Budynek to towar, ale zwrot nakładów na niego to usługa
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-02-25, Patrycja Dudek
Zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 1247/18), bez przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nie można mówić o dostawie towarów. W analizowanym stanie faktycznym, operator pocztowy wybudował budynek na gruncie wojskowym. Po pewnym czasie nieruchomość miała zostać zwrócona jednostce wojskowej, a operator pocztowy miał dostać zwrot poniesionych nakładów. Zdaniem operatora pocztowego, w przedmiotowej sytuacji ma miejsce dostawa towarów oraz zastosowanie znajdzie przedmiotowe zwolnienie z VAT. Ponadto, dla celów VAT, istotny jest aspekt ekonomiczny rozporządzania budynkiem jak właściciel. Innego zdania był Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, który stwierdził, że zbycie poniesionych nakładów jest odpłatnym przekazaniem ulepszeń, w związku z czym powinno być uznane za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. WSA w Warszawie podzielił stanowisko organu twierdząc, że operator pocztowy, nie posiadając prawa do rozporządzania budynkiem jak właściciel, nie mógł przenieść tego prawa na inny podmiot.
Kiedy kara umowna pomniejszy przychód podatnika
Rzeczpospolita, 2019-02-25, Urszula Butryn
Zgodnie z interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 stycznia 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.484.2018.1.AR, kara umowna może zostać zaliczona do kosztów podatkowych, jeżeli została poniesiona z przyczyn niezależnych od podatnika. Sprawa dotyczyła spółki z branży energetycznej, która zawarła kompleksową umowę na zakup paliwa gazowego. Zgodnie z postanowieniami umowy, w przypadku nieodebrania zamówionej ilości minimalnej, spółka będzie zobowiązana do zapłaty kary umownej. Z powodu awarii kotła gazowego i zmiany warunków atmosferycznych, spółka nie odebrała zamówionej ilości paliwa gazowego, co skutkowało obowiązkiem zapłacenia kary umownej. Dyrektor KIS potwierdził, że skoro nieodebranie zamówionej ilości paliwa było wynikiem zdarzeń, na które spółka nie miała wpływu, kara umowna może stanowić koszt uzyskania przychodów.
Nie wystarczy, żeby przedsiębiorca posiadał nieruchomość
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-02-25, Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2019 r. (sygn. akt II FSK 2428/18), jeżeli grunt będący we współwłasności osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą nie jest związany z działalnością, nie można opodatkować gruntu podatkiem od nieruchomości według stawki najwyższej. Sprawa dotyczyła przedsiębiorcy, który zgodnie z zapisami umownymi nabył wraz z żoną nieruchomość do majątku wspólnego, ale na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W następnej kolejności wnieśli oni udziały w gruncie do spółki. Organy samorządowe postanowiły naliczyć podatek od nieruchomości według stawki dla gruntów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, z czym nie zgadzał się podatnik. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie potwierdził stanowisko organu podatkowego. NSA orzekł, iż sprawa trafi ponownie na wokandę WSA w celu zbadania istnienia związku pośredniego lub bezpośredniego między nieruchomością a prowadzoną działalnością gospodarczą. Sama okoliczność, że grunt należy do przedsiębiorcy i jest wskazany formalnie w umowie nabycia jako przeznaczony do celów prowadzonej przez niego działalności, dla NSA okazała się niewystarczająca dla potwierdzenia stanowiska organu i WSA.
NSA stwierdził, że ryczałt obejmuje paliwo
Rzeczpospolita, 2019-02-25, Tomasz Król
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 8 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 3642/16 orzekł, iż ryczałt za używanie służbowego samochodu obejmuje także koszt paliwa. W przedmiotowej sprawie organ podatkowy uznał, że ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia z tytułu używania samochodu służbowego do celów prywatnych nie obejmuje kosztów zakupu paliwa, a jedynie wydatki, które pracodawca ponosi niezależnie od tego, czy samochód jest przez pracownika wykorzystywany. Spór sądowy w sprawie zakończony został przez wyrok NSA, w którym Sąd stwierdził, że nie ma żadnego uzasadnienia, aby wydatki na paliwo uznać za szczególne, odrębne świadczenie podlegające dodatkowemu opodatkowaniu. Świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu, lecz zapewnienie możliwości prawidłowego jego używania, a zatem także ponoszenie niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Ponadto, zdaniem Sądu, wyłączenie paliwa z wydatków związanych z używaniem samochodu służbowego stanowiłoby niepotrzebne komplikacje w zakresie prowadzenia niezbędnych ewidencji.
Wakacyjne apartamenty są z wyższym VAT
Gazeta Prawna, 2019-02-25, Patrycja Dudek
Na podstawie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lutego 2019 r. (sygn. akt I FSK 1352/16), nie można zastosować niższej stawki podatkowej w momencie, gdy starosta uzna lokal apartamentowy za użytkowy. Sprawa dotyczyła dewelopera, który w ramach inwestycji wybudował lokale spełniające przesłanki techniczne do uznania ich za lokale przeznaczone na cele mieszkalne. Zdaniem starosty, obiekty miały charakter lokali użytkowych o charakterze wypoczynkowym, a zatem nie spełniały kryteriów do zastosowania niższych stawek podatkowych. Sądy obu instancji potwierdziły stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który uznał, że dla potrzeb podatkowych kluczowe jest zaświadczenie starosty o przeznaczeniu lokali. Sąd dodatkowo argumentował, iż preferencyjna stawka dotyczy budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym i ma na celu zwiększenie dostępności własnych mieszkań, a nie obniżanie kosztów budowy obiektów rekreacyjnych.
