Biała lista: wystarczy sprawdzić ją jeden raz
Rzeczpospolita, 2019-12-16, Przemysław Wojtasik
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 listopada 2019 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.357.2019.1.EN, spółka jest zobowiązana do weryfikacji rachunku bankowego kontrahenta na dzień zlecenia przelewu, a nie jego faktycznej realizacji. Spółka należąca do międzynarodowej grupy kapitałowej postanowiła złożyć wniosek o interpretację przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązków wynikających z wprowadzenia tzw. białej listy. Spółka prowadzi działalność w branży motoryzacyjnej i realizuje dużo płatności na rzecz swoich kontrahentów. Zgodnie z wewnętrznym systemem kontroli, wszystkie faktury są wielokrotnie weryfikowane przez wyznaczone osoby, a po ich ostatecznej akceptacji następuje sporządzenie listy płatności, która stanowi podstawę zlecenia przelewów. Po przekazaniu listy do banku realizacja przelewów następuje w terminie kilku lub kilkunastu dni. Wątpliwości podatnika dotyczyły obligatoryjnej weryfikacji rachunku bankowego kontrahenta, którą w rozumieniu przepisów należy dokonać w dniu zlecenia przelewu. W ocenie spółki, obowiązek ten jest spełniony w sytuacji, gdy podatnik weryfikuje kontrahenta na dzień zlecenia płatności do banku, a nie w terminie rzeczywistej daty przelewu. Dyrektor KIS potwierdził stanowisko podatnika. Zdaniem organu podatkowego, spółka nie jest zobowiązana do ponownej weryfikacji kontrahenta w dniu faktycznej realizacji przelewu, jeżeli na dzień zlecenia płatności dokonano jego pozytywnej weryfikacji.
Fiskus nie rezygnuje z podatku od hotelarzy
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-16, Mariusz Szulc
W interpretacjach indywidualnych wydanych w dniu 11 grudnia 2019 r. (sygn. 0115-KDIT3.4011.394.2019.2.KP oraz 0115-KDIT3.4011.395.2019.2.KP) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że umowa hotelowa jest podobna w swoim charakterze do najmu lub dzierżawy, zatem należy zapłacić podatek od przychodów z budynków. Z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej wystąpił właściciel hotelu, który wynajmuje wolne pokoje gościom oraz organizuje w hotelu konferencje i szkolenia. Podkreślił on, że klienci nie wynajmują ani nie dzierżawią hotelu, a korzystanie z obiektu hotelowego odbywa się wyłącznie na zasadach określonych w regulaminie, co nie jest równe z oddaniem hotelu do swobodnego używania. Zdaniem właściciela, taka sytuacja nie kreuje powstania obowiązku w podatku od przychodów z budynków. Z takim stanowiskiem nie zgodził się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. uzasadniając, że umowa hotelowa jest podobna w swoim charakterze do umowy najmu lub dzierżawy, dlatego przepisy dotyczące opodatkowania przychodu z budynków znajdzie zastosowanie również do hotelarzy, którzy organizują szkolenia i konferencje oraz wynajmują pokoje gościom.
