Branżowa impreza nie da korzyści w PIT
Rzeczpospolita, 2019-04-23, Przemysław Wojtasik
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, w wyroku z dnia 10 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Sz 1023/18, orzekł, iż opłaty za udział w branżowym spotkaniu integracyjnym nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych Z wnioskiem o interpretację indywidualną wystąpił doradca podatkowy, który planował uczestniczyć w spotkaniach integracyjnych organizowanych przez samorządy zawodowe doradców podatkowych, radców prawnych i adwokatów. Przedsiębiorca uważał, że może zaliczyć wydatki na spotkania branżowe do kosztów podatkowych, ponieważ wymiana doświadczeń zawodowych oraz nawiązanie nowych kontaktów biznesowych przełożą się na zwiększenie przychodów z działalności gospodarczej. Zdaniem organu podatkowego, przedmiotowe wydatki mają cechę reprezentacji, wobec czego są bezwzględnie wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od ich potencjalnego związku z przychodem. WSA w Szczecinie oddalił skargę przedsiębiorcy wskazując, że nie wykazał on przełożenia przedmiotowych wydatków na zwiększenie przychodów jego firmy.
Fiskus nie zajmuje się doradztwem podatkowym
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-23, Patrycja Dudek
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 kwietnia 2019 r. (sygn. akt I FSK 704/17) uznał, że zasadna jest odmowa wydania interpretacji w sytuacji, gdy we wniosku o interpretację przedstawione jest kilka wariantów przyszłego zdarzenia. W przedmiotowej sprawie dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odmówił wydania interpretacji indywidualnej podatniczce, która we wniosku zadała mu osiem pytań o skutki VAT planowanych przez nią działań. Fiskus uzasadnił swoją odmowę brakiem przejrzystości intencji wnioskodawczyni oraz podkreślił, że w jego opinii dąży ona do uzyskania porady w celu optymalizacji obciążeń podatkowych, a nie wykładni przepisów VAT. Stanowisko to zostało podtrzymane przez sądy obu instancji, które przypomniały, że interpretacja indywidualna nie służy opiniowaniu optymalizacji podatkowych, a powinna być wykorzystywana w celach informacyjnych oraz gwarancyjnych – dlatego też kluczowym jest precyzyjne przedstawienie zdarzenia, którego interpretacja ma dotyczyć.
Skarb państwa bogaci się dzięki błędom komorników
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-23, Patrycja Dudek
Zgodnie z tezą wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 kwietnia 2019 r. (sygn. akt I FSK 596/17), w przypadku niezasadnej zapłaty VAT przy nabyciu nieruchomości w drodze licytacji komorniczej nabywca nie może starać się o zwrot nadpłaty. W przedmiotowej sprawie nabywca kupując nieruchomość na licytacji komorniczej zapłacił cenę powiększoną o podatek VAT. Na późniejszym etapie okazało się, że transakcja powinna była być zwolniona z VAT. W takiej sytuacji nabywca uznał, że komornik powinien skorygować fakturę, a on sam będzie mógł ubiegać się do urzędu o zwrot podatku VAT (w przypadku gdyby nienależnie zapłacony VAT nie został zwrócony płatnikowi VAT – tj. komornikowi), argumentując swoje stanowisko tym, że to on – jako nabywca – poniósł ciężar ekonomiczny tego podatku. W interpretacji organ przyznał rację skarżącemu w kontekście obowiązku wystawienia przez komornika faktury korygującej błędną fakturę pierwotną. Odnośnie natomiast prawa do ubiegania się o zwrot podatku VAT, organ wskazał, że prawo takie ma jedynie płatnik podatku VAT (w opisanej sytuacji – komornik) lub podatnik (dłużnik egzekucyjny), a nie konsument, na którego ciężar podatku został przeniesiony w cenie towaru. Sądy obu instancji przyznały rację organowi.
