Kiedy zagraniczny dochód jest opodatkowany w Polsce
Rzeczpospolita, 2019-10-14, Katarzyna Narejko
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 sierpnia 2019 r., nr 0114-KDIP3-1.4011.305.2019.2.MG, dochód polskiego rezydenta świadczącego usługi izolacyjne i blacharskie w Islandii, jednak nie poprzez położony tam zagraniczny zakład, podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Sprawa dotyczyła podatnika, wykonującego prace na nieruchomościach położonych na terenie Islandii. Za świadczone usługi wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie pomniejszone o islandzki podatek u źródła. Następnie, wnioskodawca rozliczył w Polsce podatek od całości swojego dochodu, także tego uzyskanego za granicą; w konsekwencji doszło do faktycznego podwójnego opodatkowania wynagrodzenia. W złożonym później wniosku o wydanie interpretacji, podatnik chciał uzyskać potwierdzenie, że może zastosować jedną z metod unikania podwójnego opodatkowania, zgodnie z którą od podatku odliczonego od dochodu uzyskanego zarówno w Polsce, jak i w Islandii ma on prawo odliczyć kwotę równą podatkowi zapłaconemu za granicą, z tym że odliczenie to nie może przekroczyć części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany za granicą. Dyrektor KIS uznał, że skoro podatnik prowadzi działalność na terenie Polski, a za granicą świadczył usługi, jednak nie poprzez położony tam zakład, to jego dochód podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, a wskazana metoda unikania podwójnego opodatkowania nie znajduje zastosowania.
Nie ma ulgi B+R na zakup komputerów i oprogramowania
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-10-14, Łukasz Zalewski
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 października 2019 r. (sygn. akt II FSK 3589/17) orzekł, że wydatek poniesiony na system zarządzania produkcją nie będzie kosztem kwalifikowanym dla celów ulgi badawczo-rozwojowej. Sprawa dotyczy spółki, która w celu unowocześnienia swojej działalności, planowała nabyć system do zarządzania produkcją. Spółka uważała, że wydatek będzie kosztem kwalifikowanym dlatego, że system jest rozwiązaniem nowatorskim i będzie indywidualnie dostosowany do potrzeb firmy. Organ podatkowy jak również sądy obu instancji uznały, że zakup systemu komputerowego czy oprogramowania jak również wdrożenie produktu wytworzonego przez inny podmiot nie jest działalnością badawczo-rozwojową. Ponadto, efekty działalności twórczej mają zwiększać zasoby wiedzy u różnych przedsiębiorców.
Pożyczki w walucie bez korzyści
Rzeczpospolita, 2019-10-14, Aleksandra Tarka
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 października 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 3075/18, orzekł, że różnice kursowe powstałe w związku ze spłatą pożyczki w walucie obcej podlegają ograniczeniu ujmowania ich w kosztach podatkowych jako element kosztów finasowania dłużnego. Sprawa dotyczyła spółki, która zaciągnęła pożyczkę w walucie obcej w celu nabycia udziałów w innej spółce, którą następnie przejęła poprzez połączenie. Spółka uważała, że ujemne różnice kursowe powstałe w związku ze spłatą przedmiotowej pożyczki nie będą podlegały ograniczeniu w zaliczaniu kosztów finansowania dłużnego do kosztów podatkowych, ponieważ nie są one samoistnym kosztem finansowania dłużnego. Organ podatkowy uznał jednak, że różnice kursowe stanowią nieodłączny element pożyczek udzielanych w walucie obcej i powinny zostać zakwalifikowane jako koszty finansowania dłużnego. Tym samym podlegają one limitowaniu w zaliczaniu do kosztów podatkowych. Fiskus wskazał również, że przedmiotowe ograniczenie jest wynikiem implementacji Dyrektywy 2016/1164, a ona odnosi się wprost do różnic kursowych. WSA w Warszawie podzielił stanowisko organu podatkowego wskazując, że kosztem finansowania dłużnego jest wszystko, co wiąże się z finansowanie zewnętrznym, w tym także różnice kursowe.
Płatność wekslem nie jest limitowana
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-10-15, Agnieszka Pokojska
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 września 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 2774/18) orzekł, że w katalogu kosztów finansowania dłużnego nie mieści się zapłata wekslem własnym. Sprawa dotyczyła spółki, planującej zakup od spółki jawnej produktów elektrycznych z odroczonym terminem płatności na dużą skalę. Z uwagi na skalę transakcji nie byłaby w stanie zapłacić w terminie za całość dlatego zamierzała wystawić weksel własny. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślił, że weksel służy głównie jako środek kredytu, zapłaty bądź zabezpieczenia wierzytelności. Stwierdził też, że koszty finansowania dłużnego należy rozumieć szeroko, a skoro weksel stanowi formę finansowania działalności, będzie podlegać limitowaniu. Stanowisko organu uchylił WSA w Warszawie wskazując, że w analizowanym przypadku weksel stanowi zapłatę za towar. Ze względu na to, że skarżąca nie otrzymuje żadnych środków finansowych, zapłata wekslem własnym nie stanowi finansowania dłużnego
Fiskus chce zarobić na imprezach integracyjnych
Rzeczpospolita, 2019-10-16, Monika Pogroszewska
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 września 2019 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.309.2019.3.MBD, wydatki na organizację imprez integracyjnych w części przypadającej na osoby współpracujące ze spółką (samozatrudnionych) nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych organizatora. W przedmiotowej sprawie spółka z branży informatycznej organizuje dobrowolne imprezy integracyjne zarówno dla pracowników, jak i podwykonawców prowadzących jednoosobowe działalności gospodarcze. Przy organizacji wspomnianych imprez, spółka ponosi wydatki, np. koszt wynajmu sali, poczęstunku, transportu, animatora itp. Organ podatkowy uznał, że koszty uzyskania przychodów stanowią wyłącznie te wydatki na organizację imprez integracyjnych, które przypadają na osoby zatrudnione oraz ich rodziny. Osoby współpracujące ze spółką są podmiotami zewnętrznymi, niezależnymi, wobec czego wydatki ponoszone na ich rzecz stanowią koszty reprezentacji, które są wyłączone z kosztów podatkowych.
