Działania CSR dają prawo do odliczenia VAT
Rzeczpospolita, 2019-07-29, Małgorzata Brzezińska
Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2019 r., sygn. akt I FSK 561/17, orzekł, że spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z działaniami dotyczącymi społecznej odpowiedzialności biznesu (Corporate Social Responsibility – CSR). Sprawa dotyczyła spółki, działającej w branży rolno-spożywczej, która w ramach prowadzonych działań z zakresu polityki CSR organizowała programy wsparcia lokalnej społeczności, wśród której prowadzi sprzedaż, polegające na organizowaniu remontów obiektów użyteczności publicznej na koszt spółki oraz przekazywaniu pewnych towarów na rzecz społeczności. Składając wniosek o wydanie interpretacji, spółka uważała, że ma prawo do odliczenia VAT od wydatków związanych z działaniami CSR, a także iż wykonanie prac remontowych w ramach CSR nie podlega opodatkowaniu VAT – z uwagi na fakt, że takie działania stanowią dla spółki bardziej efektywną alternatywę działań marketingowych. Po negatywnej interpretacji, stanowisko spółki potwierdziły sądy obu instancji. Zdaniem NSA, wydatki poniesione w ramach strategii CSR stanowią formę reklamy, która wypływa pośrednio na osiągane wyniki finansowe, wobec czego spółka będzie uprawniona do odliczenia VAT naliczonego od tych wydatków.
Fiskus zmienił stanowisko w sprawie wartości transakcji
Rzeczpospolita, 2019-07-29, Aleksandra Jackowska
Szef Krajowej Administracji Krajowej w interpretacji indywidualnej z dnia 24 maja 2019 r., nr DPP13.8221.25.2019.GTM, zmieniającej wcześniejszą interpretację z 2 marca 2018 r., zaprezentował korzystne dla podatników stanowisko, zgodnie z którym w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r., limity dotyczące obowiązku sporządzenia dokumentacji cen transferowych dotyczą kwot netto. W zmienionej interpretacji Szef KAS wskazał, że ustalanie limitów wartości każdego rodzaju transakcji oraz innych zdarzeń ujętych w księgach rachunkowych w kwocie netto wynika z faktu, iż VAT powinien być co do zasady neutralny i nie wpływać na dochód (stratę); Szef KAS wskazał również na to, że przyjęcie kwoty brutto prowadziłoby do odmiennego traktowania transakcji o identycznej wartości netto, lecz odmiennej stawce podatku oraz transakcji transgranicznych. W zmienionej interpretacji wskazano również, że nowe przepisy, obowiązujące od stycznia 2019 r., wprost odnoszą się do kwoty niezawierającej VAT i choć ich retroaktywne stosowanie jest niemożliwe, to mogą stanowić one pomoc przy interpretowaniu przepisów wcześniej obowiązujących, wskazując na intencję ustawodawcy.
O zwolnieniu z VAT decyduje pierwsze zasiedlenie
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-29, Magdalena Majkowska
Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 lipca 2019 r. (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.237.2019.2.RR), jeżeli wydatki na ulepszenie wynajmowanego budynku przekroczyły 30% jego wartości początkowej, a budynek ten był nadal wynajmowany przez okres co najmniej dwóch lat od dokonania wspomnianego ulepszenia, sprzedaż tej nieruchomości będzie zwolniona z VAT. Powyższe wynika z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części z wyjątkiem, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim albo pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata. W omawianej sprawie okres wynajmowania nieruchomości po dokonaniu ulepszenia wynosił więcej niż 2 lata, w związku z tym transakcja powinna zostać zwolniona z VAT. Zwolnienie obejmie również grunt, na którym znajduje się lokal użytkowy. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przypomniał również, że podatnik może zrezygnować ze zwolnienia i wybrać opodatkowanie dostawy nieruchomości.