Należność za bezumowne korzystanie z lokalu nie podlega VAT
Rzeczpospolita, 2019-12-16, Justyna Bednarczyk
Jak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 września 2019 r. sygn. akt I SA/Kr 125/19, opłaty z tytułu bezumownego korzystania z lokalu nie podlegają opodatkowaniu VAT, o ile mają charakter odszkodowawczy. Sprawa dotyczyła spółki będącej właścicielem centrum handlowego, która zawarła umowę najmu lokalu. W umowie zawarte zostały zapisy przyznające spółce prawo do wypowiedzenia w przypadku zwłoki w zapłacie czynszu. Spółka skorzystała z tych zapisów i skutecznie wypowiedziała umowę. Najemca odebrał wypowiedzenie, nie zwalniając jednak lokalu, w konsekwencji czego spółka obciążyła go opłatami z tytułu bezumownego korzystania z lokalu i wystąpiła o eksmisję. Podatnik wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, aby potwierdzić, że należności za bezumowne korzystanie z lokalu nie powinny podlegać opodatkowaniu VAT. Ze stanowiskiem spółki nie zgodził się fiskus uznając, że dla opodatkowania bezumownego korzystania z lokalu istotne są okoliczności faktyczne, które w opisanej sytuacji wskazują na dorozumianą zgodę właściciela na korzystanie z lokalu. Spółka zaskarżyła interpretację, a sprawa trafiła do WSA w Krakowie, który potwierdził stanowisko spółki. Jak zauważył WSA, podatnik po rozwiązaniu umowy podjął konkretne działania. Nie można uznać, że tolerował on bezumowne korzystanie z lokalu w związku z czym opłaty z tego tytułu mają charakter odszkodowawczy i nie mogą zostać opodatkowane.
Ulga B+R obejmuje też wynagrodzenia za urlop
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-16, Łukasz Zalewski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 7 listopada 2019 r. (sygn. akt I SA/Rz 609/19) uznał, że wynagrodzenie pracowników za urlop i zwolnienie chorobowe stanowi koszt kwalifikowany mieszczący się w uldze B+R. W przedmiotowej sprawie, producent farmaceutyczny i suplementów diety, który prowadził działalność B+R zaliczył podwójnie wydatki pracownicze do kosztów uzyskania przychodów. Z takim podejściem nie zgodził się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Organ twierdził, że koszty kwalifikowane nie stanowią wynagrodzenia za czas, kiedy pracownicy faktycznie nie wykonywali swoich obowiązków w zakresie prac badawczo-rozwojowych. Sprawa trafiła do WSA w Rzeszowie. Sąd przyznał rację podatnikowi, wyjaśniając że z wykładni przepisów ustawy o PDOP wynika konieczność rozdzielania wydatków pracowniczych na działalność B+R od pozostałych. Wydatki za czas urlopu, zwolnienia lekarskiego czy też opieki nad dzieckiem są ściśle związane ze stosunkiem pracy i należy je uznać za koszty kwalifikowane w związku z ulgą B+R.
Nie ma ryzyka, gdy wiadomo, że odsetki to odsetki
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-16, Mariusz Szulc
W dniu 12 grudnia 2019 r. szef Krajowej Administracji Skarbowej wydał opinię zabezpieczającą (nr DKP3.8011.18.2019), w której potwierdził, że wprowadzenie procedury polegającej na utworzeniu osobnego konta, z którego będą wypłacane dopłaty udziałowcom nie jest działaniem sztucznym. Z wnioskiem o wydanie opinii zabezpieczającej wystąpiła spóła, która założyła specjalne konto, na które wpłacała środki z nadwyżki operacyjnej, z przeznaczeniem, że zostaną z nich zwrócone dopłaty udziałowcom. Działanie spółki miało na celu zagwarantować, że udziałowiec otrzyma faktycznie zwrot dopłat, a nie np. odsetki od pożyczki. Prawidłowe ewidencjonowanie kosztów ma wpływ na skutki podatkowe, bowiem dopłaty i ich późniejszy zwrot nie są ani przychodem ani kosztem podatkowym. Natomiast kosztem uzyskania przychodu mogą być np. skapitalizowane odsetki od pożyczek. Zastosowana procedura pozwoli spółce uniknąć sytuacji, w której organ podatkowy podważyłby zakwalifikowanie tych odsetek do kosztów podatkowych.
