Przychód u jednego podatnika nie musi być równy kosztom u drugiego
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-12-17
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 2018r. (sygn. akt III SA/Wa 67/18), za koszt podatkowy sprzedaży akcji można uznać wyłącznie faktycznie poniesione wydatki. W przedmiotowej sprawie spółka w zamian za udziały własne otrzymała akcje innej spółki. Wątpliwości spółki dotyczyły kosztu podatkowego przy planowanej sprzedaży akcji. Podatnik stał na stanowisku, że będzie mógł rozpoznać koszt w wysokości wartości emisyjnej wniesionych akcji tj. w wartości, w której spółka wnosząca aport rozpoznała przychód. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe i stwierdził, że kosztem podatkowym może być jedynie wartość nominalna udziałów, które wydała ona w zamian za akcje. Argumentował on, że w przypadku aportu ma zastosowanie zasada ogólna mówiąca o tym, że kosztami uzyskania przychodu są koszty faktycznie poniesione. WSA w Warszawie podzielił stanowisko organu.
Fiskus zablokował optymalizację na podatku od nieruchomości
Gazeta Prawna, 2018-12-17
Pokojska
Szef Krajowej Administracji skorzystał z ogólnej klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, w zakresie optymalizacji w podatku od nieruchomości. W ramach schematu optymalizacyjnego, spółka przeniosła nieruchomość na inny powiązany podmiot, od którego ją później wydzierżawiła. Dzięki wdrożeniu schematu, nowy właściciel płacił podatek od urynkowionej wartości budowli nie zaś od kwoty początkowej. Zdaniem szefa Krajowej Administracji Skarbowej spółka celowo chciała uniknąć opodatkowania, a sama transakcja miała sztuczny charakter, ponieważ mimo prawnego przeniesienia własności, faktycznie nadal była w jego posiadaniu. Spółka, po zapoznaniu się z decyzją organu zdecydowała się skorygować deklarację traktując transakcję jako niebyłą oraz wpłaciła do urzędu zaległy podatek.
Koszty finansowania dłużnego inaczej niż fiskus
Gazeta Prawna, 2018-12-17
Agnieszka Pokojska
Jak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 12 grudnia 2018r. (sygn. akt I SA/Po 699/18), do kosztów uzyskania przychodów zaliczana jest zarówno kwota 3 mln zł jak i pozostała część nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nad przychodami odsetkowymi do wysokości 30% podatkowej EBITDA. Limity wprowadzone przez ustawę o PDOP z 1 stycznia 2018 roku ograniczają możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego, czyli np. odsetki od pożyczek, kredytów i leasingu, gdy koszty te przekraczają 3 mln złotych lub 30% EBITDA. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stoi na stanowisku, że w przypadku gdy koszty finansowania dłużnego przekraczają 3 mln złotych to limit 30% EBITDA należy stosować do całości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nad przychodami, a nie wyłącznie do tej części nadwyżki, która przekracza 3 mln złotych. Jednakże sąd administracyjny rozstrzyga na korzyść podatników uznając, że próg 30% EBITDA powinien znaleźć zastosowanie do nadwyżki kosztów ponad kwotę wolną.
Fiskus wygrał spór o blokadę konta firmowego
Rzeczpospolita, 2018-12-19
Aleksandra Tarka
Z precedensowego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 2057/18, wynika, że wystarczy podejrzenie odnośnie tego, iż konto może służyć do wyłudzeń skarbowych, aby wydłużyć blokadę rachunku bankowego do trzech miesięcy. Sprawa dotyczyła spółki, której fiskus zablokował rachunek bankowy przy użyciu mechanizmu STIR, ponieważ istniała uzasadniona obawa, że spółka nie wykona istniejącego zobowiązania VAT przekraczającego równowartość 10 tys. euro. Podatniczka zaskarżyła decyzję fiskusa, zarzucając urzędnikom działanie wyłącznie na podstawie subiektywnego przekonania. WSA w Warszawie oddalił skargę spółki wskazując, że o spełnieniu przesłanek przedłużenia blokady w każdej sprawie mogą świadczyć inne okoliczności. W spornej sprawie decydująca okazała się analiza ekonomiczna zdolności płatniczych członków zarządu spółki oraz jej majątku – spółka nie posiadała żadnej nieruchomości – a także fakt prowadzenia transakcji z kontrahentami wykreślonymi z rejestru działalności gospodarczej.
Co wpływa na limit odliczania usług niematerialnych
Rzeczpospolita, 2018-12-19
Grzegorz Podgórski
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 listopada 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.318.2018.1.MJ, metodologia obliczenia limitu rozpoznania kosztów usług o charakterze niematerialnym w kosztach podatkowych nie obejmuje odsetek zwiększających wartość środka trwałego. W przedmiotowej sprawie podatnik uważał, że odsetki od pożyczek naliczone do dnia oddania środka trwałego do użytkowania powinny być uwzględnione przy kalkulacji podatkowego EBITDA – celem obliczenia limitu kosztów niematerialnych. Organ podatkowy nie zgodził się z tym stanowiskiem twierdząc, że limit kosztów nabycia usług niematerialnych i praw nie obejmuje odsetek ujętych w wartości początkowej środka trwałego. Zdaniem fiskusa przyjęcie odmiennego stanowiska skutkowałoby tym, że przy kalkulacji wskaźnika podatkowego EBITDA ta sama kategoria odsetek zostałaby dwukrotnie odjęta od kosztów podatkowych – poprzez odpisy amortyzacyjne oraz naliczone odsetki.