Fiskus wciąż wygrywa spory o podatek u źródła
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-10-16, Patrycja Dudek
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 października 2019 r. (sygn. akt II FSK 3312/17.) orzekł, że na podstawie przepisów obowiązujących do końca 2016 r, zagraniczna osoba, która wykonywała usługi poza terytorium Polski, musiała zapłacić zryczałtowany podatek, mimo że ustawa o PDOF wymagała przebywania na terenie Polski. NSA w wyroku określił, że usługi niematerialne wykonane za granicą były opodatkowane w Polsce, jeżeli wynagrodzenie za nie wypłacano z naszego kraju. Sprawa dotyczyła spółki, która w 2015 r. kupowała usługi od zagranicznych osób fizycznych. Usługi te były w całości wykonywane poza terytorium Polski. Zarówno organ jak i sądy administracyjne obu instancji, orzekły, że w przedmiotowej sprawie podatek u źródła był należny
Gołosłowne zapewnienia to za mało
Rzeczpospolita, 2019-10-16, Aleksandra Tarka
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 października 2019 r., sygn. akt I FSK 1214/17, orzekł, że gmina może zastosować inną metodę obliczania prewspółczynnika niż tę wynikającą z rozporządzenia ministra finansów, jeżeli uzasadni, że tego wymaga specyfika danej działalności. Sprawa dotyczyła gminy, która realizowała inwestycję termomodernizacji budynków komunalnych, wykorzystywanych zarówno w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, jak i do zadań własnych. Gmina nie była w stanie dokładnie przyporządkować wydatków do obu rodzajów działalności. Spór dotyczył rozstrzygnięcia, jaki rodzaj prewspółczynnika zastosować w tym przypadku. Gmina uważała, że nie musi stosować sposobu wyliczenia proporcji określonego w rozporządzeniu ministra finansów, ponieważ najlepsze w jej sytuacji będzie kryterium powierzchniowe. Fiskus uznał jednak, że proponowany przez gminę sposób ustalenia proporcji może prowadzić do nieadekwatnego i niezgodnego z rzeczywistością odliczenia VAT. Powyższe potwierdził także WSA w Gliwicach. Ostatecznie spór rozstrzygnął NSA, według którego gmina może zastosować inną metodę ustalenia proporcji odliczenia VAT niż wskazana w rozporządzeniu ministra finansów, jednak musi jasno i wyraźnie wskazać, że będzie ona najbardziej odpowiadała specyfice jej działalności. Tymczasem gmina nie wyjaśniła, dlaczego nie może zastosować jednej z metod z rozporządzenia.
Wydatek o charakterze sankcyjnym nie jest kosztem
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-10-16, Magdalena Majkowska
Jak wynika z interpretacji indywidulnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 października 2019 r. (nr 0111-KDIB2-1.4010.358.2019.1.AT) nie będzie kosztem uzyskania przychodu kwota odszkodowania, którą pracodawca na podstawie ugody musiał wypłacić niesłusznie zwolnionemu pracownikowi. W przedmiotowej sprawie spółka w ugodzie przed sądem przyznała, że rozwiązała umowę o pracę z naruszeniem przepisów dlatego wypłaci byłej pracownicy odszkodowanie. Kwotę wynikającą z odszkodowania spółka chciała zaliczyć do kosztów podatkowych. Spółka argumentowała, że wypłacane odszkodowania są nierozerwalne z wypłatami wynagrodzeń, dlatego powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Wskazane stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej utrwala dotychczasową linię interpretacyjną w przedmiotowym zakresie uznając, że pracodawca nie może zaliczyć kosztów odszkodowania wypłacanego na podstawie ugody ze względu na sankcyjny charakter odszkodowania, jak również brak związku z osiągnięciem, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 30 maja 2019 r. (sygn. akt II FSK 1947/17)
Zwolnienie od podatku dochodowego od osób fizycznych przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. c) u.p.d.o.f., obejmuje nie tylko szkody w drzewostanie (zniszczenie drogi) powstałe w trakcie realizacji pierwotnej inwestycji, ale również odnosi się do szkód powstających w trakcie kolejnych prac budowlanych (odbudowie, przebudowie, nadbudowie, remoncie) związanych z funkcjonowaniem urządzeń infrastruktury technicznej (linii napowietrznej).
Wyrok NSA z dnia 25 czerwca 2019 r. (sygn. akt I FSK 680/19)
W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2016 r., jeżeli dla niemogącej prowadzić swoich spraw wskutek braku powołanych do tego organów osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, ustanowiono – na podstawie art. 42 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.) w zw. z art. 138 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm., dalej: O.p.) – kuratora, z mocy ustawy (art. 138d § 2 O.p.) staje się on pełnomocnikiem ogólnym (przedstawicielem ustawowym) tej osoby (jednostki), umocowanym do działania w imieniu reprezentowanego we wszelkich sprawach podatkowych, do którego – na podstawie art. 154 § 1 O.p. – organ kieruje pisma (orzeczenia) w ramach tego postępowania.