Wyliczenie jednej podatkowej EBITDA to za mało
Rzeczpospolita, 2018-09-24
Jakub Walczak
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 sierpnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.285.2018.1.SO), celem obliczenia limitu ujęcia w kosztach podatkowych wynagrodzenia za nabycie usług niematerialnych oraz kosztów finansowania dłużnego konieczne jest zastosowanie dwóch różnych wskaźników tzw. podatkowej EBITDA. Z wnioskiem o interpretację wystąpił podatnik, który w ramach prowadzonej działalności osiąga przychody z tytułu odsetek, związane z finansowaniem udzielanym na rzecz innych podmiotów, a także inne przychody ekonomicznie równoważne odsetkom, np. kary za nieterminową zapłatę zobowiązań. Wątpliwości wnioskodawcy dotyczyły sposobu wyliczenia podatkowej EBITDA. Organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, że przy wyliczaniu limitu kosztów usług o charakterze niematerialnym należy brać pod uwagę wyłącznie przychody z tytułu odsetek, pomijając pozostałe przychody o charakterze odsetkowym. Jednocześnie, dla kalkulacji podatkowej EBITDA w zakresie kosztów finansowania dłużnego należy uwzględnić szerszy zakresie przychodów aniżeli tylko same odsetki – przepis bowiem posługuje się pojęciem „przychodów o charakterze odsetkowym”. Według organu, taka konstrukcja przepisów uzasadnia obliczanie podatkowej EBITDA przy użyciu dwóch wzorów.
Przerwa w dostawie nie ma znaczenia
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-09-24
Patrycja Dudek
Transport towarów do danego państwa za pośrednictwem zwykłego magazynu położonego w innym kraju stanowi jedną nieprzerwaną wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT) – tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 września 2018 r. (sygn. akt I FSK 1500/16). Orzeczenie dotyczyło producenta wafli, który wysyłał swój towar do magazynu w Belgii, skąd brytyjski kontrahent pobierał potrzebne mu ilości towaru. Wafle magazynowane były do 3 miesięcy i nie podlegały obróbce. Dochodziło jedynie do ich opakowywania, oklejania i etykietowania. Nie był to magazyn konsygnacyjny (depozytowy). Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, nie jest to jedna nieprzerwana WDT, lecz dwie transakcje: nietransakcyjne przemieszczenie towarów z Polski do Belgii oraz transport towarów z Belgii do nabywcy w Wielkiej Brytanii. Polska spółka chciała skorzystać z zerowej stawki VAT, lecz w tym celu musiałaby być zarejestrowana jako podatnik VAT w Belgii, którego to warunku nie spełniała. Wprawdzie podobnego zdania był sąd pierwszej instancji, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny przyznał rację wnioskodawcy, uzasadniając, że proponowany przez fiskusa podział na dwie transakcje byłby sztuczny, do niczego niepotrzebny oraz nieidący z duchem czasu, bowiem dostawy przez magazyn są coraz powszechniejszą praktyką.
Jak ustalić dochód przy wystąpieniu ze spółki
Rzeczpospolita, 2018-09-24
Jakub Oleszczak
W wyroku z dnia 5 lipca 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (sygn. akt I SA/Łd 352/18) orzekł, iż przychód z tytułu wystąpienia ze spółki komandytowej można pomniejszyć o wydatki na nabycie lub objęcie prawa do udziału w tej spółce skalkulowane według wartości na dzień nabycia lub objęcia prawa do udziału, nie zaś według wartości historycznej. Spór dotyczył tego, na jaki moment powinna zostać ustalona wartość wkładu niepieniężnego, którym w przedmiotowej sprawie były prawa własności i prawa użytkowania wieczystego nieruchomości. Z wnioskiem o interpretację wystąpiła spółka z o. o., która jest komplementariuszem w jednej spółce komandytowej zamierzającej wystąpić z innej spółki komandytowej, w której pełniła rolę komandytariusza. Podatnik wnioskował o potwierdzenie sposobu obniżenia wysokości przychodu, jaki powstanie w związku z tą sytuacją. Organ podatkowy zakwestionował stanowisko podatnika, który twierdził, że za wartość wydatków na objęcie udziałów należy uznać wartość wkładu na dzień jego wniesienia. Zdaniem fiskusa podatnik powinien pomniejszyć przychód o wartość odpowiadającą wydatkom poniesionym na nabycie prawa własności i prawa użytkowania wieczystego, czyli o tzw. wartość historyczną. Rację podatnikowi przyznał jednakże WSA w Łodzi
Kiedy program motywacyjny korzysta z preferencji w PIT
Rzeczpospolita, 2018-09-24
Filip Kotarski
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 sierpnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP3-2.4011.368.2018.2.MZ), przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnego otrzymania akcji w ramach programu motywacyjnego powstaje dopiero w momencie ich zbycia. W przedmiotowej sprawie spółka matka z siedzibą w Danii wprowadziła program motywacyjny dla wyselekcjonowanych pracowników spółek zależnych, polegający na nieodpłatnym przydzieleniu im tzw. akcji wirtualnych. Po upływie określonego czasu akcje wirtualne są zamieniane na rzeczywiste i przekazywane na rachunek maklerski pracownika. Organ podatkowy potwierdził, że w związku z nieodpłatnym otrzymaniem akcji przez pracownika wnioskodawcy będącego polską spółką zależną, nie ciąży na niej obowiązek płatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, fiskus zgodził się z się oceną wnioskodawcy, iż program motywacyjny spełnia przesłanki umożliwiające odroczenie opodatkowania przychodu do chwili zbycia akcji rzeczywistych.
