Płatności gwarancyjne bez VAT
Rzeczpospolita, 2020-04-20, Patryk Kulak
Zgodnie ze stanowiskiem dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 grudnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.679.2019.1.WN, wypłaty z umowy gwarancyjnej zawartej przez spółkę z jej udziałowcami, stanowiące rekompensatę za brak realizacji jej dochodów z tytułu wynajmu powierzchni komercyjnej, nie mogą być uznane za wynagrodzenie z tytułu jakichkolwiek czynności opodatkowanych VAT. Wypłaty, o których mowa w interpretacji, obejmują wartość nieosiągniętych dochodów od powierzchni niewynajętych oraz opłat eksploatacyjnych związanych z tą powierzchnią, do kwoty zdeponowanej przez udziałowców na rachunku powierniczym. Kolejną kategorią wypłat jest wartość zachęt, które mają na celu znalezienie najemców na niewynajęte części nieruchomości, oraz zwrot limitowanych kosztów z tytułu opłat dla pośredników. Wypłaty te mają charakter jednorazowy i bezzwrotny. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że płatności te – przy jednoczesnym braku zobowiązania do wykonania jakiegokolwiek ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego – nie są rzeczywistym wynagrodzeniem za jakąkolwiek usługę. Sam fakt wypłaty gwarancji jest niezależny od woli bądź działania spółki. Ponadto brak jest bezpośredniej korzyści po stronie udziałowców spółki w związku z dokonywanymi płatnościami. W konsekwencji, dokonanie wypłat nie pociąga za sobą obowiązków dokumentacyjnych w VAT.
Podmioty powiązane nie zawsze powinny wystawiać faktury korygujące wzajemne rozliczenia
Gazeta Prawna, 2020-04-20, Radosław Kowalski
Choć od 2019 r. unormowano przepisy dotyczące korekty cen transferowych (tzw. TP adjustments), to jednak pozostały wątpliwości dotyczące prawidłowego sposobu dokumentowania korekt. Co do zasady, podatnik jest uprawniony do dokonania korekty cen transferowych poprzez zmianę wysokości uzyskanych przychodów lub poniesionych kosztów uzyskania przychodów, jeżeli są spełnione wskazane w ustawie warunki. Dodatkowo, w przepisie ustawy nie ma powiązania pomiędzy korektą cen transferowych w modelu normatywnym a modyfikacją cen stosowanych przez podmioty powiązane. W konsekwencji, skoro strony nie modyfikują wzajemnych zobowiązań ani rozliczeń finansowych, to w tej sytuacji nie należy wystawiać faktury korygującej. Stosowna korekta powinna być udokumentowana innym dowodem księgowym i oświadczeniem drugiej strony o dokonanej korekcie. Taka korekta nie wpływa na wysokość VAT, a w podatku dochodowym obie strony korektę uwzględniają w rozliczeniu za rok, w którym wystąpiły transakcje kontrolowane, których korekta dotyczy i zaznaczają odpowiednie pole w zeznaniu rocznym. Jeśli jednak strony dokonują zmiany cen, to należy dokonywać rozliczenia według zasad właściwych dla standardowych korekt.
Otrzymaną rekompensatę należy rozpoznać na bieżąco
Rzeczpospolita, 2020-04-20, Miłosz Szulc
Zgodnie ze stanowiskiem dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wyrażonym w interpretacji z 7 stycznia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.458.2019.1.SK, środki pieniężne otrzymane w związku ze zmianą polityki cen transferowych powinny być rozpoznane jako przychód dla celów podatku dochodowego w momencie ich otrzymania. W analizowanej sprawie spółka wprowadziła zmiany w stosowanej polityce cen transferowych w odniesieniu do nabywanych surowców i półproduktów z dotychczasowej tzw. zmodyfikowanej metody odprzedaży na metodę koszt plus. W związku ze zmianą metody ustalania ceny spółka przeprowadziła aktualizację wyceny zapasów do nowych cen. W związku z kalkulowaną stratą spółka uzgodniła z podmiotem powiązanym, że podmiot ten pokryje potencjalne straty. Rekompensata została udokumentowana notą kredytową wystawioną na spółkę. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaakceptował stanowisko spółki, zgodnie z którym środki pieniężne z tytułu rekompensaty powinny stanowić przychód, który należy rozpoznać w momencie ich otrzymania, niezależnie od okoliczności, że koszty uzyskania przychodów zostaną rozpoznane dopiero w momencie sprzedaży wyrobów gotowych (realizacji posiadanego zapasu).