Zwolnienie z VAT dostawy budowli w zamian za odszkodowanie
Rzeczpospolita, 2019-04-23, Janina Fornalik
Zgodnie z interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 stycznia 2019 r., sygn. 0112-KDIL2-1.4012. 594.2018.2.AP, w sytuacji, w której ze zwolnienia z VAT korzysta dostawa budowli, to takie zwolnienie rozszerzone jest także na dostawę gruntów, na których dana budowla jest położona. W przedmiotowej sprawie doszło do wydania decyzji, na mocy których prawo własności nieruchomości gruntowych gminy zostało przeniesione z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa – celem realizacji inwestycji drogowej. Następnie Wojewoda wydał decyzję ustalającą wysokość odszkodowania na rzecz gminy z tytułu wywłaszczenia nieruchomości. Na wywłaszczonych działkach znajdowały się budowle w postaci dróg i ruiny fundamentu betonowego. Gmina nabyła przedmiotowe nieruchomości w drodze komunalizacji w latach dziewięćdziesiątych. Wątpliwości gminy dotyczyły opodatkowania VAT dokonanego przeniesienia własności nieruchomości. Zdaniem Dyrektora KIS, dostawa budowli korzysta ze zwolnienia z VAT, ponieważ od ich pierwszego zasiedlenia do chwili dostawy upłynął okres dłuższy niż dwa lata, a gmina nie poniosła w trakcie ich posiadania żadnych nakładów na ulepszenie. Ponadto, skoro dostawa budowli korzysta ze zwolnienia od VAT, to ze zwolnienia od podatku korzysta również dostawa gruntów, na których te budowle są ulokowane.
Honorarium za udzielenie licencji na korzystanie z utworów literackich jest zwolnione z VAT
Rzeczpospolita, 2019-04-24, Katarzyna Pulit
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 lutego 2019 r., sygn. 0114-KDIP4.4012.63.2019.1.EK, usługi polegające na udzielaniu licencji na korzystanie z utworów literackich za wynagrodzeniem w formie tzw. honorarium, korzystają ze zwolnienia z VAT. Sprawa dotyczyła podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, który tworzy utwory literackie w formie powieści i opowiadań, a następnie dokonuje ich sprzedaży wydawnictwom – sprzedaż obejmuje przekazanie wydawnictwom praw autorskich do jego dzieł. Podatnik uważał, że wynagrodzenie wypłacane w formie honorarium za takie przekazanie praw autorskich korzysta ze zwolnienia z VAT jako usługi kulturalne świadczone przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców. Dyrektor KIS potwierdził, że podatnik jest twórcą, a wykonywane przez niego czynności mają charakter usług kulturalnych, wobec czego otrzymywane przez niego wynagrodzenie (honorarium) może korzystać ze zwolnienia z VAT.
Podatek u źródła nawet przy zakupach handlowych
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-24, Mariusz Szulc
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 kwietnia 2019 r., (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.58.2019.1.BG) zryczałtowany podatek, tzw. podatek u źródła, jest należny, jeżeli kwota należności licencyjnej jest ukryta w cenie zagranicznego towaru. W analizowanym stanie faktycznym spółka zajmująca się dystrybucją kosmetyków kupowanych w Szwajcarii powzięła wątpliwość w zakresie obowiązku w podatku u źródła. W umowie zakupu sprzedawca zawarł informację o tym, że określony procent ceny produktu stanowi wynagrodzenie za korzystanie z należących do niego znaków towarowych. Jako że kwota ta nie była wykazana na fakturze jako odrębna pozycja, Spółka uważała, że nie jest zobowiązana do podziału wynagrodzenia na dwie części, ponieważ transakcja ma stanowić tzw. świadczenie mieszane, w którym najistotniejszą rolę odgrywa zakup kosmetyków, który nie jest opodatkowany podatkiem u źródła. Organ uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe, powołując się na komentarz do Modelowej Konwencji OECD, z którego wynika konieczność podziału wynagrodzenia na oddzielne elementy i ich stosownego opodatkowania. W przedmiotowej sprawie wynagrodzenie z tytułu opłaty licencyjnej nie ma charakteru ubocznego, więc należy wyodrębnić i opodatkować tę część wynagrodzenia podatkiem u źródła.
