Nie można czekać z odliczeniem wydatku do przegranej w sądzie
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-10-22
Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2018 r. (sygn. akt II FSK 3076/16) obowiązkiem spółki jest ujęcie podatku od nieruchomości w kosztach uzyskania przychodu w dacie zapłaty, nie zaś po zakończeniu postępowania sądowego. Sprawa dotyczyła spółki, która w trakcie sporu sądowego dotyczącego zapłaty podatku od nieruchomości, dla ostrożności uiściła daninę do fiskusa, po czym złożyła wniosek o zwrot nadpłaty. Fiskus odmówił zwrotu, w związku z czym spółka złożyła skargę do sądu administracyjnego, ujmując wydatek jedynie w księgach rachunkowych (nie zaliczyła go do kosztów podatkowych). Firma stała na stanowisku, iż poniesiony przez nią koszt staje się definitywny dopiero po ogłoszeniu wyroku sądu drugiej instancji. Sędziowie NSA odrzucili stanowisko spółki, uzasadniając swoją decyzję możliwością zaistnienia stanu faktycznego, w którym dany podmiot z premedytacją odracza moment ujęcia podatku w kosztach uzyskania przychodu o kilka, bądź nawet kilkanaście lat, poprzez składanie wniosków o wznowienie postępowania.
Każdy rozlicza swoje własne wydatki
Rzeczpospolita, 2018-10-22
Andrzej Dmowski
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 sierpnia 2018 r. (sygn. akt II FSK 2239/16) orzekł, iż polska spółka nie zaliczy do kosztów podatkowych wydatków na reklamę, które zwraca zagranicznym podmiotom zależnym. Sprawa dotyczyła spółki, będącej centralnym podmiotem grupy kapitałowej działającej w branży odzieżowej. W niektórych przypadkach zagraniczna spółka w pierwszej kolejności sama ponosi wydatki na reklamę, a następnie obciąża nimi polską spółkę dominującą. Wnioskodawca uważał, że może ująć przedmiotowe wydatki w kosztach podatkowych, ponieważ wzrost efektywności zagranicznych podmiotów przekłada się na jego przychody – zagraniczne podmioty sprzedają towar zakupiony wyłącznie od polskiej spółki. Z tym stanowiskiem nie zgodził się organ podatkowy, a następnie sądy obu instancji. Zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, jak i NSA uznały, że wydatki być może wykazują cechę racjonalności, lecz związek pomiędzy wydatkiem zagranicznej spółki zależnej a przychodem polskiej spółki dominującej jest zbyt odległy. Przedmiotowe wydatki nie spełniają więc ustawowej definicji kosztów uzyskania przychodów.
Dom z podjazdem droższy o VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-10-22
Patrycja Dudek
Przy sprzedaży gotowych domów należy brać pod uwagę zarówno 8 proc. stawkę podatku VAT przypisaną budynkom mieszkalnym, jak i stawkę 23 proc. dla tzw. infrastruktury towarzyszącej, czyli znajdującej się poza bryłą domu – tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2018 r. (sygn. akt I FSK 1633/16). Przedsiębiorca sprzedawał domy gotowe do użytku w całości z 8 proc. stawką VAT. Z takim podejściem nie zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uzasadniając, iż sprzedaż obiektów budowlanych towarzyszących budownictwu mieszkaniowemu (mowa m.in. o podjazdach, ogrodzeniach, drogach dojazdowych) powinna być objęta 23-proc stawką. Nie zgadzając się z tym stwierdzeniem, podatnik złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a następnie do NSA, z przekonaniem, że nierozerwalne elementy domów takie jak sieci kanalizacyjne, nie powinny podlegać wyższej stawce podatku z uwagi na to, że infrastruktura stanowi nierozerwalną część domu i nie można jej sprzedać bez budynku. Sądy obu instancji stanęły jednak po stronie organu podatkowego, argumentując m.in. w ten sposób, iż ustawa VAT wyraźnie rozróżnia prace dotyczące obiektów budownictwa mieszkaniowego oraz infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu.