Optymalizacja była możliwa nawet bez zmiany właściciela
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-09-25
Łukasz Zalewski
Po wyodrębnieniu lokalu z budynku nie było konieczności przenoszenia jego własności na innego podatnika, by zaoszczędzić na obowiązku z tytułu podatku od nieruchomości (PON) – do takich konkluzji sprowadza się uchwała siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 września 2018 r. (sygn. akt II FPS 1/18). Dotyczyła ona porządku prawnego sprzed 2016 r. NSA potwierdził tym samym, że optymalizacje w PON nie były sprzeczne z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Optymalizacja polegała na tym, iż po wyodrębnieniu własności lokali każdy ze współwłaścicieli uiszczał daninę od całej powierzchni swojego lokalu zaś od części wspólnej budynku (zazwyczaj dużej), tylko proporcjonalnie. Wartość podatku była znacznie mniejsza, niż w przypadku opodatkowania całego budynku. Problem polegał na tym, że część podatników wyodrębniała lokale na własną rzecz. NSA stwierdził wczoraj w uchwale, że wyodrębnianie lokali na własną rzecz również pozwalało na taką zgodną z prawem optymalizację. NSA wskazał, że chociaż kodeks cywilny zawiera definicję współwłasności, to ustawa o własności lokali jest prawem mającym pierwszeństwo przed kodeksem. Przepisy ustawy o własności lokalnej przewidywały możliwość ustanowienia przez właściciela odrębnej własności w drodze jednostronnej czynności prawnej.
NSA nadal nie przesądził, co z podatkiem od wiatraków
Dziennik Gazeta Prawna, 2018-09-25
Patrycja Dudek, Łukasz Zalewski
Naczelny Sąd Administracyjny odmówił wydania uchwały w odpowiedzi na pytanie, czy w 2017 r. podstawą opodatkowania w podatku od nieruchomości (PON) były jedynie części budowlane, czy też elementy techniczne farm wiatrowych. Sprawa została przejęta do rozstrzygnięcia wyrokiem 7 sędziów NSA. Wątpliwość dotyczy opodatkowania elektrowni wiatrowych w roku 2017, co jest pokłosiem wejścia w życie nowelizacji ustawy o odnawialnych źródłach energii, przywracającej porządek prawny w PON sprzed 2017 r., zgodnie z którym od 1 stycznia 2018 r. opodatkowane są jedynie części budowlane elektrowni wiatrowych. To powoduje, że gminy muszą zwrócić właścicielom farm nadpłaty PON za 2018 r. Jednakże w 2017 r. część firm płaciła gminom podatek według nowych zasad (od całej budowli), a część według reguł obowiązujących w 2016 r. (czyli jedynie od fundamentu i masztu wiatraka). Gminy oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny stoją jednoznacznie na stanowisku, że od 2017 r. wiatraki podlegają w całości opodatkowaniu, argumentując to tym, że od 2017 r. właśnie w załączniku do prawa budowlanego pojawiły się elektrownie wiatrowe, zaś w treści ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych pojawiły się definicja i przepis przejściowy, mówiący wprost o opodatkowaniu. Na rozpatrzenie przez NSA czeka obecnie ok. 100 spraw w zakresie opodatkowania elektrowni wiatrowych w 2017 r.
Sprzedaż długu nie może być próbą obejścia wyłączenia
Rzeczpospolita, 2018-09-26
Aleksandra Tarka
W wyroku z dnia 17 lipca 2018 r. (sygn. akt II FSK 2318/16) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż straty poniesione w wyniku sprzedaży przedawnionych wierzytelności nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, pomimo uprzedniego zaliczenia wierzytelności jako przychodu należnego. Spór dotyczył spółki, która postanowiła sprzedać przedawnione wierzytelności powstałe wskutek braku spłaty należności przez kontrahentów. Różnica pomiędzy wartością przedawnionych wierzytelności a ceną ich sprzedaży stanowi stratę spółki, która wystąpiła o potwierdzenie, że wspomniana strata na sprzedaży wierzytelności może stanowić jej koszt podatkowy. W wydanej interpretacji fiskus orzekł, że strata nie może zostać uznana za koszt podatkowy, ponieważ bezpośrednio zakazują tego przepisy podatkowe. Rację spółce przyznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, który powołał się na wykładnię gospodarczą. Sąd uznał, iż skoro wspomniane wierzytelności zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny, to przedawnienie nie powinno odbierać prawa do zaliczenia w koszty strat z ich zbycia. Ostatecznie stanowisko organu podatkowego zostało uznane za słuszne przez NSA, który wskazał, że przepisy jednoznacznie i bez wyjątków pozbawiają możliwości zaliczenia przedawnionych wierzytelności w koszty uzyskania przychodu.
Wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2018 (sygn. akt II FSK 2278/16)
Podział spółki dzielonej przez wydzielenie części majątku do spółki przejmującej będącej jednocześnie udziałowcem w spółce dzielonej powoduje powstanie dochodu (przychodu) dla spółki na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), który stanowi dochód (przychód) z udziału w zyskach osób prawnych, a nie na podstawie zasad ogólnych (czyli na podstawie art. 12 tej ustawy).
Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 11 września 2018 (sygn. akt I SA/Bk 293/18)
Brak wskazania w decyzji organu I instancji, spełnienia przez ten organ przesłanek z przepisu art. 165b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), dalej: o.p. przy wszczęciu postępowania podatkowego po upływie sześciu miesięcy od zakończenia kontroli podatkowej, stanowi niewątpliwie naruszenie powyższego przepisu. Organ drugiej instancji może z tego powodu uchylić decyzję organu pierwszej instancji i przekazać mu sprawę do ponownego rozstrzygnięcia. Przy czym przesłanki wskazane w art. 165b § 3 o.p. powinny być badane na dzień wszczęcia postępowania podatkowego, a nie „obecnie”, to jest po zwrocie sprawy organowi pierwszej instancji.