Fiskus polubił pojazdy elektryczne
Rzeczpospolita, 2019-11-25, Monika Pogroszewska
Wydatki z tytułu nabycia pojazdu elektrycznego (np. hulajnogi) stanowią dla przedsiębiorcy koszty uzyskania przychodu – co potwierdzają interpretacje indywidualne z 4 listopada 2019 r., nr 0113-KDIPT2-1.4011.369.2019.3.MD, 12 września 2019 r., nr 0113-KDIPT2-1.4011.321.2019.2.KU oraz 7 sierpnia 2019 r., nr 0112-KDIL3-3.4011.242.2019.2.TW. We wskazanych interpretacjach organ podatkowy prezentuje korzystne stanowisko dla podatników, którzy w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystują elektryczne rowery lub hulajnogi. Najnowsza interpretacja dotyczy podatnika, który jest wspólnikiem spółki jawnej. Jej podstawową działalność stanowi sprzedaż artykułów wyposażenia wnętrz oraz ich montaż u klienta. Przedsiębiorca dokonał zakupu roweru elektrycznego, którym dojeżdża do prowadzonego sklepu oraz do miejsc wskazanych przez klientów. Dodatkowo, planuje zakupić takie pojazdy dla pozostałych wspólników i personelu. W ocenie wnioskodawcy, poniesione wydatki jak najbardziej mieszczą się w kategorii kosztów podatkowych, albowiem dzięki zakupionemu e-rowerowi przedsiębiorca szybciej dotrze do klienta oraz załatwi sprawy urzędowe. Z takim podejściem zgodził się organ interpretacyjny, dodatkowo zauważając, że z uwagi na wartość roweru (poniżej 10 tys. zł) będzie możliwe jego bezpośrednie ujęcie w kosztach podatkowych.
Moment zawarcia pożyczki wpływa na zastosowanie „nowych” przepisów
Rzeczpospolita, 2019-11-25, Aneta Grzyb
Jak wynika z interpretacji indywidualnej dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 października 2019 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.360.2019.2.SJ, w celu określenia prawidłowego reżimu prawnego stosowanych regulacji dotyczących sporządzania dokumentacji cen transferowych istotny jest moment zawarcia umowy pożyczki. Wnioskodawca, spółka należąca do grupy kapitałowej, zajmuje się budową dróg i autostrad. Celem pozyskania finansowania w ramach wewnątrzgrupowej współpracy spółka otrzymuje i udziela wsparcia w postaci pożyczek. Okres trwania umowy wynosi jeden rok, przy czym istnieje możliwość jej cyklicznego aneksowania w kolejnych latach. W 2018 r. spółka posiadała zobowiązania i należności zarówno z tytułu pożyczek zawartych na podstawie aneksów do umów zawartych w poprzednich latach, jak i nowych umów z bieżącego roku. Wątpliwości podatnika dotyczyły możliwości zastosowania regulacji obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. w zakresie sporządzenia dokumentacji cen transferowych. W ocenie spółki zastosowanie tych przepisów było możliwe. Z takim stanowiskiem nie zgodził się jednak Dyrektor KIS. Zdaniem organu podatkowego, takie postępowanie będzie właściwe jedynie w przypadku pożyczek, których podstawę stanowi umowa zawarta w 2018 r. Aneksy umów zawartych w latach poprzednich nie pozwalają spółce na zastosowanie przepisów z 2019 r. dla przeprowadzonych transakcji, bowiem istotny jest moment zawarcia samej umowy.
Puste faktury trafiły do TSUE
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-11-26, Katarzyna Jędrzejewska
Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 15 listopada 2019 r. wystąpił z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przedmiocie tego, czy organ może domagać się zapłaty VAT z tzw. pustych faktur, jeżeli działanie podatnika nie wiązało się z oszustwem podatkowym, ale wynikało z błędnej wykładni przepisów, a odbiorca faktury z nienależnie wykazanym VAT miałby prawo do ubiegania się o zwrot przy właściwym zafakturowaniu (sygn. akt I FSK 1535/17). Sprawa dotyczyła spółki będącej emitentem kart paliwowych, która zamierzała kupować paliwo od stacji benzynowych, a następnie sprzedawać je firmom litewskim na podstawie emitowanych kart paliwowych. W przyjętym przez spółkę modelu biznesowym zakładano, że fakturowanie będzie odbywać się pomiędzy spółką a firmami litewskimi oraz pomiędzy spółką a stacjami paliwowymi. Organ podatkowy zakwestionował prawo do odliczenia VAT z faktur otrzymanych przez spółkę stwierdzając, że czynności dokonywane przez spółkę sprowadzają się do kredytowania zakupu paliwa, co stanowi usługę finansową zwolnioną z VAT. Dodatkowo organ uznał, że wystawione przez spółkę faktury były puste oraz zobowiązał spółkę do zapłaty VAT. Sprawa została skierowana na drogę postępowania sądowo-administracyjnego, gdzie skarga podatnika została oddalona, a dopiero sąd drugiej instancji zdecydował się na przedstawienie sprawy TSUE.
