Farmy wiatrowe mogły korzystniej rozliczyć się z podatku
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-09-23, Łukasz Zalewski
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 września 2019 r. (sygn. akt II FSK 3060/17) potwierdził, że w wyniku zmian obowiązujących od dnia 1 stycznia 2017 r. jako podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości można było przyjąć wartość rynkową wiatraka ustaloną na dzień zmiany przepisów, a nie jego wartość początkową. Sprawa dotyczyła spółki, która od początku 2017 r. za podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości przyjmowała wartość rynkową całego wiatraka łącznie z jego elementami technicznymi. Z podejściem spółki nie zgodził się organ podatkowy, w którego ocenie wartość rynkowa może stanowić podstawę opodatkowania tylko w sytuacji, gdy od budowli lub ich części nie były dokonywane wcześniej odpisy amortyzacyjne. Z uwagi na fakt, że w analizowanej sprawie spółka dokonywała wcześniej amortyzacji, do ustalania podstawy opodatkowania powinna przyjąć wartość początkową wynikającą z ewidencji. Stanowisko organu potwierdził WSA w Szczecinie. Odmiennego zdania był jednak NSA, który stwierdził, iż pomimo dokonywania odpisów amortyzacyjnych środki trwałe stanowiące przedmiot opodatkowania w podatku dochodowym nie pokrywają się przedmiotowo z budowlami opodatkowanymi podatkiem od nieruchomości. W rezultacie, spółka mogła przyjąć za podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości wartość początkową przyjętą na dzień 1 stycznia 2017 r.
Hosting stron internetowych podlega limitowaniu w kosztach
Rzeczpospolita, 2019-09-23, Monika Fic
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 czerwca 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 170/19, usługi zarządzania stronami internetowymi podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów podatkowych wydatków na nabycie usług niematerialnych. Sprawa dotyczyła spółki z branży motoryzacyjnej, która nabywa usługi w zakresie zarządzania stronami internetowymi (hosting) od wyspecjalizowanego podmiotu. Spółka uważała, iż wydatki na przedmiotowe usługi mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych bez limitu, ponieważ usługi zarządzania stronami internetowymi nie są usługami zarządzania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – które zdaniem spółki nie dotyczą usług hostingowych. Organ podatkowy, a za nim WSA w Gliwicach uznał, że usługi zarządzania stronami internetowymi to forma administrowania, pozycjonowania i reklamy, stanowiąca kombinację usług doradczych oraz zarządzania. Element zarządzania powyższych usług determinuje ich główny i zasadniczy charakter. A zatem, usługi nabywane przez spółkę podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów podatkowych.
Kaucja gwarancyjna też może być podatkowym kosztem
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-09-23, Patrycja Dudek
W myśl wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 września 2019 r. (sygn. akt II FSK 839/18) możliwe jest odliczenie od przychodu kaucji gwarancyjnej niezwróconej przez kontrahenta wskutek ogłoszenia przez niego upadłości. Rozstrzygnięcie wydano w sprawie podatnika, który zapłacił kontrahentowi kaucję gwarancyjną i która docelowo miała zostać rozliczona po wykonaniu wszystkich usług. Jednakże, w krótkim okresie po rozpoczęciu współpracy, kontrahent ogłosił upadłość, nie zwracając przy tym otrzymanej kaucji. W związku z powyższym, podatnik zwrócił się z zapytaniem do fiskusa czy istnieje możliwość ujęcia niezwróconej kaucji w kosztach podatkowych. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że kaucje z zasady mają charakter zwrotny, służą zabezpieczeniu interesów kontrahenta i nie mieszczą się w katalogu kosztów uzyskania przychodów. Przeciwnego zdania były zarówno WSA w Warszawie, jak i NSA, które stwierdziły, iż w przedmiotowej sprawie kaucja utraciła zwrotny charakter, co powoduje, że ma związek z przychodami i w efekcie powinna zostać zaliczona do kosztów podatkowych.