Jak stosować klauzulę nadużycia prawa
Rzeczpospolita, 2018-10-23
Olaf Jędruszek
W wyroku z dnia 17 października 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie (sygn. akt I SA/Sz 521/18) orzekł, iż klauzula nadużycia prawa na gruncie przepisów o VAT nie ma zastosowania w przypadku osiągnięcia korzyści w innych podatkach. W przedmiotowej sprawie organ podatkowy odmówił spółce prawa do odliczenia VAT z faktur nabycia turbin wiatrowych – sytuacja dotyczyła transakcji typu „sale and leaseback”, w której jedna spółka sprzedała turbiny wiatrowe na rzecz swojej spółki powiązanej, a następnie dokonała ich zwrotnego wydzierżawienia. Zdaniem fiskusa celem przedmiotowych transakcji było wyłącznie uzyskanie korzyści w podatku od nieruchomości. Spółka wniosła skargę do WSA, wskazując biznesowe uzasadnienie transakcji oraz błędną wykładnię klauzuli nadużycia prawa w VAT. WSA w Szczecinie uwzględnił skargę spółki. Zdaniem sądu klauzula nadużycia prawa w VAT ma zastosowanie wyłącznie w przypadku osiągnięcia korzyści na gruncie VAT, a nie w innych podatkach. Niemniej jednak, w przedmiotowej sprawie neutralność VAT nie została w żaden sposób zagrożona, a sam podatek został rozliczony prawidłowo.
Właściciele wiatraków przegrali
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-10-23
Łukasz Zalewski, Patrycja Dudek
W dniu 22 października 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok (sygn. akt II FSK 2983/17), zgodnie z którym właściciele farm wiatrowych powinni byli w 2017 r. uiszczać podatek od nieruchomości zarówno od części budowlanych wiatraków (fundament i maszt), jak i technicznych (gondoli i układu sterowania). Przedmiotowa sprawa trafiła do NSA w związku z wejściem w życie przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2018 r., znoszących obowiązek uiszczania podatku za części techniczne elektrowni wiatrowych. Spółka, której dotyczyła rozprawa, uwzględniała w deklaracji podatkowej za rok 2016 i 2017 opodatkowanie wyłącznie części budowlanej wiatraków, opierając się na przepisach z 2016 r. (kiedy to faktycznie opodatkowaniu podlegały jedynie fundamenty i maszty elektrowni wiatrowych). NSA uznał działanie spółki za błędne, orzekając, że od 1 stycznia do 31 grudnia 2017 r. obowiązywało opodatkowanie całej elektrowni wiatrowej (zarówno jej części budowlanej jak i technicznej). Co ciekawe w tej sprawie, NSA odmówiło wydania uchwały w tej sprawie, a zatem wyrok nie jest wiążący dla innych składów orzekających.
Skarbówka nie akceptuje firmowej integracji
Rzeczpospolita, 2018-10-24
Przemysław Wojtasik
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 października 2018 r. (sygn. 0115-KDIT3.4011.370.2018.1DR), wydatki na imprezy integracyjne nakierowane na nawiązywanie relacji i współpracy z osobami z branży nie mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych. Z wnioskiem o interpretację wystąpił doradca podatkowy, który planował uczestniczyć w spotkaniach integracyjnych organizowanych przez samorządy zawodowe doradców podatkowych, radców prawnych i adwokatów. Przedsiębiorca uważał, że może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki na branżowe spotkania, ponieważ wymiana doświadczeń zawodowych oraz nawiązanie nowych kontaktów biznesowych przełoży się na zwiększenie przychodów z działalności gospodarczej. Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika wskazując, że wydatki na spotkania integracyjne nakierowane są na pozyskiwanie kontaktów z osobami z branży, a nie bezpośrednio z klientami. Ponadto, fiskus podkreślił, że wydatki te mają cechę reprezentacji, a te są bezwzględnie wyłączone z kosztów uzyskania przychodu, niezależnie od ich potencjalnego związku z przychodem.
