Nabywca odpowiada także za odsetki od zaległego podatku dostawcy
Gazeta Prawna, 2021-05-24,Mariusz Szulc
W dniu 20 maja 2021 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok, sygn. C-4/20, zgodnie z którym solidarna odpowiedzialność nabywcy może dotyczyć nie tylko VAT, którego nie uregulował kontrahent, ale także oprocentowania za okres opóźnienia zapłaty. Zastrzegł jednak, że takie poszerzenie zakresu solidarnej odpowiedzialności jest dopuszczalne wyłącznie w sytuacji, gdy chodzi o zwalczanie nadużyć podatkowych i gdy jest to zgodne z zasadami pewności prawa i proporcjonalności. Pytanie w tej sprawie zadał sąd w Bułgarii, ale skutki jego wyroku mogą dotyczyć także polskich przedsiębiorców. Chodziło o bułgarską spółkę, która kupiła od swojego kontrahenta maszyny rolnicze, sprowadzone wcześniej z Wielkiej Brytanii w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Spółka odliczyła przy zakupie VAT naliczony. Bułgarski fiskus odkrył, że kontrahent spółki nie uiścił podatku z tytułu WNT. Okazało się, że oba podmioty obsługiwało to samo biuro rachunkowe, a kupno maszyn w Wielkiej Brytanii finansowała trzecia firma, której wspólnikami byli członkowie zarządu obu podmiotów. Jeden z nich organizował transport kombajnu. Fiskus doszedł do wniosku, że zarówno spółka, jak i jej kontrahent mieli na celu obejście prawa. W wyniku zaistniałego sporu ostatecznie sąd bułgarski zapytał TSUE, czy w świetle dyrektywy VAT solidarna odpowiedzialność za nierozliczony podatek może obejmować także odsetki za zaległość fiskalną. Sąd uznał, że tak.
Pośrednicy handlowi wygrywają z fiskusem. Na razie głównie w sądach wojewódzkich
Gazeta Prawna, 2021-05-24, Katarzyna Jędrzejewska
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 27 kwietnia 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 262/21 świadczeniem o podobnym charakterze nie jest każde świadczenie niematerialne, lecz tylko takie, które jest równorzędne pod względem prawnym z usługami doradczymi, reklamowymi, badania rynku, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń. Problem dotyczy agentów handlowych, których zadaniem jest przede wszystkim pośrednictwo w sprzedaży określonych towarów lub usług, a więc pozyskiwanie nowych klientów i utrzymanie relacji z aktualnymi nabywcami. Często wiąże się to z nadzorem nad siecią dystrybucji na danym rynku, a także z działaniami marketingowymi. Fiskus za każdym razem uważa, że jeżeli takie usługi są świadczone na rzecz podmiotów powiązanych, to należy limitować koszty uzyskania przychodów. Sądy mają jednak odmienne zdanie.
Analizę porównawczą dla pożyczki aktualizuje się co trzy lata
Gazeta Prawna, 2021-05-24, Jakub Trela
Z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 marca 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.395.2020.2.AR, jeżeli przeprowadzona przez podatnika aktualizacja analizy cen transferowych wykazała, że transakcja przestała być zgodna z zasadą ceny rynkowej, to podatnik powinien zweryfikować warunki transakcyjne. Z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej wystąpiła spółka będąca członkiem grupy kapitałowej, zajmująca się produkcją i dystrybucją leków i produktów farmaceutycznych. Spółka jest pożyczkobiorcą w transakcjach finansowania wewnątrzgrupowego, zaciągniętych zarówno przed, jak i po 1 stycznia 2020 r. Dodatkowo, w trakcie 2020 r. spółka połączyła się z innym podmiotem z grupy, wstępując tym samym w rolę pożyczkobiorcy w odniesieniu do pożyczek zaciągniętych przez spółkę przejmowaną. Wnioskodawca zapytał czy dla transakcji pożyczki zawartej w danym momencie na warunkach zgodnych z wynikami analizy porównawczej przeprowadzonej ex ante należy zmieniać oprocentowanie, jeśli aktualizacja analizy porównawczej po kilku latach wskaże inny poziom rynkowego oprocentowania, mimo że pozostałe warunki transakcji nie uległy zmianie. Zdaniem wnioskodawcy, w kolejnych latach nie należy korygować oprocentowania, ponieważ zostało ono ustalone na moment zawarcia transakcji na podstawie analizy porównawczej, a transakcje udzielenia finansowania są co do zasady transakcjami zawartymi w danym roku i kontynuowanymi w kolejnych latach. Dyrektor KIS nie zgodził się z tym stanowiskiem.
Rozliczenia między uczestnikami konsorcjum nie podlegają VAT
Rzeczpospolita, 2021-05-24, Kinga Piotrowska
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 stycznia 2021 r., sygn. akt I FSK 1685/20 rozliczenia pomiędzy uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia mają charakter wewnętrzny i nie mogą być same przez się potraktowane jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeśli równocześnie nie towarzyszy im świadczenie usługi. W sprawie chodziło o spółkę oraz agenta, którzy planują zacząć współpracę w formie konsorcjum. Wspólne przedsięwzięcie umożliwi agentowi oferowanie na platformie internetowej usług ubezpieczeniowych zakładów, z którymi współpracuje. W związku ze współpracą w ramach konsorcjum, operator oraz agent będą dzielić się prowizją należną od zakładów ubezpieczeń z tytułu sprzedaży ubezpieczeń, które nastąpiły za pośrednictwem platformy internetowej prowadzonej przez operatora. W ocenie spółki wskazana współpraca nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, ponieważ spółka nie będzie świadczyć usług na rzecz agenta i nie otrzyma z tego tytułu wynagrodzenia. Fiskus, a następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny nie zgodzili się ze stanowiskiem podatnika. Dopiero NSA przyznał rację podatnikowi.
