Skarbówka lekceważy sądy i trybunał, żądając VAT od prywatnych szkoleń
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-15, Patrycja Dudek
Z utrwalonej linii orzeczniczej sądów administracyjnych oraz stanowiska Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że usługi edukacyjne świadczone przez podmioty niepubliczne w celach komercyjnych również mogą zostać zwolnione z opodatkowania VAT. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2019 r., sygn. akt I FSK 723/17 poparł stanowisko podatnika, który zamierzając zorganizować szkolenia dla fizjoterapeutów, lekarzy i osteopatów uznał, że będzie mógł korzystać ze zwolnienia z opodatkowania pomimo tego, iż świadczy usługi szkoleniowe jako podmiot prywatny. Podatnik toczył spór z fiskusem, który uznał w tym przypadku niedopuszczalność zwolnienia z opodatkowania z uwagi na niepubliczny charakter podmiotu, a tym samym jego działanie poza kontrolą państwa. Sądy administracyjne nie zgodziły się ze stanowiskiem organu, który ich zdaniem powinien przeanalizować cel i warunki działalności podatnika porównując je do celu i warunków działania podmiotów prawa publicznego, które wypełniają zadania edukacyjne i na tej podstawie ustalić stosunek podobieństwa, co pozwoli na właściwą kwalifikację czy dana usługa powinna zostać objęta zwolnieniem.
Exit fee poza limitem
Rzeczpospolita, 2019-04-15, Mariusz Kozłowski
Jak wynika z interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 marca 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.629.2018.1.APO, opłata wewnątrzgrupowa z tytułu transferu potencjału zysku nie podlega ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów podatkowych wydatków na nabycie usług niematerialnych. Sprawa dotyczyła spółki prowadzącej działalność o ograniczonych funkcjach i ryzykach w obszarze produkcji oraz dystrybucji do zagranicznych podmiotów powiązanych i podmiotów trzecich. W ramach planowanej zmiany wzajemnego modelu współpracy, powiązany ze spółką podmiot niemiecki – który dotychczas zajmował się m.in. dystrybucją produktów spółki na rynkach rozwiniętych, badaniami, marketingiem oraz zarządzaniem relacji z klientami – zamierza przenieść do niej swoje kluczowe funkcje, ryzyka oraz aktywa niematerialne. W związku z planowaną zmianą, w ramach której dojdzie do przeniesienia do spółki kluczowych funkcji, aktywów i ryzyk, strony podpiszą umowę o przejęcie aktywów niematerialnych w zamian za uiszczenie tzw. „exit fee”. Zdaniem spółki, wspomniane wynagrodzenie nie podlega limitowi kosztów usług niematerialnych. Dyrektor KIS uznał stanowisko spółki za prawidłowe i odstąpił od uzasadnienia.
Pomyłki w rozliczeniach z urzędem niech prostują sądy powszechne
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-15, Mariusz Szulc
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2019 r., PORR Építési Kft., C-691/17 uznał, że błędne rozliczenie transakcji zgodnie z zasadami ogólnymi, mimo że powinna zostać objęta odwrotnym obciążeniem, oznacza, że nabywca nie będzie uprawniony do odliczenia zapłaconego dostawcy podatku jako podatku naliczonego. Wyrok ten potwierdził dotychczas prezentowane stanowisko w poprzednich orzeczeniach (m.in. Tibor Farkas, C-564/15). Sprawa dotyczyła podatnika współdziałającego z trzema kontrahentami będącymi podwykonawcami. Podwykonawcy wystawili faktury VAT, opłacone przez podatnika. Podwykonawcy sami wpłacili należny podatek VAT, zaś podatnik wystąpił o jego zwrot. Taki sposób rozliczenia został zakwestionowany przez organy podatkowe jako błędnie nierozliczony w systemie odwrotnego obciążenia. W takiej sytuacji to podatnik powinien zapłacić podatek należny wynikający z odwrotnego obciążenia, natomiast w pierwszej kolejności o zwrot nienależnie zapłaconej części wynagrodzenia (tj. błędnie naliczonego podatku VAT przez dostawcę) powinien starać się u tego dostawcy. Dopiero w przypadku, gdy odzyskanie podatku od kontrahenta nie będzie możliwe (np. z powodu upadłości usługodawcy), nabywca powinien skierować wniosek o zwrot podatku do organów podatkowych. Rozwiązanie takie zgodne jest z zasadami proporcjonalności, skuteczności oraz neutralności podatkowej.