Podatek od przychodów z budynków można zapłacić później
Rzeczpospolita, 2020-04-20, Bartłomiej Soboszek, Maciej Kopycki
Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są zobowiązani do zapłaty podatku od nieruchomości komercyjnych do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Przepisy wprowadzone w ramach tarczy antykryzysowej odraczają termin płatności tego podatku za marzec, kwiecień i maj do 20 lipca 2020 r. Odroczenie terminu płatności jest możliwe, jeżeli w wyniku epidemii koronawirusa przychody z tzw. działalności operacyjnej podatnika w danym miesiącu spadły o minimum połowę, porównując do analogicznego okresu w 2019 r. Możliwość odroczenia płatności podatku jest rozpatrywana oddzielnie dla każdego miesiąca z okresu od marca do maja. Konstrukcja przepisów nasuwa jednak wątpliwości, czy, przykładowo, przy weryfikacji kryterium spadku przychodów powinno się pominąć tzw. przychody z zysków kapitałowych.
WIBOR spada, ale bez obaw o koszty przy leasingu
Gazeta Prawna, 2020-04-22, Łukasz Zalewski
W związku z obniżkami stóp procentowych przez Radę Polityki Pieniężnej do poziomu 0,5 proc., zmianie uległa także stawka WIBOR, od poziomu której uzależnione jest oprocentowanie wielu umów leasingowych. W konsekwencji leasingodawcy sporządzają nowe harmonogramy spłat, uwzględniające nowy poziom rat. Leasingobiorcy powzięli wątpliwość, czy zaistniała sytuacja nie zostanie potraktowana przez organ podatkowy jako istotna zmiana umowy leasingu, która spowoduje utratę prawa do pełnych kosztów podatkowych, przysługujących jeszcze na podstawie starych przepisów, obowiązujących do końca 2018 r. Obawy były uzasadnione, gdyż dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 12 września 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.253.2019.1.ANK uznał, że jeżeli zmieni się wysokość opłat leasingowych wskutek zmiany np. stawki WIBOR, to podatnik nie może korzystać z przepisów obowiązujących do końca 2018 r. Jednak zdaniem Ministerstwa Finansów „zmiana oprocentowania czy stawki WIBOR, o ile jest wynikiem realizacji postanowień pierwotnie zawartej umowy leasingu, nie powinna być uznawana za istotą zmianę umowy i powodować konieczności stosowania limitu 150 tys. zł”. Istotną zmianą umowy będzie natomiast zawieszenie rat leasingowych na okres kilku miesięcy, co jest ostatnio oferowane przez leasingodawców.
Naruszenie prawa było, to należą się odsetki
Gazeta Prawna, 2020-04-22, Aleksandra Tarka
Zgodnie z Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 12 marca 2020 r., sygn. akt I SA/Rz 60/20, pobranie podatku z naruszeniem prawa wspólnotowego nakłada na państwo członkowskie obowiązek jego zwrotu oraz wypłaty odsetek. W 2019 r. gmina wystąpiła o zwrot oprocentowania nadpłaty w VAT za poszczególne okresy 2010 r. oraz zwrot niezwróconej części kwot nadpłaty i zwrotu nadwyżki VAT za te okresy. W opinii gminy, złożenie korekt obliguje organ podatkowy do uznania, iż nadpłaty i zwroty powstały w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Organ podatkowy miał jednak odmienne zdanie. Jako argument przedstawiał fakt, iż wyrok TSUE nie funkcjonował w obrocie prawnym w momencie złożenia pierwotnego wniosku wraz korektami, jak i w momencie dokonania zwrotu żądanych kwot, a w konsekwencji gmina nie mogła powołać się na ten wyrok. Sąd przyznał jednak rację gminie. WSA stwierdził bowiem, że określenie „nadpłata powstała w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości”, o której mowa w Ordynacji podatkowej, odnosi się również do sytuacji, kiedy orzeczenie skutkowało wyeliminowaniem niezgodnej z prawem wspólnotowym wykładni prawa krajowego stosowanej przez organy podatkowe i sądy, co w istocie wcześniej uniemożliwiało podatnikowi stosowanie prawa zgodnie z prawem unijnym.
