę za dopuszczenie do przedawnienia się zobowiązania ponosi organ podatkowy, to podatnikowi należy się oprocentowanie nadpłaty. W przedmiotowej sprawie spółka toczyła spór z prezydentem miasta w zakresie opodatkowania w 2010 roku wiat przystankowych. Prezydent, w decyzji wydanej we wrześniu 2015 r., wskazał, że wiaty to budowle oraz określił spółce wysokość podatku od nieruchomości. Spółka uregulowała należność, jednocześnie odwołując się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu. Według spółki wiaty spełniały definicję budynku, a zatem nie mogły zostać uznane za budowle. SKO uchyliło decyzję prezydenta, uzasadniając to brakiem wystarczającego materiału dowodowego. Prezydent zwrócił spółce nadpłatę podatku oraz umorzył sprawę. Spółka uznała jednak, że przysługuje jej oprocentowanie powstałej w ten sposób nadpłaty, gdyż wina za zmianę decyzji leży po stronie organu. Prezydent uważał, że nie ponosi odpowiedzialności za zaistniałą sytuację, w związku z czym brak jest podstaw do wypłaty spółce oprocentowania. Rację organowi przyznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu. Kluczowy okazał się jednak wyrok NSA, zgodnie z którym prezydent miasta przyczynił się swym działaniem do przedawnienia się zobowiązania podatkowego, gdyż nie wydał merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. W takim wypadku spółce należne jest oprocentowanie nadpłaty.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 17 września 2019 r. (sygn. akt I GSK 286/17)
Literalne brzmienie art. 21 ust. 8 u.p.a. prowadzi do jednoznacznej konstatacji, iż obniżenie podatku akcyzowego od wyprodukowanych w składzie podatkowym wyrobów akcyzowych może mieć miejsce jedynie w przypadku, gdy do wyprodukowania tych wyrobów zostaną zużyte inne wyroby akcyzowe, które staną się składnikiem wytworzonych w składzie podatkowym wyrobów.
Wyrok NSA z dnia 25 września 2019 r. (sygn. akt II FSK 3377/17)
Ramy postępowania dowodowego (art. 187 § 1 i art. 188 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa – Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) wyznacza hipoteza normy prawa materialnego, zaś zgłoszenie przez podatnika wniosków dowodowych nie powoduje automatycznie konieczności ich uwzględnienia.