Wystarczy jedna ewidencja dla całej działalności strefowej
Rzeczpospolita, 2019-04-15, Julia Duszczenko
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 19 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Gd 49/19 orzekł, iż przedsiębiorca może prowadzić jedną, wspólną ewidencję w celu określenia wyniku podatkowego z działalności prowadzonej w specjalnej strefie ekonomicznej na podstawie kilku zezwoleń. Wyrok stanowi potwierdzenie stanowiska spółki, która zaskarżyła interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Organ podatkowy w odpowiedzi na zapytanie spółki zaprzeczył możliwości prowadzenia jednej ewidencji w celu ustalenia wyniku z działalności strefowej prowadzonej na podstawie trzech zezwoleń. Odmienne zdanie przedsiębiorstwa doprowadziło do rozstrzygnięcia sporu przez WSA, który przyznał rację spółce. Zgodnie z wyrokiem, prowadzenie opisywanej ewidencji jest wystarczające, ponieważ prawo nie nakłada na podatników prowadzących działalność w SSE obowiązku ujmowania posiadania odrębnej ewidencji dla każdego zezwolenia strefowego. Ponadto sąd potwierdził, że możliwe jest korzystanie z limitu dopuszczalnej pomocy publicznej w sposób chronologiczny, zgodnie z kolejnością otrzymanych zezwoleń.
Koszty szyldu też są limitowane
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-15, Mariusz Szulc
Zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nie można odliczyć całości należności z tytułu wynajmu tablicy informacyjnej, jeżeli koszty takich usług i innych wymienionych w art. 15e ust.1 ustawy o PDOP łącznie przekroczą próg 3 mln złotych rocznie. Sprawa dotyczyła wynajęcia szyldu przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową od podmiotu powiązanego. Zdaniem podatnika, limitowanie kosztów wynikające z art. 15e ustawy o PDOP nie odnosi się do usług najmu związanych z reklamą, pomimo, iż jest w nim mowa o usługach reklamowych. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, odwołując się jednocześnie do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zajął stanowisko przeciwne, zgodnie z którym za reklamę uznawana jest każda działalność promocyjna, która ma charakter informacyjny (np. komunikowanie odbiorcom informacji o oferowanych towarach czy usługach). W związku z powyższym, zdaniem organu, limitem zostanie objęty również wynajem szyldu z uwagi na jego informacyjny charakter wynikający z przekazywania odbiorcom treści dotyczących świadczonych usług.
Obowiązkiem firm nie jest maksymalizowanie podatków
Rzeczpospolita, 2019-04-16, Aleksandra Tarka
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 31 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 3242/18 orzekł, że odmawiając wydania opinii zabezpieczającej fiskus musi wskazać, że czynności zostały dokonane przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej. W przedmiotowej sprawie spółka z branży deweloperskiej zamierzała dokonać restrukturyzacji – pierwszym jej krokiem miało być przeprowadzenie podziału przez wydzielenie, w ramach którego miało dojść do powstania dwóch spółek kapitałowych. Jedna z nich miała otrzymać cały kapitał zapasowy, a następnie zostać przekształcona – w ramach drugiego etapu – w spółkę komandytową. Organ podatkowy uznał, że przedstawiony model restrukturyzacji spowoduje brak opodatkowania zysków niepodzielonych i odmówił spółce wydania opinii zabezpieczającej. Spór sądowy w sprawie zakończył wyrok NSA, w którym Sąd stwierdził, że odmowa wydania opinii zabezpieczającej nie była zasadna. Fiskus nie dokonał bowiem należytej analizy celów ekonomicznych i gospodarczych skarżących oraz nie wskazał, że osiągnięta korzyść podatkowa była sprzeczna z celem ustawy, a sposób działania sztuczny. Zdaniem Sądu, podatnik nie ma obowiązku maksymalizowania zobowiązania podatkowego.