Odsetki niedochodzone przez zarządzającego są przychodem spółki
Rzeczpospolita, 2019-09-23, Małgorzata Brzezińska
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 2059/19, orzekł, iż niedochodzenie przez członka zarządu odsetek z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzenia stanowi dla spółki przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W przedmiotowej sprawie Spółka zawarła z członkiem zarządu porozumienie, na podstawie którego nie obciąży on spółki odsetkami z tytułu wynagrodzenia, które spółka nie wypłaciła w wymaganym terminie z uwagi na jej trudności finansowe. Spółka uważała, że możliwość zażądania odsetek jest uprawnieniem pracownika – członka zarządu, z którego może on nie skorzystać, wobec czego spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Z tym stanowiskiem nie zgodził się organ podatkowy wskazując, że powstanie odsetek następuje z mocy prawa, na gruncie kodeksu cywilnego, zatem spółka powinna rozpoznać przychód podatkowy. Racji spółce nie przyznał też NSA, zdaniem którego odsetki od zaległego wynagrodzenia są nieodpłatnym świadczeniem, które należy kwalifikować jako przychód podatkowy.
Wydatki po sprzedaży też mogą być kosztem
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-09-24, Łukasz Zalewski
W wyroku z dnia 19 września 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 3024/18) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że wydatki poniesione po sprzedaży będą stanowić koszt podatkowy, jeżeli sprzedający jeszcze przed transakcją zobowiązał się do ich poniesienia, a nowy nabywca oczekuje wywiązania się z zawartych wcześniej umów. Przedmiotowa sprawa dotyczyła spółki, która przed sprzedażą centrum handlowego zobowiązała się, że po transakcji sprzedaży zrealizuje pozostałe zobowiązania, które wzięła na siebie w momencie zawierania umów z najemcami. Zobowiązania te dotyczyły w szczególności poniesienia kosztów związanych z akcjami marketingowymi, zwiększeniem atrakcyjności centrum handlowego oraz przystosowaniem lokali do potrzeb nabywców. Oprócz samej deklaracji spółki, wywiązania z ww. zobowiązań zażądał również nowy właściciel centrum handlowego. Zdaniem spółki, poniesione koszty będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, bowiem będą one związane bezpośrednio z uzyskanym przez nią przychodem ze sprzedaży centrum. Z podejściem spółki nie zgodził się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, który stwierdził, że tylko wydatki poniesione do momentu zawarcia transakcji mogą być kosztem podatkowym, ponieważ późniejsze będą już związane z działalnością nowego nabywcy. Stanowisko spółki znalazło swoje potwierdzenie w wyroku WSA w Warszawie, który uznał, że zobowiązanie do poniesienia określonych wydatków przed zawarciem transakcji, a następnie wezwanie do ich poniesienia po jej dokonaniu przez kontrahenta, ma niewątpliwy związek z przychodami i w efekcie przedmiotowe wydatki powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Doręczenie to warunek przedłużenia terminu zwrotu VAT
Rzeczpospolita, 2019-09-25, Tomasz Krywan
Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lipca 2019 r., sygn. akt I FSK 942/19, aby postanowienie przedłużające termin zwrotu VAT było skuteczne, powinno być dostarczone do podatnika przed upływem terminu na dokonanie zwrotu. Sprawa dotyczyła spółki, której fiskus przedłużył termin zwrotu VAT – postanowienie o przedłużeniu zostało nadane pocztą na dzień przed upływem terminu zwrotu. Spółka wniosła o jego uchylenie zarzucając organowi, że przedłużył on termin zwrot podatku już po upływie terminu dokonania zwrotu. Organ podatkowy uznał jednak, że nadanie postanowienia pocztą dzień przed upływem terminu zwrotu VAT było równoznaczne ze skutecznym przedłużeniem terminu zwrotu. Spór sądowy w sprawie zakończył wyrok NSA, w którym Sąd, powołując się na wcześniejszy wyrok siedmiu sędziów z dnia 23 kwietnia 2018 r., sygn. akt I FSK 255/17, orzekł, że doręczenie postanowienia o przedłużeniu zwrotu VAT już po upływie terminu do tego zwrotu nie jest skuteczne. Jak ocenił Sąd, „przedłużyć można jedynie taki termin, który jeszcze nie upłynął”.