Tajność musi być dobrze uzasadniona
Rzeczpospolita, 2019-12-17, Aleksandra Tarka
Wyłączenie jawności dokumentów podczas kontroli nakłada na organ podatkowy obowiązek wyczerpującego uzasadnienia powodów wyłączenia – takie stanowisko wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 listopada 2019 r. sygn. akt I FSK 1520/19. Ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wystąpiła spółka, która podczas kontroli została poinformowana o wyłączeniu jawności części dokumentów. Utajnienie organ uzasadnił koniecznością ochrony interesu publicznego i ochrony indywidualnych danych osób trzecich i firm oraz dobrem prowadzonej kontroli podatkowej. W skardze do sądu I instancji spółka zarzuciła organowi kontrolującemu rażące naruszenie zasad zaufania podatników do organów i czynnego udziału w postępowaniu. Finalnie, NSA zaznaczył, że wyłączenie dostępu spółce do części dokumentów uznać należy za odstępstwo od zasady jawności. Zastosowanie wyłączenia jawności wiąże się z obowiązkiem wyczerpującego uzasadnienia. Motywy zastosowania wyłączenia powinny być konkretne i wnikliwe oraz umożliwiać drugiej stronie zapoznanie się z racjami, które tłumaczą skorzystanie z utajnienia dokumentów w konkretnej sprawie. NSA zaznaczył również, że powołanie się na przesłankę ochrony interesu publicznego niesie za sobą obowiązek wykazania, jakie treści w dokumencie stanowią o zastosowaniu tej przesłanki.
Pomoc kontrahenta nie przekreśla preferencji strefowej
Rzeczpospolita, 2019-12-18, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 października 2019 r., sygn. akt I Sa/Lu 508/19, dochód spółki z działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, w części dotyczącej usług lub towarów nabywanych od podmiotów zewnętrznych, podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych dla dochodów uzyskiwanych z działalności strefowej. Sprawa dotyczyła podatnika, który zamierza prowadzić działalność na terenie strefy ekonomicznej w zakresie produkcji obuwia. Spółka skierowała wniosek o interpretację indywidualną wskazując, iż do produkcji niektórych modeli planuje wykorzystać zakupione od zewnętrznych dostawców półfabrykaty lub też zatrudniać podmioty zewnętrzne do ich wytworzenia z powierzonego materiału. Spółka chciała potwierdzić, że dochód osiągnięty na terenie strefy w części, która dotyczy produkcji z użyciem półfabrykatów nabywanych od podmiotów zewnętrznych powinien podlegać zwolnieniu. Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem spółki uznając, że proces produkcji obuwia z udziałem półfabrykatów wyprodukowanych przez firmy spoza strefy stanowi przeniesienie części produkcji podstawowej poza jej teren. Jak jednak finalnie wskazał WSA, okoliczności wskazujące, czy działalność gospodarcza jest wykonywana na terenie strefy to zakres usług świadczonych przez podmioty zewnętrzne, ich charakter, czy też wykonywanie podstawowych czynności na etapie produkcji przez zatrudnionych pracowników na terenie strefy. Przesłanka geograficznej granicy strefy nie może być rozumiana jako bezwzględny wymóg aby cała produkcja miała miejsce na ternie specjalnej strefy ekonomicznej. Tym samym, sąd potwierdził wykładnię dokonaną przez podatnika.
Wyręczenie innego podmiotu nie jest kosztem
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-12-18, Magdalena Majkowska
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 grudnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 75/18) orzekł, że opłata ostrożnościowa, którą ostatecznie ponosi spółka, nie stanowi dla niej kosztu podatkowego. Przedmiotowa sprawa rozpatrywana była w stanie prawnym obowiązującym w 2016 r., kiedy opłata ostrożnościowa ponoszona przez podmioty objęte obowiązkowym systemem gwarantowania tj. banki była wyłączona z kosztów uzyskania przychodów. Spór z fiskusem dotyczył sytuacji, w której bank przeniósł wysokość opłaty ostrożnościowej na pożyczkobiorcę. Spółka chciała zaliczyć ekwiwalent opłaty ostrożnościowej do kosztów uzyskania przychodów. Swoje podejście uzasadniała tym, że ustawowe wyłączenie dotyczy tylko podmiotów będących bankami, zatem jest uprawniona do rozpoznania kosztu podatkowego z tytułu poniesionego wydatku. Organ podatkowy zakwestionował stanowisko spółki. Wyjaśnił, że spółka poniosła opłatę ciążącą na innym podmiocie, dlatego wydatek ten nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu dla spółki. Stanowisko fiskusa poparły sądy obu instancji. W uzasadnieniu, NSA podkreślił, że umowa cywilnoprawna nie przesądza skutków podatkowych. Ponadto nie przyznał racji spółce, że opłata ostrożnościowa jest obciążeniem kredytowym tak samo jak odsetki i prowizja.
