Podatek handlowy jest kosztem pośrednim
Gazeta Prawna, 2021-06-21, Mariusz Szulc
W interpretacji indywidualnej z 28 maja 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.144.2021.1.AH, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, iż podatek od sprzedaży detalicznej (podatek handlowy) należy w rozliczeniach podatku dochodowego od osób prawnych traktować jako koszt pośredni, analogicznie do podatku od nieruchomości. Podatek od sprzedaży detalicznej może być zatem odliczony od przychodu podatkowego już w momencie jego zapłaty, czyli z chwilą poniesienia wydatku.
Pomoc przy zarządzaniu specjalnymi funduszami inwestycyjnymi może być bez VAT
Gazeta Prawna, 2021-06-21, Mariusz Szulc
W wyroku z 17 czerwca 2021 r., w połączonych sprawach C-58/20 i C-59/20, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej ponownie odniósł się do kwestii stosowania zwolnienia z VAT dla usług wspierających zarządzanie specjalnymi funduszami inwestycyjnymi. Sprawa dotyczyła co prawda firm z Austrii jednak z uwagi na harmonizację przepisów o VAT wśród krajów członkowskich, wyrok może mieć znaczenie także dla polskich przedsiębiorców. Spółki zarządzające specjalnymi funduszami zaangażowały inne podmioty, wspierające je w prawidłowym wykonywaniu usług. Chodziło tu o firmy udzielające licencji na korzystanie ze specjalistycznego oprogramowania informatycznego oraz firmy zajmujące się kalkulacją podatku od dochodów osiąganych przez posiadaczy jednostek uczestnictwa w funduszach. Austriackie władze podatkowe uważały, że wspomniane usługi nie korzystają ze zwolnienia z VAT nawet jeżeli są świadczone na rzecz podmiotów świadczących usługi zarządzania funduszami inwestycyjnymi. Natomiast zgodnie z wyrokiem TSUE kluczowy jest nie rodzaj usług pomocniczych, ale to czy są one niezbędne do zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi (czy ich związek z zarządzaniem funduszami inwestycyjnymi jest nierozerwalny).
Jak w lokalu, to z wyższą daniną
Gazeta Prawna, 2021-06-21, Mariusz Szulc
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 27 maja 2021 r., sygn. akt I SA/Sz 28/21, odniósł się do różnic na gruncie VAT pomiędzy świadczeniem usług restauracyjnych (stawka VAT 8 proc.), a dostawą posiłków na wynos (stawka VAT 5 proc.). Przedsiębiorca prowadzący restaurację w ramach franczyzy uzyskał w 2015 r. interpretację indywidualną, w której stwierdzono, że prowadzona przez niego działalność to dostawa żywności na wynos. Podejście takie zakwestionowane zostało jednak przez organy podatkowe dokonujące kontroli rozliczeń za lata 2013-2014, które twierdziły, że przedsiębiorca świadczył usługi gastronomiczne. WSA w Szczecinie zauważył, że w tej konkretnej sprawie przedsiębiorca powinien móc powołać się na zasadę zaufania do organów podatkowych. Natomiast odnosząc się bardziej ogólnie do materii sporu, WSA wskazał, że prawidłowe byłoby zastosowanie stawki 8 proc. i kwalifikacja działalności jako usługi restauracyjne. Sąd kierował się tutaj tym, w jaki sposób sam przedsiębiorca określał swoją działalność w systemie REGON oraz zapisami umów franczyzy, które odnosiły się wprost do prowadzenia restauracji. W orzeczeniu WSA odwołał się także do wydanego 22 kwietnia 2021 r. wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, sygn. akt C-703/19, który dotyczył różnic pomiędzy dostawą żywności na wynos, a usługami restauracyjnymi.
Ulga na złe długi przysługuje nawet, gdy dłużnik jest w likwidacji
Gazeta Prawna, 2021-06-21, Łukasz Zalewski
W wyroku z 17 czerwca 2021 r., sygn. akt: I FSK 2261/15, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że w sytuacji, gdy krajowe przepisy nie są zgodne z dyrektywą VAT, podatnicy mogą powoływać się bezpośrednio na regulacje unijne. W tym przypadku chodziło o prawo do zastosowania ulgi na złe długi. Spółka wykonała usługę na rzecz swojego kontrahenta i wystawiła fakturę VAT, która następnie nie została opłacona w wyznaczonym terminie. W związku z tym, po upływie 150. dni od terminu płatności, spółka chciała skorzystać z ulgi na złe długi. Okazało się jednak, że w okresie rozliczeniowym, w którym spółka mogłaby dokonać korekty, kontrahent był w trakcie likwidacji. Nie był zatem spełniony jeden z warunków określonych w ustawie o VAT. Spółka uważała jednak, że polskie przepisy stoją w sprzeczności z unijnymi, ponieważ ograniczają możliwość skorzystania z ulgi na złe długi. Spółka zwróciła się o wydanie w tej sprawie interpretacji indywidualnej, przy czym ani Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, ani sąd wojewódzki nie podzielił jej stanowiska. Rację przyznał spółce dopiero NSA.