Zaliczka jak opłata wstępna
Rzeczpospolita, 2019-09-25, Łukasz Anasiewicz
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 czerwca 2019 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.197.2019.1.BG, wstępna opłata wynikająca z umowy leasingu podlega zaliczeniu do kosztów podatkowych jednorazowo, w dacie jej poniesienia. Sprawa dotyczyła podatnika, który zawarł umowę leasingu, kwalifikowanego na gruncie przepisów podatkowych jako leasing operacyjny, natomiast będący leasingiem finansowym dla potrzeb księgowych. Z uwagi na szczególny charakter przedmiotu leasingu przed rozpoczęciem produkcji wnioskodawca był zobowiązany do uiszczenia zaliczki, która następnie została zakwalifikowana jako opłata wstępna umowy leasingu. Organ podatkowy uznał, że przedmiotowa opłata jest wydatkiem jednorazowym, związanym jedynie z zawarciem umowy. Jej poniesienie warunkuje bowiem zawarcie kontraktu, a nie odnosi się w żaden sposób do jego trwania. Wobec powyższego, wstępna opłata leasingowa powinna być zaliczana do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, z chwilą jej poniesienia.
Wymiana udziałów może służyć optymalizacji
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-09-26, Mariusz Szulc
Szef Krajowej Administracji Skarbowej w dniu 26 sierpnia 2019 r. odmówił wydania opinii zabezpieczającej (informacja nr DKP1.8011.4.2019) w zakresie zbycia udziałów w spółce kapitałowej poprzedzonego bezpośrednio wymianą udziałów. Szef KAS uznał, że wymiana udziałów niedługo przed ich sprzedażą ma na celu jedynie zawyżenie kosztów podatkowych, brak jest natomiast w tym przypadku uzasadnienia biznesowego. Sprawa dotyczyła dwóch podatników, którzy posiadali udziały w kilku powiązanych ze sobą spółkach. Udziały w tych spółkach posiadała również spółka holdingowa. Podatnicy planowali sprzedaż swoich udziałów, jednak w trakcie negocjacji okazało się, że przyszły nabywca wymaga, aby nabycie udziałów w przedmiotowych spółkach powiązanych nastąpiło tylko od jednego podmiotu (tj. jednego udziałowca). Z uwagi na ten wymóg, podatnicy wnieśli swoje udziały w spółkach powiązanych do spółki holdingowej. We wniosku o wydanie opinii zabezpieczającej podatnicy potwierdzili, że zarówno pierwsza transakcja tj. wymiana udziałów (wniesienie ich do spółki holdingowej w zamian za jej udziały) jak i druga tj. sprzedaż udziałów w spółkach powiązanych na rzecz nabywcy ma uzasadnienie biznesowe. Szef KAS miał jednak odmienne zdanie. W jego ocenie doszłoby do nieuzasadnionego ekonomicznie podziału transakcji, w skutek której nastąpi dwukrotne rozpoznanie kosztów uzyskania przychodów – najpierw w chwili wniesienia udziałów do spółki holdingowej, a potem jej sprzedaży na rzecz nabywcy. Planowana transakcja nie ma zatem uzasadnienia biznesowego i ze względu na to opinia zabezpieczająca nie może zostać wydana.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 31 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 3685/18)
W świetle uregulowań art. 21 ust. 1 pkt 126 i art. 21 ust. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r., poz. 176, ze zm.) w brzmieniu z lat 2007-2008 oraz art. 8 ust. 1 i 3 ustawy zmieniającej z 2008 r., wystarczającym warunkiem skorzystania z tzw. ulgi meldunkowej było zameldowanie przez podatnika w budynku lub lokalu stanowiącym przedmiot odpłatnego zbycia na pobyt stały przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy. Jeżeli w sprawie nie budzi wątpliwości, że podatnik zamieszkiwał pod danym adresem i był zameldowany w tym miejscu przez wymagane co najmniej 12 miesięcy, samo niezłożenie oświadczenia o spełnieniu tego warunku nie może pozbawiać prawa do takiej ulgi.
Wyrok NSA z dnia 18 września 2019 r. (sygn. akt I FSK 1014/17)
Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) organ władzy publicznej nie wykonuje działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy w zakresie, w jakim nie jest podatnikiem, tzn. wówczas, gdy w ramach prerogatyw wynikających z prawa publicznego, realizuje swoje zadania przy wykorzystaniu kompetencji władczego kształtowania sytuacji prawnej innych podmiotów z możliwością bezpośredniego przymusu w celu dostosowania się do norm tego prawa.