Wymuszone rozliczenia z kontrahentami wykonawcy dają korzyści w CIT
Rzeczpospolita, 2018-12-19
Aleksandra Tarka
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 28 listopada 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 1005/18 orzekł, iż inwestor może zaliczyć do kosztów podatkowych zapłatę dokonaną na rzecz podwykonawców w ramach solidarnej odpowiedzialności z generalnym wykonawcą w części, w jakiej nie zostały one zwrócone w jakikolwiek sposób przez generalnego wykonawcę. Sprawa dotyczyła zaliczenia do kosztów podatkowych płatności, jakie inwestor realizuje na rzecz podwykonawców w przypadku niewypłacalności generalnego wykonawcy. Organ podatkowy uznał, że inwestor nie może zaliczyć wydatków z tytułu solidarnej odpowiedzialności wobec podwykonawców do kosztów uzyskania przychodu, ponieważ nie mają one charakteru definitywnego – inwestor może domagać się ich zwrotu. Fiskus podkreślił także, że te same wydatki nie mogą być dwukrotnie zaliczone do kosztów podatkowych – raz w wyniku płatności na rzecz generalnego wykonawcy, drugi raz w wyniku solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania wobec podwykonawców. WSA w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację. Zdaniem Sądu, podatnik działa i powinien działać w sposób typowy dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Skoro inwestor nie może skutecznie uwolnić się odpowiedzialności solidarnej, dokonał płatności na rzecz podwykonawców, to ma prawo dokonane zapłaty rzecz podwykonawców do kosztów podatkowych.
Korekta kosztu zależy od rodzaju błędu
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-12-19
Magdalena Majkowska
Zgodnie z interpretacją indywidualną dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.474.2018.1.DP), niepoprawnej identyfikacji nieruchomości nie można uznać za oczywistą omyłkę. Spółka po czterech latach odkryła błąd w ewidencji, skorygowała deklarację na podatek od nieruchomości oraz uiściła należny podatek. Nie była jednak pewna w którym okresie rozliczeniowym należy ująć wartość zapłaconego podatku od nieruchomości w kosztach. Organ potwierdził stanowisko podatnika, że w przedmiotowej sprawie korekta nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, dlatego też należy dokonać ją w okresie rozliczeniowym, w którym otrzymano fakturę korygującą lub inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.
Branża turystyczna wciąż ma kłopoty z VAT
Rzeczpospolita, 2018-12-20
Monika Pogroszewska
Trybunał Sprawiedliwości UE w dniu 19 grudnia 2018 r. (sygn. akt C-422/17) wydał istotny dla branży turystycznej wyrok – dotyczący opodatkowania zaliczek otrzymywane przez biura podróży. Sprawa dotyczyła biura podróży otrzymującego od klientów zaliczki na wyjazd. Wynagrodzenie biura podróży podlega opodatkowaniu na zasadzie VAT marża – TSUE stwierdził, że marżę biura podróży stanowi różnica między całkowitą kwotą wynagrodzenia netto płatnego przez turystę a faktycznie poniesionymi przez biuro podróży kosztami. Jednocześnie, w przypadku otrzymania przez biuro podróży zaliczki, marża powinna być skalkulowana na bazie oszacowanych faktycznych kosztów całkowitych. Jak orzekł TSUE, biura podróży powinny w takim przypadku obliczyć marżę poprzez odjęcie od całkowitej ceny wycieczki szacowane koszty całkowite. Następnie należy przemnożyć kwotę otrzymanej zaliczki przez przewidywaną marżę zysku.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 września 2018 r. (sygn. akt III SA/Wa 3424/17)
W przypadku braku postanowień umowy zawartej pomiędzy pracownikiem będącym twórcą w rozumieniu u.p.a.p.p. wykonującym programy komputerowe w ramach obowiązków pracowniczych i pracodawcą stanowiących, że prawa autorskie do wytworzonych programów komputerowych z chwilą ich powstania nabywa pracownik a następnie przenosi te prawa na pracodawcę w zamian za wynagrodzenie, brak jest podstaw do zastosowania do przychodów pracownika uzyskiwanych od pracodawcy w związku z tworzeniem programów komputerowych, określonych w art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. kosztów uzyskiwania przychodów wynoszących 50% uzyskanego przychodu.
Wyrok NSA z dnia 25 maja 2018 r. (sygn. akt II FSK 1279/16)
Jeśli kryteria ustanowione w art. 4 ust. 2 lit. a) Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatku od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), wskazują, że dana osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, a także nie można jednoznacznie wskazać, z którym Państwem ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, czyli w którym posiada ośrodek interesów życiowych, konieczne jest sięganie do kolejnych przesłanek wynikających z art. 4 ust. 2 tej Konwencji, czyli reguł kolizyjnych określanych mianem tie-breaker, które dodatkowo doprecyzowują przesłanki wskazujące na związki danego podatnika z jednym z krajów, w których przebywa.