TSUE: leasing zwrotny nie daje prawa do odliczenia
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-17, Mariusz Szulc, Magdalena Majkowska
Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 marca 2019 r., sprawa Mydibel, C-201/18, leasing zwrotny powinien być traktowany jako jedna usługa o charakterze finansowym, zwolniona z podatku VAT. Wyrok ten budzi kontrowersje z uwagi na dotychczasową praktykę, stosowaną także przez polskich podatników, klasyfikujących leasing zwrotny jako dwie odrębne czynności opodatkowane: dostawę towaru i leasing (świadczenie usług), które niezależnie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, a strony transakcji mogą odliczać podatek naliczony z faktur dokumentujących obie czynności. Zdaniem ekspertów, wyrok TSUE może zrewolucjonizować rozliczenia podatku VAT zarówno dla przedsiębiorców, jak i firm leasingowych. Traktowanie leasingu zwrotnego jako jednolitej usługi zwolnionej z VAT oznacza brak prawa do odliczenia zarówno dla firmy leasingowej, jak i dla podatnika zamierzającego skorzystać z tej formy finansowania działalności.
Firma wygrała spór o split payment
Rzeczpospolita, 2019-04-17, Aleksandra Tarka
Zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2019 r., sygn. akt. III SA/Wa 2519/18, spłata regresu ubezpieczeniowego z wykorzystaniem mechanizmu podzielonej płatności nie powoduje powstania solidarnej odpowiedzialności VAT po stronie ubezpieczyciela. Zgodnie z wyrokiem WSA, stanowisko prezentowane przez firmę ubezpieczeniową jest prawidłowe. Spółka początkowo skierowała wniosek o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w którym pytała czy w sytuacji uregulowania przez dłużnika należności z tytułu regresu ubezpieczeniowego powstaje solidarna odpowiedzialność ubezpieczyciela co do zobowiązania podatkowego w VAT ubezpieczającego. Zdaniem Dyrektora KIS taka odpowiedzialność istnieje, bowiem możliwe jest dokonywanie płatności z wykorzystaniem konstrukcji split payment na rachunek VAT podmiotu, który nie jest bezpośrednio sprzedawcą. WSA potwierdził jednak stanowisko spółki uzasadniając, iż w związku z odszkodowaniem, którego podstawą jest roszczenie zwrotne, nie dochodzi do cesji wierzytelności, a zatem nie dochodzi do powstania solidarnej odpowiedzialności w VAT.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2019 r. (sygn. akt I FSK II FSK 254/17)
Wyrok sądowy ustanawiający prawo, o którym mowa w art. 88 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze, t.j. Dz.U. z 2005 r., Nr 228, poz. 1947 (analogiczne uprawnienie przewiduje art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze, t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2126), nie może być w każdym przypadku uznawany za kreujący takie uprawnienie do nieruchomości po stronie przedsiębiorcy (kopalni), które zmusza do uznania tego przedsiębiorcy za posiadacza zależnego. Skutkiem takiego wyroku może być bowiem zarówno oddanie rzeczy przez właściciela (posiadacza samoistnego) przedsiębiorcy w posiadanie zależne, jak i przeniesienie posiadania samoistnego zgodnie z przepisem art. 348 Kodeksu cywilnego. Tak więc, jeśli tylko sposób władania odpowiada treści prawa własności, to podatnikiem w podatku od nieruchomości jest przedsiębiorca (kopalnia) jako posiadacz samoistny w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm.).
Wyrok NSA z dnia 28 marzec 2019 r. (sygn. akt I FSK 438/17)
Podmiot pełniący w ramach oszustwa karuzeli podatkowej funkcję tzw. „bufora”, świadomego udziału w oszustwie (lub który powinien mieć tego świadomość), nie działa odnośnie „transakcji” wykazanych w otrzymywanych i wystawianych przez niego fakturach w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a zatem:
– nie ma prawa do odliczenia na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: u.p.t.u.) podatku naliczonego z tytułu „dostaw” od poprzednika w łańcuchu transakcji,
– jego „dostawy” nie są opodatkowane VAT, a wykazany na fakturach podatek podlega rozliczeniu w trybie art. 108 ust. 1 u.p.t.u.