Oszukani na outsourcingu wciąż przegrywają w sądach
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-11-27, Mariusz Szulc
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 14 listopada 2019 r. (sygn. art. I FSK 1340/17) utrwalił dotychczasową linię orzeczniczą, zgodnie z którą faktury wystawiane w związku z fikcyjną umową nie uprawniają do odliczenia VAT, zaś w przypadku, gdy przedsiębiorca wystawił fakturę na podstawie takiej umowy, jest zobowiązany zapłacić wykazany na tej fakturze podatek. Przedmiotowa sprawa dotyczyła przedsiębiorcy, który przed laty skorzystał z oferty outsourcingu pracowniczego. Sprawy o podobnym charakterze były już przedmiotem wielu postępowań administracyjnych. Zgodnie z typowym dla takich spraw schematem działania agencje pracy tymczasowej oferowały, że przejmą pracowników kontrahenta oraz zobowiążą się do opłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenie od wynagrodzenia przejętych pracowników. W praktyce, pracownicy byli przejmowani jednak wyłącznie formalnie – ich miejsce zatrudnienia ani obowiązki, które pełnili na zlecenie dotychczasowego przełożonego nie ulegały zmianie. Po pewnym czasie agencje przestawały wywiązywać się ze swoich zobowiązań, co zwracało uwagę zarówno ZUS jak i organów podatkowych. W przedmiotowej sprawie organ zakwestionował umowy zawarte z agencją oraz uznał wystawiane na podstawie tych umów faktury za fikcyjne. Dodatkowo podkreślił, że podatnik jest zobowiązany do zapłaty podatku wynikającego z wystawionych na rzecz agencji faktur, nawet jeśli czynność nie podlegała opodatkowaniu, była zwolniona z VAT lub w ogóle nie istniała.
Stypendium dla ucznia gwarancją przyszłych zysków
Rzeczpospolita, 2019-11-27, Przemysław Wojtasik
W myśli interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z 14 listopada 2019 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.415.2019.1.JF, wydatki poniesione na stypendia dla uczniów będących przyszłymi pracownikami spółki mogą zostać uznane za koszty podatkowe. Sprawa dotyczyła spółki zajmującej się naprawą i modernizacją pojazdów szynowych. Firma od kilku lat borykała się z problemami rekrutacyjnymi. Celem znalezienia potencjalnych pracowników postanowiła fundować stypendia naukowe dla uczniów szkół zawodowych. Otrzymujący takie stypendia uczniowie są zobowiązani do podjęcia pracy w spółce na okres co najmniej jednego roku. Spółka wystąpiła z wnioskiem o interpretację indywidualną, aby potwierdzić, że wydatki ponoszone na stypendia mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych. Spółka argumentowała, że wydatki te są związane z działalnością gospodarczą i istnieje bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy uzyskiwanymi przez spółkę przychodami z działalności gospodarczej a fundowanymi stypendiami; dodatkowo, braki kadrowe skutkować mogą zmniejszeniem zysków. Ze stanowiskiem spółki zgodził się fiskus, który podkreślił, że planowana inwestycja w uczniów umożliwi spółce pozyskanie odpowiednio przygotowanej kadry pracowników. Wydatki na tę inwestycję mogą więc zostać zaliczone do pośrednich kosztów podatkowych i powinny zostać rozliczone w momencie ich poniesienia.
Doktoraty dwóch wspólników pomogą rozkręcić biznes
Rzeczpospolita, 2019-11-28, Monika Pogroszewska
Wydatki poniesione w związku z uzyskaniem stopnia naukowego mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych – takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 21 listopada 2019 r., nr 0115-KDIT2-3.4011.434.2019.1.KP. Wnioskodawcami byli wspólnicy spółki jawnej, będący magistrami farmacji prowadzącymi aptekę. Obaj wspólnicy otworzyli przewód doktorski w celu uzyskania stopnia naukowego: doktora nauk farmaceutycznych. Mężczyźni chcieli potwierdzić, że wydatki poniesione na czesne za przeprowadzenie przewodu doktorskiego mogą zostać przez nich zaliczone do kosztów podatkowych. Zdaniem wspólników, rozwój zawodowy oraz podnoszenie kwalifikacji powinno pozytywnie wpłynąć na pozycję firmy, co w konsekwencji przełoży się na większe przychody i rozszerzenie kręgu klientów. Ze stanowiskiem podatników zgodził się Dyrektor Krajowej Izby Skarbowej uznając, że w przedmiotowej sprawie spełnione zostaje kryterium celowości. Fiskus podkreślił jednak, że do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć można takie wydatki, które są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu z danego źródła lub z zachowaniem bądź zabezpieczeniem tego źródła. Ciężar wykazania takiego związku spoczywa na podatniku, który powinien odpowiednio udokumentować jego istnienie.