Pobieranie opłat za parking przez automat bez kasy fiskalnej
Rzeczpospolita, 2019-07-29, Kinga Piotrowska
Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2019 r., sygn. akt I FSK 453/17, jeżeli pobór opłat parkingowych odbywa się przy wykorzystaniu automatu, który wydaje klientom bilety, ale to pracownicy przyjmują pieniądze i wydają resztę, nie są spełnione warunki do zastosowania zwolnienia z obowiązku stosowania kas rejestrujących. Sprawa dotyczyła spółki, która świadczy usługi parkingowe z użyciem kasy automatycznej i ręcznej. Obsługa kasy automatycznej odbywa się bez udziału pracownika spółki, natomiast kasa ręczna obsługiwana jest przez pracownika, który przyjmuje należności i wydaje resztę. Spółka uważała, że będzie zwolniona z obowiązku ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Z tym stanowiskiem nie zgodził się organ podatkowy, a następnie sądy obu instancji. W ocenie NSA, zwolnienie z obowiązku ewidencji przy użyciu kasy fiskalnej przysługuje wówczas, gdy łącznie zostaną spełnione następujące przesłanki: usługi świadczone są przy usługi urządzeń, które bezobsługowo wydają bilety oraz przyjmują należności i przekazują klientom ewentualną resztę z zapłaty. Wobec powyższego, przyjmowanie należności i wydawanie reszty przez pracowników powoduje, że spółka będzie zobowiązana do prowadzenia ewidencji przy użyciu kasy fiskalnej.
Koszty tylko przy zbyciu nieprzedawnionego długu
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-30, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 3329/17), za koszty uzyskania przychodów nie można uznać straty z odpłatnego zbycia przedawnionej wierzytelności, nawet jeżeli wierzytelność zarachowana została wcześniej jako przychód należny. Sprawa dotyczyła spółki, która sprzedawała wierzytelności własne, w tym także przedawnione. Uważała, że z racji tego, że od wszystkich należnych jej kwot płaciła podatek dochodowy, może zaliczyć do kosztów stratę odnotowaną na sprzedaży wszystkich wierzytelności. Ze spółką nie zgodził się NSA podkreślając, że ustawowy zakaz zaliczania przedawnionych wierzytelności do kosztów powinien być bezwzględnie respektowany. Orzecznictwo w tej kwestii nie jest jednak jednolite – w podobnych sprawach zapadały wyroki korzystne dla podatników, w których NSA orzekał, że gdyby nie pozwolono ująć w kosztach strat odnotowywanych na sprzedaży przedawnionych wierzytelności, wierzyciele nie byliby zainteresowani ich zbywaniem, a ponadto wyłączaliby je z przychodów należnych.
Niespłacone chwilówki rozliczane jak pożyczki bankowe
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-07-31, Patrycja Dudek
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lipca 2019 r. (sygn. akt II FSK 579/18) do końca 2017 roku kredyty i pożyczki odpisane jako nieściągalne mogły być kosztem podatkowym dla instytucji pożyczkowych w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim. Obecnie takie uprawnienie przysługuje jedynie podmiotom, których działalność podlega Komisji Nadzoru Finansowego. Zgodnie z UPDOP wspomniane wierzytelności odpisane uprzednio jako nieściągalne mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów, o ile jednostki organizacyjne uprawnione były do udzielania kredytów i pożyczek, co zaś wynikało z odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów. W omawianej sprawie spór dotyczył tego czy za taką jednostkę można było przed końcem 2017 r. uznać instytucję pożyczkową w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim. Sądy administracyjne obu instancji uznały ostatecznie, że instytucje pożyczkowe działające na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim są uprawnione do zaliczenia takich wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.
Różne zakresy kompetencji dają podwójną korzyść
Rzeczpospolita, 2019-07-31, Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. akt I SA/Gd 804/19, jeżeli zakres zadań członków zarządu zawarty w umowie o pracę jest inny niż ich zakres obowiązków wynikający z powołania do zarządu, to spółka ma prawo do zaliczenia wydatków na wynagrodzenia z tytułu posiedzeń zarządu do kosztów podatkowych. W przedmiotowej sprawie, w trakcie kontroli podatkowej, fiskus stwierdził, że spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów, błędnie zaliczając do nich wydatki poniesione na wypłatę wynagrodzenia członkom zarządu za udział w posiedzeniach. Urzędnicy uważali, że zakres zadań ustalonych w obu umowach był taki sam, ponieważ zarząd na comiesięcznych posiedzeniach analizował jedynie bieżącą sytuację firmy i nie podejmował decyzji strategicznych – wykonywane czynności nie przekraczały więc zwykłego zarządu. Po ponownym rozpoznaniu sprawy WSA w Gdańsku uznał, że gdy zakres czynności wykonywanych w ramach stosunku pracy i powołania jest taki sam, to spółka nie ma prawa do zaliczenia wynagrodzenia wypłacanego członkom zarządu z tytułu ich udziału w comiesięcznych posiedzeniach do kosztów podatkowych. Niemniej, w analizowanej sprawie, sąd stwierdził, że udział w posiedzeniach zarządu nie pokrywał się z obowiązkami pracowniczym, wobec czego sporne wynagrodzenia mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych.