Zobowiązania obniżają przychód tylko raz
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-10-24
Mariusz Szulc
W wyroku z dnia 11 września 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy (sygn. akt I SA/Bd 470/18) orzekł, iż przy zbyciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa (ZCP) zbywający nie może zmniejszyć przychodu z jej sprzedaży o związane z nią długi, w uwagi na to, że długi zostały uwzględnione w cenie, którą za ZCP zapłacił nabywca. Pytanie zadała spółka, która w ramach transakcji sprzedała nie tylko składniki majątku, ale też m.in. zobowiązania. Uwzględniono je w cenie transakcji, którą ustalono po uprzedniej wycenie sporządzonej przez wyspecjalizowany podmiot. Spółka sądziła jednak, że od przychodu ze sprzedaży będzie mogła odliczyć zobowiązania ciążące na ZCP. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej oraz WSA w Bydgoszczy nie zgodziły się z takim podejściem, w uzasadnieniu podając, iż zobowiązania miały bezpośredni wpływ na wartość transakcji, w związku z czym spółka nie może raz jeszcze zredukować swojego przychodu – o długi sprzedanej ZCP.
VAT w handlu kryptowalutami
Rzeczpospolita, 2018-10-24
Katarzyna Baszak
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 września 2018 r. (sygn. 0115-KDIT1-1.4012.450.2018.2.MN) sprzedaż kryptowalut za pośrednictwem giełdy może zostać uznana za usługę zwolnioną od podatku VAT jedynie w przypadku, gdy miejscem świadczenia tych czynności jest terytorium Polski. Z wnioskiem o interpretację wystąpił podatnik VAT, który nabywa i zbywa jednostki kryptowalut za pośrednictwem giełdy w zamian za wynagrodzenie w walcie walucie tradycyjnej. Podatnik twierdził, że dokonywane przez niego transakcje korzystają z przedmiotowego zwolnienia z VAT. Organ przyznał rację podatnikowi jedynie w części dotyczącej sprzedaży kryptowalut na rzecz kontrahenta krajowego oraz nabycia kryptowalut od podmiotu zagranicznego, który należy rozpoznać na zasadzie importu usług (odwrotne obciążenie). Jednakże, sprzedaż kryptowalut na rzecz zagranicznego kontrahenta stanowi, że transakcja taka nie podlega zwolnieniu z VAT w kraju, lecz jest opodatkowana z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia – nie podlega ona więc opodatkowaniu po stronie wnioskodawcy, tak samo jak krajowe nabycie kryptowalut.
Wyrok NSA z dnia 5 lipca 2018 (sygn. akt II FSK 728/16)
Wynikająca z art. 3 ust. 3 u.p.o.l. zasada pierwszeństwa obowiązku podatkowego samoistnego posiadacza nieruchomości przed jej właścicielem ma również zastosowanie w przypadku, gdy samoistnym posiadaczem nieruchomości jest jeden z jej współwłaścicieli, co powoduje, że określona w art. 3 ust. 4 u.p.o.l. zasada solidarności obowiązku podatkowego współwłaścicieli nie ma w tym przypadku zastosowania.
Wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2017 (sygn. akt I FSK 1555/14)
Przewidziana w § 7c ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970, ze zm.) w zw. z art. 151 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. Nr 347/1, ze zm.) obniżona do wysokości 0 % stawka podatku od towarów i usług nie ma zastosowania do dostawy uzbrojenia i wyposażenia wojskowego na rzecz agencji Paktu Północnoatlantyckiego (NATO) w sytuacji, gdy to nabycie dokonywane jest z zamiarem odsprzedaży na rzecz Ministerstwa Obrony Narodowej. Dostawa taka podlega opodatkowaniu na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.) stawką podstawową.