Projektor interaktywny to nie sprzęt komputerowy
Rzeczpospolita, 2019-01-28, Tobiasz Olczak
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 grudnia 2018 r., sygn. 0115-KDIT1-2.4012.791.2018.1.AGW, dostawa projektorów interaktywnych na rzecz placówek oświatowych nie podlega opodatkowaniu preferencyjną stawką 0% VAT. Z wnioskiem o interpretację wystąpił podatnik, prowadzący działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży sprzętu komputerowego, który będzie dokonywał sprzedaży projektorów interaktywnych bezpośrednio na rzecz przedszkoli i szkół. Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego zaklasyfikował przedmiotowe projektory jako „Monitory i projektory, wykorzystywane głównie w systemach automatycznego przetwarzania danych”. Wnioskodawca uważał, że dostawa projektorów interaktywnych korzysta, jako dostawa sprzętu komputerowego dla placówek oświatowych, z zerowej stawki VAT. Dyrektor KIS uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe tłumacząc, że możliwość zastosowania preferencyjnej stawki VAT dotyczy tylko ściśle wskazanych towarów wymienionych w przepisach. Skoro projektory interaktywne nie zostały wymienione wprost jako towary uprzywilejowane, ich dostawa na rzecz placówek oświatowych nie będzie podlegała opodatkowaniu stawką 0%.
Wydatki związane z reklamacją towarów są kosztem podatkowym
Rzeczpospolita, 2019-01-28 , Kacper Czapracki
Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 grudnia 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.434.2018.1.BK, wydatki związane z naprawą bądź wymianą wadliwych produktów w ramach rękojmi mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych. Sprawa dotyczyła spółki zajmującej się produkcją części dla przemysłu motoryzacyjnego. W przypadku wystąpienia wad fizycznych w sprzedanych produktach kontrahenci mogli skorzystać z rękojmi, uprawniającej do naprawy bądź wymiany produktów. Wnioskodawca ponosił wówczas dodatkowe koszty reklamacji, takie jak: koszty związane z dodatkowym nakładem pracy po stronie pracowników klienta, koszty demontażu wadliwych produktów, koszty magazynowania wadliwych produktów. Organ podatkowy potwierdził, że spółka może zaliczyć dodatkowe wydatki związane z procedurą naprawy bądź wymiany produktów do kosztów podatkowych, o ile nie stanowią one kar umownych, odszkodowań i nie wynikają z zaniedbań i braku nadzoru nad realizacją zamówień.
Interpretacja nie wyklucza sporu z fiskusem
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-01-29, Patrycja Dudek
W wyroku z 28 stycznia 2019 r. (sygn. akt II FSK 293/17), Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, iż w przypadku zakupu nieruchomości nie mają znaczenia ani powiązania kapitałowe, ani zdarzenia mające miejsce już po jej zakupie, które świadczyłyby o nabyciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Przedmiotem wyroku była sprawa spółki, która przed nabyciem nieruchomości, wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie prawidłowej wykładni prawa podatkowego. Organ skarbowy uznał, iż planowana transakcja nie stanowi nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa i powinna podlegać opodatkowaniu VAT i nie będzie objęta podatkiem PCC. Jednak w czasie prowadzonej kontroli podatkowej fiskus stwierdził, iż we wniosku spółka nie przedstawiła wiarygodnego stanu faktycznego, nie uwzględniając w nim chociażby powiązań kapitałowych ze zbywcą, przejęcia umów najmu oraz przejęcia pracowników, w związku z czym interpretacja nie dawała ochrony spółce. Sędzia NSA nie uwzględnił stanowiska organów skarbowych i uznał za niedopuszczalne podważanie wcześniej wydanej interpretacji. Ponadto, odwołał się do objaśnień wydanych przez Ministerstwo Finansów w grudniu 2018 r., które posługują się identycznym przykładem jak w przedmiotowej interpretacji. Z objaśnień wynika, że taki stan faktyczny nie powoduje powstania ZCP.
Nowy wyrok TSUE może zrewolucjonizować kalkulację współczynnika VAT
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-01-29, Mariusz Szulc
Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 24 stycznia 2019 (sygn. akt C-165/17) uznał, iż oddziały zagranicznych firm przy wyliczaniu współczynnika do odliczania podatku naliczonego powinny uwzględniać również transakcje realizowane przez centralę. W wyroku rozpatrywana była sprawa brytyjskiej spółki, której oddział funkcjonujący we Francji świadczył usługi zarówno na rynku francuskim, jak i na rzecz brytyjskiej centrali. Usługi na rzecz centrali nie podlegały opodatkowaniu VAT na terenie Francji. Podczas wyliczania współczynnika VAT francuski oddział brał pod uwagę tylko transakcje realizowane w jego państwie. Jednak francuskie organy skarbowe nie zgodziły się z tą praktyką i stwierdziły, iż należy uwzględniać także takie transakcje, które są realizowane na rzecz centrali i były w powiązaniu z wydatkami francuskiej placówki. Trybunał Sprawiedliwości przychylił się do prezentowanego stanowiska francuskich organów skarbowych uznając je za właściwe.