Egzekucja poza split payment
Rzeczpospolita, 2020-01-07, Przemysław Wojtasik
Dla płatności z tytułu zajętej przez komornika wierzytelności nie stosuje się mechanizmu podzielonej płatności – takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 17 grudnia 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.592.2019.1.RR. O interpretację wystąpiła spółka akcyjna, która otrzymała od komornika tytuł egzekucyjny dotyczący zajęcia wierzytelności. Wnioskodawca uważał, że w przedmiotowej sytuacji nie musi zastosować podzielonej płatności, ponieważ nie jest to zapłata za nabyte towary lub usługi. Sam obowiązek zapłaty wynika z przepisów egzekucyjnych, a tym spółce nie grożą sankcje za niezastosowanie się do przepisów o podzielonej płatności. Ze zdaniem wnioskodawcy zgodził się Dyrektor KIS, a podobne stanowisko wyrażone zostało w objaśnieniach Ministerstwa Finansów. Zgodnie z objaśnieniami, przelew dokonany na rzecz komornika nie stanowi zapłaty za nabyte usługi lub towary, albowiem jest to nowy tytuł płatności, czyli realizacja egzekucji z zajętej wierzytelności, a jej szczególny charakter decyduje o braku obowiązku skorzystania z mechanizmu podzielonej płatności.
Kto przekroczy limit, ten musi zapomnieć o 9 proc. CIT
Dziennik Gazeta Prawna, 2020-01-07, Patrycja Dudek
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 5 grudnia 2019 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.425.2019.1.AB) wyjaśnił, iż przedsiębiorca, którego przychody są wyższe niż 1 mln 200 tys. euro, musi od dochodu za cały rok zapłacić podatek dochodowy od osób prawnych według stawki 19 proc. Sprawa dotyczyła spółki, która w latach 2017-2018 posiadała status tzw. małego podatnika i od stycznia 2019 r. rozliczała podatek CIT według stawki 9%. W sierpniu 2019 r. obroty spółki przekroczyły limit uprawniający do zastosowania preferencyjnej stawki podatku. W efekcie spółka nabrała wątpliwości, czy będzie musiała zapłacić podatek dochodowy według stawki 19 proc. od całości dochodów osiągniętych za rok 2019 r., czy też od nadwyżki ponad kwotę 1 mln 200 tys. euro. Zdaniem organu podatkowego, preferencyjna 9 proc. stawka podatku dochodowego ma zastosowanie wyłącznie do podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły równowartości 1 mln 200 tys. euro. Podatnicy, którzy przekroczyli wspomniany limit są zobowiązani – począwszy od następnego miesiąca lub kwartału – stosować podstawową 19 proc. stawkę CIT. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślił, że stosowanie w ciągu roku dwóch stawek podatkowych nie wyklucza tego, że podatnik w rozliczeniu rocznym będzie zobowiązany do opodatkowania dochodu według jednolitej 19% stawki CIT.