Po przewłaszczeniu podatek gminie płaci nowy właściciel
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-11-28, Łukasz Zalewski
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 listopada 2019 r. (sygn. akt II FSK 3993/17) orzekł, że przy przenoszeniu własności mieszkania na pożyczkodawcę w sytuacji, gdy lokal stanowi zabezpieczenie pożyczki, podatek od nieruchomości musi zapłacić nowy właściciel. Sprawa dotyczyła spółki, która udzieliła pożyczki osobie fizycznej. Zabezpieczeniem dla pożyczkodawcy było mieszkanie i udział w nieruchomości gruntowej, przy czym pożyczkobiorca nadal korzystał z mieszkania. Istota sporu sprowadzała się do ustalenia, kto ma zapłacić podatek od nieruchomości. Organy uznały, że spółka jest zobowiązana do uregulowania podatku od nieruchomości. Spółka z kolei twierdziła, że to pożyczkobiorca powinien uiścić daninę. W toku postępowania sądy obu instancji przyznały rację fiskusowi. W uzasadnieniach wyroków wskazano, że kluczowe było ustalenie, czy pożyczkobiorca był posiadaczem samoistnym nieruchomości. Zdaniem sądów, osoba fizyczna nie mogła samodzielnie, w sposób rzeczywisty i niezależny od woli innej osoby władać nieruchomością, nie była więc samoistnym posiadaczem nieruchomości. Wobec tego w sytuacji, w której pożyczkobiorca wyzbył się nieruchomości, obowiązki w podatku od nieruchomości ciążyły na właścicielu, czyli na spółce.
Przy zamianie liczy się wartość netto
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-11-28, Katarzyna Jędrzejewska
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 20 listopada 2019 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.604.2019.1.IK) potwierdził, że przy zamianie nieruchomości, podstawą opodatkowania dla potrzeb VAT, jest wszystko co stanowi zapłatę, pomniejszoną o kwotę podatku. Sprawa dotyczyła zamiany działek między gminą a spółką. Gmina, w zamian za wydanie swojej działki spółce, otrzymała jako zapłatę działkę oraz dopłatę, wynikającą z różnicy wartości zamienianych nieruchomości. Dostawa gminnej działki była zwolniona z VAT, a dostawa działki spółki stanowiła czynność opodatkowaną. Gmina uznała, że podstawę opodatkowania w związku z przeprowadzoną transakcją stanowi kwota zapłaty uwzględniająca podatek VAT. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że kwota ta jest finalną ceną transakcyjną, a podatek VAT jest istotnym składnikiem cenotwórczym, obciążającym budżet gminny. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie zgodził się ze stanowiskiem spółki i stwierdził, że podstawą opodatkowania przy zamianie nieruchomości jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dostawca otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, pomniejszoną o kwotę podatku. Organ wyjaśnił, że zapłatą jest wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane z tytułu dostawy towaru, które odzwierciadla subiektywną wartość towaru, jaką odbiorca byłby skłonny zapłacić.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2019 r. (sygn. III SA/Wa 2493/18)
Analiza brzmienia przepisów art. 15c ust. 1 i ust. 8 -10 u.p.d.o.p. w związku z przepisami Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego uprawnia do twierdzenia, że wyłączenie limitowania kosztów finansowania zewnętrznego, o którym mowa w ww. przepisach – może dotyczyć projektu służącego zapewnieniu bezpieczeństwa energetycznego państwa bez względu na rodzaj źródła energii a także formę prawną i strukturę właścicielską podmiotu realizującego przedmiotowy projekt, w sytuacji wykazania przez państwo członkowskie, że długoterminowy projekt o charakterze strategicznym będzie realizowany w ogólnym interesie publicznym.
Wyrok NSA z dnia 27 marca 2019 r. (sygn. akt II FSK 699/17)
Przeniesienie własności nieruchomości celem zaspokojenia za zgodą uprawnionego jego roszczenia o zachowek nie stanowi odpłatnego zbycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. i nie powoduje powstania przychodu podatkowego.