Nieczynny kemping bez daniny
Dziennik Gazeta Prawna, 2019-08-01, Łukasz Zalewski
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 lipca 2019 r. (sygn. akt I SA/Gd 627/19), domki kempingowe niezwiązane trwale z gruntem nie podlegają podatkowi od nieruchomości, ponieważ nie mogą zostać uznane ani za budynek, ani za budowlę. Sprawa dotyczyła niefunkcjonującego już ośrodka turystycznego, obejmującego domki kempingowe znajdujące się na gruncie zalesionym. Spółka uznała, że nadpłacała podatek od nieruchomości, płacąc go według stawki właściwej dla działek zajętych na działalność gospodarczą, zamiast podatku leśnego. Domki opodatkowane były jako budowle. Spółka uznała, że domki, postawione na betonowych bloczkach, powinny od początku zostać uznane za zabudowania tymczasowe. Pomimo odmiennego zdania burmistrza miasta oraz Samorządowego Kolegium Odwoławczego, sąd przyznał rację spółce, zauważając, że przepisy prawa budowlanego nie wymieniają domków kempingowych jako budowli. Nie można zatem uznać ich za budowle do celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości.
Przegląd orzecznictwa:
Postanowienie NSA z dnia 12 czerwca 2019 r. (sygn. akt II FSK 1929/17)
Stroną w postępowaniu dotyczącym wydania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest podmiot wskazany, w rozumieniu art. 14r par. 2 O.p., we wspólnym wniosku, spośród składających go zainteresowanych. Jednocześnie jest on wyłącznie uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego (art. 50 par. 1 P.p.s.a. w związku z art. 14r par. 2 O.p.).
Wyrok NSA z dnia 2 lipca 2019 r. (sygn. akt I FSK 119/17)
1) Przepis art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm., dalej: u.p.t.u.) należy – w świetle wyroku TSUE z 8 maja 2019 r. w sprawie C-566/17 Związku Gmin Zagłębia Miedziowego w Polkowicach – rozumieć w ten sposób, że brak w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. w ww. ustawie uregulowań, dotyczących kryteriów i metod podziału, które umożliwiłyby podatnikowi określenie podlegającej odliczeniu części naliczonego podatku od towarów i usług związanego z jego działalnością gospodarczą i z działalnością niemającą charakteru gospodarczego, nie dawał podatnikowi podstawy do pełnego odliczenia tego podatku.
2) Wyrażone w art. 2 Konstytucji RP zasady demokratycznego państwa prawa oraz pewności prawa sprzeciwiają się temu, aby w przypadku okresów rozliczeniowych sprzed 1 stycznia 2016 r. podatnicy, którzy z uwagi na brak w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2015 r. w u.p.t.u. uregulowań dotyczących kryteriów i metod podziału, umożliwiających podatnikowi określenie podlegającej odliczeniu części naliczonego podatku od towarów i usług związanego z jego działalnością gospodarczą i z działalnością niemającą charakteru gospodarczego, dokonali pełnego odliczenia tego podatku zgodnie z wykładnią prawa wyrażoną przez NSA w uchwale tego Sądu (7) z 24 października 2011 r. (sygn. akt I FPS 9/10), ponosili tego konsekwencje i byli – z uwagi na zmianę wykładni art. 86 ust. 1 u.p.t.u. w sposób określony w punkcie 1) – zobligowani do korekty rozliczeń tych okresów rozliczeniowych, co do których zobowiązania podatkowe nie uległy przedawnieniu.