Fiskus źle ocenił konsekwencje przy tzw. odzyskach
Rzeczpospolita, 2020-04-22, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 12 marca 2020 r., sygn. akt. I SA/Łd 818/19, w przypadku likwidacji w pełni umorzonych środków trwałych i odzyskania ich elementów, po stronie podatnika powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń. Spółka wystąpiła z takim pytaniem, składając wniosek o interpretację przepisów do Krajowej Informacji Skarbowej – zamierzała ona bowiem dokonać likwidacji w pełni umorzonych środków trwałych, a odzyskane poszczególne elementy środków trwałych (odzyski) chciała wykorzystać przy budowie nowego środka trwałego. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie potwierdził stanowiska spółki uznając, iż działanie podatnika nie będzie wiązało się z uzyskaniem jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, czy otrzymaniem przez wnioskodawcę jakichkolwiek nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych praw ani innych świadczeń, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. WSA zaakceptował jednak stanowisko podatnika uznając, iż nieodpłatne świadczenie powstaje również, gdy podatkowe przysporzenie jest skutkiem działań własnych.
Dywidenda wypłacona w formie towarów handlowych
Rzeczpospolita, 2020-04-22, Aneta Szwęch
Zysk netto spółki może być wypłacony wspólnikom w formie niepieniężnej, np. w postaci towarów handlowych. Przy czym, jeżeli spółce przysługiwało prawo do odliczenia VAT przy nabyciu tych towarów, to ich nieodpłatne przekazanie wspólnikom (akcjonariuszom) spółki celem wypłaty dywidendy, jest opodatkowane VAT. Podstawę opodatkowania stanowi cena nabycia towarów lub towarów podobnych (a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia tych towarów) określone w momencie ich dostawy. Z kolei dla spółki jest to świadczenie nieodpłatne, gdyż przekazując towary handlowe swoim udziałowcom nie otrzymuje ona żadnego świadczenia wzajemnego. Dla krajowego wspólnika/akcjonariusza będzie to przychód z kapitałów pieniężnych z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, od którego spółka jest zobowiązana pobrać zryczałtowany podatek dochodowy według stałej stawki 19 proc. Wypłata przez spółkę dywidendy w formie niepieniężnej powoduje powstanie w spółce przychodu w wysokości wypłaconej dywidendy – w przypadku, gdy wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest mniejsza lub równa wysokości zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, lub wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego – w przypadku, gdy wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość należnej wspólnikowi (akcjonariuszowi) dywidendy.
Minimalna danina należy się również od parkingu w galerii handlowej
Gazeta Prawna, 2020-04-23, Mariusz Szulc
Zgodnie z interpretacją dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 kwietnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.8.2020.1.SG dla celów opodatkowania parkingów podatkiem od nieruchomości komercyjnych liczą się opłaty od wszystkich kierowców korzystających z miejsca parkingowego w centrum handlowym. Spółka, wnioskodawca, jest właścicielem centrum handlowo-usługowego, na które składają się główny budynek oraz wielopoziomowy parking. Oba zostały wprowadzone przez spółkę do ewidencji środków trwałych i oba są amortyzowane, a ich wartość początkowa przekroczyła 10 mln PLN. Zgodnie z regulaminem parkingu, każdy wjazd kierowcy oznacza zawarcie umowy krótkoterminowego najmu miejsca parkingowego, za które pobierana jest opłata. W opinii Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, opodatkowane powinno być nawet oddanie części budynku do używania na bardzo krótki czas, np. na godzinę. Tak więc, dla celów określenia przychodu z parkingu, należy wziąć pod uwagę stosunek oddanej do używania powierzchni, choćby krótkotrwale, do całości powierzchni budynku – ustalony na pierwszy dzień każdego miesiąca.