Tylko definitywne przysporzenie ma podatkowe skutki
Rzeczpospolita, 2019-04-24, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 marca 2019 r., sygn. akt I SA/Po 964/18, podatnik przystępujący do długu odpowiada za niego jak za własne, a nie cudze zobowiązanie. Sprawa dotyczyła spółki, która udzieliła poręczenia kredytu powiązanej z nią spółce komandytowej. Kredyt został zaciągnięty na budowę centrum handlowego, które jest obecnie własnością spółki. Nieruchomość jest wykorzystywana do prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem czy w przypadku przystąpienia do długu za wynagrodzeniem będzie ona miała możliwość zaliczenia spłacanych odsetek od kredytu do kosztów podatkowych. Fiskus odpowiedział, że spółka może zaliczyć odsetki do kosztów uzyskania przychodów jedynie w zakresie, w jakim wykaże przychód podatkowy korespondujący z czynnością przystąpienia do długu. Spółka zaskarżyła interpretację do WSA w Poznaniu, który uwzględnił jej skargę. Zdaniem Sądu, w przypadku przystąpienia do długu spółka staje się współkredytobiorcą i odpowiada od tego momentu za kredyt i jego spłatę jak za własne zobowiązanie. Wobec powyższego, spółka będzie miała prawo do zaliczenia spłacanych odsetek od kredytu do kosztów podatkowych. Sąd zauważył, że pojęcie przystąpienia do długu jest pojęciem uniwersalnym, często towarzyszącym innym czynnościom prawnym, a więc jego wykładnia przez pryzmat autonomii prawa podatkowego jest nieuzasadniona.
Bez zapłaty może nie być przedawnienia
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-04-25, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 1799/18), aby nie doszło do zawieszenia 5-letniego terminu przedawnienia należy złożyć czynny żal oraz uregulować należność. Sprawa dotyczyła kasyna, które w czerwcu 2016 r. złożyło czynny żal, w związku z brakiem uregulowania zaliczek na PDOF z napiwków otrzymywanych przez pracowników, ale zaległość nie została uregulowana. Przed otrzymaniem decyzji o wysokości niepobranego podatku zostało wszczęte postępowanie karnoskarbowe, co spowodowało zawieszenie biegu terminu przedawnienia. Zdaniem fiskusa i WSA w Warszawie, zawieszenie biegu terminu przedawnienia w momencie wszczęcia śledztwa było uzasadnione – aby procedura była wykonana prawidłowo, muszą być spełnione oba warunki łącznie: złożenie czynnego żalu oraz zapłata należności, co na moment wszczęcia postępowania nie zostało spełnione.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 stycznia 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 13/18)
Nakaz złożenia przez podatników oświadczenia co do warunków uprawniających do zastosowania zwolnienia (tzw. ulgi meldunkowej), zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 126 u.p.d.o.f. oraz stosownie do art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, nie spełniał wymogów konstytucyjnej zasady proporcjonalności. Zestawienie społecznych i ekonomicznych skutków braku złożenia przez podatników oświadczenia z posiadanymi przez organy państwa możliwościami samodzielnej skutecznej kontroli przesłanek zwolnienia poprzez zasięgnięcie informacji z państwowych systemów teleinformatycznych powodowało stan braku zachowania proporcji między obowiązkami podatnika a możliwościami kontroli celów ulgi meldunkowej preferowanych przez państwo. W sytuacji, w której nie budzi wątpliwości, że podatnik zamieszkiwał pod danym adresem i był zameldowany w tym miejscu przez wymagane co najmniej 12 miesięcy, uzależnianie uprawnienia do skorzystania z przedmiotowej ulgi od złożenia w terminie 14 dni od dnia dokonania odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa majątkowego oświadczenia, w sposób kwalifikowany było sprzeczne z konstytucyjną zasadą proporcjonalności.
Wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2018 r. (sygn. akt II FSK 2440/18)
Aby przyjąć, że w sprawie ma zastosowanie art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. (grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, opodatkowane wyższymi stawkami podatku od nieruchomości) należy zbadać czy zarządca był posiadaczem nieruchomości w rozumieniu art. 336 k.c., jako inny podmiot, prowadzący działalność gospodarczą, któremu powierzono lokal mieszkalny z garażem do wynajmowania.