Nie ma VAT, gdy firma działa dalej
Dziennik Gazeta Prawna, 2020-01-07, Łukasz Zalewski
W myśl wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 stycznia 2020 r. (sygn. akt VIII SA/Wa 791/19), fiskus nie może żądać od spadkobierców sporządzenia remanentu i zapłaty podatku VAT, jeśli kontynuują oni działalność gospodarczą po zmarłym przedsiębiorcy. Podstawą wydania takiego wyroku była sprawa podatnika, który chciał uzyskać interpretację podatkową, potwierdzającą, że w sytuacji odziedziczenia firmy po matce, a następnie złożenia w urzędzie skarbowym pisma o kontynuowaniu działalności matki, brak jest obowiązku sporządzenia remanentu i zapłaty podatku VAT. Ze stanowiskiem podatnika nie zgodził się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, który powołując się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 czerwca 2016 r. w sprawie C-229/15, uznał że jeżeli podatnik kończy działalność i zatrzymuje towary, od których wcześniej odliczył VAT, to musi zapłacić od nich podatek. Odmiennego zdania był jednak WSA w Warszawie, który uznał, że skoro podatnik kontynuuje działalność po matce i wykonał czynności spadkowe, to odziedziczony przez niego majątek stał się majątkiem przedsiębiorstwa i nie wszedł do majątku prywatnego podatnika. W efekcie, brak jest obowiązku sporządzenia remanentu i zapłaty podatku VAT.
Obsługa bankomatów z 23-proc. VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2020-01-07, Agnieszka Pokojska
W interpretacji ogólnej z dnia 2 stycznia 2020 r. (sygn. PT6.8101.5.2019) Minister Finansów wyjaśnił, że obsługa obrotu gotówkowego, w tym obsługa bankomatów ( tzw. cash processing lub cash handling) jest opodatkowana 23 proc. stawką VAT. Brak jest tu możliwości zastosowania zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT. Zdaniem Ministra Finansów przedmiotowe zwolnienie dotyczy wyłącznie transakcji finansowych. Natomiast usługi obsługi obrotu gotówkowego (np. obsługi bankomatów), mimo że są świadczone w odniesieniu do walut, banknotów i monet, nie posiadają takiego charakteru. Minister Finansów wyjaśnił, że ww. usługi stanowią w istocie usługi techniczne takie jak transport, sortowanie czy przeliczanie. W takich przypadkach pieniądz występuje w charakterze towaru nie zaś środka płatniczego. W konsekwencji usługi z nim związane nie różnią się od innych tego rodzaju usług wykonywanych przy innych towarach. Zdaniem Ministra Finansów brak jest podstaw, aby różnicować podatkowo usługi sortowania i magazynowania wartości pieniężnych oraz np. usług sortowania i magazynowania odzieży. W efekcie, usługi obsługi obrotu gotówkowego należy uznać za zwykłe świadczenie rzeczowe lub techniczne, które powinno podlegać opodatkowaniu podstawową 23 proc. stawką VAT.
Miejsce świadczenia i opodatkowania usług budowlanych
Rzeczpospolita, 2020-01-08, Honorata Kozak-Górecka
Kompleksowe usługi budowlane wykonywane na terytorium innego państwa członkowskiego nie podlegają pod regulacje polskiej ustawy o VAT – takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 22 sierpnia 2019 r., nr 0115-KDIT1-2.4012.341.2019.1.RS. O interpretację wystąpiła spółka wykonująca usługi budowlane na nieruchomości znajdującej się na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Całość usług jest wykonywana poza terytorium kraju, z materiałów budowlanych wykonawcy. Umowa zawarta przez strony określa rodzaj zleconych prac oraz wymagany rezultat końcowy. Podatnik chciał potwierdzić, czy wynagrodzenie wskazane na fakturze dokumentującej wykonanie usług może zostać objęte jednym sposobem opodatkowania, bez wyodrębnienia wartości zużytych materiałów oraz świadczeń pobocznych, np. koszty transportu, koszty ogólnozakładowe. Dyrektor KIS zauważył, że świadczone przez spółkę usługi budowlane, realizowane z wykorzystaniem własnych materiałów, mają charakter świadczenia kompleksowego. Wszystkie czynności są ze sobą ściśle powiązane i razem składają się na świadczenie usług. Usługi związane są z nieruchomością, tak więc miejscem ich świadczenia jest miejsce położenia nieruchomości. Jak zauważył Dyrektor KIS, to przepisy państwa członkowskiego, na terenie którego znajduje się nieruchomość, mają zastosowanie w przedmiotowej sprawie i wskażą, w jaki sposób powinna być wystawiona faktura.