Amortyzację można kontynuować tylko po darczyńcy
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-01-30, Magdalena Majkowska
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 stycznia 2019 r. (nr 0115-KDIT3.4011.529.2018.1.PSZ), jeśli odpisów amortyzacyjnych nie dokonywał darczyńca, to osoba obdarowana nie może ich kontynuować. Interpretacja dotyczyła podatnika, który otrzymał nieruchomość w formie darowizny od swojego syna. Nieruchomość uprzednio znalazła się w posiadaniu syna dzięki dokonanemu przeniesieniu własności przez spółkę, w której jest wspólnikiem. Amortyzacji nieruchomości, zanim weszła w posiadanie syna podatnika, dokonywała spółka, co teraz, zdaniem organu, uniemożliwia obdarowanemu kontynuowanie odpisów amortyzacyjnych po spółce, w której syn jest wspólnikiem.
Odrębna ewidencja pomocnicza w wyodrębnieniu kosztów w zakresie prac B+R
Rzeczpospolita, 2019-01-30, Anna Zabiełło
Z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 stycznia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.578.2018.1.AN, wynika, że ewidencja kosztów kwalifikowanych prowadzona celem skorzystania z ulgi B+R może być prowadzona w dowolnej formie – musi ona jednak pozwalać jednoznacznie na określenie wysokości kosztów kwalifikowanych. Z wnioskiem o interpretację wystąpiła spółka prowadząca działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży sprzętu AGD, która samodzielnie prowadzi prace badawcze. Pracownicy wykonują zarówno zadania związane z działalnością badawczo-rozwojową, jak i inne zadania. Wnioskodawca planuje wprowadzenie ewidencji czasu pracy z podziałem na zadania dotyczące prac B+R oraz prace rutynowe, co umożliwi wyodrębnienie kosztów związanych z działalnością B+R. Następnie koszty będą przeksięgowane do ewidencji pomocniczej. Organ podatkowy potwierdził, że prowadzenie odrębnej ewidencji pomocniczej jest wystarczające dla celów skorzystania z ulgi B+R. Wybrana forma ewidencji powinna umożliwić wyodrębnienie wydatków w taki sposób, aby sklasyfikować właściwą wartość kosztów kwalifikowanych dla celów ulgi B+R.
Przedwcześnie wystawiona faktura nie jest pusta
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-01-30, Łukasz Zalewski
Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 24 stycznia 2019 r. (sygn. akt I SA/Rz 1130/18) uznał, iż nie można uznać faktury za pustą, jeżeli odzwierciedla faktyczne czynności, choć jednocześnie wystawiono ją z naruszeniem ustawowego terminu. Rozpatrywana sprawa dotyczyła spółki informatycznej, która wystawiała faktury zaliczkowe dla swoich kontrahentów. Zaliczki jednak nie zawsze były opłacane w wyznaczonym terminie, co powodowało, że faktury wystawiano wcześniej, niż na 30 dni przed dokonaniem płatności. Mimo tego spółka uważała, że faktur tych nie należy traktować jako puste i nie ma obowiązku korygowania ich do zera. WSA przyznał rację spółce mimo negatywnego stanowiska Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej i uznał, iż faktury te dotyczą podpisanej umowy i jej realizacji, a więc faktycznych zdarzeń.
Sytuacja pracownika i osób nie na etacie jest różna
Rzeczpospolita, 2019-01-30, Aleksandra Tarka
Jak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 6 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 621/18, pojęcia „podróży” z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie należy utożsamiać z podróżą służbową zdefiniowaną w kodeksie pracy. Sprawa dotyczyła klubu sportowego, który zwraca zawodnikom, trenerom oraz sędziom koszty dojazdu na mecze na podstawie przedłożonej ewidencji pojazdu. Wśród zawodników są osoby, które nie są pracownikami klubu. Fiskus nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika, że zwrot kosztów dojazdu jest co do zasady zwolniony z opodatkowania. Zdaniem organu, zwrot kosztów dojazdu wypłacany zawodnikom będącym pracownikami klubu stanowi przychód ze stosunku pracy, z kolei dla pozostałych osób jest to przychód z działalności wykonywanej osobiście. WSA w Olsztynie uwzględnił skargę spółki wskazując, że fiskus nieprawidłowo zinterpretował sporne przepisy. W przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas podróży służbowej, natomiast w przypadku osób niebędących pracownikami należy uwzględnić świadczenia otrzymywane w związku z szeroko rozumianą podróżą. Przez podróż należy rozumieć podróż odbytą „w związku z załatwianiem cudzych spraw, jak również dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności”.
Przegląd orzecznictwa:
Wyrok NSA z dnia 16 listopada 2018 r. (sygn. akt I FSK 1530/16)
Wydawane z urzędu na podstawie art. 76a § 1 w związku z art. 76 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. Nr 8, poz. 613, z późn. zm.; dalej: O.p.) postanowienie w sprawie zaliczenia nadpłaty (zwrotu – art. 76b § 1 O.p.) podatku nie jest czynnością podejmowaną w postępowaniu podatkowym, z którym wiąże się ta nadpłata/zwrot, a w stosunku do ustanowionego dla tego postępowania pełnomocnika nie ma zastosowania art. 145 § 2 O.p. przy doręczaniu wydanego w tym trybie postanowienia.
Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 13 grudnia 2018 r. (sygn. akt II SA/Po 59/18)
1. Ze swej istoty, grzywna w celu przymuszenia jest mniej uciążliwym i dolegliwym środkiem egzekucyjnym, aniżeli pozostałe środki egzekucyjne przewidziane w egzekucji obowiązków niepieniężnych.
2. Cel egzekucji może być osiągnięty, gdy środek przymuszający ma rzeczywistą siłę dolegliwego oddziaływania. Dotyczy to również – jak w sytuacji zobowiązanej – wielości zobowiązanych.