Cesja długów bez VAT, ale z PCC
Rzeczpospolita, 2019-02-27, Aleksandra Tarka
Jak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Gl 1293/18, nabywanie wierzytelności we własnym imieniu i na własne ryzyko nie stanowi odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisów o VAT. Sprawa dotyczyła spółki w organizacji, która zamierza zajmować się nabywaniem w drodze cesji wierzytelności od osób fizycznych, które doznały szkód majątkowych. Następnie przedmiotowe wierzytelności, już we własnym imieniu, będą dochodzone od towarzystw ubezpieczeniowych. Organ podatkowy uznał, że nabycie wierzytelności za cenę niższą od wartości nominalnej będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT. WSA w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację. Sąd zauważył, że jednym z podstawowych warunków traktowania transakcji jako odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu VAT jest związek pomiędzy wynagrodzeniem a wykonaną usługą – a w opisanym stanie faktycznym nie sposób uznać, że spółka wykonała na rzecz zbywcy jakąkolwiek usługę. Jednocześnie, jak podkreślił sąd, skoro czynności takie nie podlegają opodatkowaniu VAT, to nie ma zastosowania zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji należy uznać, że czynności polegające na nabywaniu wierzytelności we własnym imieniu i na własne ryzyko podlegają opodatkowaniu PCC według stawki 1 proc.
TSUE: Fiskus nie może żądać natychmiastowej zapłaty podatku od niezrealizowanych zysków
Gazeta Prawna, 2019-02-27, Mariusz Szulc
Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 26 lutego 2019 r. (sygn. akt C-581/17), żądanie natychmiastowego uiszczenia podatku od niezrealizowanych zysków narusza swobodę przepływu kapitału w Unii Europejskiej, szkodząc płynności przedsiębiorstwa i zniechęcając do swobodnego działania w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Unii Europejskiej. Spór dotyczył podatnika niemieckiego, który postanowił przeprowadzić się do Szwajcarii. Podatnik posiadał połowę udziałów w szwajcarskiej spółce kapitałowej. W związku z planowaną przeprowadzką niemiecki organ podatkowy zażądał od podatnika natychmiastowej zapłaty podatku od niezrealizowanych zysków. Podatnik argumentował, że obowiązek natychmiastowej zapłaty należnej daniny w sytuacji, gdy jeszcze nie spieniężył udziałów, zachwiałby jego płynnością finansową. Ponadto, zdaniem podatnika, rygorystyczne podejście fiskusa miało na celu zniechęcenie go do przeprowadzki, co stoi w sprzeczności z umową zawartej miedzy Unią Europejską a Szwajcarią. W przedmiotowym wyroku TSUE przyznał rację podatnikowi.
Fiskus wpadł w pułapkę, ale nie ma na to rady
Rzeczpospolita, 2019-02-28, Aleksandra Tarka
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 27 lutego 2019 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 598/17 orzekł, iż dodatkowe wynagrodzenie podwyższające wartość pierwotnego kontraktu należy rozpoznać wstecz, zgodnie z metodą memoriałową. Sprawa dotyczyła spółki, która w 2005 r. wygrała przetarg na budowę osiedla dla gminy. Z powodu gwałtownego wzrostu cen materiałów i usług w budownictwie, spółka wystąpiła z pozwem o zasądzenie podwyższonego wynagrodzenia. W 2013 r. sąd powszechny potwierdził zasadność roszczenia spółki, w konsekwencji czego gmina przelała na jej konto sporną kwotę. Spółka przeczekała do momentu przedawnienia rozliczeń w CIT i złożyła wniosek o wydanie interpretacji, w którym zapytała, w jaki sposób rozliczyć dodatkowy przychód. Sama uważała, że dodatkowe wynagrodzenie należy rozliczyć metodą memoriałową. Organ podatkowy uznał, że skoro zobowiązania podatkowe za okres realizacji projektu już się przedawniły i nie ma możliwości skorygowania przychodów za te lata, to spółka powinna rozpoznać przychód w dacie otrzymania zasądzonego wynagrodzenia (metoda kasowa). Ze stanowiskiem fiskusa nie zgodziły się sądy obu instancji. Zdaniem NSA, spółka powinna ująć dodatkowy przychód w rozliczeniu za okres, w którym doszło do wykonania usługi. Nie można zmienić sposobu rozliczenia dodatkowego wynagrodzenia ze względu na przedawnienie rozliczeń podatkowych.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 19 października 2018 r. (sygn. akt II FSK 2971/16)
Odpowiedzialności wspólnika (byłego wspólnika) spółki jawnej za jej zaległości podatkowe (art. 115 § 1 i § 2 O.p.) nie wyklucza likwidacja spółki i brak pozostałych wspólników, ale w takim przypadku odpowiedzialność ta nie jest solidarna.
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 czerwca 2018 r. (sygn. akt III SA/Wa 2222/17)
Organ wyższego stopnia kierując się zasadą zakazu reformationis in peius określoną w art. 243 O.p., zgodnie z którym organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes publiczny, w ramach swoich uprawnień procesowych, może utrzymać decyzję organu pierwszej instancji mimo diametralnie innej oceny stanu faktycznego. Do uprawnień organu odwoławczego należy również to czy kierując się przesłanką interesu publicznego, o której mowa w art. 234 in fine O.p., zdecyduje o uchyleniu decyzji organu pierwszej instancji wydając decyzję kasatoryjną lub refomatoryjną, czy też kierując się interesem publicznym wobec możliwości zaistnienia skutku przedawnienia zobowiązania podatkowego, odstąpi od uchylenia decyzji organu pierwszej instancji.