Opłata ostrożnościowa nie jest kosztem uzyskania przychodu
Rzeczpospolita, 2021-05-24, Michał Paszkiet
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 10 lutego 2021 r., sygn. akt II FSK 2941/18 uznał, iż kredytobiorca nie rozliczy opłat dodatkowych poniesionych na podstawie umowy kredytu, także tych, które rekompensują bankowi kredytującemu wnoszone przez niego składki na rzecz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Spółka zawarła z bankiem krajowym umowę kredytową na refinansowanie kredytu zaciągniętego pierwotnie w banku zagranicznym, a przeznaczonego na zakup nieruchomości. Zawarta umowa przewiduje między innymi zapłatę odsetek na warunkach wskazanych w umowie, opłacenie instrumentu zabezpieczającego, a także różnych opłat dodatkowych związanych z udzieleniem kredytu. Spółka zapytała, czy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu opłat dodatkowych kalkulowanych przez bank kredytujący w oparciu o składki ponoszone na rzecz BFG. Zdaniem spółki, koszty opłat dodatkowych, którymi spółka rekompensuje bankowi kredytującemu koszty wpłacanych przez bank składek na BFG, mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodu. Fiskus nie zgodził się ze spółką. Mimo iż Wojewódzki Sąd Administracyjny przyznał rację spółce, to jednak NSA przychylił się do stanowiska organu.
Limit odliczenia straty dotyczy odrębnie każdego roku podatkowego
Rzeczpospolita, 2021-05-24, Karolina Durbacz
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 16 kwietnia 2021 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.68.2021.1.KS uznał, iż niezależnie od tego, który ze sposobów rozliczenia straty podatkowej wybierze podatnik, limit jej 50 proc. lub ten jednorazowy w wysokości 5 mln zł dotyczy odliczenia od dochodu straty danego roku. Limit ten należy przyporządkować osobno do każdej ze strat. Wnioskodawca, spółka z o.o., na dzień poprzedzający pierwszy dzień roku podatkowego 2021, posiadała nierozliczone straty podatkowe z lat ubiegłych, w tym powstałe po 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawca prognozuje, że w roku 2021 po raz kolejny wygeneruje stratę podatkową, jednak tym razem w wysokości wyższej niż 5 mln zł. Z kolei w 2022 r. prawdopodobnie wygeneruje dochód do opodatkowania, w związku z czym chciałby mieć możliwość skorzystania z odliczenia strat poniesionych we wcześniejszych latach. Wnioskodawca chciał potwierdzić, że limit kwoty w wysokości 5 mln zł w ramach jednorazowego obniżenia dochodu uzyskanego z danego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych należy rozumieć w ten sposób, że kwota 5 mln zł dotyczy odrębnie straty każdego roku podatkowego i nie jest to limit kumulacyjny. W konsekwencji, może zaistnieć taka sytuacja, że dochód danego roku podatkowego zostanie pomniejszony o wielokrotność kwoty 5 mln zł, gdzie jednak jednostkowo wartość każdej z rozliczanych strat podatkowych dotyczących danego roku podatkowego nie przekroczy jednostkowo granicy 5 mln zł. Organ podatkowy zgodził się ze spółką.
Naciągany zarzut pod okiem sędziów
Rzeczpospolita, 2021-05-25, Aleksandra Tarka
W dniu 24 maja 2021 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał uchwałę, sygn. akt I FPS 1/21, zgodnie z którą sądy administracyjne w ramach swojej kontroli mają prawo badać, czy fiskus nie wszczął postępowania karnego skarbowego tylko po to, by zawiesić bieg terminu przedawnienia. Uchwała została podjęta na wniosek rzecznika małych i średnich przedsiębiorców. A powodem były rozbieżności w orzecznictwie co do zakresu, a w zasadzie dopuszczalności sądowej kontroli wszczynania przez fiskusa postępowań karnych skarbowych. Rzecznik był przekonany, że ocena, czy urzędnicy nie sięgnęli po zarzuty karne instrumentalnie, mieści się w granicach sądowej kontroli legalności. Stanowisko to potwierdził NSA.
Fiskus źle ocenił skutki transakcji łańcuchowej
Rzeczpospolita, 2021-05-26, Aleksandra Tarka
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 16 kwietnia 2021 r., sygn. akt: I SA/Po 88/21 orzekł, iż błędna jest teza, że dopóki dostawa nie jest powiązana z fizycznym przemieszeniem towaru z jednego państwa do innego, dopóty nie może być uznana za dostawę ruchomą. Spór w sprawie dotyczył uznania dostawy towarów za eksport opodatkowany 0 stawką VAT. We wniosku o interpretację spółka wyjaśniła, że współpracuje z nabywcą z Polski, który odsprzedaje jej towary odbiorcom z krajów spoza terytorium UE. W łańcuchu dostaw występują najczęściej więc trzy firmy tj. spółka, nabywca i jego kontrahent. Z wniosku wynikało, że towary transportowane są bezpośrednio od spółki do kontrahenta. Podatniczka zaznaczyła, że dostawy odbywają się według międzynarodowych reguł handlowych EXW i FCA. Spółka uważała, że realizowane transakcje to eksport towarów opodatkowany w Polsce zerową stawką VAT. Fiskus uważał, że nie. Spółka zaskarżyła interpretację i wygrała. WSA przypomniał, że w spornej sprawie do przeniesienia przez nabywcę na rzecz kontrahenta prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w kraju trzecim, tj. w miejscu wskazanym przez kontrahenta. W rezultacie przyjąć należy, że przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel przez nabywcę na rzecz kontrahenta następuje po transporcie towaru poza granice UE.