Interesy można robić zdalnie, ale ze sprawdzoną firmą
Rzeczpospolita, 2021-06-21, Aleksandra Tarka
W dniu 17 czerwca 2021 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok, sygn. akt: I FSK 198/21, zgodnie z którym nie zachowuje należytej staranności podatnik, który swojego nowego kontrahenta sprawdza tylko pobieżnie i nie zawiera z nim umowy. Fiskus zakwestionował odliczenie VAT przez Spółkę zajmującą się pośrednictwem w sprzedaży produktów rolnych. Chodziło o podatek odliczony z faktur wystawionych przez kontrahenta, które w ocenie fiskusa nie oddawały faktycznego przebiegu transakcji. Spółka argumentowała, że działała w dobrej wierze, a wybierając kontrahenta kierowała się rekomendacją osoby, z którą od wielu lat współpracowała. Zarówno wojewódzki sąd administracyjny, jak i NSA nie zgodziły się z podatnikiem. W wyrokach zwracano uwagę na to, że spółka nie zwróciła uwagi na niską cenę, ani inne elementy, które powinny wzbudzić jej czujność. Ponadto spółka nie zawarła umowy, a kontakt ograniczony był do telefonów i maili.
Fiskus naciąga przepisy o podatku u źródła
Rzeczpospolita, 2021-06-23, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 20 maja 2021 r., sygn. akt I SA/Kr 1275/20, stosując przepisy dotyczące podatku u źródła należy wyraźnie rozróżnić usługi stricte reklamowe, marketingowe czy doradcze od usług pośrednictwa w sprzedaży, które zgodnie ze swoją naturą, mogą zawierać w sobie elementy wspomnianych usług. Zdaniem WSA, nie przesądza to jednak automatycznie, o tym, że taką usługę pośrednictwa należy uznać za podlegającą podatkowi u źródła w Polsce jako usługę podobną do usług reklamowych, marketingowych czy doradczych. Spółka w celu zwiększenia sprzedaży swoich produktów na rynkach południowoamerykańskich korzystała z usług spółki brazylijskiej, powierzając jej funkcję przedstawiciela handlowego obejmującą m.in. prowadzenie sprzedaży oraz zarządzanie marketingiem. Po otrzymaniu niekorzystnej dla siebie interpretacji indywidualnej, spółka zaskarżyła sprawę do sądu, a ten przyznał jej rację. WSA zwrócił uwagę na to, że choć negocjacje handlowe bez wątpienia zawierają elementy doradzania (nakłanianie czy namawianie do nabycia określonego towaru) to jednak należy je uznać za typowe techniczne elementy sprzedaży, a nie specjalistyczne usługi doradztwa. Analogicznie za usługi reklamowe czy nawet podobne do nich nie można uznać przedstawiania czy zachwalania towaru, które ma miejsce bezpośrednio przy sprzedaży.
Wykładnia, ale bez naciągania faktów
Rzeczpospolita, 2021-06-23, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 kwietnia 2021 r., sygn. akt: II FSK 3358/18, interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego może dotyczyć zdarzeń przyszłych, jednak nie każde zdarzenie przyszłe w potocznym rozumieniu będzie mogło być uznane za zdarzenie kwalifikujące się do procedury interpretacyjnej. Zdarzenie przedstawiane przez wnioskodawcę powinno odnosić się do sytuacji, która z dużym prawdopodobieństwem może się wydarzyć. Spółka natomiast zadała pytania dotyczące umowy sekurytyzacyjnej, która może pojawić się w trakcie działalności bankowej, w sytuacji, w której takiej działalności jeszcze nie prowadziła, a dopiero brała pod uwagę możliwość utworzenia banku. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odmówił wszczęcia postępowania w sprawie, uznając przedstawione zdarzenie przyszłe za zbyt hipotetyczne. Spółka wygrała wprawdzie w pierwszej instancji, jednak NSA podzielił stanowisko fiskusa.
Jedzenie na kwarantannie jest podatkowym kosztem firmy
Rzeczpospolita, 2021-06-24, Przemysław Wojtasik
Spółka będąca agencją pracy tymczasowej ściąga z zagranicy współpracowników i zapewnia im wyżywienie w sytuacji, gdy ze względu na epidemię Covid-19, osoby te muszą odbyć przymusową kwarantannę. Obowiązek zapewnienia wyżywienia zawarty był w umowach zawieranych przez spółkę ze współpracownikami. Aby rozwiać wątpliwości odnośnie możliwości zaliczenia wydatków na wyżywienie w koszty podatkowe spółka wystąpiła o wydanie interpretacji indywidualnej. We wniosku argumentowała, że zwykle umowa ze współpracownikiem nie obejmuje wyżywienia, jednak sytuacja jest wyjątkowa, a ponoszone wydatki na jedzenie są ściśle związane z uzyskiwanymi przychodami. Bez zapewnienia wyżywienia w czasie kwarantanny, niektóre osoby będące potencjalnymi współpracownikami mogłyby w ogóle nie zdecydować się na przyjazd do Polski. Stanowisko spółki podzielił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej sygn. 0111-KDIB1-1.4010.110.2021.1.MF oraz sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.23.2021.6.IR