Nie było zysku, nie będzie podatku
Rzeczpospolita, 2020-01-08, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 7 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Ol 560/19, zbycie na rzecz faktora wierzytelności, które zostały wcześniej opodatkowane w wyniku ich zaliczenia do przychodów należnych, nie stanowi przychodu. Sprawa dotyczyła spółki, która należy do międzynarodowej grupy kapitałowej i jest dostawcą produktów z płyt drewnopochodnych dla przemysłu meblarskiego – zamierza ona przystąpić do realizowanego w ramach polityki grupy systemu faktoringu. Świadczone przez faktora usługi faktoringu właściwego zapewnią spółce regularne nabywanie jej wierzytelności handlowych. Podatnik zaznaczył, iż należności wynikające z wewnątrzgrupowych transakcji zostały wyłączone z katalogu zbywanych wierzytelności. Wątpliwości spółki dotyczyły skutków zastosowanego faktoringu na gruncie podatku dochodowego. W ocenie podatnika, otrzymane wynagrodzenia tytułem zbycia uprzednio opodatkowanych wierzytelności na rzecz faktora nie zwiększa jej przychodów. Z takim stanowiskiem nie zgodził się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Zdaniem fiskusa, spółka powinna rozpoznać przychód z tytułu zbycia wierzytelności w wysokości ceny jej sprzedaży. Jednocześnie w kategorii kosztów uzyskania przychodu należy uwzględnić wcześniej wykazany przychód należny. WSA w Olsztynie uwzględnił skargę podatnika na otrzymaną interpretację. Jak wynika z wyroku, otrzymana płatność tytułem zbycia wierzytelności stanowi zapłatę za należność, która wcześniej została zaliczona do podstawy opodatkowania. Spółka nie jest zatem zobowiązana do ponownego rozpoznania przychodu.
Podatkiem w gminne projekty
Rzeczpospolita, 2020-01-08, Monika Pogroszewska
Fiskus zmienia stanowisko w sprawie opodatkowania dotacji przyznanych gminom na wykonywanie zadań, w których udział mieszkańców jest bezpłatny. Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 grudnia 2019 r., nr 0114-KDIP4.4012.667.019.1.AK, gmina jest zobowiązana do rozliczenia podatku należnego od dotacji, która pokrywa całkowite koszty realizowanego projektu. Interpretacja dotyczy gminy, która ubiega się o dotację Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej celem usunięcia azbestu z nieruchomości mieszkańców. Przedmiotem realizowanego projektu ma być odbiór i utylizacja odpadów składowanych na posesjach mieszkańców przez podmiot wybrany w drodze przetargu. Mieszkańcy nie będą ponosić żadnych kosztów, bowiem wykonawca wystawi fakturę na gminę, która dokona płatności ze środków własnych. W ocenie gminy, od otrzymanej dotacji nie należy rozliczać podatku należnego na gruncie VAT, albowiem do podstawy opodatkowania włącza się jedynie dotacje mające bezpośredni wpływ na cenę świadczonej usługi. Dyrektor KIS nie zgodził się z takim stanowiskiem. Zdaniem organu podatkowego, gmina świadczy usługi na rzecz mieszkańców, osiągając z tego tytułu wynagrodzenie w postaci refundowanych wydatków. Przyznana gminie dotacja pozwala właścicielom nieruchomości bezpłatnie korzystać ze świadczonych usług, a zatem bezpośrednio determinuje ich cenę. W związku z tym przyznana dotacja stanowi podstawę opodatkowania na gruncie VAT.
Błędny NIP na paragonach to duży kłopot dla przedsiębiorcy
Dziennik Gazeta Prawna, 2020-01-09, Mariusz Szulc
W interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2019 r. (sygn. 0111-KDIB3-2.4012.590.2019.3.SR) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że w przypadku, gdy klient poda sprzedawcy błędny numer identyfikacji podatkowej, to nie będzie mógł w przyszłości tego poprawić. W konsekwencji utraci prawo do zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodu oraz odliczenia podatku VAT naliczonego. Sprawa dotyczyła firmy paliwowej, która posiada kasy fiskalne z możliwością drukowania numerów NIP nabywców na paragonach. Z uwagi na obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. przepisy zakazujące zamiany paragonu bez NIP nabywcy na fakturę dającą podatnikowi prawo do odliczenia VAT i zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu, Spółka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, czy jeśli w trakcie zakupów nabywca omyłkowo poda błędny NIP, to czy następnie spółka będzie miała prawo do przyjęcia od takiego nabywcy noty korygującej z poprawionym prawidłowym numerem. Zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, gdy NIP na paragonie okaże się błędny, ani sprzedawca, ani nabywca nie będą mieli prawa do dokonania korekty, bowiem kupujący z chwilą zakupu decyduje, czy robi to jako konsument (na cele prywatne), czy też jako przedsiębiorca (na cele firmowe).
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 lutego 2019 r. (sygn. III SA/Wa 916/18)
Zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 29 u.p.d.o.f. ma na celu zapewnienie ochrony interesów właściciela nieruchomości, w przypadku gdy – niezależnie od jego woli – następuje ingerencja w prawo własności tej nieruchomości, polegająca na pozbawieniu właściciela tego prawa lub jego ograniczeniu. Sytuacja taka dotyczy m.in. konieczności zbycia nieruchomości z uwagi na planowane wywłaszczenie w związku z realizacją celów publicznych. To czy zbycie nieruchomości nastąpi w drodze umowy cywilnoprawnej w ramach procesu pozyskiwania nieruchomości na cele publiczne objęte zakresem zamówienia publicznego, czy też w drodze wywłaszczenia nie ma znaczenia dla zakresu zastosowania przedmiotowego zwolnienia. Wykładnia gramatyczna, oraz celowościowa ww. przepisu pozwala na przyjęcie, że przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości na cele publiczne związane z budową sieci elektroenergetycznych uzyskany przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego będzie wolny od opodatkowania, z zastrzeżeniem ograniczenia określonego w zdaniu drugim art. 21 ust. 1 pkt 29 u.p.d.o.f.
Wyrok NSA z dnia 23 października 2019 r. (sygn. akt I FSK 1346/17)
Nawet jeśli jakiś przepis zostanie wskazany lub zacytowany w uzasadnieniu skargi na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego, to nie można uznać, aby doszło w ten sposób do prawidłowego sformułowania zarzutu. Jeżeli ponadto nie określono w jaki sposób doszło do naruszenia wskazanej lub przytoczonej normy prawnej, tj. czy strona zarzuca błąd wykładni, czy też chodzi o niewłaściwe zastosowanie przepisu – czego wymaga znowelizowany z dniem 15 sierpnia 2015 r. przepis art. 57a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) – to z uwagi na wynikające z art. 57a ograniczenie kognicji sądu pierwszej instancji, sąd ten nie może skutecznie rozpoznać takiej skargi, bowiem nie ma ani prawa ani obowiązku domyślać się intencji autora skargi lub jego argumentacji.
Wyrok NSA z dnia 25 października 2019 r. (sygn. akt II FSK 1044/19)
Aktualną treść art. 201 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) należy interpretować w ten sposób, że na wymienionej podstawie prawnej zażalenie przysługuje również na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania podatkowego.